Δεν υπάρχει κάτι άλλο στην ελληνική επικαιρότητα εκτός από την κοινή εμφάνιση της Άννας Βίσση και της Δέσποινας Βανδή στον τελικό του Just The Two of Us. Αν είχαν αποφασίσει να πραγματοποιήσουν το ντουέτο τους ανήμερα των Χριστουγέννων ή παραμονή Πρωτοχρονιάς, θα εξακολουθούσαν να είναι νούμερο ένα trending toping. Έχουν ήδη επισκιάσει τα πρώτα εμβόλια του Covid στην χώρα και κατάφεραν με περίπου είκοσι λεπτά τηλεοπτικού χρόνου να προκαλέσουν παγκόσμια φασαρία (αλήθεια, σκαρφάλωσαν στα world trends του τουίτερ για αρκετή ώρα). Και λογικό είναι: οι millennials και μόνο που μεγάλωσαν στα δύο “στρατόπεδα” των Βισσικών και των Βανδικών δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τι έβλεπαν ενώ όλοι, ακόμα και όσοι αδιαφορούν για την μουσική και τα τραγούδια και των δυο τους, έριξαν τουλάχιστον μία κοφτή ματιά στην δημόσια λήξη της θρυλικής “κόντρας”. Εκτός από τον ψυχαγωγικό τομέα του πράγματος (μας χρειάζεται χαβαλέ στις μέρες που ζούμε), ήταν σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις δύο γυναίκες που παλαιότερα μισιόντουσαν, να αγκαλιάζονται, να τραγουδάνε μαζί και να εκφράζουν θαυμασμό η μία για την άλλη.
Ίσως βέβαια χρειάζεται να δώσουμε μία μεγαλύτερη προσοχή στο πρώτο σκέλος της παραπάνω πρότασης: όντως υπήρξε μίσος, αντιζηλία, έχθρα και “κόντρα” ανάμεσα στην Άννα και στην Δέσποινα; Ή μήπως ο ανταγωνισμός γεννήθηκε προς όφελος άλλων παραγόντων της καριέρας τους και αντιμετωπίστηκε ως φλέβα χρυσού που δεν πρέπει να χαθεί;
Στην ιστορία της ποπ κουλτούρας, οι γυναικείες βεντέτες δεν είναι κάτι καινούργιο και φυσικά δεν πρόκειται για αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Οι θηλυκές “κόντρες” βρίσκονται σε ένα μόνιμο και παγκόσμιο προσκήνιο, το οποίο αντέχει σταθερά στον χρόνο:
Elizabeth Taylor εναντίον Debbie Reynolds. Hillary Clinton εναντίον Monica Lewinsky. Britney Spears εναντίον Christina Aguilera. Αngelina και Jennifer, Nicki και Cardi, Μeghan και Kate και πάει λέγοντας.
Μερικές πράγματι βασίζονται σε αληθινά δυσάρεστα αισθήματα μεταξύ των πρωταγωνιστριών. Η Bette Davis για παράδειγμα φημολογείται πως όταν άκουσε για τον θάνατο της συναδέλφου της Joan Crawford είχε να πει “Δεν πρέπει να ξεστομίζεις άσχημα λόγια για τους νεκρούς, μόνο καλά. Η Joan Crowford πέθανε. Καλώς.”
Άλλες δημιουργούνται από στόμα σε στόμα και με εύστοχα υπονοούμενα, όπως στην περίπτωση της Susan Sarandon και της Julia Roberts, οι οποίες υποτίθεται δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά μεταξύ τους στο σετ της ταινίας Stepmom. To συγκεκριμένο κουτσομπολιό είχε “φυτέψει” o ατζέντης της Susan, όπως αποκάλυψε η ίδια, με σκοπό την προώθηση του φιλμ. Φυσικά μέσα σε όλο αυτό, υπάρχουν και οι ιστορίες ζήλιας και εκδίκησης, με επίκεντρο την προσοχή ενός άνδρα. Κυρίως όμως, στον πυρήνα του φαινομένου βρίσκεται η ιδέα πως δεν υπάρχει αρκετός χώρος στην κορυφή για δύο εξίσου επιτυχημένες γυναίκες. Οφείλουν να μαλλιοτραβηχτούν, να βριστούν, να σαμποτάρουν η μία την άλλη, με εμάς τους υπόλοιπους να διαλέγουμε ποια θα υποστηρίξουμε και ποια θέλουμε να πέσει στην πυρά (με τις ξενέρωτες). Εκτός δηλαδή από την τέχνη τους, περιμένουμε από αυτές να μας ψυχαγωγήσουν σε έναν ατέλειωτο αγώνα δρόμου, νικήτρια του οποίου δεν ανακηρύσσεται ποτέ καμία. 
Κάπως έτσι, ακόμα και κάποιος που δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την ελληνική μουσική σκηνή και δεν καταλάβαινε ποια τραγούδια της Βίσση τραγούδησε η Βανδή ή αντίστροφα, έμεινε καθηλωμένος στην οθόνη του για να παρακολουθήσει την στιγμή του “μονοιάσματος”. Ανεξαρτήτως αν η 20ετής δημόσια μονομαχία ήταν μάλλον τεχνητή, φτιάχτηκε από δισκογραφικές και image makers και πουλήθηκε ακριβά σε παιδάκια, εφήβους και κίτρινες εφημερίδες.
Η συνέχεια του έπους φαίνεται να έχει και κάποιες ευχάριστες εξελίξεις παρόλα αυτά. Πρώτον, με το κίνημα του #MeToo και την γενικότερη τάση χειραφέτησης, πολλές γυναίκες δεν φαίνονται διατεθειμένες να ακολουθήσουν αυτού του είδους αφήγησης στην καριέρα τους. Η διάσημη τραγουδίστρια Katy Perry για παράδειγμα, σε πρόσφατη συνέντευξή της είχε να πει τα εξής: “Θέλει κάποιος να πάρει τον λογαριασμό μου στο Twitter και να διαβάσει σχόλια; Μάλλον όχι, γιατί το μόνο που θα βρει είναι ερωτήσεις τύπου ‘ποια είναι καλύτερη;’, ‘ποια είναι πιο αδύνατη;’, ‘ποια έχει περισσότερα νούμερο ένα;’. Ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε απλά να μας αρέσει η μουσική. Ναι, είμαι ανταγωνιστική αλλά δεν μου αρέσει να με βάζουν απέναντι από άλλες γυναίκες. Πραγματικά, θέλω κάθε μία γυναίκα τραγουδίστρια να αισθανθεί υποστήριξη και αγάπη, έτσι ώστε να πει την αλήθεια της και να περάσει το μήνυμά της. Δεν έχει σημασία πόσες από εμάς βρισκόμαστε στην σκηνή. Όλες μας έχουμε τις ίδιες εμπειρίες. Μπορούμε λοιπόν να βάλουμε λίγο κρασί και να μιλήσουμε για το πόσο δύσκολα είναι;!” (“Can we please just have some fucking wine and talk about how hard this is?”)
Δεύτερον, κανείς μπορεί να παρατηρήσει πως ακόμα και γυναίκες που πήραν μέρος σε ανάλογες “κόντρες” με συναδέλφους τους στο παρελθόν (όπως η Taylor Swift και η Katy Perry, ή στην περίπτωσή μας η Άννα και η Δέσποινα), κάποια στιγμή φτάνουν σε ένα σημείο που δεν μπορούν να συνεχίσουν. Έχουν παλέψει για την πρωτιά, έχουν συμμορφωθεί με τους κανόνες του παιχνιδιού, έχουν εδραιώσει τους εαυτούς τους, έχουν ωριμάσει στην τέχνη και στην ζωή τους. Δεν έχουν άλλα fucks to give, και τελικά “φιλιώνουν”. Φαίνεται πολύ πιο ξεκούραστο, ευχάριστο, μέχρι και συγκλονιστικό για το κοινό τους. Και φυσικά, αν πάρουμε σαν δείγμα το προχθεσινό, εξίσου κερδοφόρο και για τις δύο.
Η ίδια η Άννα Βίσση στο τέλος της μουσικής της συνάντησης με την Δέσποινα Βανδή φαίνεται να συμφωνεί: “Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται εξήγηση. Showbiz είναι αυτή, ίντριγκες γίνονται…” είχε να πει. “Εμείς δεν είχαμε κανένα πρόβλημα μεταξύ μας. Απλά τελείωσε. Όχι τελείωσε, δεν άρχισε ποτέ…”
Aς σταματήσουμε λοιπόν αυτήν την τακτική, πριν ξαναξεκινήσει για μια νέα γενιά κοριτσιών. Καλύτερα να βρισκόμαστε όλες στο ίδιο στρατόπεδο και να τραγουδάμε παρέα.