Μαμά, το σώμα σου άλλαξε!

Πρέπει να παραδεχτώ πως υπήρξαν κάποιες ενδείξεις.

Δεν έφταιγαν τα ρούχα ή τα μαγιό, αλλά το σώμα. Όταν το σώμα είναι στα καλά του, φοράς ένα πλεκτό πράγμα και βγαίνεις στην παραλία. Το ξέρω και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως ισχύει κάτι τέτοιο, συμβαίνει όταν δεν το καταλαβαίνουμε και το γνωρίζω, αν και δεν υπήρξα ποτέ Μις Τουρισμός, μη με παρεξηγήσετε.

Μπορεί να μην υπήρξα αψεγάδιαστη, θυμάμαι όμως σαν χθες την εποχή που φόραγα ό,τι να ναι στην παραλία και όλα τα υπόλοιπα δεν έπαιζαν ρόλο όπως τώρα.

Δεν με ενδιάφερε το κόψιμο, αν κολάκευε το σχέδιο ή το υλικό ή αν αυτό το πράγμα που φόραγα ήταν μαγιό. Ένιωθα βέβαια πάντα μια αδιευκρίνιστη ντροπή για τον εαυτό μου επειδή έτσι μεγάλωσα, ξέρω μόνο να αμφιβάλλω και να είμαι αυστηρή κριτής, ενώ μέσα σ’ όλα, είμαι κατά βάθος και συντηρητικούρα.

Δεν έχω κάνει ποτέ γυμνισμό για παράδειγμα, προτιμώ τα ολόσωμα μαγιό και δεν καταλαβαίνω την αξία της γύμνιας ή της αποκάλυψης.

Και ενώ το μαγιό μπορεί να μην έβγαινε, τουλάχιστον συνήθως έμπαινε. Χωρίς ζόρι, προσπάθεια και σκέψη. Τα υπόλοιπα ήταν ψιλά γράμματα, τίποτα  δεν πέταγε, τίποτα δεν τρεμούλιαζε.

Η διαπίστωση πως το σώμα μου άλλαξε ήρθε από την εντεκάχρονη μου κόρη μου και πόνεσε σαν μαχαιριά:

-Μαμά το σώμα σου άλλαξε!”

-Ωχ! Τι εννοείς; Πάχυνα;
ρώτησα, υποτιμώντας τη σοβαρότητα και ξεχνώντας πως όταν ήδη νιώθεις άσχημα από κάτι που σου είπαν, είναι λάθος να ζητάς να ακούσεις περισσότερα.

– Δεν ξέρω πάντως άλλαξε το σώμα σου! Πολύ! Τα τελευταία δυο χρόνια νομίζω. Δεν είσαι όπως ήσουν, όπως σε θυμάμαι στα 37.

– Αποκλείεται να με θυμάσαι 37, ήσουν ενός έτους

– Εννοώ όπως ήσουν τριαντάρα.

Η κόρη μου με θυμάται κυρίως σαραντάρα, γεγονός που εντείνει κι άλλο το πρόβλημα που έχουμε να παλέψουμε. Η χειροτέρευση έχει συντελεστεί  απότομα, ενώ στην αρχή πρέπει να  υπήρξε αντίσταση που απέδιδε.

“Ήταν 2 χρόνια κλειστά τα γυμναστήρια”, προσπάθησα να δικαιολογηθώ, όμως το παιδί έχει δίκιο.
2-3 κιλά έχω πάρει αλλά δεν έχω σχέση με αυτό που κάποτε ήμουν. Πείτε το μεταχρονολογημένη φιλαρέσκεια, αν επιτρέπεται να είμαι μεταχρονολογημένα φιλάρεσκη την εποχή του body positivity.

Μήπως γίνομαι σαν αυτές τις πεθερές που σου δείχνουν φωτογραφία και σου λένε, “εγώ ήμουν κούκλα στα νιάτα μου”, κοιτάς και στη φωτογραφία ήταν χάλια απερίγραπτα; Ποτέ δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα το σώμα μου, τώρα όμως με πειράζει που δεν είμαι όπως ήμουν τότε που δεν με απασχολούσε. Το χειρότερο είναι πως υποψιάζομαι πως δεν ευθύνεται μόνο η καραντίνα ούτε τα 2-3 κιλά αλλά ότι πολύ απλά μεγάλωσα κάπως πιο απότομα.

Είμαστε όλοι τόσο σίγουροι πως από τα γηρατειά θεραπεύεσαι με μπότοξ, που δεν έχουμε καμία σχέση με το ότι μεγαλώνουμε γενικότερα, καμιά σχέση με το άθλημα. Ποια μπότοξ; Είναι σαν να μην δίνουμε σημασία πως κάποιες ζημιές δεν επιδιορθώνονται με τσίτωμα  και έτσι βρισκόμαστε πλήρως απροετοίμαστοι, μπροστά στο αδιανόητο: Χαλαρά μπράτσα, εγώ;!

Tο 2020 με τα lockdown περάσαμε χειμώνα και άνοιξη κλεισμένοι στο σπίτι, με τον άντρα μου βλέπαμε Walking Dead, αν και δεν έχω ξαναδεί horror στη ζωή μου, ίσως για να ξεχάσω το horror της απόλυτης αβεβαιότητα που πιστεύω πως ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το ότι γέρασα απότομα. Έφαγα και μια καλή επαγγελματική κλωτσιά με το πρώτο lockdown που τότε με στεναχώρησε και μέχρι να εκτιμήσω πως τελικά μου έκανε καλό, πέρασα ψυχολογικά δύσκολα.

Και σαφώς έτρωγα. Δεν έβγαινα. Μισώ το τρέξιμο, χρειαζόμουν γυμναστήριο στο οποίο πήγαινα πριν από την πανδημία. Μου χρειάζεται  να σηκώνω βάρη και να κάνω ασκήσεις, σε συγκεκριμένο χώρο γιατί δεν είναι στη φύση μου ο αθλητισμός και είμαι αδέξια σαν να γεννήθηκα με δυο αριστερά πόδια. Όταν είμαι συνεπής στο γυμναστήριο, καταφέρνω κατά περιόδους να έχω ακόμη και κοιλιακούς, όμως τώρα πού να πήγαινα; Σε μια ενδιάμεση φάση που είχαν ανοίξει τα γυμναστήρια, θυμάμαι πως  διαπληκτίστηκα με μια άλλη πελάτισσα που μου είπε πως έπρεπε να ψεκάζω με Dettol τα όργανα για τον επόμενο.

Τη δεύτερη χρονιά βγάλαμε την καραντίνα πίνοντας αλκοόλ  και τρώγοντας ετερόκλητα φαγητά,  με 2-3 φίλους που ήταν οι μονοί που βλέπαμε και ήμασταν οι μονοί που έβλεπαν, θα είχαμε αποτρελαθεί διαφορετικά. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά η καραντίνα με απομάκρυνε από ανθρώπους με τους οποίους οι σχέσεις μας δεν θα αποκατασταθούν. Διαλύθηκε το δέσιμο.

Συγχρόνως, η δουλειά μου έγινε απείρως πιο καθιστική και ενώ μου αρέσει πολύ να γράφω, επειδή  ξεχνιέμαι, περνάνε πολλές ώρες που είμαι  καθισμένη στο γραφείο μου.

Σε αυτά τα ατελείωτα ωράρια νιώθω συχνά τον πωπό μου να πλαταίνει σιγά-σιγά στην καρέκλα, να απλώνει σαν κρέπα σε τηγάνι. Σηκώνομαι για να μαζευτεί, αλλά ποιος ξέρει αν αυτό φτάνει. Θα ήθελα να ρωτήσω κι άλλες γυναίκες αν κατά τη διάρκεια  της καθιστής εργασίας τους, φαντάζονται κι εκείνες πως η περιφέρεια τους παίρνει διστάσεις Πλατείας Συντάγματος.

Είμαι σίγουρη πως έχει και στοιχεία ανταρσίας αυτό που σας περιγράφω. Ιστοί κ μύες που κάποτε  έκαναν φιλότιμα τη δουλειά τους με εγκαταλείπουν και νομίζω συνεννοούνται και μεταξύ τους επί του θέματος, με τρόπο συνδικαλιστικό και καταχρηστικό εναντίον μου: “Ελάτε παιδιά, 46 χρόνων γυναίκα. Μη πιεζόμαστε άλλο, αρκετά. Αφήστε τα όλα να πέσουν. Όλα μαζί. Έτσι μπράβο, προσπαθήσαμε. Αυτό ήταν!”

Η 11χρονη κόρη μου συνέχισε με τον σαδισμό της προεφηβείας της:

“Μαμά έχεις κάνει πλαϊνά, εμείς πλαϊνά δεν είχαμε”, κατήγγειλε βάζοντας το πρόβλημα σε νέα βάση, λες και έχω προδώσει και την ομάδα χωρίς να το ξέρω.

Στο σπίτι δεν συζητάμε για σώματα, μη φανταστείτε. Δεν πιστεύουμε σε δίαιτες, διατροφές, δεν είμαστε ιδιαίτερα κοκέτες και δυο χρόνια δεν έχω κάνει τίποτα για τον εαυτό μου, εκτός ίσως από μπάνιο και λούσιμο. Πάλι καλά. Όσο πλένεσαι, πιστεύω πως είσαι σχετικά ψυχικά υγιής.

Φταίει και  ο άντρας μου, ο καημένος κακή κουβέντα δεν μου έχει πει, επιβεβαιώνοντας μια βασική αρχή της ζωής: “Άντρα χαριτωμένο, σκληρό κριτή δεν θα βρεις,” αυτό να το θυμάστε, αν θες κάποιον να σε κάνει να νιώθεις όμορφη ακόμη και όταν δεν είσαι στα καλύτερά σου, ψάξε για εκείνον που θα μπορούσε να βρει καλύτερη αλλά μένει μαζί σου, γιατί θέλει. Όποια αμφισβητεί τα λεγόμενα μου μπορεί να ανατρέξει σε ενσταντανέ όπου, ο Χιού Τζακμαν με μαγιό, παίζει στα κύματα με την γυναίκα του, επίσης με μαγιό.

Θα επιστρέψω όμως στο αγαπημένο μου θέμα που είναι ο εαυτός μου, ακόμα και ο ξεχαρβαλωμένος και αυτά τα δυο χρόνια, μάλλον ήταν αρκετά για να με κάμψουν, έχουμε όμως την υγεία μας.

Το σώμα μου, όπως το σώμα όλων δέχτηκε στρες, τρόμο, αβεβαιότητα, τριβή, υπερβολική  πληροφορία και όλη αυτή η ανακατωσούρα και ο εγκλεισμός, εμένα βρήκε σε ευαίσθητη ηλικία, σε μετάβαση. Δεν είμαι πια μικρή και αυτό δεν με πειράζει, όχι όμως και να νιώθω σαν βαρύς κουβάς πάνω σε δύο αδύνατα πόδια.

Δεν χρειαζόμουν καθισιό και μάλλον το συνήθισα και μπήκα στον φαύλο κύκλο του.

Θα προσπαθήσω να συμμαζέψω ο, τι μπορεί να συμμαζευτεί από εδώ και πέρα, αλλά αν δεν τα καταφέρω, μάλλον το σώμα μου άλλαξε.

 

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!