Όποιος φοράει όλα τα ρούχα που έχει μέσα η ντουλπάπα του, να σηκώσει το χέρι του. Και όποιος δεν έχει ρούχα στη ντουλάπα του που κάθονται και τα χαίρονται οι σκόροι, να κάνει ένα βήμα μπροστά.

Όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο του άρθρου, εγώ ούτε το χέρι μου μπορώ να σηκώσω ούτε βήμα μπροστά μπορώ να κάνω, καθώς ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που αγοράζουν ρούχα σωρηδόν -είναι ένα από τα πάθη μου το παραδέχομαι- και αρνούνται πεισματικά να τα αποχωριστούν. Είναι τα πολύτιμα μου αποκτήματα, είτε έχω δώσει 200 ευρώ είτε 20 για να τα αγοράσω, και κάτι ιερό για μένα όσο υπερβολικό και αν ακούγεται. Ντάξει βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι μέσα στα χρόνια και τις διάφορες μετακομίσεις έχω κάνει ξεσκαρταρίσματα, εμπνευσμένη από τη φίλη μου Carrie Bradshaw α λά Sex and the City 1, με φίλες σε ρόλο κριτή, και κούτες με ταμπέλα ΚΡΑΤΑΩ, ΔΙΝΩ. Αλλά πάντα κατέληγα να κρατάω τα μισά. Και παραπάνω. Και όλη αυτή η κατάσταση μας φέρνει στο σήμερα και σε μια ντουλάπα που περιέχει ρούχα ηλικίας έως και 10 χρόνων, δηλαδή αγορασμένα στα 16 μου.

Και κάπως έτσι ένα μεσημέρι Κυριακής, καθώς τακτοποιούσα τα άπειρα ρούχα που κείτονταν σε κάθε επιφάνεια του δωματίου μου, έπεσε το μάτι μου σε ένα τέτοιο κομμάτι. Ένα τοπ από λευκή δαντέλα, το οποίο είχα αγοράσει κάπου στα 17, όταν η τάση της δαντέλας είχε πρωτοφτάσει στις πασαρέλες και εν συνεχεία στα Zara. Και τότε, μέσα στην παραζάλη του συγυρίσματος και της φωνή του Mick Jagger που ακουγόταν από πίσω, μου ήρθαν αναμνήσεις από αυτό το μπλουζάκι και του πόσο περήφανη ήμουν που το είχα αγοράσει, που φορούσα την τελευταία τάση -αχ τα 17. Θυμήθηκα πόσο συχνά το έβγαζα στην κυκλοφορία συνδυάζοντάς το με τα πάντα. Και με την σκέψη αυτή με έπιασε μια νοσταλγία και μια στεναχώρια, για όλα αυτά τα κομμάτια που κάποτε είχαν γνωρίσει τη δόξα του αγαπημένου της σεζόν και που τώρα κάθονταν στοιβαγμένα να κοιτάνε τους τέσσερις τοίχους της ντουλάπας μου.

Και έτσι αποφάσισα να κάνω ένα ακόμα challenge:  Nα μου θέσω την πρόκληση του να φορέσω 5 κομμάτια που έχουν να δουν το φως του ήλιου χρόνια, και να τα συνδυάσω με τρόπο που να φαίνονται σύγχρονα. Ιδού λοιπόν η πρόκληση του παραπονεμένου ρούχου.

 

Το μπορντώ μίνι φόρεμα με λεπτό πλισσάρισμα.

Αυτό το φόρεμα το είχα αγοράσει κάπου στο 2013, μια χρονιά που στην αγορά έβλεπες μόνο το χρώμα μπορντώ. Κι έτσι κι εγώ υπέκυψα στην μεγάλη τάση και αγόρασα εκτός άλλων και αυτό το φορεματάκι, το οποίο όμως μετά από λίγο καιρό μπουχτισμένη πια με αυτό το χρώμα, καταχώνιασα στο πίσω μέρος της ντουλάπας μου. Για την αναβίωση του λοιπόν επέλεξα να το φορέσω με ένα μονοχρωματικό σύνολο σε χρώμα μπορντώ (!), σετάροντάς το με οπάκ καλσόν και oversized σακάκι με βάτες, ακολουθώντας την τάση του σύγρονου suiting.

 

Το χρυσό τοπ δίχτυ με χάντρες

Το συγκεκριμένο τοπ μου το είχε δανείσει μια φίλη ένα βράδυ από αυτά που ετοιμάζεσαι με την παρέα σου για να βγείτε και να παρτάρετε αχαλίνωτα, και καταλήγετε να περνάτε καλύτερα στο σπίτι από ότι στο μπαρ. Τελικά, το μπλουζάκι μου το χάρισε και υπάρχει στη ντουλάπα μου εδώ και 5  περίπου χρόνια. Τον πρώτο καιρό το φόραγα συνέχεια, αλλά σαν όλους τους μεγάλους ενθουσιασμούς κάποια στιγμή ξεθώριασε, και ξέμεινε στην στοίβα των παραμελημένων. Για να το επαναφέρω στο σήμερα το φόρεσα με λευκό T-Shirt και τζιν με σκίσιμο και το ολοκλήρωσα με σουέντ γόβα. Και πρέπει να παραδεχτώ ότι με αυτό το styling θα το ξαναφόραγα με ευχαρίστηση στην πρώτη μου βραδινή έξοδο μετά το lockdown.

 

Η μεταξωτή κρεμ μίνι φούστα

Μια από τις πρώτες μου “καλές” φούστες, αυτό το κομμάτι μετράει περίπου 6 χρόνια στην ντουλάπα μου. Δεν θυμάμαι ακριβώς την περίσταση για την οποία το είχα αγοράσει -ίσως για κάποια βάφτιση- αλλά θυμάμαι σίγουρα πόσο χαρούμενη με είχε κάνει. Δεν την φόραγα πολύ συχνά τελικά γιατί είναι ομολογουμένως ένα “επίσημο” κομμάτι για μια 20χρονη, και πολύ σύντομα ξεχάστηκε. Έτσι τιμώντας τις παλιές τις δόξες, την συνδύασα με κλασσικά κομμάτια, ασπρόμαυρη μαρινιέρα και καμπαρντίνα και για να την φέρω στο “τώρα” κότσαρα και την ροζ μπαντάνα που όπως φαίνεται θα είναι μεγάλο trend φέτος το καλοκαίρι.

 

Το ugly sweater

Αχ αυτό το πουλόβερ, ήταν από τα πρώτα μου αποκτήματα από κατάστημα second hand και θυμάμαι πως τότε ήμουν ιδιαίτερα περήφανη που το είχα “τσιμπήσει”, τόσο κουλ και σε τέτοια χαμηλή τιμή. Δεν είχα βλέπετε ακόμα εντρυφήσει στη χαρά του vintage. Φορέθηκε σαν παράσημο λοιπόν για έναν ολόκληρο χειμώνα και για όλους τους επόμενους έκατσε στον πάγκο, στην άκρη του γηπέδου, να κοιτάει με ζήλια τους επιθετικούς ή τον playmaker, δε τα ξέρω αυτά αλλά καταλάβατε. Ξαναθυμήθηκα την οικεία ζεστασιά του κάνοντας layering με διάφανο μαύρο μίντι φόρεμα πάνω από biker shorts το οποίο συμπλήρωσα με την κλασσική πια τάση kitten heel, που στην προκειμένη έχει επίσης μαύρη διαφάνεια και τρουκς.

 

To μαύρο βελουτέ κορμάκι

Θυμάστε εκείνη τη σεζόν που οι σχεδιαστές έφεραν πίσω το βελουτέ μετά από πολλά χρόνια, και το έβαλαν παντού; Κάπου το 2014 πρέπει να ήταν. Τότε γεννήθηκε και αυτό το κορμάκι, το οποίο με το που είδα ερωτεύτηκα και εν συνεχεία αγόρασα και φόρεσα. Και όταν λέω το φόρεσα εννοώ το έλιωσα. Και μετά προφανώς το σιχάθηκα και το έβαλα στο πιο ψηλό ράφι της ντουλάπας μου, για να μην το βλέπω. Έχουν βέβαια περάσει από τότε 7 χρόνια, το βελουτέ έχει επανέλθει στη μόδα και εμένα μου έλειψε το κορμάκι μου. Αυτή τη φορά όμως αντί να το συνδυάσω με ψηλόμεσο skinny τζιν και δερμάτινο biker μπουφάν, το φόρεσα με κάτι ένα τσικ πιο σύγχρονο. Το έβαλα με androgyne παντελόνι κοστουμιού και πλεκτό γιλέκο-καζάκα χτυπώντας με ένα λουκ δυο τάσεις και το συμπλήρωσα με τα αγαπημένα μου Vans σκακιέρα που είναι πλέον cult, άρα στη μόδα.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!