Aν κάποιος περιμένει από την MARINA (f.k.a. Marina and the Diamonds) να κάνει συνεχόμενα το ίδιο πράγμα, αδίκως χαλάει την ζαχαρένια του. Δεν είναι λίγες οι φορές που μας έχει συνεπάρει/ευαισθητοποιήσει/προβληματίσει με την μουσική της και δεν πιστεύουμε ότι θα σταματήσει και ποτέ να το κάνει. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται για μία από εκείνους τους καλλιτέχνες που τραγουδούν μόνο για τα προσωπικά τους και τις διαφορετικές εκφάνσεις του έρωτα (όχι ότι υπάρχει κάτι λάθος με αυτό). Πέραν των διάφορων τραγουδιών περί του συγκεκριμένου θέματος (Obsessions, Lies, Froot), δεν έχει διστάσει να εκφράσει αμφιβολίες ή να ασκήσει κριτική για πιο ‘σοβαρά’ ζητήματα όπως το “Ποια είναι η θέση της γυναίκας στην σύγχρονη εποχή (Sex Yeah!)”. Αυτή είναι και μία θεματική που συνέχισε και στο πέμπτο άλμπουμ της με τίτλο Ancient Dreams In A Modern Land (2021), το οποίο κυκλοφόρησε στις 11 Ιουνίου.
Σε σύγκριση με την προηγούμενη mainstream pop δουλειά της, Love + Fear (2019), από το πρώτο κιόλας κομμάτι, συνειδητοποιείς ότι δε θα είναι ένα συνηθισμένο άκουσμα. Αν και από πολλούς χαρακτηρίζεται ως pop και electro pop δίσκος, οι επιρροές από την rock, την funk και την disco δεν αργούν να γίνουν αντιληπτές. Το μουσικό ταξίδι ξεκινάει αυτήν την φορά με ένα αρκετά upbeat κομμάτι, Ancient Dreams In A Modern Land, το οποίο θα σε κάνει να σκεφτείς, αλλά και να κουνήσεις το κορμί σου σε έναν glam rock ρυθμό. Είναι σαν να χορεύεις το Womanizer της Britney Spears, ενώ παράλληλα αναρωτιέσαι “Ποι@ είμαι, από πού έρχομαι, ποιος είναι ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης;” Καταλήγει στο “πνευματικό” συμπέρασμα του ότι είμαστε αστρικά όντα τα οποία ζουν την ανθρώπινη εμπειρία, μία ιδιαίτερη σκέψη και (μάλλον) αρκετά αισιόδοξη.
Εκεί που πιστεύαμε πως οι χτύποι της καρδιάς μας από το τρελό cardio στο οποίο υποβληθήκαμε στο πρώτο τραγούδι δε θα συνεχιζόταν και στο δεύτερο, η MARINA γέλασε. Σειρά είχε το Venus Fly Trap, ένα sassy/cocky κομμάτι με θέμα την αποδοχή του εαυτού σου. Όπως έχει πει και η ίδια, “Δεν είναι λίγες οι φορές, κατά την διάρκεια της ζωής μας, όπου έχουμε καταπιέσει τους εαυτούς μας για να γίνουμε αποδεχτοί από τους άλλους. […]Το Venus Fly Trap είναι μία γιορτή προσωπικής αποδοχής, αυτοπεποίθησης και χαράς, μέχρι να είσαι πραγματικά ελεύθερος.” Και όλα αυτά με την συνοδεία ενός funky μπάσου, το οποίο σε κάνει να νιώθεις περισσότερη αυτοπεποίθηση και από την Yoko Ono, όταν έκανε cover το τραγούδι της Katy Perry, Firework.
Στην συνέχεια αποφασίζει να πέσουν για λίγο οι ρυθμοί. Το Man’s World έχει σκοπό να σε κάνει να ηρεμήσει το σώμα σου, αλλά όχι και το μυαλό σου. Εδώ καταπιάνεται με τις διακρίσεις που δέχονται οι γυναίκες και τα LGBTQ+ άτομα από την πατριαρχική κοινωνία, με μία δόση οικολογικού φεμινισμού. Ένα από τα πρώτα πράγματα που κερδίζουν αμέσως την προσοχή του ακροατή είναι η ηλεκτρική κιθάρα και τα αιθέρια φωνητικά της στο refrain. “Δε θέλω να ζω πλέον σε έναν αντρικό κόσμο”, θα τραγουδάς κι εσύ σε λίγα δευτερόλεπτα, διότι είτε συμφωνείς είτε όχι, η μελωδία είναι υπερβολικά catchy.
Δε θέλει παρόλα αυτά να σε αφήσει να χαλαρώσεις και αυτό γίνεται ξεκάθαρο με το επόμενο κομμάτι. Το Purge the Poison έχει παρόμοια θεματική με το Man’s World, αλλά τελείως διαφορετική μουσική παραγωγή. Αν στο προηγούμενο τραγούδι βαρέθηκες (σχεδόν απίθανο), τώρα η MARINA σου φωνάζει να την ακούσεις. Οι στίχοι του είναι ακόμη πιο δεικτικοί, αναφέροντας το κίνημα Free Britney, το MeToo, την ελάχιστη γυναικεία παρουσία στα πολιτικά και το πώς η ανθρωπότητα έχει καταστρέψει την φύση. Το ιδιαίτερο αυτό του κομματιού είναι το ρεφρέν, το οποίο έχει γραφτεί από την οπτική της Μητέρας Φύσης. Αν όλα αυτά σου ακούγονται βαρετά ή διδακτικά, πάτα απλά το play και θα αλλάξεις γνώμη όσο σε παρασέρνει ο ρυθμός.
Μετά από ένα “επαναστατικό” τραγούδι, επέρχεται η πραγματική ηρεμία. Στην pop μπαλάντα Highly Emotional People βλέπουμε και την άλλη πλευρά του φεμινισμού, εκείνη που ευνοεί και τους άντρες. Είναι ένας ύμνος προς τα συναισθήματα, καθώς αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπους. Η ίδια απευθύνεται σε κάποιον άντρα, ο οποίος δεν έχει καλή επαφή με την ευαίσθητη πλευρά του καταπιέζοντας τα όσα νιώθει στον βωμό της αχρείαστης φράσης “Οι άντρες δεν κλαίνε”. Η εισαγωγή γίνεται με ένα minimal πιάνο που σε βάζει κατευθείαν στο μελαγχολικό mood του τραγουδιού, ενώ το χτίσιμό του οδηγεί σε μία ηχητική έκρηξη, με την οποία ανατριχιάζει όλο σου το σώμα.
Το New America είναι ένα κομμάτι το οποίο ξεκίνησε να γράφει την μέρα μετά τον άδικο θάνατο του George Floyd στις Η.Π.Α. . Τραγουδάει για τον ρατσισμό και πιο συγκεκριμένα για τον συστημικό ρατσισμό. Σε μία συνέντευξή της στο περιοδικό Vogue είπε πως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να αγνοούμε τα κοινωνικά προβλήματα και επιτέλους να βρούμε κάποια λύση. Επίσης, σε μία άλλη συνέντευξή της αποκάλυψε πως είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια που συνέθεσε για αυτό το άλμπουμ καθώς δεν επιθυμούσε να φανεί ότι σιχαίνεται τις H.Π.A. , αλλά ότι πιο πολύ προσπαθεί να “ξυπνήσει” τους ακροατές της. Για πρώτη φορά ακούμε έγχορδα, ενώ η αίσθηση που σου αφήνει είναι λες και μόλις άκουσες κάποιον εθνικό ύμνο.
Σε αυτό το σημείο σταματάει η κριτική σε οποιοδήποτε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Τα τελευταία 4 τραγούδια του δίσκου είναι απολύτως προσωπικά και, ως επί το πλείστον, μπαλάντες.
Το I Love You But I Love Me More ηχητικά θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το Man’s World, με την κιθάρα και τα drums να κάνουν αισθητή την παρουσία τους χωρίς μεγάλη δυσκολία. Μέσα από τους στίχους ακούμε την ιστορία ενός ζευγαριού που έχουν χωρίσει, αλλά το άλλο πρόσωπο θέλει να ξαναπροσπαθήσουν, με την δικαιολογία του ότι έχει αλλάξει. Όπως λέει και η MARINA, σε πολύ ελεύθερη μετάφραση, “Δεν έχεις αλλάξει καθόλου, μην μπλοφάρεις, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω”. Είναι ακριβώς αυτό που θα τραγουδάς, αν το τοξικό πρώην έτερον ήμισυ θελήσει να γυρίσει πίσω, ειδικά τώρα που είναι και ανάδρομος ο Ερμής.
Τα επόμενα δύο, το Pandora’s Box και το Flowers, είναι οι κλασσικές μα μαγευτικές piano ballads της MARINA. Κύριο στοιχείο και των δύο είναι η φωνή της, η οποία δεν σταματάει να είναι αυτό το αγγελικά μελωδικό όχημα προς την θλίψη.
Το Goodbye, ίσως είναι από τα καλύτερα closing tracks που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό. Εδώ, ναι μεν αποχαιρετάμε τον πρώην, αλλά ταυτόχρονα λέμε “Αντίο!” και σε μία παλιά εκδοχή του εαυτού μας. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο κομμάτι σχεδόν σπαραχτικό, είναι η απουσία ηλεκτρονικού ήχου, πέραν κάποιων μικρών synth που δίνουν περισσότερο βάθος. Με την χρήση – ως επί το πλείστον – φυσικών ήχων, δείχνει γυμνή την ανθρώπινη πλευρά της και τον πραγματικό της πόνο.