Το “Βαλς Νο6” είναι μία ιστορία για το τέλος της σιωπής, για τα κορίτσια – θύματα έμφυλης κακοποίησης που παλεύουν με το σκοτάδι τους και βγαίνουν στο φως. Στη σκηνή του Μπάγκειον στην Ομόνοια, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Φάμη, ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας της Σόνιας, μιας κοπέλας για την οποία ο χρόνος σταμάτησε στην ηλικία των 15, δεν μεγάλωσε ποτέ. Βυθισμένη για χρόνια στο τραύμα, “ξυπνά” σε ένα παρόν που δεν προσδιορίζεται χρονικά ή τοπικά και προσπαθεί ενάντια σε όλους και όλα, να πάρει πίσω αυτό που της ανήκει, τον εαυτό της.
Η Μαρία Κουβίδη, δασκάλα θεάτρου, ηθοποιός και δραματοθεραπεύτρια, δεν ερμηνεύει μόνο το ρόλο της Σόνιας, αλλά έχει επιμελειθεί και τη μετάφραση του κειμένου
Λίγο πριν τις τελευταίες παραστάσεις μιλήσαμε με την Μαρία Κουβίδη, δασκάλα θεάτρου, ηθοποιό και δραματοθεραπεύτρια που έχει μεταφράσει τον μονόλογο του Nelson Rodrigues “Βαλς Νο6” και ερμηνεύει τον απαιτητκό και σκληρό αυτό μονόλογο, για το πώς η επικαιρότητα που δεν σταμάτουν να την απασχολούν ανάλογα περιστατικά μπορεί να επηρέασε την προετοιμασία της παράστασης αλλά και την ερμηνεία της και το αν η Τέχνη μπορεί να σηκώσει έστω και λίγο από το βάρος που κουβαλούν τα θύματα έμφυλης βιας στην ψυχή τους.
Μαρία πώς είναι να μεταφράζεις αλλά και να ερμηνεύεις έναν τόσο δυνατό μονόλογο;
Η μετάφραση βοήθησε στο να συνδεθώ με το κείμενο περισσότερο, να το ψάξω βαθύτερα. Βέβαια κατά τη διάρκεια των προβών, πάνω στον προφορικό λόγο, που δοκιμάζεται η μετάφραση, έγιναν κι εκεί κάποιες αλλαγές μαζί με τον σκηνοθέτη, τον Κωνσταντίνο Φάμη, έτσι ώστε να αποδοθεί όσο καλύτερα γίνεται αλλά και να μπορεί να “ακουμπήσει” στο σήμερα. Είναι ένα κείμενο που έχει μια ποιητικότητα κι αυτό ενέχει μια δυσκολία και στην μετάφραση και στην ερμηνεία, να μην παρασυρθείς από αυτήν αλλά και να τη σεβαστείς. Όσον αφορά στην ερμηνεία ήταν και είναι ένα δύσκολο ταξίδι, με ένα βαρύ θέμα, με μια ηρωίδα με λεπτές ψυχικές αποχρώσεις και μεγάλες μεταπτώσεις και ξεσπάσματα. Ο Κωνσταντίνος με βοήθησε ουσιαστικά, με πήρε από το χέρι και σταθήκαμε στο κείμενο λέξη – λέξη. Κάτι άλλο που έχει καταφέρει με την σκηνοθεσία του και το θεωρώ μεγαλειώδες, είναι ότι “έντυσε” ένα τόσο σκληρό έργο με μία ατμόσφαιρα τρυφερή και μαγική, συνδυάζοντας ωμότητα και ευαισθησία και δημιουργώντας υπέροχες εικόνες.
“Φτιάξαμε μία ιστορία για το τέλος της σιωπής, για τα κορίτσια που σπάνε τη σιωπή τους”, Μαρία Κουβίδη
Μπορείς να μας πεις κάποια παραπάνω πράγματα για την ιστορία της Σόνιας;
Η Σόνια πέφτει θύμα κακοποίησης στην ηλικία των 15, μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Από τότε μένει εγκλωβισμένη σε αυτό το τραύμα, σε αυτή την περίοδο της ζωής της και στη σιωπή. Το έργο ξεκινάει με το “ξύπνημα” της Σόνιας, δεν ξέρουμε πού βρίσκεται ακριβώς ούτε πόσος καιρός έχει περάσει και την απόφαση της να θυμηθεί τι έγινε, να ενώσει τα κομματάκια της και να απεγκλωβιστεί από αυτή την ιστορία. Η μνήμη της δεν την βοηθάει, η φαντασία της, της στήνει παγίδες, ο πόνος την οδηγεί στην απώθηση, παλεύει με τον εαυτό της και τον περίγυρο της. Θέλει αγάπη και αποδοχή, θέλει να ακουστεί και να την πιστέψουν, θέλει η ιστορία της να βγει στο φως επιτέλους. Είναι το ψυχογράφημα επί της ουσίας ενός κακοποιημένου πλάσματος και η πορεία του από το σκοτάδι προς το φως.
Τι ρόλο έπαιξε η επικαιρότητα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της παράστασης, αλλά στην ερμηνεία σου όταν βγαίνεις στη σκηνή, εφόσον δυστυχώς, σχεδόν καθημερινά έρχεται στο φως μια ανάλογη ιστορία;
Η επικαιρότητα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία μου, όπως και σε κάθε γυναίκα νομίζω, κουβαλάμε πια σαν φύλο μία συλλογική πληγή, ένα συλλογικό τραύμα. Έχω πολύ θυμό και πολλή θλίψη και καθώς η πραγματικότητα μας ξεπερνούσε, σκεφτόμουν ότι τόσο το έργο όσο κι εγώ η ίδια, είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων. Παράλληλα όμως μεγάλωνε και η λαχτάρα μου να πω αυτή την ιστορία, σαν φόρο τιμής σε κάθε κορίτσι και κάθε γυναίκα, σε κάθε ιστορία που έμαθα και άκουσα. Μέσα στο μυαλό μου, η Σόνια έχει ένα κομματάκι από καθεμία από αυτές τις ιστορίες. Και βέβαια ο αντίποδας σε όλο αυτό το σκοτάδι, είναι το λύσιμο της σιωπής, τα στόματα που ανοίγουν πια και πάνω σε αυτό ακουμπήσαμε για να δουλέψουμε κι εμείς, φτιάξαμε μία ιστορία “για το τέλος της σιωπής, για τα κορίτσια που σπάνε τη σιωπή τους”.
“Μία κοπέλα μου έστειλε μήνυμα και μου είπε ότι μετά από ένα περιστατικό κακοποίησης δεν έχει πάψει ποτέ να κοιτάζει πίσω της στον δρόμο… Μακάρι να έρθει η ώρα που θα κοιτάμε όλες μόνο μπροστά”, Μαρία Κουβίδη
Μπορεί το θέατρο ή η Τέχνη γενικότερα, να άρει λίγο από τον πόνο των θυμάτων, αλλά και να ευαισθητοποιήσει το κοινό;
Δεν ξέρω αν μπορεί να απαλύνει έναν τέτοιο πόνο για εκείνες που τον βίωσαν, σίγουρα μπορεί να ευαισθητοποιήσει εμάς τους υπόλοιπους, να μπούμε για λίγο σε αυτή τη θέση, να νιώσουμε, να μάθουμε να στεκόμαστε ίσως με μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι σε αυτό τον πόνο. Αυτό που νομίζω ότι μπορεί ίσως να πάρει λίγο βάρος από τα θύματα είναι το σπάσιμο της σιωπής, που συμβαίνει εδώ και ένα χρόνο και το χρωστάμε στα ίδια τα θύματα. Το θέατρο και η Τέχνη γενικότερα μπορεί να συμβάλλει σε αυτό με το να μην σιωπά για αυτά τα θέματα και δεν σιωπά θεωρώ.
Ποια είναι η αποδοχή του κοινού μέχρι σήμερα; Σε έχει πλησιάσει ενδεχομένως κάποιο άτομο μετά την παράσταση να μοιραστεί μαζί σου τα συναισθήματά του ή κάποιο βίωμα που του ξύπνησε η ερμηνεία σου;
Είναι συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι στιγμής, μας μιλάνε μετά την παράσταση, έχω λάβει και κάποια μηνύματα, ότι αυτό που κάνουμε είναι σπουδαίο, να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτή τη δουλειά και βέβαια αυτό είναι κάτι που μας δίνει χαρά. Εμένα μοναδική μου έγνοια στην παράσταση αυτή είναι να μην προδώσω ούτε το έργο, ούτε το θέμα, ούτε την ηρωίδα, να πω αυτή την ιστορία όσο καλύτερα μπορώ. Ξέρω ότι το έργο είναι δύσκολο και ζόρικο να το παρακολουθήσει κάποιος, αλλά μήπως η πραγματικότητα δεν είναι; Νομίζω αξίζει τον κόπο να επεξεργαστούμε λίγο όλα αυτά που μας πληγώνουν. Μία κοπέλα μου έστειλε μήνυμα και μου είπε ότι μετά από ένα περιστατικό κακοποίησης δεν έχει πάψει ποτέ να κοιτάζει πίσω της στον δρόμο… Μακάρι να έρθει η ώρα που θα κοιτάμε όλες μόνο μπροστά.
Info:
Μετάφραση: Μαρία Κουβίδη
Σκηνοθεσία- Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Φάμης
Σκηνικός χώρος – κοστούμι: Κατερίνα Καλφόγλου
Επιμέλεια κίνησης: Ηρακλής Κωτσαρίνης
Μουσική επιμέλεια : Γιάννης Μαδούρος
Φωτογραφίες: Φάνης Παυλόπουλος
Artwork: Γιώργος Γιαννίμπας
Επικοινωνία – Δημόσιες σχέσεις : Χρύσα Λύκου
Στον ρόλο της Σόνιας η Μαρία Κουβίδη
Από 11 έως 27 Φεβρουαρίου (9 παραστάσεις)
Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 10€
Μειωμένο: 8€
Προπώληση εισιτηρίων
Viva.gr
