Πόσο εύκολο είναι εν έτει 2021 για την Τέχνη, να πραγματεύεται ζητήματα ψυχικής υγείας; Η σκηνοθέτες Βίκυ Αδάμου και Χρήστος Καπένης αψηφούν το δύσκολο ερώτημα και παραδίδουν, έπειτα από σχεδόν 1,5 χρόνο αδράνειας του πολιτισμού εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, μια πολυδιάστατη performance που επιχειρεί να άρει το στίγμα των ασθενών ψυχικής υγείας, χαρίζοντάς μας πρόσβαση μέσα στο μυαλό τους. Μια performance περίπλοκη, με πολλές προκλήσεις αλλά εν τέλει απόλυτα τρυφερή, μία παράσταση που μιλάει για την ορατότητα, την αποδοχή, τη συμπερίληψη.

Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης” είναι εμπνευσμένη από τις μαρτυρίες των τεσσάρων ανθρώπων, οι οποίες περιγράφονται στο βιβλίο “Ζώντας με τις φωνές: 50 ιστορίες ανάρρωσης” (εκδ. Νησίδες, 2014), που κατάφεραν να μάθουν από τις φωνές τους και βρίσκονται σε διαδικασία ανάρρωσης. Παράλληλα, αντλεί υλικό και από την προσωπική εμπειρία των δημιουργών. Τις τέσσερις αυτές ιστορίες έρχεται να συνδέσει μία πέμπτη, αυτή του συγγραφέα και δημοσιογράφου Ηλία Μαγκλίνη που αναδεικνύει τις διαστάσεις μιας μεταμορφωτικής εμπειρίας. Το σημαντικότερο όλων είναι πως η παράσταση πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Ελληνικού Δικτύου “Ακούγοντας Φωνές”, παράρτημα του παγκοσμίου δικτύου Hearing Voices Network και την υποστήριξη του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης και Έρευνας στη Συστημική Ψυχοθεραπεία “Λόγω ψυχής”.

Φωτογραφία: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Στο “Κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης”, τα multimedia έχει επιμεληθεί ο Βασίλης Αποστολάτος. Οι ρόλοι μοιράζονται σε μία μικτή ομάδα ηθοποιών και χορευτών, ενώ ο Δημήτρης Τάσαινας ερμηνεύει ζωντανά πρωτότυπη μουσική και τραγούδι. Πρόκειται για μια site specific παράσταση, που αξιοποιεί πλήρως το ιδιαίτερο προαύλιο των Πρώην Πλεκτηρίων-Υφαντηρίων Αθηνών, στον Βοτανικό. Οι θεατές παραμένουν αποκλειστικά στον εξωτερικό χώρο και γίνονται κοινωνοί της εμπειρίας των “φωνών” και της ανάρρωσης, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Εκτός από τη φυσική παράσταση έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μια “αυξημένη παρακολούθηση”, αφού 6 κάμερες θα καταγράφουν τη δράση στους εσωτερικούς χώρους, από διαφορετικά σημεία. Μέσα από τον υπολογιστή ή το κινητό τους, οι θεατές θα μπορούν να δουν τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Αυτή η αυξημένη πρόσβαση στην παράλληλη δράση των εσωτερικών χώρων, αποδίδει το πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος που ακούει φωνές.

Φωτογραφία: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Τι σημαίνει ωστόσο να καλείσαι να πεις τις ιστορίες πραγματικών ανθρώπων που βρίσκονται εν ζωή και μάλιστα είναι ασθενείς ψυχικής υγείας; Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι προβληματισμοί και ποιος ο συναισθηματικός αντίκτυπος στον ηθοποιό – που μάλιστα έχει να ανέβει στη σκηνή εδώ και τόσους μήνες; Μπορεί η Τέχνη να άρει το στίγμα που φέρουν οι ψυχικά ασθενείς και το κυριότερο, τελικά το χιούμορ λυτρώνει; Όλες αυτές τις απορίες απαντούν δύο νέοι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν στην performance “To κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης”, η Αλίκη Ανδρειωμένου και Γιώργης Παρταλίδης που χαρακτηρίζονται από αγνή ευαισθησία, αλλά και θάρρος απέναντι στους χαρακτήρες που καλούνται να ερμηνεύσουν. Αυτή την περιόδο, πέρα από τη συμμετοχή τους στην παράσταση, ο Γιώργης θα παίζει στην καινούργια σειρά του MEGA “Tο Aύριο Mας Aνήκει“, του Βασίλη Ντούρου, ενώ η Αλίκη συμμετείχε στην ταινία “Exodus” του Αbbe Ηassan, σε παραγωγή Green Olive Films, που έκανε γυρίσματα στην Ελλάδα και θα προβληθεί την άνοιξη του ’22 καθώς και στην ταινία του David Cronenberg “Crimes of  The Future” που είναι ακόμη στο post production.

Αλίκη Ανδρειωμένου και Γιώργης Παρταλίδης: Οι δύο νέοι ηθοποιοί πρωταγωνιστούν στην performance “To κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης”, Φωτογραφία: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Αλίκη και Γιώργη, ποιους ρόλους ενσαρκώνετε;

Αλίκη Ανδρειωμένου: Ο βασικός μου χαρακτήρας είναι η Τζακι Ντίλον και τη μοιράζομαι μαζί με την Ελεάνα Στραβοδήμου. Η Τζακι Ντίλον ζει στο Λονδίνο, είναι συγγραφέας του βιβλίου “Ζώντας με τις φωνές” και πρόεδρος του Δικτύου “Ακούγοντας Φωνές” στην Αγγλία, αλλά και ιδρυτικό μέλος του Δικτύου παγκόσμια. Έχουμε όλοι ένα βασικό χαρακτήρα, αλλά μέσα στην παράσταση παραμένουμε ενεργοί αλλάζοντας δέρματα, ρόλους. Παράλληλα, είμαι όπως όλοι, διάφορες φωνές άλλων προσώπων και ιστοριών. Είναι σα να είμαστε κομμάτι του χαρακτήρα που αναλαμβάνει ορισμένες ενέργειές και συνολικά όλου του έργου. Όταν μας έκανε διορθώσεις η Βικύ Αδάμου, η μία εκ των σκηνοθετών μας, ένιωθα σα να λύνει τον κύβο του Ρούμπικ. Πότε είμαστε η Τζάκι, πότε μια καλή φωνή του Όντι, ενός σαμάνου καλλιτέχνη από τη Νιγηρία που άκουγε τις φωνές των προγόνων του, μια κακή της Ελίζαμπεθ. Πότε κάποια του Ρον. Πότε κάποια δική μας που έχει προκύψει από αυτοσχεδιασμό.

Γιώργης Παρταλίδης: Οι ρόλοι μας στο έργο εναλλάσσονται διαρκώς. Ο κάθε ηθοποιός μπορεί να έχει βρει μια προσωπική διαδρομή στο έργο για να ενώσει τις εναλλαγές αυτές, αλλά στο έργο είμαστε όλοι φωνές. Κάποιες φωνές που ενσαρκώνουμε έχουν ονόματα και άλλες όχι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αφηγούμαστε 4 ιστορίες υπαρκτών προσώπων που ακούνε φωνές. Σε κάθε ιστορία, λοιπόν, μια ή δύο φωνές αναλαμβάνουν την ενσάρκωση του χαρακτήρα για τον οποίο μιλάμε. Στη δική μου διαδρομή ως φωνή εγώ επιλέγω να αναλάβω, μαζί με τον Χρήστο Καπενή, την αφήγηση της ιστορίας του Όντι Οκουόσα, του σαμάνου.

Διαβάζοντας το κείμενο της παράστασης, ποιες ήταν οι προκλήσεις που ξεχωρίσατε, στις οποίες καλείστε να ανταποκριθείτε ως ηθοποιοί;

Α. Α: Τα πρόσωπα του έργου είναι υπαρκτά. Όταν διαβάζεις κάτι – ακόμη και μέσα από το πρίσμα του ηθοποιού – και είναι μια ιστορία που έχει σκεφτεί και έχει γράψει ένας άνθρωπος για λόγους καλλιτεχνικούς σε ένα φαντασιακό επίπεδο, έχεις την ευχέρεια να το ικανοποιήσεις και να το ερμηνεύσεις με λιγότερες σκέψεις και βάρος. Τα πρώτα κείμενα που ήρθαν στα χέρια μας ήταν οι προσωπικές τους ιστορίες, γραμμένες στο πρώτο πρόσωπο και χωρίς κανένα φίλτρο. Προσπαθώ να κρατώ μια αγάπη και μια ισορροπία ανάμεσα στο τι αντανακλά καλλιτεχνικά για εμένα και στο ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικοί, υπέροχοι, ζωντανοί ήρωες. Τις προάλλες μάθαμε πως έχουν ενδιαφερθεί να δουν την παράσταση μέσω zoom. Η Τζάκι Ντίλον δε, είπε πως θα έρθει να τη δει και από κοντά. Θέλει ένα σεβασμό και μια χάρη λοιπόν να ενσαρκώνεις κάποιον που μπορεί να κάτσει κάποια στιγμή απέναντί σου. Νομίζω αυτή ήταν η δική μου πρόκληση.

Γ. Π: Το κείμενο δεν υπήρχε από την αρχή των προβών. Πρώτη πηγή έμπνευσης ήταν το βιβλίο “Ζώντας με τις φωνές: 50 ιστορίες ανάρρωσης”, στο οποίο υπάρχουν οι ιστορίες των τεσσάρων ανθρώπων της παράστασης. Έπειτα μετά από αυτοσχεδιασμούς και προσωπική έρευνα που κάναμε προέκυψαν διάφορα στοιχεία που θέλαμε να προστεθούν στο έργο. Μέσα λοιπόν από αυτή τη συλλογή ο Ηλίας Μαγκλίνης έφτιαξε το τελικό κείμενο που όταν ήρθε στα χέρια μας οι προκλήσεις ήταν ήδη μπροστά μας. Μια πρόκληση για μένα στις πρόβες, καθαρά τεχνικά, που μπορεί να το αντιμετωπίζουν και αρκετοί άνθρωποι που ακούνε φωνές, ήταν το να μπορέσω να συγκεντρωθώ σε αυτό που κάνω ή λέω τη στιγμή που μιλάνε κι άλλοι ταυτόχρονα. Όποιος δει την παράσταση και ακούσει τις ιστορίες αυτές θα καταλάβει ότι η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η ευθύνη του να αφηγηθείς αυτές τις πραγματικές ιστορίες με το σεβασμό και την ευαισθησία που τους αρμόζει.

Φωτογραφία: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Αντιλαμβάνομαι άρα ότι η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν το πώς να προσεγγίσετε τους ρόλους σας. Συνομιλήσατε οι ίδιοι με αυτούς τους ανθρώπους, δεδομένου ότι έχετε και τη στήριξη του Ελληνικού Δικτύου “Ακούγοντας Φωνές”;

Α. Α: Διάβασα πολύ, έβλεπα βίντεο με τους χαρακτήρες, ομιλίες τους. Αλλά δυσκολευόμουν. Σα να το έκρινα, να το σχεδίαζα. Μια μέρα λοιπόν μας ανακοίνωσε η Βίκυ πως θα συναντήσουμε μετά την πρόβα μας ένα κορίτσι που ακούει φωνές, τη Μαρίνα, και τον Λυκούργο που είναι ψυχίατρος και συντονιστής του Δικτύου “Ακούγοντας φωνές”. Αγχώθηκα πολύ. Αλλά για άλλους λόγους από εκείνους που μπορεί κάποιος να σκεφτεί.
Με άγχωσε το ότι θα συνομιλήσω με έναν ψυχίατρο. Νιώθω κάπως διάφανη απέναντι τους.
Ο Λυκούργος με την προσέγγιση που έχει και τη διάθεσή του, σε κάνει να νιώθεις πως η σχέση είναι ίση. Είναι και εκείνος διάφανος και έτσι μπορεί να ειπωθούν τα πάντα.
Κάναμε λοιπόν έναν κύκλο και ξεκίνησε μια συζήτηση που είχε να κάνει με την αυτοβοήθεια και την ομότιμη υποστήριξη και όλα όσα τελικά ξεκλείδωσαν τους χαρακτήρες του έργου. Η Μαρίνα φανταστική. Μας είπε και μια ιστορία που μας έκανε να γελάσουμε μαζί. Την ιστορία με την σπανακόπιτα.

Γ. Π: Μέσα από τις ιστορίες τους και το χιούμορ τους έδωσαν μια γλυκιά, ανθρώπινη διάσταση σε αυτά που μπορεί να φανταζόμασταν και να διαβάζαμε μέχρι τότε. Μας έδωσαν ιδέες και υλικό για να συνεχίσουμε, πάντα με γνώμονα τις ιστορίες μας και με δεδομένο ότι η εμπειρία κάθε ανθρώπου με τις φωνές του μπορεί να είναι διαφορετική.

Γιώργης Παρταλίδης, Φωτογραφία: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Σε προσωπικό επίπεδο, πώς σας αγγίζει το στίγμα που φέρουν ακόμη οι ψυχικές ασθένειες στη χώρα μας; Θωρείτε ότι βρισκόμαστε σε ένα καλό σημείο για την άρση του ή έχουμε δρόμο ακόμα;

Α. Α: Με αγγίζει πολύ. Θεωρώ πώς αυτή η παράσταση μου δώρισε κάτι που είχα ανάγκη. Με ενοχλεί που δεν αποδεχόμαστε κάτι που δεν γνωρίζουμε, ή δεν έχουμε ξαναδεί. Η κανονικότητα είναι πολύ υποκειμενική για τη βάλουμε σε κάποια νόρμα. Θεωρώ εφιαλτικό το να είμαι λειτουργική με μια κοινή έννοια. Θα ήταν υπέροχο να αγκαλιάζαμε και να δεχόμαστε τους άλλους όπως ακριβώς είναι και όχι όπως θα θέλαμε, ή επιβάλλει η κοινωνία. Έτσι, θα αγκαλιάζαμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαστε όλοι μοναδικοί και είναι υπέροχο αυτό. Εδώ ακόμη δεν μπορούμε να δεχτούμε τη διαφορετικότητα ή την σεξουαλικότητα του άλλου, πόσο μάλλον να αγκαλιάσουμε και να καταλάβουμε τι σημαίνει μια ψυχική ασθένεια. Το τρομερό είναι πώς, οι ήρωες της παράστασης, άρχισαν να ακούνε φωνές και να έχουν επεισόδια επειδή τους κακοποίησαν, τους βασάνισαν ή τους εκμεταλλεύτηκαν κατά τ’ άλλα “κανονικοί”, υγιείς άνθρωποι. Όταν αλλάξουν όλα αυτά, ίσως βρεθούμε σ’ ένα δρόμο που μπορεί να γίνει κάτι. Ακόμη είμαστε στο λάθος δρόμο και αυτό πρέπει να αλλάξει.

Γ. Π: Όπως και για την LGBTQIA+ κοινότητα μπορεί να “γίνονται πραγματάκια”, αλλά βλέπεις ότι ακόμα υπάρχει πολλή βια προς τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, έτσι πιστεύω γίνεται και στον τομέα των ψυχικών ασθενειών. Και αναφέρω τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, γιατί μέχρι και το 1974 η ομοφυλοφιλία συμπεριλαμβάνονταν στις ψυχικές διαταραχές. Σίγουρα βρισκόμαστε σε καλύτερο σημείο από τότε, αλλά ακόμα και σήμερα οι περισσότερες εισαγωγές σε ψυχιατρικές κλινικές γίνονται με εισαγγελική παρέμβαση και χειροπέδες. Ταυτόχρονα πολλοί άνθρωποι με ψυχικές ασθένειες δεν έχουν σπίτι, που είναι βασικό για την ανάρρωσή τους. Μάλλον έχουμε δρόμο. Σε προσωπικό επίπεδο, όντας άνθρωπος που έχει αναζητήσει ψυχιατρική βοήθεια στο παρελθόν, με αγγίζει πολύ. Θα χρησιμοποιήσω μια φράση που είχα διαβάσει, γραμμένη από έναν από τους ανθρώπους του έργου, τον Ρον Κόλμαν, ο οποίος έλεγε ότι του πήρε πολύ χρόνο να αναρρώσει από τις φωνές του αλλά του πήρε περισσότερο χρόνο να αναρρώσει από τη διάγνωση. Το στίγμα υπάρχει και στο άτομο και στην κοινωνία. Σε ατομικό επίπεδο, ο Ρον έφτασε στο σημείο να είναι περήφανος που ακούει φωνές και αν μπορούσε ο καθένας να το καταφέρει αυτό για τον εαυτό του και να δει το στίγμα του σαν χάρισμα, θα ήμασταν πιο κοντά στην άρση.

Φωτογραφία: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Πόσο μπορεί να συμβάλλει η τέχνη στη διάλυση στερεοτύπων για τις ψυχικές ασθένειες;

Α. Α: Φαντάζομαι και ελπίζω πολύ. Νιώθω πως θέλουμε να περάσουμε ένα τέτοιο μήνυμα. Κατ’ αρχάς, η αφήγηση αποτελεί εγγενή ικανότητα και στοχεύει την ερμηνεία του βιώματος, και της προσωπικής πορείας στο χώρο και στο χρόνο. Προϋποθέτει όχι μόνο μνημονική ικανότητα, αλλά κυρίως φαντασία. Αποδεσμεύει τον εαυτό από την πραγματικότητα και ταυτόχρονα τον επανατοποθετεί σε αυτήν επαναπροσδιορίζοντας την. Η τέχνη είναι θεραπευτική. Είναι ανάγκη.

Γ. Π: Τα στερεότυπα ξεκινάνε ίσως από έλλειψη παιδείας ή ενημέρωσης. Με ένα έργο τέχνης μπορεί, πέρα από την ενημέρωση ή την υπενθύμιση για το ζήτημα, να συνδεθείς με κάποια από τις ιστορίες. Η τέχνη αυτό μπορεί να κάνει, πιστεύω, να ενώσει, να γεννήσει ή να αναστήσει την αίσθηση ότι είμαστε ένα κι εκεί ο ένας για τον άλλο, ότι το πρόβλημά σου είναι και δικό μου και είμαστε μαζί σε αυτό. Το Σάββατο είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε στην παράσταση άτομα από το Δίκτυο και η συζήτηση που ακολούθησε την παράσταση ήταν πολύ ωραία και πολύ εποικοδομητική. Το ότι άνθρωποι που είδαν την παράσταση, αναφέρονταν σε αυτήν για να μοιραστούν δικές τους σκέψεις και εμπειρίες ήταν για μένα μεγάλο δώρο. Πήρα πολλά από αυτή την κουβέντα και ίσως και οι απαντήσεις μου στις ερωτήσεις σου να ήταν διαφορετικές αν δεν είχε προηγηθεί αυτή. Συνιστώ ανεπιφύλακτα όποιος ενδιαφέρεται να έρθει σε επαφή με το Δίκτυο.

Η 5η ιστορία του Ηλία Μαγκλίνη πόσο καταλυτικά επιδρά στο σύνολο της παράστασης;

Α. Α: Είναι η ιστορία του γορίλα. Της μεταμόρφωσης, αλλά και η προσωπική ιστορία του καθενός μας και του καθένα σας. Είναι ένα τραύμα που θεραπεύεται μέσα από την παράσταση. Είναι η ιστορία που εμπεριέχει όλες τις άλλες. Τις συνδέει.

Γ. Π: Η 5η ιστορία είναι πολύ σημαντική, πράγματι, για το δραματουργικό πλαίσιο που συνυπάρχουν και γεννιούνται όλες οι υπόλοιπες ιστορίες. Μια προσωπική μαρτυρία της ομάδας, που προσπαθεί από την αρχή του έργου να ξεπεταχτεί, αλλά ποτέ δεν είναι η ώρα της, κυκλώνει, τελικά, το ονειρικό ταξίδι που κάνουμε στο χώρο των μεταμορφώσεων.

Φωτογραφία: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Η παράσταση γίνεται επίσης σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο. Σας πρόσφερε κάτι το κτίριο ερμηνευτικά; Σας έδωσε κάτι σαν vibe δηλαδή για να το μετουσιώσετε στην ερμηνεία σας;

Α. Α: Νομίζω η επιλογή του χώρου έγινε από τη Βίκυ Αδάμου και τον Χρήστο Καπενή με κριτήριο την ίδια την παράσταση και αυτό που είχαν οραματιστεί. Είναι ένας ιδιαίτερος χώρος και πράγματι υπέροχος. Βοηθάει πολύ στην αίσθηση του εγκλωβισμού και το ότι όλο αυτό που συμβαίνει είναι τόσο εσωτερικό, που δεν έχει απεύθυνση προς τα έξω. Τα παράθυρα και οι πόρτες είναι συνεχώς κλειστά και ανοίγουν για συγκεκριμένους λόγους. Είναι ένα σπίτι με χαλιά καναπέδες και είδη σπιτιού. Αλλά στην πραγματικότητα θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι σαν το μυαλό μας. Ένα μυαλό που κατοικείται από φωνές και ανοιγοκλείνει όποτε θέλει.

Γ. Π: Η παράσταση αναφέρεται σε θεματικές που δύσκολα συζητιούνται δημόσια. Ενδεχομένως επηρεασμένοι και από τον εγκλεισμό που βιώσαμε τόσο καιρό, είπαμε ότι ο χώρος που ανήκει στα πρόσωπα που μοιράζονται τις προσωπικές τους ιστορίες έπρεπε να είναι κλειστός και να δίνεται στον θεατή η αίσθηση ότι βλέπει τον γείτονά του από το απέναντι παράθυρο χωρίς ο ίδιος να το ξέρει. Η αίσθηση της κλειδαρότρυπας στη δική μας περίπτωση επιτυγχάνεται με τη μεγάλη πόρτα και τα παράθυρα του χώρου. Κατά τα άλλα ο χώρος για εμάς είναι ένα σπίτι, ή ένα μεγάλο σαλόνι, που μεταμορφώνεται μαζί μας για να εξυπηρετήσει τον προσωπικό χώρο του κάθε χαρακτήρα.

Αλίκη Ανδρειωμένου, Φωτογραφία: Ανδρέας Κανελλόπουλος

Τέλος, πώς είναι το θέατρο – ένας από τους χώρους που επλήγησαν σοβαρά από τις συνέπειες της πανδημίας – στην COVID-19 εποχή; Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε; Υπάρχει κάτι που να νιώθετε “λειψό” από την εμπειρία της σκηνής λόγω συνθηκών; Πώς είναι για τον καθένα προσωπικά που επιστρέψατε στη σκηνή;

Α. Α: Ο χώρος μας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και δεν υπάρχει καμία στήριξη. Δεν ξέρω για ποιο λόγο θεωρούν στην Ελλάδα πως το να είσαι καλλιτέχνης είναι σαν να είσαι φτωχός συγγενής. Κατ’ τα άλλα όλοι μας επιβιώσαμε αυτή τη σκληρή περίοδο με ταινίες, μουσική, βιβλία, ζωγραφική, χαζεύοντας, ακούγοντας, διαβάζοντας και βλέποντας πράγματα για τα οποία κάποιοι δούλεψαν πάρα πολύ, ώρες και μήνες, έτσι ώστε να τα απολαμβάνουμε στον υπέροχο καναπέ μας. Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι μέρος αυτής της παράστασης.
Έχουμε δουλέψει και κουραστεί πολύ, αλλά είχα ξεχάσει πόσο υπέροχο είναι να είσαι πάνω στη σκηνή και να το μοιράζεσαι όλο αυτό. Δεν μπορώ να το αλλάξω με τίποτα. Είναι ανάγκη. Είμαστε μια ομάδα πολύ δεμένη. Με διαφορετικές ψυχές, αλλά τόσο αβίαστα οργανική. Αυτός ο κοινός παλμός είναι μαγικός και μου είχε λείψει πολύ.

Γ. Π: Μπήκα λίγο μουδιασμένος στις πρόβες. Σα να μη θυμόμουν πώς γίνεται. Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα μαζί με αυτούς τους ανθρώπους για να θυμηθώ και να μάθω νέα πράγματα. Είμαι πολύ χαρούμενος που ξαναπαίζουμε μετά από τόσο καιρό. Μου είχε λείψει πολύ.

Info:

Life after Death Theatre Company
Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης
Μια performance εμπνευσμένη από μαρτυρίες ανθρώπων που άκουγαν φωνές

Πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών, Κορυτσάς 39
3-6, 10-13, 17-20 και 24-26 Σεπτεμβρίου, στις 21:15
Εισιτήρια: ticketservices.gr – 15 ευρώ / άνεργοι, φοιτητές, 65+: 10 ευρώ / online προσβαση:25 ευρώ
Πληροφορίες: 6976228271 – 10:00 με 13:00 και 18:00 με 20:00

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου, Χρήστος Καπενής
Δραματουργία: Βίκυ Αδάμου
Πρωτότυπο κείμενο: Ηλίας Μαγκλίνης
Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Τάσαινας
Φωτισμός, προβολές: Βασίλης Αποστολάτος
Επιμέλεια κίνησης: Πετρίνα Γιαννάκου
Σκηνικα Κοστούμια: Lazy Boy*
Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Σαμπανίκου
Βοηθοί παραγωγής: Ultravoilet-1838
Φωτογραφίες: Ανδρέας Κανελλόπουλος
Teaser: Στέφανος Κοσμίδης

Στην παράσταση ακούγεται μέρος μαρτυρίων από το βιβλίο “Ζώντας με τις φωνές”
Ερμηνεύουν: Αλίκη Ανδρειωμένου, Κωνσταντίνα Βέρρου, Χρήστος Καπενής, Μελίσσα Κωτσάκη, Γιώργης Παρταλίδης, Ελεάνα Στραβοδήμου και Δημήτρης Τάσαινας.

Με τη συνεργασία του Ελληνικού Δικτύου «Ακούγοντας Φωνές» – hearing voices.gr
παράρτημα του παγκοσμίου δικτύου Hearing Voices Network

Με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης και Έρευνας στη Συστημική Ψυχοθεραπεία «Λόγω ψυχής» – logopsychis.gr/

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!