Η μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου μας προκάλεσε ένα τεράστιο σφίξιμο στο στομάχι από τότε που η ίδια αποφάσισε γενναία να αποκαλύψει την σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη και οι αντιδράσεις από εκεί και πέρα δεν έκαναν την κατάσταση καλύτερη. Σε συνδυασμό με μία μαζική τάση στα σχόλια κάτω από την είδηση, τα οποία κατηγορούσαν την πρωταθλήτρια για το timing της δήλωσής της, η επίσημη δήλωση της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας ήρθε να χειροτερέψει τα πράγματα περαιτέρω, εφόσον όχι μόνο δεν πήρε θέση υπέρ του θύματος αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της, αλλά ουσιαστικά υποτίμησε τον όλο εφιάλτη ζητώντας από την Σοφία να γίνει “συγκεκριμένη”.
Η βασική ερώτηση των καχύποπτων από την πρώτη στιγμή της αποκάλυψης και έπειτα φαίνεται να είναι η εξής: “γιατί δεν μίλησε νωρίτερα;” Και, αν θέλουμε να το απλοποιήσουμε κι άλλο, “γιατί δεν μίλησε;”
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα και διαδικτυακή κοινότητα RAINN (Rape, Abuse & Incest National Network), εφτά στους δέκα επιζώντες σεξουαλικής κακοποίησης δεν πηγαίνει ποτέ στις αρχές για να καταγγείλει το συμβάν, ενώ για πάρα πολλά θύματα, η διαδικασία του να ξεπεράσουν το αρχικό τραύμα της επίθεσης μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια ή δεκαετίες ολόκληρες.
Όταν το κίνημα #MeToo είχε ξεκινήσει να αλλάζει τον κόσμο το μακρινό 2018, ένας από τους άνδρες που είχε αποκαλυφθεί ως θύτης σεξουαλικής βίας ήταν ο Ρεπουμπλικανός πολιτικός, και μέλος του Trump administration, Brett Kavanaugh ο οποίος, σύμφωνα με την μαρτυρία της καθηγήτριας Christine Blasey Ford, την είχε κακοποιήσει σε ένα πάρτι όταν ήταν και οι δύο έφηβοι.
Εκείνη την εποχή ο Trump είχε ακόμα το δικαίωμα να τουιτάρει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι χωρίς συνέπειες, και έτσι προφανώς ρώτησε την δόκτορα Ford γιατί δεν ανέφερε το γεγονός στην αστυνομία αμέσως. “Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι, αν η επίθεση εναντίον της Dr. Ford ήταν τόσο άσχημη όσο λέει, θα δηλώνονταν κατευθείαν επίσημες κατηγορίες στις τοπικές αρχές από την ίδια ή την οικογένειά της. Της ζητάω να δημοσιεύσει αυτές τις κατηγορίες ώστε να μάθουμε την ημερομηνία, την ώρα και τον τόπο!” είχε πει. Μας θυμίζει κάτι αυτή η λογική;
Από εκεί και πέρα ένα νέο κίνημα γεννήθηκε, στην αρχή ως hashtag στο twitter και έπειτα στα υπόλοιπα social media, το οποίο διατηρεί την παρουσία του ως σήμερα και διαφωτίζει όποιον αναρωτιέται στα αλήθεια γιατί επικρατεί μία τόσο συχνή και εκκωφαντική σιωπή μετά από ένα γεγονός σεξουαλικής παρενόχλησης.
Το Why I Didn’t Report φιλοξενεί αληθινές ιστορίες ατόμων που περιγράφουν τους λόγους για τους οποίους δεν μπόρεσαν να κάνουν την ιστορία τους γνωστή στις αρχές (ή ακόμα και στο κοντινό τους περιβάλλον), αναφέροντας παράγοντες όπως η ντροπή, ο φόβος, η έλλειψη απαραίτητων γνώσεων και πηγών βοήθειας. Μερικά θύματα αναφέρουν πως παρόλο τον δισταγμό, δήλωσαν το γεγονός στις αρχές και το τελικό αποτέλεσμα ήταν η αδιαφορία, το victim blaming και τελικά ο έμμεσος ή άμεσος εξευτελισμός τους.
Παρόλο που οι περισσότερες ιστορίες είναι τρομακτικές, εξαιρετικά στενάχωρες και μάλλον θα σε κάνουν να χάσεις κι άλλο την πίστη σου στο καλό, είναι σημαντικό να τις διαβάσεις, ακόμα και αν δεν έχεις συμμετάσχει στο debate του “γιατί τώρα;”.
Το τραύμα είναι διαφορετικό από θύμα σε θύμα. Δουλειά μας δεν είναι να κάνουμε ερωτήσεις που υπονομεύουν την εμπειρία τους και τους κάνουν να αισθάνονται ευάλωτους. Αντιθέτως, είμαστε υποχρεωμένοι να ακούσουμε, να πιστέψουμε, να προστατεύσουμε και να στηρίξουμε. Να αφαιρέσουμε το στίγμα του να μιλάμε για την σεξουαλική βία και να ζητάμε βοήθεια. Κοινώς να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς άλλες περιπτώσεις όπως της Σοφίας Μπεκατώρου.