Άφησε με να μαντέψω: Χωρίς καφέ το πρωί, δεν μιλάς σε άνθρωπο. Μέχρι το απόγευμα έχει κατεβάσει ακόμα τρεις-τέσσερις. Καπουτσίνο. Ζεστούς και κρύους ή τον παλιό καλό ελληνικό ή ακόμα και την λαϊκή φραπεδιά που λέει κάτι για την καταγωγή όλων μας.
Η κατανάλωση καφέ, σημαίνει πως είσαι εργάτης της ζωής. Υδραυλικός ή πυρηνικός επιστήμονας, δεν κάνει διαφορά, χρειάζεσαι καύσιμο για να εργαστείς καθώς θα προτιμούσες να είσαι ξάπλα. Έναν καφέ αισθάνεσαι πως τον έχεις ανάγκη και δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, απλώς θα σου πω, πως για τους ανθρώπους που γράφουν ο καφές είναι παραπάνω από συνήθεια, κάτι σαν ντόπινγκ. Αν ήταν ευρέως διαδεδομένη η διάφορα που κάνει ο καφές στο γράψιμο, θα γινόταν παράνομος. O Μπαλζάκ λέγεται πως έπινε 50 καφέδες την ημέρα, ο Βολταίρος επίσης. Πήγαινε στο καφέ Le Procope στο Παρίσι και έπινε τα δεκάδες καφεδάκια του με λίγη σοκολατίτσα. Ο καφές και το γράψιμο είναι τόσο καλοί φίλοι γιατί χρειάζεσαι συγκέντρωση, ταχύτητα και την αυτοπεποίθηση ώστε να μη σβήνεις συνέχεια αυτά που γράφεις! Ο καφές ! Το τέλειο ναρκωτικό, αν πληρώνεις τους λογαριασμούς σου δημιουργώντας.
Όπως καταλαβαίνετε σε αυτή την περίπτωση, δε μιλάμε για απόλαυση αλλά για εργαλείο του επαγγέλματος. Ίσως έτσι εξηγείται και η απορία μου, γιατί άνθρωποι βγαίνουν έξω για καφέ, εφόσον ο καφές, προορίζεται για να εργαζόμαστε με φρενήρεις ρυθμούς και να εκμεταλλευόμαστε την μυστηριώδη δύναμη του. Γιατί λοιπόν να πιω καφέ για να μιλήσω με τη φίλη μου;
Πάνω σε αυτή την τρέλα, προσθέστε αν θέλετε να με καταλάβετε, το διαχρονικό μου πείσμα πως δε θέλω να έχω καμιά απολύτως σταθερή συνήθεια. Τη συνέπεια μου στην κατανάλωση καφέ μου άρεσε να τη σπάω, αλλάζοντας συνέχεια το είδος καφέ που ζητούσα. Πότε μαύρο, πότε latte, γαλλικό ή espresso ή ξαφνικά έναν γλυκό σαν πετιμέζι, μπορεί και έναν ελληνικό μια στο τόσο! Ήμουν ο εφιάλτης κάθε barista που θέλει να φανεί φιλικός. Κορόιδευα μάλλον τον εαυτό μου!
Ήθελα μάλιστα να φαίνομαι και καλή πελάτισσα, ζητούσα το καλό χαρμάνι και είχα και εσπρεσιέρα σπίτι που κάποιος μου έκανε δώρο. Πριν την εσπρεσιέρα, ο εθισμός μου δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρός. Όλα όμως έμελλαν να αλλάξουν, εκείνη την Καθαρά Δευτερά που έπαθα την χειρότερη τροφική δηλητηρίαση της ζωής μου.
Αγαπώ τα θαλασσινά! Τα υπόλοιπα είναι μια δυσάρεστη ιστορία με απαίσια συμπτώματα που δεν θέλω να περιγράψω και ιδιαίτερα υψηλό πυρετό. Όταν τα δύσκολα πέρασαν, το στομάχι μου για να με εκδικηθεί, ενεργοποίησε το έλκος μου. “Πάμε την αποτελειώσουμε” ήταν το σχέδιο και έτσι τα φαγητά και τα ποτά που μπορούσα να καταναλώσω περιορίστηκαν.
Άρχισα να τρέφομαι σαν να είμαι 95 ετών. Εγώ που κατάπινα το πιο ωμό σούσι και μετά ήθελα ένα μπουκάλι σάκε στην καθισιά μου, ζούσα μόνο με τσάι και φρυγανιά. Ο λαπάς ήταν μια λιχουδιά που φύλαγα για στιγμές μεγάλες γαστρονομικής γιορτής.
Σιγά -σιγά το διαιτολόγιο μου διευρυνόταν με λίγα πισωγυρίσματα, το στομάχι και το έλκος μου ήταν όπως απεδείχθη, μεγάλοι αλήτες. Χωρίς να το καταλάβω οι μέρες κυλούσαν χωρίς σταγόνα καφέ. Ήταν δύσκολο έτσι κι αλλιώς να δουλέψω, η παραγωγικότητα μου θύμιζε παραγωγικότητα συνδικαλιστή δημοσίου υπαλλήλου, στο τμήμα πρωτοκόλλου επί ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, τα κατάφερνα χωρίς καφέ. Ούτε ζεστός, ούτε κρύος, ούτε με τριπλό vegan αφρόγαλα. Μόνο τσάι. Θυμάμαι την ημέρα που παράγγειλα από το σούπερ μάρκετ μερικές ποικιλίες που για πρώτη φορά μου φάνηκαν χρήσιμες. “Breakfast tea” σου λέει. Ολόκληρες αυτοκρατορίες από αυτό το νεροζούμι οικοδομήθηκαν! “Το τσάι έχει καφεΐνη”, μου έλεγαν, καθώς οι άλλοι, πάντα αρέσκονται στο να επιμένουν πως αυτό που κάνεις δεν έχει νόημα, πως απέτυχες. Κι έχουν δίκιο, σε έναν βαθμό. Όμως η ποσότητα της καφεΐνης στο τσάι δεν συγκρίνεται με αυτή ενός διπλού εσπρέσο και λόγω στομαχιού, το τσάι που έφτιαχνα και μπορούσα να πιω, ήταν αδύναμο.
Άρχισαν αφόρητοι πονοκέφαλοι. Ημικρανίες. Μια δυο φορές ξύπνησα μέσα στη μέση της νύχτας, κάθιδρη και με κεφάλι σαν να είχα hangover από μπόμπες σερβιρισμένες σε μπαρ στο Φαληράκι της Ρόδου που δουλεύει αποκλειστικά με γκρουπ Άγγλων. “Καλώς ήλθες εμμηνόπαυση”, σκέφτηκα. Όπως απεδείχθη ήταν η έλλειψη καφέ (χωρίς να αποκλείω τη διπλή αλητεία, σύμπραξης έλκους με αρχές εμμηνόπαυσης).
Ο πονοκέφαλος αυτός όμως ήταν αλλόκοσμος και διαρκής. Είχε σουβλιές στο πίσω μέρους του κεφαλιού και πόνους στους βολβούς των ματιών. Η συνεχόμενη ναυτία, σαν να είμαι σε ψαρόβαρκα, προς στιγμήν με έκανε να μην μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο μιας εγκυμοσύνης στα 48, στα πρότυπα της βιβλικής Σάρας.
“Δεν μπορεί τα θρησκευτικά σήριαλ να έχουν τέτοια δύναμη στους τηλεθεατές τους” αναλογίστηκα, μια από τις λίγες στιγμές που ο διαβολεμένος πονοκέφαλος δεν θόλωνε τη συνήθως κρυστάλλινη κρίση μου
Ο σατανάς ήταν ο καφές και εγώ ζούσα κάτι σαν εξορκισμό. Συνάμα άρχισα να ξεπρήζομαι. Ίσως, ο τρόπος που ο καφές σε αφυδατώνει και μετά ο καημένος σου ο οργανισμός, φουσκώνει για να μην μπορείς να τον ξεφουσκώσεις με τις περίεργες σου συνήθειες, να φταίει που ήμουν σαν μπαλόνι που άρχιζε να θυμίζει σαμπρέλα: σαφής βελτίωση για το δικό μου σώμα.
Πείσμωσα. Μια εβδομάδα ήταν τραγική. Πήγα να χωρίσω, τα παιδιά μου με μίσησαν, ο σκύλος με απέφευγε. Υπολογίζω πως περίπου στο δεκαήμερο άρχισα να είμαι κάπως καλύτερα και τώρα δε θέλω να ξαναπαραγγείλω καφέ αν και θα επιτρέψω στον εαυτό μου ένα φλυτζάνι ίσως, την εβδομάδα. Προτιμώ τη ζωή μου χωρίς καφέ. Νυστάζω λιγότερο κατά τη διάρκεια της ημέρας, είμαι πιο ήρεμη και καλόκεφη. Βλέπω τα χρώματα νομίζω καλύτερα, δεν μισώ τους ανθρώπους όσο παλιά.
Το τσάι είναι σαφώς ευγενικότερο και λόγω της ποικιλίας του δίνει την δυνατότητα να πίνεις συνέχεια κάτι διαφορετικό και υπάρχουν τσάγια με σχεδόν μηδενική καφεΐνη που θα πρότεινα σε όποιον επιθυμεί να απεξαρτηθεί πλήρως από τους παλιοκαφέδες: αυτή την απαίσια καφετιά λάσπη που οι εταιρίες και τα μεγαλοαφεντικά τους, μαζί με τον μπροστάρη τους τον Τζωρτζ Κλουνει που κάνει στις διαφήμισες τον ωραίο, μας έχουν πείσει πως πρέπει να τους ρουφάμε για να εργαζόμαστε σαν είλωτες και να αποφεύγουμε τη ζωή. Ζητώ συγνώμη για το φανατισμό μου. Μπορούμε να μαζευτούμε να κάνουμε και σύλλογο, όλοι εμείς που απέχουμε από τον καφέ και θέλουμε τους οργανισμούς μας αγνούς και καθάριους! Ξέρω ένα ήσυχο μπαράκι στο μοναστηράκι, με δυνατά κοκτέιλ που δουλεύει μόνο με τουριστικά γκρουπ…