Kανένα πάρτι δεν φτάνει στην αποκορύφωσή του χωρίς να παιχτεί τουλάχιστον ένα τραγούδι της Britney Spears. Κάτι μαγικό συμβαίνει με το που ακουστούν οι πρώτες νότες του Ooops! I Did It Again ή του Hit Me Baby One More Time και ακόμα και ο πιο ξενέρωτος millennial της παρέας θα σηκωθεί από την θέση του, θα χορέψει, θα ουρλιάξει αλάνθαστα τους στίχους λες και έχει γεννηθεί γνωρίζοντάς τους. Για τους περισσότερους από εμάς, η Britney αποτέλεσε soundtrack της προ-εφηβείας, την πρώτη μας ίσως επαφή με την αμερικάνικη pop κουλτούρα, ένα τεράστιο celebrity ίνδαλμα, πόστερ στους τοίχους μας και αντικείμενο ατέλειωτων συζητήσεων. Και στην συνέχεια, την εγκαταλείψαμε εξολοκλήρου και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Όχι όμως με τον τρόπο που συνήθως αφήνεις πίσω καλλιτέχνες της παιδικής σου ηλικίας ενώ ανακαλύπτεις άλλα ακούσματα και εξερευνάς μουσικά είδη. Όσο η Britney Spears αντιμετώπιζε τις τεράστιες επιπτώσεις της απέραντης “δόξας” και ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθούσε το δημόσιο breakdown της, η κοινή γνώμη στράφηκε τόσο κάθετα εναντίον της που ξέφυγε από τα όρια της κριτικής και έμοιαζε περισσότερο με εικονικό λιθοβολισμό, στον οποίο συμμετείχαμε όλοι μας, με κάθε περιπαικτικό σχόλιο και αστείο για το ξυρισμένο της κεφάλι.

Το ντοκιμαντέρ Framing Britney Spears σε παραγωγή των New York Times έχει κυκλοφορήσει μόλις εδώ και δύο εικοσιτετράωρα αλλά ήδη έχει συγκλονίσει τεράστια μερίδα του παγκόσμιου κοινού, με εκατομμύρια άτομα να μαθαίνουν για πρώτη φορά για το κίνημα FreeBritney (το οποίο έχουμε ήδη αναλύσει εδώ) και άλλους τόσους να συνειδητοποιούν πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα.
Ας ξεκινήσουμε με τα δεδομένα: Πλέον οι περισσότεροι από εμάς μπορούν να συμφωνήσουν ότι ο τρόπος που τα media αντιμετώπισαν την κάθοδο της Britney Spears το 2007 ήταν τουλάχιστον βάρβαρος. Αμέτρητες εκπομπές, περιοδικά και talk show σχολίαζαν χωρίς καμία ενοχή το βάρος της, της έκαναν slut shaming, δημοσίευαν φωτογραφίες των paparazzi από κάθε στιγμή της προσωπικής της ζωής και σατίριζαν σε κάθε ευκαιρία την δημόσια συμπεριφορά της. Το 2021, μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως όλο αυτό το συνεχές κυνηγητό ήταν άδικο, έβαλε στο στόχαστρο έναν άνθρωπο με ψυχικά προβλήματα την στιγμή που ήταν πιο ευάλωτη από ποτέ και φυσικά οδήγησε στην δικαστική απόφαση που ελέγχει την Spears σχεδόν ολοκληρωτικά μέχρι σήμερα. Πού ήμασταν όμως όλοι εμείς τότε; Και γιατί δεν εντοπίσαμε το πρόβλημα νωρίτερα;

Ο ξεδιάντροπος σεξισμός που η Britney κλήθηκε να αντιμετωπίσει, ουσιαστικά ολομόναχη, δεν ήταν φαινόμενο που προέκυψε όταν η ίδια ξεκίνησε να έχει μεγάλα προβλήματα. Την ακολούθησε από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε μπροστά στον φακό μιας κάμερας και δεν την αποχωρίστηκε ποτέ ξανά.
Μόλις στα 10 της χρόνια, μετά από μία υπέροχη εκτέλεση του τραγουδιού Love Can Build A Bridge στην τηλεόραση, ο παρουσιαστής Ed McMahon την πλησίασε για να της πει πως τα μάτια της είναι πανέμορφα και στην συνέχεια την ρώτησε αν έχει αγόρι. Η (επαναλαμβάνω, δεκάχρονη) Britney απάντησε “no, sir” και εκείνος συνέχισε, ρωτώντας την γιατί δεν έχει αγόρι και αν είναι και ο ίδιος “κακός”, καθώς η μικρή τραγουδίστρια τον πληροφόρησε πως δεν έχει σχέση επειδή τα αγόρια της φαίνονται κακιασμένα.

 

Τα πράγματα χειροτέρεψαν πολύ γρήγορα από εκεί και πέρα. Όσο η καριέρα της Britney εκτοξευόταν και η ίδια μετατρεπόταν σε παγκόσμια σταρ-φαινόμενο, τα πάντα επάνω της ξεκίνησαν να γίνονται θέμα για δημόσιο debate, με κανέναν να την προστατεύει από το μόνιμο μικροσκόπιο κάτω από το οποίο βρισκόταν. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, οι δημοσιογράφοι της έλεγαν πως ολόκληρος ο κόσμος μιλάει για το στήθος της, την ρωτούσαν αν έχει κάνει πλαστική, την κατηγορούσαν για τα ρούχα που φοράει στην σκηνή και την επιρροή που έχει στα παιδιά τους και φυσικά δεν σταματούσαν ποτέ να ασχολούνται με την ερωτική ΚΑΙ σεξουαλική της ζωή.

(Στην παρακάτω εμφάνισή της ήταν 16 ετών):

Όταν δε, χώρισε με τον Justin Timberlake, η επίθεση έγινε ακόμα πιο έντονη και φαίνεται σαν να μην υπήρχε ούτε ένας σύμμαχος στο δικό της στρατόπεδο. Ο ίδιος ο Timberlake όχι μόνο κοκορεύτηκε σε συνέντευξη πως ήταν εκείνος που “πήρε” παρθενιά της, αλλά άφησε επανειλημμένως να εννοηθεί πως ο χωρισμός ήταν δική της ευθύνη καθώς τον απάτησε και πλέον δεν υπάρχει περίπτωση να την συγχωρέσει. Το πρώτο του single ως σόλο καλλιτέχνης άλλωστε ήταν το Cry Me A River, στο οποίο τραγουδάει ακριβώς για μία τέτοια κατάσταση, ενώ στο βίντεο κλιπ εμφανίζεται μία σωσίας της Britney που υποδύεται την πρώην σύντροφό του που ο ίδιος θέλει να εκδικηθεί. Από εκεί και πέρα, η κοινή γνώμη απαιτούσε δικαίωση για το golden boy της και η αντιπάθεια στο πρόσωπο της Britney μετατράπηκε σε συλλογικό μίσος. Αποκορύφωμα η σύνέντευξή της στην δημοσιογράφο Diane Sawyer, η οποία μόνο σαν βασανιστήριο μπορεί να χαρακτηριστεί σήμερα και απαιτεί γερό στομάχι για να την παρακολουθήσεις:

Kατά την διάρκειά της, η Sawyer κατηγορεί μεταξύ άλλων την Britney για το ότι απάτησε τον Justin, για το ότι είπε ψέματα ότι θα παραμείνει παρθένα μέχρι τον γάμο ενώ αυτό δεν συνέβη (ΓΙΑΤΙ ΕΝΟΙΑΖΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ) και για τα αποκαλυπτικά ρούχα που φορούσε εντός και εκτός σκηνής. Το πιο δύσκολο απόσπασμα είναι όταν της δείχνει τα λόγια μιας γυναίκας πολιτικού της εποχής η οποία είχε δηλώσει πως αν μπορούσε να πυροβολήσει την Britney Spears, θα το έκανε. Κι όταν η Britney το διαβάζει και από την ταραχή της ξεκινάει να κλαίει, λέγοντας πως είναι πολύ άσχημα λόγια για να πει κάποιος αυτά, η Diane Sawyer απαντάει “είναι μητέρα και ανησυχεί για το πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά της,” λες και αυτό δικαιολογεί τέτοια συμπεριφορά. Λες και είναι ευθύνη της (21χρονης τότε) τραγουδίστριας το πώς κάποιος αναθρέφει τα παιδιά του.

Τα υπόλοιπα λίγο πολύ τα γνωρίζουμε πια. Μία ζωή σαν τσίρκο, με την Britney να κάνει την αρκούδα και εμάς να της πετάμε πασατέμπο για να μας ψυχαγωγήσει περαιτέρω με τα καμώματά της.
Η ερώτηση που οφείλουμε να σκεφτούμε είναι η εξής: Ποια η δική μας ευθύνη για την κατάληξή της;

“Παραδέχομαι ότι έγραψα πολλά από τα πρωτοσέλιδα του US Weekly της εποχής σχετικά με την Britney” δήλωσε η κινηματογραφική κριτικός Mara Reinstein μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ. “Πιστέψτε με, δεν θα συνεχίζαμε να ασχολούμαστε τόσο πολύ αν το ενδιαφέρον του κοινού δεν ήταν τόσο απίστευτα μεγάλο. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι, σε διαφορετικούς βαθμούς.”

Κάποιες από τις προσωπικότητες που δίνουν συνέντευξη στο Framing Britney Spears μιλούν με παρόμοια επιχειρήματα: Ο Daniel Ramos, φωτογράφος και paparazzo ο οποίος κυνηγούσε την Britney μέχρι που εκείνη τον χτύπησε με μια ομπρέλα, δήλωσε πως φωτογραφίες της τραγουδίστριας στο απόγειο της δόξας της μπορούσαν να κοστίσουν μέχρι και ένα εκατομμύριο δολάρια (η μία) σε όποιον τις τραβούσε. Και ο λόγος που συνοδεύονταν με μία τόσο αστρονομική τιμή ήταν επειδή το demand τους ήταν τετραπλάσιο. Όταν λοιπόν εμείς ως κοινωνία διψάμε τόσο πολύ για κάτι που ξεπερνάει την έννοια του “κουτσομπολιού” και συμβάλει σημαντικά στην ψυχολογική κατηφόρα ενός νεότατου ατόμου, έχουμε δικαίωμα να κατηγορούμε το σύστημα που την κατέστρεψε;

Ίσως παρηγορούμε τους εαυτούς μας λέγοντας πως οι εποχές ήταν διαφορετικές τότε και πλέον κανένας δεν φέρεται έτσι στις γυναίκες celebrities. Ισχύει όμως στα αλήθεια αυτό ή όλοι μας έχουμε γελάσει εις βάρος της Taylor Swift και των ραντεβού που βγαίνει με διαφορετικούς άνδρες τουλάχιστον μία φορά στην ζωή μας; Έχουμε κοροϊδέψει την Miley Cyrus για τις σέξι εμφανίσεις της και τα βίντεο κλιπ της, ναι ή όχι; Έχουμε γελάσει ειρωνικά με τις δηλώσεις της Paris Hilton για κακοποίηση τώρα τελευταία; Παρακολουθήσαμε την άνοδο και την πτώση της Lindsay Lohan με ένα χαμόγελο στα χείλη; Η απάντηση δεν είναι υπέρ μας. Και οφείλουμε να προσέχουμε περισσότερο από εδώ και πέρα.

 

Κανένας άλλος άνθρωπος να μην θυσιάσει την ψυχική του υγεία στο βωμό της δημοσιότητας εξαιτίας μας.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!