Ανάμεσα στα τόσα μας προτερήματα, σαν ανθρωπότητα έχουμε και κάποια κακά. Αν αυτά τα ελαττώματα επηρέαζαν μόνο εμάς, και τις μεταξύ μας σχέσεις, δε θα ήταν ευχάριστο μεν, αλλά τουλάχιστον δεν θα αγχωνόμασταν σήμερα για το μέλλον του πλανήτη μας, κυριολεκτικά. Από την βιομηχανική επανάσταση και έπειτα, η απληστία κάποιων του είδους μας έχει βρει σαν όχημα την τεχνολογία, και αυτά τα δυο μαζί έχουν χτίσει αργά και σταθερά τα θεμέλια για την κλιματική αλλαγή. Μια κατάσταση επιστημονικά αποδεδειγμένη εδώ και χρόνια, η οποία βάζει σε κίνδυνο πολλές μορφές ζωής, συμπεριλαμβανομένης της ανθρώπινης.
Βασικός παράγοντας που συμβάλλει στην κλιματική αλλαγή, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι βέβαια η βιομηχανία της μόδας. Και το κάνει με πολλούς τρόπους. Αν θες να μάθεις λοιπόν περισσότερα για αυτό το θέμα, μπορείς να δεις ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω ντοκιμαντέρ. Μπορεί το περιεχόμενό τους να μην είναι ιδιαίτερα ευχάριστο. Μπορεί βασικά και να σε σοκάρει αν δεν έχεις ξανασχολήθεί με το συγκεκριμένο θέμα. Αυτός είναι όμως και ο στόχος τους. Ελπίζουμε να πετύχει. Δες τα όλα παρακάτω.
The True Cost (2015)
Ο σκηνοθέτης αυτού του The True Cost, μέσα από το εν λόγω ντοκιμαντέρ επιχειρεί να εξηγήσει στο ευρύ κοινό με ποιο τρόπο οι μεγάλες fast fashion εταιρείες καταφέρνουν να μειώνουν τόσο πολύ τις τιμές, κρατώντας το κέρδος τους σταθερό, ή ακόμα και αυξάνοντάς το. Μέσα από συνεντεύξεις με ακτιβιστές, ανθρώπους που δουλεύουν σε εργοστάσια κατασκευής ρούχων, εργοστασιάρχες και άλλους που ασχολούνται με το κίνημα της βιωσιμότητας, μας δείχνει ότι αυτοί που πληρώνουν το σκληρό τίμημα βρίσκονται στην βάση της αλυσίδας, είναι δηλαδή οι εργάτες κατασκευής ρούχων. Σύμφωνα με όσους το έχουν ήδη παρακολουθήσει, το εν λόγω ντοκιμαντέρ είναι εξαιρετικά σοκαριστικό, ακόμα και για αυτούς που γνωρίζουν ήδη την αλήθεια.
Minimalism: A Documentary About the Important Things (2015)
Ο Joshua Fields Millburn και ο Ryan Nicodemus είναι δυο περιβόητοι μινιμαλιστές που μέσα από διάφορα μέσα (όπως βιβλία, podcasts και blogs) ενημερώνουν εδώ και χρόνια τον κόσμο για την έννοια του μινιμαλισμού. Σε αυτά τα πλαίσια έφτιαξαν και αυτό το ντοκιμαντέρ, στο οποίο αναλύουν τον minimal τρόπο ζωής, εξηγούν τα ωφέλη του και δείχνουν τρόπους για να τον ακολουθήσεις. Ένας από τους βασικότερους παράγοντες που τους ώθησαν να επιλέξουν αυτόν τον δρόμο, ήταν και η επιθυμία τους να μην επιβαρύνουν άλλο τον πλανήτη με τα “πράγματά” τους, συμπεριλαμβανομένων των περιττών ρούχων.
River Blue (2017)
Αυτό το ντοκιμαντέρ κάνει λόγο για μια από τις σημαντικότερες επιπτώσεις της μόδας στο περιβάλλον, την υπερκατανάλωση αλλά και την μόλυνση του νερού. Ένα μικρό παράδειγμα, για να φτιαχτεί ένα βαμβακερό πουκάμισο χρειάζονται 2.700 λίτρα νερού, μια ποσότητα που μπορεί να συντηρήσει έναν άνθρωπο ως και τρια χρόνια. Παράλληλα, τεράστια είναι και η ποσότητα των τοξικών χρωστικών, των πετροχημικών και διάφορων άλλων εξαιρετικά βλαπτικών ουσιών που καταλήγουν σε όλων των ειδών τα ύδατα. Αυτά και πολλά ακόμα εξηγεί ο περιβαλλοντικός ακτιβιστής Mark Angelo, τον οποίο οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ ακολουθούν για τρια χρόνια, κάνοντας έτσι ξεκάθαρη την εξάπλωση του προβλήματος έστω και μέσα σε αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Unravel (2012)
Σε αυτό το ντοκιμαντέρ, η Meghna Gupta μας παίρνει μαζί της σε ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης φορεμένων και πεταμένων ρούχων. Μαζί με την διαδικασία της ανακύκλωσής τους, μας γνωρίζει και τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί, οι οποίοι μιλούν για τις εμπειρίες τους στο εν λόγω εργοστάσιο δίνοντάς μας έτσι μια συνολικότερη πιο αντικειμενική εικόνα για τους λόγους που η βιωσιμότητα σε ό,τι αφορά την μόδα είναι πλέον απαραίτητη. Παράλληλα, προσπαθούν να καταλάβουν για ποιον λόγο οι άνθρωποι στην Δύση πετούν τόσα πολλά σχεδόν αφόρετα ρούχα, και όπου κάποιος καταλήγει στο ότι μάλλον δεν θα έχουμε νερό να τα πλύνουμε. Το χάσμα ευρύ και σοκαριστικό, και η διαπίστωση του ανθρώπου αυτή έρχεται σαν ξυπνητήρι να μας δείξει τον σχεδόν σουρεάλ τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε πια τα ρούχα. Σαν αναλώσιμα.
The Next Black (2014)
Στον αντίποδα όλων των παραπάνω έρχεται αυτό το ντοκιμαντέρ να μας δώσει μια αχτίδα φωτός μέσα στο δυστοπικό σκοτάδι που ονομάζεται fast-fashion. Τα παραπάνω φιλμ είναι μεγάλης σημασίας, αφού δείχνοντάς μας τις σοκαριστικά σκοτεινές πλευρές της γρήγορης μόδας, υπάρχει ελπίδα να αλλάξουμε συλλογικά γραμμή πλεύσης. Ωστόσο, το ίδιο χρήσιμο είναι και το The Next Black, το οποίο κάνει λόγο για το μέλλον της μόδας, και μας δείχνει πως μπορούμε να λειτουργήσουμε τόσο σαν σύνολο, όσο και ατομικά, προκειμένου να βοηθήσουμε το περιβάλλον και να σταματήσουμε τις καταστροφικές επιπτώσεις του Fast Fashion. Παράλληλα, ρίχνει φως στους παίκτες της βιομηχανίας της μόδας που ήδη κάνουν το παραπάνω βήμα προς την βιωσιμότητα. Βλέπουμε εταιρείες που εξερευνούν νέες τεχνολογικές μεθόδους που στηρίζουν τον βιώσιμο τρόπο παραγωγής ρουχισμού, αλλά και brands τα όποια ήδη δουλεύουν προς αυτή την κατεύθυνση και επενδύουν σε ένα μέλλον φιλικό προς το περιβάλλον.
Δεν αρέσει σε κανέναν, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Η ανθρωπότητα, είναι πια ένας κακός μπελάς για το περιβάλλον. Πλέον έχουμε φτάσει στην ώρα μηδέν, και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε την κατάσταση. Παρ’ ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης έχουν τα μεγάλα κεφάλια της κάθε βιομηχανίας, το λεγόμενο 1%, και οι κυβερνήσεις, που δεν λένε να βάλουν όρια στους πρώτους, το ρόλο τους παίζουν και οι καταναλωτικές μας συνήθειες. Δε θα σας πούμε τι να κάνετε. Θα σας προτείνουμε μόνο να δείτε έστω ένα από τα παραπάνω ντοκιμαντέρ.