H αγάπη νικάει πάντα
Μέσα στο ζόφο των ημερών που ζούμε, όχι πλέον μονάχα λόγω πανδημίας και καραντίνας, αλλά και εξαιτίας της έντονης επικαιρότητας γύρω από το ελληνικό #MeToo, 5 ζευγάρια διηγούνται στο One of Us την ιστορία του έρωτά τους ανήμερα του Αγ. Βαλεντίνου, θυμίζοντάς μας πως η αγάπη πάντα νικάει στο τέλος, στέκεται ψηλότερα, πάνω από τα σκοτάδια.
Τα ζευγάρια αυτά δεν είναι τυχαία queer. Η ορατότητα των queer ζευγαριών αυτή τη μέρα που για χρόνια στρέφει αποκλειστικά το βλέμμα στον straight έρωτα, αγνοώντας επιδεικτικά την υπόλοιπη παλέτα της αγάπης, είναι ιδιαίτερα σημαντική για εμάς εδώ στο One of Us. Πάρτε κοντά σας χαρτομάντηλα και γιορτάστε τον Άγιο Βαλεντίνο με αυτές τις πέντε τόσο φωτεινές ιστορίες έρωτα και αγάπης.
Γιάννης & Γιώργος
“Γνωριστήκαμε πριν 5 χρόνια, αλλά μας πήρε κάποιο καιρό να αποφασίσουμε να κάνουμε χωριό… ή σπίτι. Και τα δύο πάντως μας εκφράζουν. Για αρκετό διάστημα είχαμε σχέση και δεν είχαμε. Ήταν ένα καλοκαίρι σε μια σκηνή κάπου στην Εύβοια – φωτορυθμικά με μπαταρίες και μουσική να παίζει από ένα φορητό ηχειάκι – που ο ένας είχε το θράσος να το πει. Και έκτοτε roadtrips, φίλοι, σκυλιά, γατιά… Κάποιος να σε πάρει αγκαλιά και κάποιος να σου ξύνει την πλάτη εκεί που δε φτάνεις. Καμιά φορά ξεχνιόμαστε. Φοβόμαστε πάλι. Αλλά όπου και να πάμε επιστρέφουμε εκεί που αγαπάμε. “Ο Γιώργος είναι η μούσα μου”, λέει ο Γιάννης “Είτε πιάνω την κάμερά μου, είτε έχω να πάρω μία σημαντική απόφαση, είναι η έμπνευσή μου και η “άλλη” ματιά που χρειάζομαι στη ζωή μου”. Η σχέση μας είναι σχεδόν ψυχαναλυτική. Βλέπουμε ο ένας στην ψυχή του άλλου και βάζουμε την ψυχή μας στο τραπέζι. Υπάρχουν στιγμές – ή και περίοδοι – που αυτό μοιάζει τρομακτικό, αλλά είναι και αυτό που κάνει τον δεσμό που έχουμε τόσο δυνατό”.
Αγγελική & Λένα
Γνωριστήκαμε πριν από περίπου 3 χρόνια και ο έρωτας μας δεν ήταν καθόλου εύκολος όπως και η ζωή άλλωστε. Επειδή όμως όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, η αγάπη πάντα στο τέλος νικάει, 3 χρόνια μετά φτάσαμε να υπογράφουμε το σύμφωνο της κοινής μας συμβίωσης. Μιας συμβίωσης που ξερουμε πως θα έχει δυσκολίες, όμως είμαστε έτοιμες να τις αντιμετωπίσουμε όλες μαζί και να σταθούμε ενάντια σε όποιον προσπαθήσει να ακυρώσει ή να υποτιμήσει αυτή τη σχέση!
Λένα: “Όταν πριν 5 χρόνια διαγνώστηκα με σκλήρυνση κατά πλάκας, πίστευα για πολύ καιρό ότι θα ήταν πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να βρω έναν άνθρωπο συνοδοιπόρο σ’ αυτόν το δύσκολο δρόμο. Η Αγγελική μπορεί να ήταν μια τυχαία γνωριμία σε ένα κλαμπ, που σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουν την εξέλιξή της, όμως από την αρχή στάθηκε δίπλα μου και με την ενέργεια και τη θετικότητά της με έκανε να μη φοβάμαι πια. Η Αγγελική με λίγα λόγια είναι ο άνθρωπος που με έκανε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, με βοήθησε να δω τον αληθινό εαυτό που κρυβόταν πίσω από τον φόβο και την νταρκιλα που χρησιμοποιούσα για χρόνια. Με έκανε να ονειρεύομαι και να πιστεύω στην αληθινη αγάπη”.
Αγγελική: “Ακριβώς το ίδιο συνέβη και σε μένα, μια τυχαία γνωριμία που εξελίχθηκε σε έναν μεγάλο έρωτα. Μια περίοδο της ζωής μου που είχα συνειδητοποιήσει τη δυσκολία του να βρεις τον άνθρωπό σου. Και ξαφνικά ο άνθρωπος μου ήταν εκεί απέναντι να με κοιτάει και να με προκαλεί να την ακολουθήσω στην πιο ωραία περιπέτεια της ζωής μου. Ο πρώτος χρόνος της γνωριμίας μας ήταν δύσκολος και σκληρός και ταυτόχρονα καθόλα διδακτικός και καθοριστικός. Παρόλα τα εμπόδια που παρουσιάστηκαν όμως, εγώ ένιωσα από την αρχή ότι η Λένα ήταν η μοναδική μου, εκείνη η ξεχωριστή που με έκανε να πιστέψω στην αληθινή αγάπη. Η απόφαση λοιπόν για την κοινή μας συμβίωση ήρθε τόσο ομαλά και όμορφα, που το μόνο που έμενε ήταν να βρω ένα τόσο ξεχωριστό δαχτυλίδι όσο εκείνη. Η Λένα είδε πτυχές του εαυτού μου που ποτέ κανείς δεν είχε δει και το ουσιαστικότερο είναι ότι νιώθουμε και οι δυο ότι μπορούμε να προχωράμε και να μεγαλώνουμε μαζί. Εκτός λοιπόν από μεγάλος έρωτας είναι και η οικογένεια μου.
Ηλίας & Δημήτριος
Hλίας: Με το Δημήτρη έμαθα πως είναι να διεκδικούν μερίδιο στη ζωή σου, χωρίς να θέλουν αντάλλαγμα. Έκανα ταξίδια για να βρω που κρύβεται η αγκαλιά μέσα στην οποία κλείνεσαι για να χωρέσεις. Ρώμη, Λονδίνο, Αθήνα και πάλι απ’ την αρχή. Πολλά αεροδρόμια, μία αγκαλιά. Έμαθα πως μπορείς να συγχωρείς τον εαυτό σου για ‘κείνα απ’ τα οποία τον εμπόδιζες να νιώσει, πως η τέχνη γίνεται ζωή, αν της δώσεις την ευκαιρία. Οι στιγμές που δεν περνάμε παρέα, γίνονται δύναμη για τις επόμενες, διατηρώντας το απαραίτητο “χώρια”, αλλά και το ουσιαστικό “μαζί”. Δύο έφηβα αγόρια που ντύνονται ναύτες και καουμπόηδες, σε μια ενηλικίωση με κοινή την ανάγκη για μοίρασμα.
Δημήτριος: Αγαπούσα πάντοτε τους βιντάζ έρωτες, έρωτες όπως του Bud και της Deanie στο Splendor in the Grass, 1961. Εκεί ο χρόνος και η απόσταση δεν καθόριζαν το παρόν και τη θέληση για το “μαζί”. Σαν αυτό ίσως τελικά, να πρέπει να είναι γραμμένο στο dna μιας σχέσης. Η πίεση για “το άλλο μας μισό”, ίσως λερώνει και εγκλωβίζει. Είμαστε μονάδες και μονάδες πρέπει να παραμένουμε, επιλέγοντας να συμπορευτούμε με μία άλλη ύπαρξη. Κι όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, έρχεται η ώρα της αποδοχής. Να αποδέχεσαι και να αγαπάς την ελευθερία του συντρόφου σου. Σίγουρα μια δύσκολη διαδρομή, καθόλα όμως ειρηνική. Εμπεριέχει μία δύναμη η συνύπαρξή μας. Μία “πάλη” επιβίωσης ανάμεσα στον παλιό σου εαυτό και σε αυτόν που “μοιράζεται”. Ένα μεγάλο μοίρασμα είναι η επαφή μας με έναν σύντροφο, όπως και στις performances. Μία μεγάλη συμπόρευση.
Άρτεμις & Σοφία
Όχι να το παίξουμε main characters σε σειρά, αλλά το πρώτο μας ραντεβού ήταν σε κηδεία. Στο Ναύπλιο. 3,5 χρόνια μετά είμαστε πιο δεμένες και αγαπημένες από ποτέ και δεν μπορούμε να φανταστούμε την καθημερινότητα μας χωριστά.
Σοφία: Τη γνώρισα το καλοκαίρι του 2017 μέσω κοινών φίλων, τίποτα φανταχτερό σαν στόρι, αλλά πού να φανταζόμουν που “έμπλεξα” και ότι θα ήμασταν τώρα εδώ. Ήρθαμε και κουμπώσαμε σαν παζλάκι, με τον κοινό μας “κλοουνισμό”, τον ενθουσιασμό μας για περιπέτειες, για ταξίδια και άλλα τέτοια που ξετρελαινόμαστε να ανακαλύπτουμε μαζί. Η Άρτεμις είναι ο άνθρωπος που με αγαπά αδιάκοπα, με ανεβάζει και με κάνει να πιστεύω στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου. Μαθαίνουμε μαζι να ξεπερνάμε τις αντιξοότητες της ζωής, οποίες και αν είναι αυτές με χιούμορ και καλή διάθεση. Η μία, δίπλα στην άλλη. Το παζλακι που λεγαμε… Αλόβγιου Άρτεμις.
Άρτε: Όταν γνώρισα τη Σοφία ήμουν ένα άτομο ιδιαίτερα επιφυλακτικό, οριακά καχύποπτο όσον αφορά στις σχέσεις και το κατά πόσο υπάρχει αυτό που λένε “ο άνθρωπός μου” και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ότι θα είμαστε εδώ που είμαστε τώρα. Όμως με τη Σοφία από την πρώτη στιγμή υπήρξε οικειότητα, δέσιμο, αυτό το κλικ που λένε! Είναι το στήριγμά μου σε όλες τις πτυχές της ζωής και η αγάπη που λαμβάνω από εκείνη είναι πραγματικά ανιδιοτελής και εξυψωτική σε βαθμό που πίστευα ότι υπήρχε μόνο ως θεωρητικό ιδανικό. Αντίστοιχα το να την αγαπώ ήταν πάντοτε αβίαστο και φυσικό, μαζί είμαστε δυο μπούφοι συνοδοιπόροι στη ζωή που γελάνε διαρκώς. Ακόμη τη βλέπω και έχω πεταλούδες στο στομάχι και μου λείπει ακόμη και μια μέρα να έχουμε περάσει χωριστά. Είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος μου και δηλώνω απίστευτα τυχερή που τη βρήκα. Αλοβγιου Σοφία.
Ξέρω – ξέρω, έχετε κολλήσει από τα πολλα μέλια. Άρθρο για του Αγίου Βαλεντίνου διαβάζετε, τι περιμένατε;
Σοφία & Ιωαννα
“Η αρχή αυτού του κειμένου μας βρήκε σε ένα σαλόνι στους Αμπελόκηπους να πίνουμε φασκόμηλο από τα φακελάκια αυτά που έχουν ένα απόφθεγμα να κρέμεται. Το δικό της έγραφε σε κόκκινο φόντο “Γρήγορα σημαίνει να πηγαίνεις αργά χωρίς διακοπές”, κάτι που μετά από μήνες πάνω σε αυτόν το καναπέ μαζί, μας οδήγησε να κατηγοριοποιήσουμε τη σχέση μας σε δίμηνα αξιολόγησης σημαντικών στιγμών. Στη διακοπή του καλοκαιριού λοιπόν από τις δύο μεγάλες καραντίνες συναντηθήκαμε σε εργασιακό πλαίσιο και γρήγορα καταλάβαμε την ανάγκη να είμαστε αχώριστες σε μία κατάσταση ταιριάσματος αντίστοιχο με το μέλι και τους λουκουμάδες. Στο τέλος του καλοκαιριού βγάλαμε τις μάσκες μας, με προσοχή λες και ο έρωτας δεν είναι από μόνος του επικίνδυνος, και ενώσαμε το μέλι με τους λουκουμάδες με τον ίδιο ενθουσιασμό που έχεις φίλ@ αναγνώστ@ όταν αγοράζεις λουκουμάδες με μέλι από πανηγύρι. Ο απολογισμός συνεχίζει με το τρίτο δίμηνο που χωρίζεται σε δύο κομμάτια, αυτό της εποχής προ και μετά το μίξερ χειρός. Πιθανότατα θεωρούμε και οι δύο μας ότι ο έρωτας πέρα από τυφλός έχει και κάποιο πρόβλημα με την οδοντοστοιχία, οπότε θελήσαμε να τρεφόμαστε με σούπες βελουτέ κάτι που κατέστη αδύνατο, καθώς το σπίτι της δεν εμπεριείχε ραβδομπλέντερ και εκεί με λογικά επιχειρήματα που αναπτύσσονται μόνο εν μέσω καραντίνας, φιλονικήσαμε με πάθος. Με την απόκτηση αυτού αρχίσαμε τις βόλτες στον Λυκαβηττό (φωτογραφία ντοκουμέντο) και συνεχίζουμε βουτώντας τους λουκουμάδες μέσα στο μέλι προσθέτοντας κανέλα και χρυσόσκονες. Ελπίδα μας είναι να μην πεθάνουμε από υπονατριαιμία από τη δίψας μας η μία για την άλλη!”.