Υπάρχουν αρκετά πράγματα που σηματοδοτούν την έναρξη του καλοκαιριού. Η πρώτη τζούρα του φραπέ με δύο παγάκια μέσα, ενώ από πίσω παίζει χαμηλόφωνα Χατζηφραγκέτα. Οι ταράτσες με θέα την Ακρόπολη και ένα υπερβολικά ακριβό κοκτέιλ στα χέρια. Τα ξαφνικά σαραντάρια με μόνη σωτηρία το air condition/ανεμιστήρα. Το παγωτό που λιώνει και τρέχει σαν δρομέας μαραθωνίου στο χέρι σου, με κίνδυνο να λερώσει το (ανοιχτόχρωμο κατά πάσα πιθανότητα) ρούχο σου. Μα πάνω από όλα, καλοκαίρι είναι το ψήσιμο του δέρματός σου και από τις δύο πλευρές στην πιο κοντινή παραλία, με συχνές ανακουφιστικές βουτιές.
Οι μέρες δίπλα στην θάλασσα είναι ένα θέμα το οποίο συζητάμε από την στιγμή που μυρίσει λίγο άνοιξη. Θέλουμε όσο τίποτα να πάμε με τους φίλους μας, να φάμε τις μπαγκέτες μας και επιτέλους να ξεφύγουμε από την βαβούρα της πόλης. Όμως πάντα καραδοκεί ένας κίνδυνος που θέλει να σου κάνει τον παράδεισο, κόλαση. Όχι δεν εννοούμε τις τσούχτρες. Μιλάμε για τις ρακέτες, αυτήν την μάστιγα που καραδοκεί σε κάθε παραλία και ούτε ο Covid δεν μπόρεσε να εξοντώσει. Ορίστε λοιπόν πέντε συν ένας λόγοι για τους οποίους οι ρακέτες είναι ό,τι πιο ενοχλητικό υπάρχει.
Αυτό το “τάκα-τούκα”
Φαντάσου το εξής σκηνικό: Κάθεσαι χαλαρά στην παραλία. Η ομπρέλα σε καλύπτει από τον καυτό ήλιο. Δίπλα σου, βρίσκεται το νόστιμο και κρύο ρόφημά σου. Ανοίγεις να διαβάσεις κάτι ελαφρύ, απολαμβάνοντας κάθε λεπτό της ζωής σου, αφού έχεις παρατήσει όλες τις έγνοιες στο σπίτι σου. Και ενώ βρίσκεσαι ένα στάδιο πριν την απόλυτη νιρβάνα, κάπου στο υπερπέραν ακούς ένα ρυθμικό “τάκα-τούκα”. Σηκώνεις τα μάτια και βλέπεις δύο άτομα να έχουν πάρει τις ρακέτες, και να προετοιμάζονται για να νικήσουν τον Τσιτσιπά. Από εκεί και πέρα, αυτός ο ενοχλητικός ήχος είναι μέρος της ζωής σου, τουλάχιστον μέχρι να ζεσταθούν και να πέσουν να ρίξουν καμία βουτιά. Το οποίο δεν φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα.
Κίνδυνος να πέσει το μπαλάκι πάνω σου…
Εντάξει, ο ήχος μπορεί να είναι κάτι το οποίο δε σε ενοχλεί. Μα υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος: Το να βρεθείς με το μπαλάκι για τρίτο μάτι. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ερασιτέχνες ρακετιστές έβαλαν στόχο έναν ανυποψίαστο λουόμενο. Δεν έχει σημασία το χρώμα του δέρματός σου, η ταυτότητα φύλου, η καταγωγή σου ή η παιδεία που έλαβες, το μπαλάκι θα σε βρει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βάλεις στοίχημα με τους φίλους σου για του που ακριβώς πάνω στο σώμα σου.
…ή πάνω στο ρόφημά σου
Εδώ δεν υπάρχει ιδιαίτερος κίνδυνος για εσένα, πέραν του να λερωθούν τα προσωπικά σου πράγματα. Ο κίνδυνος σε αυτήν την περίπτωση καραδοκεί για τους άλλους. Δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί να σου ρίξουν το ρόφημά σου ή, με το που σκάσει το μπαλάκι, να μπει άμμος μέσα σε αυτό. Ευχόμαστε μόνο να μην πέσει σε κάποιον που δεν έχει πιει ακόμη τον καφέ του, γιατί τότε είναι η σειρά τους να ξεκινήσουν τις προσευχές.
Συνήθως όσοι παίζουν ρακέτες θέλουν να κάνουν καμάκι (ή τουλάχιστον επίδειξη)
Φτάνουμε λοιπόν στο πιο εξοργιστικό της υπόθεσης: Στις περισσότερες περιπτώσεις, μία παραλία θα έχει τουλάχιστον λίγο χώρο ελεύθερο στις άκρες της για όποιον θέλει να παίξει ρακέτες χωρίς να γίνει ενοχλητικός από τους υπόλοιπους. Πού θα στήσουν όμως παιχνίδι οι φίλοι μας; Ακριβώς μπροστά από τις ξαπλώστρες με τον κόσμο. Συνήθως το ρίχνουν επιτηδευμένα πάνω σε άτομα τα οποία έχουν κοζάρει και, με το να ρίξουν το μπαλάκι πάνω τους, δημιουργούν μία περίεργη οικειότητα. Ας μας πει κάποιος, χωρίς φόβο και πάθος, έχει καταφέρει να κάνει πετυχημένο πέσιμο έτσι, όσο ευγενικός και “όμορφος” και αν είναι;
Φωνάζουν σαν να βρίσκονται σε αγώνα ποδοσφαίρου
“Πιο σιγά ρε φίλε με το μπαλάκι, μου έφυγε το χέρι!”
“Ναι, ρίχ’το πιο ψηλά την άλλη φορά.”
“Φίλε δεν μπαίνω να πιάσω το μπαλάκι, μόλις έβαλα αντηλιακό και πρέπει να το απορροφήσει το δέρμα.”
-“Ρε, λες να τους τα έχουμε πρήξει;”
-“Γιατί, τους ενοχλούμε; Απλά ρακέτες παίζουμε!”
Και όλα αυτά σε ντεσιμπέλ που άνετα τους έγραφε η αστυνομία για διατάραξη κοινής ησυχίας. Μα, τι φάση περνάνε; Καταπίνουν τηλεβόες κάθε φορά που είναι να πάνε παραλία;
Να φοβάσαι και την ρακέτα
Το φωσφοριζέ κίτρινο πλαστικό μπαλάκι δεν είναι ο μόνος εχθρός σου. Πρέπει να προσέχεις εξίσου τον επικίνδυνο συνεργό του: την ρακέτα. Η ρακέτα είναι βαριά και ξύλινη. Μερικές φορές, από την δύναμη που έχει βάλει κάποιος σε αυτήν και αν είναι βρεγμένη, ετοιμάσου για ένα από τα πιο επώδυνα γεγονότα της ζωής σου. Έχουν υπάρξει αυτόπτες μάρτυρες σε ένα περιστατικό κατά το οποίο ο ρακετίστας δεν την είχε πιάσει καλά. Με το που χτυπάει το μπαλάκι, αυτή φεύγει και χτυπάει κύριο, ηλικίας περίπου πενήντα, στο αδύνατο σημείο του και αυτό ήταν μείον του. Όσα “Συγγνώμη!” κι αν είπαν, όσες κατάρες και αν άκουσαν, ο πόνος ήταν εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν από την παραλία και οι μεν, γιατί έγιναν ρεζίλι, αλλά και οι δε, γιατί ο άνθρωπος πονούσε οικτρά.
Για αυτό, μία παράκληση προς του φίλους της ρακέτας: Πηγαίντε όσο πιο μακριά μπορείτε από τους άμαχους λουόμενους.