Ο γνωστός συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης βρέθηκε καλεσμένος του Νίκου Χατζηνικολάου στην εκπομπή Ενώπιος Ενωπίω και κλήθηκε να τοποθετηθεί πάνω σε παλαιότερες δηλώσεις που είχε κάνει σχετικά με τους ομοφυλόφιλους. Χωρίς καμία ιδιαίτερη διάθεση αυτοκριτικής, ο κύριος Σπανουδάκης εξακολούθησε να υποστηρίζει ό,τι είχε παλαιότερα πει περί του θέματος, τονίζοντας μάλιστα πως όσοι παρεξήγησαν τα λόγια του ανήκουν στην κατηγορία των ‘politically correct’ και όχι των ‘κανονικών Ελλήνων’. Συγκεκριμένα η δήλωσή του ξεκινάει ως εξής:
“Είπα ότι μου αρέσει το ζευγάρι να είναι η Σοφία και ο Γιάννης κι όχι ο Γιάννης κι ο Γιάννης και με αποκάλεσαν ομοφοβικό. Δεν ήταν ομοφοβικό το σχόλιο. Αν ζούσε ο Ρήγας Φεραίος και έλεγε τώρα αυτά που έλεγε τότε, θα τον θεωρούσαμε ομοφοβικό και τόσα άλλα. Και εμένα δεν με θεωρούν ομοφοβικό οι κανονικοί Έλληνες, αλλά οι politically correct.”
Ας σταθούμε για λίγο στον Ρήγα Φεραίο και το περίεργο (εντελώς άτοπο) παράδειγμα του κου Σπανουδάκη για να υπερασπιστεί τον εαυτό του: Ναι, προφανώς αν ο Ρήγας Φεραίος ζούσε στο 2021 και χρησιμοποιούσε άσχημα λόγια για να περιγράψει οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα θα δεχόταν κριτική για αυτό, και μάλιστα σφοδρή. Με τον ίδιο τρόπο που αν ο Ernest Hemingway κυκλοφορούσε τώρα τα μυθιστορήματα του, θα έπρεπε μάλλον να αφαιρέσει τα αισχρά ομοφοβικά αποσπάσματα. Αυτή είναι η εξέλιξη της κοινωνίας και οφείλουμε να συμμορφωνόμαστε ανάλογα, χωρίς να βασιζόμαστε στην όποια καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων συνέβαινε στο παρελθόν. Με την ίδια λογική κανείς δεν εμποδίζει τον λευκό Αμερικάνο του σήμερα να αναζητάει δούλους και να λέει “ναι, αλλά αν ζούσε τώρα ο George Washington!” σε οποιαδήποτε αντίδραση.
Επιπλέον, πρώτη φορά ακούω κάποιον να χωρίζει τους συμπολίτες του σε κατηγορίες Κανονικών και Politically Correct. Πώς γίνεται η κατανομή; Ποιος αποφασίζει πού ανήκουμε; Παίρνουμε κάποια κονκάρδα, σαν να είμαστε σε κλαμπ, ή είναι κάπως σαν τις πολιτικές παρατάξεις;
“Αισθανόμουν άνετα με ομοφυλόφιλους. Στο Παρίσι ζούσα με φίλο μου ομοφυλόφιλο, εγώ δεν ήμουν. Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον αυτών των ανθρώπων ή εναντίον του Μάνου Χατζηδάκη ή του Βασίλη Φωτόπουλου που ξέρω ότι ήταν. Είναι 100% άντρες στην συμπεριφορά τους και πολλές φορές περισσότερο από εμάς, αλλά το να βγαίνω στην πλατεία Συντάγματος με ένα μαστίγιο κι ένα σορτς ως άντρας και να λέω ‘εμείς είμαστε άνδρες και γ*μάμε και δέρνουμε’, δεν είναι αυτό άντρας. Γιατί το κάνουν αυτοί, γιατί θέλουν να ενοχλήσουν;” συνέχισε την σκέψη του, αφού πρώτα ρώτησε τον Νίκο Χατζηνικολάου αν πλέον επιτρέπεται να λέει την λέξη ‘ομοφυλόφιλος’ ή αν την έχει απαγορεύσει κι αυτή η φάρα των Politically Correct. Ειρωνικό σχολιάκι με ‘αθώο’ ύφος, κλασσική συμπεριφορά άνδρα boomer.
“Ξέρω ότι έχουν υποστεί τα πάνδεινα, ότι τους κορόιδευαν και στις ελληνικές ταινίες και λοιπά. Το ξέρω γιατί τους ζούσα. Εγώ ο ίδιος δεν είχα ποτέ τίποτα με τους ομοφυλόφιλους, έχω με τους οργανωμένους που πηγαίνουν να επιβάλουν μια άποψη, όπως και με τους πολιτικούς που τρέχουν σε όλες τις παρελάσεις για να κάνουν τους προοδευτικούς, δεν έχω όμως κάτι με τους ίδιους.”
Kαι εδώ λοιπόν είναι που φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης. Καταρχάς, έχουμε το παλιό και χιλιοειπωμένο “δεν είμαι ομοφοβικός, έχω φίλους γκέι” που πλέον όχι μόνο έχει καταντήσει βαρετό και χωρίς κανένα νόημα, αλλά τελικά εντείνει την μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκεσαι: αν όντως έχεις φίλους γκέι και συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο, τότε εκτός από ομοφοβικός είσαι και απαίσιος φίλος. Και στην συνέχεια, αυτό που καταλαβαίνουμε από τα λεγόμενα του κυρίου Σπανουδάκη, που αναφέρεται στους γκέι άνδρες λες και είναι χούλιγκανς ομάδας ποδοσφαίρου, είναι ότι ουσιαστικά δεν έχει πρόβλημα μαζί τους όσο εκείνοι δεν τον ενοχλούν. Αν κάνουν παρελάσεις για τα δικαιώματά τους, αν φορούν ό,τι τους κάνει κέφι, αν εκφράζονται με οποιοδήποτε τρόπο δημοσίως, τότε είναι οργανωμένοι και θέλουν να επιβληθούν.
Μία ακόμα αντίρρηση, η οποία μάλλον είναι εξαιρετικά σύνθετη για έναν άνθρωπο που παρομοίασε τον εαυτό του με τον Ρήγα Φεραίο, αλλά αξίζει να συζητηθεί: Είναι περίεργο που η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ταυτίζεται τόσο συχνά μόνο με τους άνδρες ομοφυλόφιλους. Τον Σπανουδάκη δηλαδή τον ανησυχεί ο Γιάννης και ο Γιάννης, όχι η Σοφία και η Σοφία, ή ο Γιάννης, ο Γιάννης και η Σοφία, ή η Σοφία που παλαιότερα ήταν Γιάννης. Αγνοεί άραγε παντελώς την ύπαρξή τους ή δεν τον πειράζουν οι λεσβίες για παράδειγμα;
Για το τέλος: Κανενός η σεξουαλικότητα δεν είναι ‘άποψη’.