Η βιομηχανία της μόδας χαρακτηρίζεται πλέον από απόλυτη συμπεριληπτικότητα. Τα plus size και curvy μοντέλα μεσουρανούν και ανταγωνίζονται σε αριθμό και απολαβές τα συμβατικά μοντέλα. Κάθε άτομο που δεν ανήκει στο παλιακό στερεότυπο της συμβατικής ομορφιάς βλέπει πλέον τον εαυτό του παντού σε περιοδικά και πασαρέλες και η αντιπροσώπευση των μειονοτήτων είναι προφανής και επαρκής.

Αυτές οι τρεις φράσεις όσο και αν μας λυπεί απέχουν χιλιομετρικά από την πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά οι μεγάλοι mainstream παίκτες της βιομηχανίας της μόδας προσπαθούν εδώ και κάποιο καιρό να μας πείσουν για το αντίθετο, για όλους τους μαρκετίστικους λόγους που μπορείτε να φανταστείτε. Και ναι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουν γίνει κάποια βήματα όσον αφορά την συμπεριληπτικότητα και την αντιπροσώπευση των μειονοτήτων σε αυτό τον χώρο τα τελευταία χρόνια. Αλλά αν κάτι μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι δεν είμαστε καν κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό που ικανοποιεί όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που περπατούν σε αυτό τον πλανήτη. Και να γιατί.

Από τα πρώτα εξώφυλλο με plus size μοντέλο από mainstream περιοδικό / Tess Holiday / Cosmopolitan US

Πόσο “plus” είναι τελικά τα plus size μοντέλα;

Πριν από περίπου 10 χρόνια αρχίσαμε για πρώτη φορά να βλέπουμε plus size και curvy μοντέλα σε mainstream περιοδικά μόδας και μολονότι αποτελούσαν την εξαίρεση της εξαίρεσης, τουλάχιστον έκαναν την είσοδό τους. Μέχρι σήμερα ο αριθμός των editorials στα οποία τις βλέπουμε έχει αυξηθεί αρκετά ενώ η παρουσία τους είναι αισθητή επιτέλους και στις πασαρέλες εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου. Μεγάλο ρόλο σε αυτή την αλλαγή έχει παίξει το απόλυτο είδωλο και σημαιοφόρος του body positivity κινήματος στην μόδα Ashley Graham, και η οποία βρίσκεται πλέον στην λίστα των πιο ακριβοπληρωμένων plus size μοντέλων μαζί με άλλα powehouse ονόματα όπως η Paloma Elesser, και η Jill Kortleve.

Jill Kortleve / Courtesy of Jacquemus

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Σχεδόν όλα τα μοντέλα της εν λόγω λίστας παρ’ ότι είναι μεν plus size, πλοιρούν και πάλι ένα συγκεκριμένο κριτήριο ομορφιάς. Έχουν τον συμβατικά όμορφο σωματότυπο που η μόδα όριζε και ορίζει, (βλέπε αδύνατη μέση, άψογες αναλογίες τύπου κλεψύδρα, και τέλεια “σκαλισμένο” πρόσωπο), απλά φορούν μεγαλύτερο νούμερο από το κλασσικό sample size. Άρα είναι μεν plus αλλά και πάλι με κάποιους περιορισμούς. Πώς λοιπόν μπορούμε να λέμε ότι η μόδα χαρακτηρίζεται από αληθινή συμπεριληπτικότητα, όταν στην πραγματικότητα τα plus size μοντέλα που βλέπουμε ευρέως δεν αντικατοπτρίζουν όλους τους τύπους σώματος των curvy και plus size ατόμων; Και το νούμερο που φοράνε με το ζόρι φτάνει το size του μέσου όρου του πληθυσμού;

 

Διαθεματικές διακρίσεις

Άλλο ένα ζήτημα το οποίο μένει ακόμα άλυτο είναι οι διαθεματικές διακρίσεις σε βάρος μειονοτήτων στον χώρο της μόδας. Με απλά λόγια, ένα άτομο που ανήκει σε πάνω από μια  μειονότητες, πχ. Αφροαμερικανή και plus size ή γυναίκα τρανς και plus size, αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερα ως και αξεπέραστα εμπόδια στο χώρο της μόδας. Στην πραγματικότητα όμως τα άτομα που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπα με διαθεματικές διακρίσεις είναι πάρα πολλά και κανένα τους δεν βλέπει ακόμα τον εαυτό του στα mainstream μέσα της μόδας. Που είναι άρα η αληθινά συμπεριληπτική αντιπροσώπευση;

Precious Lee / Courtesy of Versace

Plus size αλλά χωρίς τα ψεγάδια

Άλλος ένας τρόπος με τον οποίο η μόδα, ενώ το παίζει inclusive, λογοκρίνει το πάχος είναι η έλλειψη ψεγαδιών από τα plus size μοντέλα. Πουθενά, ούτε σε πασαρέλες, ούτε σε περιοδικά και καμπάνιες, δεν βλέπουμε ραγάδες, δίπλες με “παχάκια” και κυταρίτιδα. Δηλαδή η μόδα δέχεται τα άτομα που φοράνε μεγαλύτερο νούμερο, αρκεί να μην υπάρχουν πάνω τους οι αποδείξεις των “παραπανίσιων” (σε πολλά εισαγωγικά) κιλών. Υποκριτικό; Εντελώς. Ουσιαστικά συμπεριληπτικό; Ούτε κατά διάνοια.

 

Παρ’ ότι όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικά, ίσως αυτό που παίζει το μεγαλύτερο ρόλο είναι ο αριθμός των plus size μοντέλων, όσον αφορά την ορατότητα. Όταν υπάρχουν με το ζόρι δυο-τρια curvy μοντέλα σε μερικές πασαρέλες, όταν ένας στους 20 σχεδιαστές το πολύ επιλέγει plus size μοντέλα για την καμπάνια του, και στα εξώφυλλα των περιοδικών δεν εμφανίζονται καν, τότε παραμένουν μια μειονότητα, σαν να μην αξίζουν το ίδιο. Όσο όμως η μόδα αντιμετωπίζει υποτιμητικά τα μοντέλα που φορούν νούμερο μεγαλύτερο από XL στο παντελόνι τους, τόσο η κοινωνία θα βρίσκει δικαιολογία να κάνει το ίδιο με τα “plus size” άτομα. Και αν κάτι φαίνεται φως φανάρι εν έτει 2021, είναι ότι ο ελιτισμός και η προσκόλληση σε παλιακά στερεότυπα είναι τουλάχιστον πασέ.

 

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!