Επειδή είναι έντονη η “συζήτηση” περί “καλών” και “κακών” φεμινιστριών τελευταία (αφορμή υπήρξε μια ανάρτηση της Κλέλιας Ρένεση που έγινε viral και κατακρίθηκε ως προβληματική, μισαναπηρική και εν τέλει καθόλου φεμινιστική), ας ξεκινήσουμε από αυτό. Αν με ρωτήσει κάποιος αυτή τη στιγμή αν είμαι φεμινίστρια, θα απαντήσω πώς “μαθαίνω να είμαι”. Δεν θεωρώ ότι μπορώ να καρπωθώ τον προσδιορισμό ενώ ακόμη προσπαθώ να ξεριζώσω από μέσα μου στερεότυπα και πεποιθήσεις με τα οποία όλοι μεγαλώσαμε. Γεννημένη το 1990, μεγάλωσα σε μία κοινωνία που τα σεξιστικά ανέκδοτα ήταν καθημερινότητα, στις μαζώξεις με τους συγγενείς, στην τηλεόραση, στον Τύπο, το catcalling απλά αυτό που σου συμβαίνει στο δρόμο, όταν από κορίτσι, αρχίζεις να φαίνεσαι (άσχετα με το αν νιώθεις κιόλας) γυναίκα, το να σου χτυπούν τον κώλο, το λεγόμενο και “σαλαμάκι”, τα αγόρια στο σχολείο ήταν η πλάκα στο μεγάλο διάλειμμα και το να σε ρωτάει ο πατέρας σου αν “θα βγεις έτσι έξω”, επειδή φόρεσες κάτι που θεωρούσε προκλητικό, άλλη μια Πέμπτη.

Είναι η προσωπική μου άποψη, συνεπώς δεν σημαίνει ότι είναι και σωστή, αλλά θεωρώ πως δεν γίνεται ένα βράδυ να πέσω για ύπνο και το επόμενο πρωί να ξυπνήσω φεμινίστρια επειδή έτσι συμβαίνει τώρα. Οφείλω να μελετήσω, να απορρίψω, να αμφισβητήσω, να αγκαλιάσω και να αποδεχτώ τις διαφορετικές εκφάνσεις μιας ολόκληρης φιλοσοφίας και ενός όλο και πιο ισχυρού κοινωνικού κινήματος και να βρω τη θέση μου μέσα σε αυτό. Άλλοι άνθρωποι δεν σκέφτονται έτσι, πολλοί δεν έχουν τον χρόνο να μάθουν περισσότερα για τον φεμινισμό και παρασύρονται από το κύμα. Στην προσπάθειά τους να εμπνεύσουν και να εκφραστούν ενδέχεται να το κάνουν και ατσούμπαλα, αλλά το να είσαι φεμινίστρια/στης δεν είναι σαν να γράφεις έκθεση στο σχολείο και να περιμένεις σε κάθε σου κίνηση να σου κολλήσει η δασκάλα αυτοκολλητάκι ασημένιο αστεράκι. Σημαίνει να κάνεις λάθη και να μαθαίνεις από αυτά, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα στη ζωή, να πειραματίζεσαι και να νιώθεις. Τι θέλω να πω με αυτό; Δεν υπάρχουν “καλές” και “κακές” φεμινίστριες. Υπάρχουν γυναίκες και άντρες που προσπαθήσουν να κατανοήσουν τον φεμινισμό και χρειάζονται δίπλα τους φεμινίστριες και φεμινιστές να τους βοηθήσουν για να μάθουν όσα αγνοούν και να τους διορθώνουν τρυφερά, όχι να τους επιπλήττουν και να τους απορρίπτουν.Το να νιώθει μία γυναίκα που αυτοπροσδιορίζεται ως φεμινίστρια, κακή ως τέτοια, ή μία γυναίκα που προσπαθεί να πορεύεται με φεμινιστικές αξίες, αλλά αυτή τη στιγμή είναι μπερδεμένη από τον χαοτικό δημόσιο διάλογο, ότι προδίδει αυτά που έχει επιχειρήσει να ασπαστεί, επειδή της αρέσει το άγριο και υποτακτικό σεξ, δεν είναι εντελώς άσχετο με το παραπάνω.

Αν από τις βασικότερες αρχές του φεμινιστικού κινήματος είναι η αυτοκυριαρχία μας και ο έλεγχος του σώματός μας, τότε δεν υπάρχει καν ερώτηση. Το να κάνεις το σεξ που γουστάρεις, όπως κι αν είναι αυτό, είναι μια απόλυτα φεμινιστική κίνηση. Παρόλα αυτά, τελευταία πέφτω όλο και περισσότερο πάνω σε κείμενα, που διατυπώνουν ακριβώς αυτή την ανασφάλεια. Η επικαιρότητα από μόνη της, χωρίς καν τον σχολιασμό που την ακολουθεί, δεν βοηθάει καμία γυναίκα και θηλυκότητα να μην νιώσει έστω και λίγο ενοχικά, αν της αρέσει το άγριο και υποτακτικό σεξ. Συνεπώς το σημαντικό εδώ είναι να άρουμε αυτή την ενοχή και επιστρέψουμε στην ουσία: Στο ότι δηλαδή το σεξ είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο και οφείλουμε να το ευχαριστιόμαστε, χωρίς περιορισμούς και καταπιεσμένες επιθυμίες.Για να απολαμβάνει μια γυναίκα το υποτακτικό σεξ, σημαίνει ότι το έχει ανακαλύψει συναντώντας στη ζωή της άτομα που ικανοποιούν αυτή της την επιθυμία συναινετικά και μάλιστα τις περισσότερες φορές με επιτυχία. Αν λοιπόν της καλλιεργούνται ενοχές για την συγκεκριμένη της προτίμηση, τότε ξεχνά κάτι πολύ σημαντικό. Αυτός ο χορός θέλει δύο φεμινιστές, όχι έναν. Ο/η σύντροφος που έχει επιλέξει έχει ακούσει τι εκείνη επιθυμεί, αρχικά έχει συναινέσει γιατί είναι κάτι που αρέσει και στον/στην ίδιο/α, έχει μάθει τα όριά της και τα έχει σεβαστεί, προσέχει σε κάθε στιγμή να της χαρίσει ευχαρίστηση αλλά μην την βλάψει ελέγχοντας τη δύναμή του/της, μετά το σεξ, όσο άγριο κι αν αυτό είναι την φροντίζει (πχ θα είναι αυτός που θα φέρει μια πετσέτα ή τα υγρά μαντηλάκια) και μετά κατάκοποι αλλά αγκαλιασμένοι θα αράξουν στο κρεβάτι τους.

Το υποτακτικό σεξ συμβαδίζει με τη φεμινιστική μας φύση, θα μπορούσε μάλιστα να είναι και η απόλυτη γιορτή της, καθώς στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία παραδίδεις φαινομενικά τον έλεγχο σε κάποιον, αλλά μέσα σε ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο, με σαφή do’s and don’ts που η ίδια έχεις διαμορφώσει. Συνεπώς, το να σου αρέσει το άγριο και υποτακτικό σεξ μπορεί να ιδωθεί και ως μία ενδυναμωτική εμπειρία. Έχεις ζητήσει και διεκδικήσει να κάνεις ακριβώς το σεξ που σου αρέσει, δίχως “πρέπει”, ντροπές, ζόρια ή πίεση. Προετοιμαστείτε, έρχεται κλισέ αρχή πρότασης: Η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή και οι ευκαιρίες για γαμάτο σεξ πάρα πολύ λίγες, για να καταλήγεις τελικά να κάνεις βαρετό σεξ.Είσαι μια γυναίκα που θέλει να της φέρονται με σεβασμό; Που θέλει να νιώθει ασφαλής όταν είναι μόνη με έναν άντρα; Όταν περπατάει το βράδυ στο δρόμο; Είσαι μία γυναίκα που δεν θέλει να κρίνεται για το αν και πότε θέλει να γίνει μάνα; Είσαι μία γυναίκα που διεκδικεί το σεξ που θέλει; Μία γυναίκα που θέλει να αναγνωρίζονται οι δεξιότητές της και να έχουν το ίδιο οικονομικό αντίκρισμα με των ανδρών συναδέλφων της; Μία γυναίκα που μπορεί να φοράει ό,τι της αρέσει; Αν ναι, τότε είσαι μία κανονική γυναίκα. Αν είσαι μια γυναίκα που επίσης φέρεται με σεβασμό, που δεν κρίνει άλλες γυναίκες επειδή επέλεξαν ή επειδή δεν επέλεξαν τη μητρότητα, που δεν σχολιάζει τι φοράνε άλλες γυναίκες, που δεν τις χαρακτηρίζει από το σεξ που προτιμούν να κάνουν, που δεν φροντίζει να επισκιάζει ή να τρομοκρατεί άλλες γυναίκες συναδέλφους της, τότε ναι, είσαι μια γυναίκα που προσπαθεί να είναι φεμινίστρια, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς. Σίγουρα πάντως δεν είσαι υποκρίτρια.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!