Σε σχέση με τον πόλεμο, πολλά πράγματα φαίνονται ασήμαντα, λες και ο πόλεμος έρχεται σαν μεγεθυντικός φακός να βρει και να κάνει τεράστια κάθε μικρή καθημερινή ανοησία μας.

To shopping, το Instagram, οι δίαιτες, οι ρυτίδες, τα Botox, οι μαχητές και οι διάσημοι του survivor που τρέχουν στα αγωνίσματα  με δραματική μουσική υπόκρουση, πού θα πάμε το τριήμερο, αν θα κάνουμε τελικά Πάσχα στο χωριό, οι σχέσεις, οι διαφωνίες, τα εργασιακά, η ακρίβεια, η ανάπτυξη, τα νύχια…

Είχα δει τη συνέντευξη μιας Ελληνίδας  επιζήσασας του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, πριν από μερικά χρόνια και θυμάμαι έλεγε πως ο άνθρωπος, το μόνο που θέλει είναι να τρώει το ψωμάκι του ήσυχος και είχα συγκινηθεί με την απλότητα της κοσμοθεωρίας της. Πρέπει να μην ξεχνάμε να εστιάζουμε στα πολύ βασικά, ωστόσο η δημοκρατία, η ελευθερία και το να ζεις σε συνθήκες στοιχειωδώς αξιοπρεπείς, εξαρτώνται από πολλά, μικρά φαινομενικά αχρείαστα, κομματάκια για τα οποία δεν πρέπει να αισθανόμαστε άσχημα.

Την εποχή της ειρήνης αυτό το “ο καθένας για τον εαυτό του”, ο υγιής παρτακισμός στο οποίο βασίζεται η νοοτροπία των δυτικών κοινωνιών,  μετατρέπεται, αν όλα πάνε καλά, σε ενότητα, ηρωικότητα και αλτρουισμό. Διαφωνώ κάθετα με εκείνους που δεν θέλουν η Ελλάδα να στείλει βοήθεια στην Ουκρανία. Αν αύριο ο Ερντογαν εισέβαλλε στην Ελλάδα, οι ίδιοι θα είχαν την απαίτηση να καταφθάσουν αμέσως γιατροί, φάρμακα και όπλα. Να αφήσει το σπίτι του στο Οχάιο ο Αμερικάνος και στο Μάντσεστερ ο Βρετανός και να έρθει, αν είναι δυνατόν να πολεμήσει δίπλα στο Έλληνα, με αυταπάρνηση. Η προσωπική ευθραυστότητα, επίσης σε σχέση με τον πόλεμο φαίνεται γελοία. Σε πονάει στα αυτάκια σου η μάσκα για τον covid; Στην Ουκρανία πέφτουν οβίδες. Σε πειράζει που σου ήρθε αυξημένη η ΔΕΗ; Στο Κίεβο κοιμούνται  στα καταφύγια.

Αυτόν τον πόλεμο εμείς, θα τον  παρακολουθήσουμε από τις τηλεοράσεις στα σαλόνια μας και μέσα από τις οθόνες του κινητού μας, όσο αντέχουμε ή μέχρι να αρχίσει το MasterChef ή ο αγώνας ποδοσφαίρου και οι δικές μας εναλλακτικές, δεν θα μειώσουν την σκληρότητα του.

Ένα tweet, που διάβασα τυχαία και φαντάζομαι πως στον συγγραφέα του φάνηκε πολύ ζυγισμένο, φανερώνει πως αυτή η ξαφνική ανατροπή προτεραιοτήτων, μας βρίσκει πλήρως απροετοίμαστους και σας το παραθέτω αυτούσιο: “Η ρωσική εισβολή, απέδειξε ότι τα δήθεν φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα της Δύσης με τις ταυτότητες, τα φύλα και την πατριαρχία είναι μεγαλειώδεις παπαριές για καλομαθημένα. Απειλείται η χώρα; Οι άνδρες στο μέτωπο, τα γυναικόπαιδα πρόσφυγες.Έτσι απλά.”

Μπορεί ο συγγραφέας του tweet, να γνώρισε πολλά likes καθώς αρέσει να απλοποιείς την πολύπλοκη πραγματικότητα και ίσως να παρατηρεί σε ένα βαθμό εύστοχα όμως, επειδή ακριβώς θα μας απασχολήσουν προβλήματα απείρως σοβαρότερα, είναι ίσως σημαντικό να δούμε και να αναγνωρίσουμε τις βάσεις: Η χουντίλα, η απολυταρχικότητα, ευδοκιμούν και καραδοκούν εκεί όπου τα δικαιώματα δεν θεωρούνται σοβαρή συζήτηση σε καιρό ειρήνης.

Ο Πούτιν ενθουσίαζε, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, όλους εκείνους που δεν δίνουν σημασία σε όλα αυτά γιατί πρωτίστως ήταν ένας τύπος που πίστευε στη λεβεντιά; Στην ντομπροσύνη; Στην KGB ; Όπως τώρα αποδεικνύεται δεν ήταν απλώς οπισθοδρομικός ηγέτης όταν έλεγε “Ευπρόσδεκτοι οι ομοφυλόφιλοι αλλά μακριά από τα παιδιά μας”, άλλα ένας νοσταλγός σκοτεινών εποχών που θέλει να γυρίσει ο πλανήτης πίσω. Το να ενδιαφέρεσαι για τα δικαιώματα, για τους άλλους, για μια ζωή όπου ο καθένας τρώει ήσυχος το ψωμάκι του, χωρίς να τον αποκλείει κανείς από το να το κάνει, λόγω του χρώματος του, της θρησκείας του ή των ερωτικών του προτιμήσεων, είναι η πλέον βασική προϋπόθεση της ελευθερίας και όχι φρου-φρου και αρώματα. Παρασυρόμαστε από τη χαρούμενη περηφάνια, ενίοτε και από αυτή την αναίδεια ίσως και απο την υπερβολή των υποστηρικτών των δικαιωμάτων, της διαφορετικότητας, αλλά είναι θεμελιώδες το να ασχολούμαστε με το περιβάλλον, την πατριαρχία τα δικαιώματα και με όλα τα υπόλοιπα, καθώς πρόκειται για τη συζήτηση περί της ειρήνης  που όταν δεν έχουμε πόλεμο, απλώς υποδιαιρείται σε αυτά τα μικρά κομματάκια.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!