Είχα κάποτε δει μία ταινία, από την οποία δεν θυμάμαι κανένα άλλο στοιχείο εκτός από την εξής ατάκα: “όσοι λένε πως τα σχολικά χρόνια είναι τα καλύτερα, είναι συνήθως bullies. Και αυτό γιατί γνωρίζουν πως το Λύκειο είναι η μοναδική στιγμή που θα βρίσκονται στην κορυφή.” Την είχα σκεφτεί αρκετές φορές ως μαθήτρια η ίδια, χρησιμοποιώντας την σαν μία μορφή νοητικής ασπίδας όταν και εγώ έπεφτα θύμα τραμπουκισμού. Περιέργως δεν συνέβαινε πολύ συχνά, παρά τα πολλά κιλά που είχα ως παιδί και έφηβη και την γενικότερη αμήχανη συμπεριφορά μου. Ήμουν ένας από τους στόχους, αλλά σε καμία περίπτωση ο μεγαλύτερος.
Συνήθως βρισκόμουν αντιμέτωπη με “σπόντες” και γελάκια πίσω από την πλάτη μου, αντί για μεγάλη λεκτική κακοποίηση ή δημόσια ταπείνωση. Ο μόνος που με είχε πραγματικά επηρεάσει αρνητικά ήταν ο Μέγας Bully, ένα παιδί της ηλικίας μου αλλά από διαφορετικό τμήμα ο οποίος είχε αποκτήσει δύο φήμες ταυτόχρονα: οι δημοφιλείς του σχολείου τον θεωρούσαν Κούκλο/Αδερφό/Μεγάλο Αντίπαλο. Εμείς οι υπόλοιποι τον αποκαλούσαμε Μαλάκα. Βέβαια και αυτό ήταν ένα είδος άμυνας, διότι στην πραγματικότητα ήταν περισσότερο ο Τρόμος.
“Πόσο χοντρή μπορεί να είσαι;!” είχε κάποια στιγμή φωνάξει με αγανάκτηση όσο περπατούσαμε προς τις τάξεις μας. Στην αρχή δεν είχα καν καταλάβει ότι μιλούσε σε εμένα, μέχρι που με σκούντηξε για να σιγουρευτεί ότι τον ακούω. Συνέχισε τα σχόλιά του σε αυτό το ύφος, ρωτώντας με αν πιάνω μόνη μου δύο θρανία, αν με σέρνουν για να βγω από την αίθουσα, αν φοβούνται οι συμμαθητές μου μήπως τους φάω για κολατσιό. Ήταν από τις λίγες φορές στην ζωή μου που έχω αισθανθεί τόσο μεγάλη ανάγκη να δείρω κάποιον για να σταματήσει να μιλάει, αλλά τελικά ξέσπασα κλαίγοντας. Από τότε κάθε φορά που έβλεπα τον Μέγα Bully σε κάποιο διάδρομο, τον απέφευγα περπατώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση, τρέμοντας το ενδεχόμενο το βλέμμα του να πέσει πάνω μου και να ξαναρχίσει να μου μιλάει άσχημα επειδή υπάρχω. Κάποια στιγμή κατάλαβα πως αρκετές από τις φίλες και τους φίλους μου έκαναν ακριβώς το ίδιο.
Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως αυτές οι εμπειρίες ήταν τραυματικές, διότι τις είχα ξεχάσει τελείως. Ο Μέγας Bully σβήστηκε από την μνήμη μου με το που αποφοίτησα, χωρίς ευτυχώς να αφήσει πίσω κανένα ίχνος ψυχολογικού απωθημένου ή ανεπανόρθωτης ζημιάς. Ήταν μία μικροσκοπική υποσημείωση στο κεφάλαιο “Μαθητικά Χρόνια”, το οποίο από μόνο του κοντεύει να ξεθωριάσει στο βιβλίο της ζωής (λογικό, τριανταρήσαμε). Μέχρι που ήρθε η στιγμή να ξεκινήσει η νέα σεζόν γνωστού ελληνικού ριάλιτι και να δεχτώ μήνυμα από την κολλητή μου/πρώην συμμαθήτρια. “Ρε συ…Αυτός δεν είναι ο Μέγας Bully;” και το λινκ ενός βίντεο όπου συστήνεται ως παίχτης.
Είναι έτσι κι αλλιώς περίεργο να βλέπεις για πρώτη φορά ένα άτομο που είχες αφήσει πίσω στα θρανία. Τον ήξερες όταν είχε ακμή και σπυράκια και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου τόσο ενήλικας όσο εσύ. Όταν αυτή η συνάντηση γίνεται μέσω της τηλεόρασης, χειροτερεύει το πράγμα. Καθώς παρακολουθούσα τον Μέγα Bully να εξηγεί ποιος είναι, προσπαθώντας να γοητεύσει κοινό και κριτές, αισθανόμουν μία ανεξήγητη ντροπή κι ανατριχίλα, λες και με κάποιον τρόπο έφταιγα εγώ για αυτό που συνέβαινε. “Second hand embarrassment” το λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι, “κριντζ” το αποκαλεί η νεολαία.
Ο Μέγας Bully λοιπόν και οι ασύλληπτες αμπελοφιλοσοφίες του έγιναν θέμα επικαιρότητας για όλον τον κόσμο, και φλογερών συζητήσεων για εμένα και τα άτομα από το σχολείο που διατηρώ επαφές. Όλοι μας νιώθαμε το ίδιο κριντζ αλλά το ευχαριστιόμασταν και κάπως που είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού του τουίτερ και του Luben. Τα τραμπουκισμένα 16χρονα που κρύβαμε μέσα μας είχαν ανάγκη μια τέτοια νίκη.
“Αλλάζουν οι άνθρωποι,” έλεγε ο ενοχλητικός, ώριμος εαυτός μου. “Ίσως δεν είναι πια ο Μέγας Bully που θυμάσαι και έχει γίνει κανονικός, όπως εσύ. Μην γελάς άλλο!”
Κανένας άλλωστε δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για τις ανοησίες που έκανε ως ανήλικος και οφείλουμε ξεκάθαρα να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες. Σάμπως και εμείς χαζά δεν ήμασταν τότε;! Οι σκέψεις αυτές με οδήγησαν σε στιγμιαία τάση προστατευτικότητας προς τον (ίσως) Μέγα Bully, ο οποίος είχε μία άβολη τουλάχιστον τηλεοπτική παρουσία, τον κατακεραύνωναν τα σόσιαλ και σύντομα θα εξαφανιζόταν από την σκέψη μας μια για πάντα. Μέχρι που ξεκίνησε να περνάει από επόμενη φάση σε επόμενη φάση και τον βλέπαμε κάθε εβδομάδα να επιβιώνει παρά τις κάκιστες επιδόσεις του.
Ξαφνικά ήταν σαν να βρισκόμουν πάλι στο προαύλιο του σχολείου και παρακολουθούσα τις κινήσεις του από μακριά για να μην με δει. Πώς υποδυόταν τον αρλεκίνο όταν τον συνέφερε, κάνοντας τους καθηγητές να τον συμπαθούν και να του χαρίζουν βαθμούς επειδή “α, ρε παιδάκι μου έχεις πλάκα!”. Πώς πλησίαζε ένα κορίτσι που του άρεσε αγγίζοντάς την χωρίς συναίνεση και στολίζοντάς την με άρλεκιν γλυκόλογα, για να την αποκαλέσει στην συνέχεια “πουτάνα” αν δεν ενδιαφερόταν ή να δηλώσει ότι του έκατσε στην αντίθετη περίπτωση. Και πόσο απαράδεκτα, βίαια, επικίνδυνα συμπεριφερόταν σε όλους τους υπόλοιπους, χωρίς ποτέ να υφίσταται κάποια ουσιαστική συνέπεια. Ακριβώς τον ίδιο εαυτό έβγαζε και στο παιχνίδι, αποδεικνύοντας πως τουλάχιστον ο συγκεκριμένος Μέγας Bully δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Και δυστυχώς επιβραβεύεται για αυτό με δημοσιότητα.
Είναι να σε πιάνει το παράπονο; Ναι, κυρίως αφού μάθεις λεπτομέρειες για τον τρομακτικό τραμπουκισμό του εκείνα τα χρόνια και ακούσεις περιπτώσεις για απειλές με μαχαίρια, σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε μορφή “στοιχημάτων”, βίαια καψόνια, ομοφοβικά σχόλια και πολλά άλλα. Η ατάκα περί bullies και σχολείου που τόσο με καθησύχαζε μικρότερη δεν φαίνεται να ισχύει τελικά, αφού ιδού ένας που βρήκε τρόπο να είναι “on top” και εκτός. Και κάτι μου λέει πως θα συνεχίσει να ελίσσεται με τις ίδιες τακτικές, εδραιώνοντας τον εαυτό του ακόμα περισσότερο ως δημόσιο πρόσωπο και επιβάλλοντας λίγη λυκειακή κόλαση σε όλους εμάς που τον ξέραμε από τότε.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε; Να τα βάλουμε με τα άτομα που παρακολουθούν τέτοιου είδους προγράμματα και τον ανέδειξαν; Ανούσιο και ανόητο, η δαιμονοποίηση του μέσου ποτέ δεν οδηγεί πουθενά. Να επισημαίνουμε τις άσχημες συμπεριφορές του και να απαιτούμε να υποστεί τις συνέπειες; Αν κάτι τέτοιο ήταν να συμβεί, θα είχε συμβεί ήδη. Η μόνη μας άμυνα είναι αυτή που η 16χρονη εκδοχή μας δεν μπορούσε να πετύχει: να μην τον αποφεύγουμε πλέον. Να ζούμε την ζωή μας ακριβώς όπως θέλουμε, αδιαφορώντας για τα θεατριλίκια και την τοξική αρρενωπότητα τύπων σαν και αυτόν. Να μας καθησυχάζει το γεγονός ότι, ενώ εμείς έχουμε μετατραπεί σε τελείως διαφορετικούς ανθρώπους από την εποχή του σχολείου, ο Μέγας Bully έχει μείνει ίδιος.
