Όπως έχουμε ξαναγράψει εδώ στο One of Us το BDSM και το υποτακτικό σεξ μπορούν να είναι εξαιρετικά ενδυναμωτικές εμπειρίες. Σε αντίθεση με τη γενική αντίληψη ότι τα άτομα που επιλέγουν αυτού του είδους την ερωτίκη συνεύρεση, κουβαλούν κάποιο τραύμα ή συγχέουν την αγάπη με τον πόνο μετά από κάποια δυσάρεστη εμπειρία, το BDSM και η υποταγή έχουν να κάνουν με τον έλεγχο και μάλιστα όχι τόσο με τον έλεγχο πάνω σε ένα άλλο άτομο, αλλά με τον έλεγχο και την κυριαρχία πάνω στο ίδιο μας το σώμα. Μια προέκταση της ενδυναμωτικής αυτής εμπειρίας είναι φυσικά και η ενδυμασία που τη συνοδεύει. Δέρμα, latex, βινύλιο, τρουκς, αγκράφες, αλυσίδες, ψηλά τακούνια ή χοντροί πάτοι στα παπούτσια, ιμάντες, κορσέδες, μάσκες, γάντια, chokers. Η στυλιστική λίστα του fetish είναι μεγάλη. Τα ρούχα και τα αξεσουάρ που επιλέγουν οι λάτρεις του kink επιδρούν καταλυτικά στην ενίσχυση του αισθήματος κυριαρχίας ή/ και υποταγής, αλλά κυρίως αποτελούν έναν κώδικα, μια επιβεβαίωση της αίσθησης του ανήκειν.
Τι γίνεται όμως όταν όλη την παραπάνω κουλτούρα “καπηλεύεται” η μόδα; Αν αυτή τη στιγμή σηκωθείτε και ανοίξετε τη ντουλάπα σας, θα βρείτε σίγουρα έστω ένα item, είτε αυτό είναι ρούχο, είτε αξεσουάρ που έχει αναφορές – αν δεν είναι ξεκάθαρα – fetish. Για πολλούς η σύνδεση μόδας και φετιχισμού βρίσκεται στην gay leather underground κοινότητα του Λονδίνου λίγο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με τον λάτρη του bondage Kristofer Weston και συμπαρουσιαστή του sex-ed YouTube channel “Watts the Safeword” το δέρμα έγινε σύμβολο ενός masculine look σε μία προσπάθεια απόρριψης των στερεοτύπων για τους ομοφυλόφιλους άνδρες που τους ήθελαν όλους θηλυπρεπείς, τα οποία και διαμορφώθηκαν κυρίως τις δεκαετίες του ‘50, του ‘60 και του ΄70. “Φορέσαμε την στολή μοτοσικλετιστή για να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας”, έχει δηλώσει σε συνέντευξή του στον διάσημο blogger και συγγραφέα Love, Beastly.
Το πέρασμα του εν λόγω στυλιστικού κώδικα ή κομματιών του στην ποπ κουλτούρα έγινε όταν τον υιοθέτησε η rock και punk σκηνή. Η μόδα φυσικά θα ακολουθούσε σχεδόν λυσσασμένη να απορροφήσει τις παραπάνω αναφορές. Η Vivienne Westwood εγκολπώθηκε τις fetish αναφορές στις, ταυτόχρονα punk και erotically charged, συλλογές της και αγκάλιασε το underground συνδυάζοντας τη μόδα με τη μουσική, την τέχνη και το σεξ, φέρνοντας μια αυθεντική και ανεπανάληπτη επανάσταση στη μόδα που καθόρισε τις επόμενες γενιές.Ύστερα ήρθε ο Gaultier που γεφύρωσε το fetish με το haute couture και πειραματίστηκε με το latex, τους κορσέδες, τα κορμάκια και τα νάιλον tops που μιμούνταν το δέρμα με τατουάζ. Thierry Mugler, Dolce & Gabbana και Alexander McQueen είναι ακόμη μερικοί από τους σχεδιαστές που “δανείστηκαν” από την κουλτούρα του fetish και έφεραν κάτι τόσο ιδιαίτερο στη mainstream σφαίρα. Είχαν όμως το δικαίωμα;
Πολλοί fetish lovers και άτομα που εξασκούν το BDSM ανυσηχούν πως, ειδικότερα τώρα που η κουλτούρα τους έχει υποστεί ένα σοβαρό πλήγμα λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, κινδυνεύουν να χάσουν αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν αλλά και να ανήκουν κάπου ταυτόχρονα, το να αναγνωρίζουν και να ανακαλύπτουν το sex tribe τους, όπως λένε. Όπως συμβαίνει με κάθε τι που σπάει το φράγμα του underground και αναδύεται στη mainstream κουλτούρα, έτσι και το fetish παύει να είναι αυθεντικό όταν γίνεται ένα αξεσουάρ που θα φορέσει για παράδειγμα ο Timothée Chalamet στις Χρυσές Σφαίρες. Για τα μέλη της κοινότητας είναι εκνευριστικό κάτι τόσο δικό τους να γίνεται τόσο παγκόσμιο. Ωστόσο, μπορούμε να μιλάμε για ένα είδος cultural appropriation όταν το fetish συναντά τη μόδα;
Το φιναλίστ του 7ου κύκλου του RuPaul’s Drag Race, Violet Chachki, που μάλιστα έχει και brand ρούχων με fetish επιρροές, αναφέρει: “Μπορεί να είναι ενοχλητικό να βλέπεις ανθρώπους που δεν είναι μέρος της κοινότητας να υιοθετούν την αισθητική του fetish, αλλά στο τέλος της ημέρας, είναι απλώς ένα υλικό κι αυτό, υφάσματα και ραφές. [..] Κανείς δεν πρέπει να το παίζει “φύλακας” κανενός είδους ρουχισμού”.
Αν εξακολουθούμε να σεβόμαστε την κοινότητα που μας χάρισε αυτές τις στυλιστικές αναφορές, θεωρώ πως μπορούμε να δανειζόμαστε κομμάτια της αισθητικής της ταυτότητας για να ενσωματώσουμε σε ένα outfit λίγη από αυτή τη φοβερή, σχεδόν μεθυστική αίσθηση ελέγχου, ενδυνάμωσης και (αυτό)κυριαρχίας. Η λεπτή γραμμή έχει να κάνει πάντα με την αγάπη, το σεβασμό και το μέτρο. Θα την ξεπεράσουμε μονάχα αν απεκδύσουμε και εν τέλει στερήσουμε από μία ολόκληρη κοινότητα αυτό αυτό που την έκανε τόσο γοητευτική στα μάτια μας εξ αρχής.