Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μία άνευ προηγουμένου παραγωγή ταινιών με LGBTQ+ πρωταγωνιστές . Είναι προφανώς ένα μεγάλο κινηματογραφικό βήμα προς το να μπει μία τελεία στις προκαταλήψεις έναντι της κοινότητας, ανυψώνοντας ιστορίες queer χαρακτήρων με έναν πολύ άμεσο, αφιλτράριστο και συνάμα αισθητικά ικανοποιητικό τρόπο. Αυτή είναι άλλωστε και η πετυχημένη συνταγή που κάνει το κοινό να αισθανθεί περιέργεια για μία ταινία, οπότε και το μισό μέρος – του να πατήσει το “play” στην οθόνη του – είναι σχεδόν αναπόφευκτο.
Queer κινηματογράφος και δράματα περιόδου
Οι Portrait of a Lady on Fire (2019), Ammonite (2020), The Favourite (2018), Carol (2015) είναι τέσσερις ταινίες με κοινό θέμα της πλοκής την ερωτική σχέση που προκύπτει μεταξύ των πρωταγωνιστριών. Δεν είναι όμως το μοναδικό σημείο στο οποίο ενώνονται. Παράλληλα αποτελούν φιλμ τα οποία ανέλαβαν να παρουσιάσουν στο κοινό μεγάλα studio, γνωστοί συντελεστές και ακόμα πιο γνωστοί ηθοποιοί, προκαλώντας έτσι το ενδιαφέρον όχι μόνο των θεατών και των κριτικών, αλλά και των πολύ γνωστών tabloids της εποχής μας, δημιουργώντας ανυπομονησία και “buzz”. Kάτι το οποίο δε συνέβαινε με παλαιότερες παρόμοιες ταινίες όπως, για παράδειγμα το Imagine Me & You.
Σκηνή από το “Portrait of a Lady On Fire”
Επιπλέον είναι ταινίες εποχής. Η κάθε μία από αυτές διαδραματίζεται σε ένα χρονικό περιθώριο μεταξύ 18ου και τα μέσα του 20ου αιώνα. Ο οποιοσδήποτε, με την πρώτη ανάγνωση αυτή της πρότασης δε θα έβρισκε κάποιο σφάλμα στο οποίο υπέπεσε ο εκάστοτε παραγωγός/σκηνοθέτης/σεναριογράφος, παρόλα αυτά η Alice Wu, μία λεσβία Ασιάτισσα παραγωγός ταινιών διέκρινε ένα προβληματικό μοτίβο και μίλησε για αυτό στο Marie Claire. Σύμφωνα με την Wu, όλες οι ταινίες που προαναφέρθηκαν, είναι ιστορίες που διαδραματίζονται στο παρελθόν, αλλά όχι σε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα. Πιο συγκεκριμένα, λαμβάνουν χώρα σε εποχές που το να εκφράζει κανείς ελεύθερα την σεξουαλικότητά του, όχι μόνο ήταν κάτι το κατακριτέο, αλλά ήταν και εναντίον του νόμου. Επομένως, το δυστυχές τέλος είναι κάτι το οποίο αχνοφαίνεται ήδη από τίτλους αρχής της ταινίας και θέτει το ερώτημα αν η άρνηση του happy ending δύο gay γυναικών είναι και αυτό ένα είδος ομοφοβίας.
“Δεν είσαι cis straight; Συγγνώμη μα πρέπει οπωσδήποτε να υποφέρεις.”
Σκηνή από το “Carol”
Σε αυτό το σημείο θα ήταν σωστό να προσθέσουμε πως οι περισσότερες ταινίες έχουν βασικούς συντελεστές cis straight άντρες, με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε ιστορίες με το φίλτρο του αντρικού ματιού. Οι οποίοι άνδρες συνήθως έχουν ελάχιστα κοινά με τις λεσβίες γυναίκες, εκτός από την έλξη τους για άλλες γυναίκες. Σύμφωνα με την δόκτορα Clara Bradbury Rance, η οποία διδάσκει για τον φεμινισμό στον κινηματογράφο , το να δημιουργούνται τέτοιου είδους ταινίες δεν είναι απολύτως λάθος, καθώς είναι πολλοί εκείνοι που κοιτούν στο παρελθόν και αναρωτιούνται το πώς θα μπορούσαν να “αποτυπωθούν” αυτές οι ιστορίες με τον καλύτερο τρόπο. “Υπάρχει αυτός ο πειρασμός” να εξιστορήσουν την ρομαντική περιπέτεια δύο γυναικών τις οποίες η ιστορία έχει ξεχάσει. Πόσες φορές εξάλλου έχουμε ακούσει για το πόσο καλές φίλες ήταν η Χ και η Ψ στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν δύο γυναίκες που είχαν αναπτύξει μεταξύ τους έναν ερωτικό δεσμό;
Σκηνή από το Ammonite
Το σήμερα και άλλα είδη ταινιών
Ένα μεγάλο μέρος των ταινιών που έλαβαν αναγνώριση από τα mainstream media αποτελούν, όπως είδαμε, δράματα εποχής. Βλέπουμε τις εκάστοτε πρωταγωνίστριες να υποφέρουν λόγω του ότι είναι λεσβίες. Είτε πεθαίνουν γιατί κάποιος τις σκότωσε, είτε αυτοκτονούν είτε βυθίζονται στην κατάθλιψη. Είναι λες και δε θέλουν οι cis άνθρωποι να τις δουν ευτυχισμένες. Επιπλέον, το μόνο κοινό που έχουν οι queer γυναίκες του τότε με το σήμερα είναι η σεξουαλικότητά τους. Διότι πώς αλλιώς μπορεί να ταυτιστεί μία λεσβία γυναίκα του 2020 με μία του 1700;
Σκηνή από το The Favourite
Εκτός από τα παραπάνω, προκύπτει και μία ακόμα ερώτηση: τι γίνεται με τα genres που δεν είναι δράματα εποχής; Πού είναι οι ρομαντικές κομεντί για τις queer γυναίκες του σήμερα, οι οποίες αξίζουν αγάπη, έρωτα και κάποιον να τρέχει στο αεροδρόμιο για να της προλάβει;
Κάπως έτσι η Cristin Tello αποφάσισε το 2018 να φτιάξει μία εταιρία παραγωγής και πλατφόρμα streaming για queer ταινίες με στόχο το mainstream κοινό. Η ίδια θεωρούσε πως η κοινότητα έχει πολύ όμορφες ιστορίες να πει με την ίδια ποικιλομορφία όπως οι straight ιστορίες. Βλέποντας πως διάφορες άλλες πλατφόρμες, όπως το Netflix, δεν επρόκειτο να κυκλοφορήσουν κάποια queer ρομαντική κομεντί στο άμεσο μέλλον, πήρε την κατάσταση στα χέρια της. Έτσι το 2019 κυκλοφόρησε την ταινία Season of Love και τώρα αναμένουμε την επόμενη ταινία της Tello Films, I Hate New Year’s, που αποτελεί μία παρόμοια ιστορία.
Βέβαια προς έκπληξη όλων, τον Νοέμβριο του 2020 κυκλοφόρησε και το τρέιλερ της ταινίας Happiest Season, παραγωγή του Netflix, με πρωταγωνίστριες την Kristen Stewart και την Mackenzie Davis. Είναι μία rom-com στην οποία η “ημι-κλεισμένη στην ντουλάπα” Mackenzie καλεί την κοπέλα της (Stewart) να περάσουν τις γιορτές των Χριστουγέννων στο πατρικό της, μαζί με την συντηρητική της οικογένεια.
Ίσως λοιπόν να αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά αυτό που τόσα χρόνια φώναζε η κοινότητα, “Δώστε μας ένα χαρούμενο τέλος” και το μέλλον δε φαντάζει πλέον τόσο δυσοίωνο για τους gays της μικρής και μεγάλης οθόνης.
