Πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, καθώς η μέρα τελείωνε και χάζευα ασκόπως τις ιστορίες του ίνσταγκραμ με περίσσια αφηρημάδα, είδα να μοιράζεται από αρκετούς φίλους και γνωστούς ένα συγκεκριμένο σκίτσο ξανά και ξανά. Οι ίδιοι σχολίαζαν πόσο τους άρεσε, έβαζαν καρδούλες, έλεγαν ότι τους συγκίνησε και το λάτρεψαν. Τις πρώτες δύο ή τρεις φορές δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στο τι ακριβώς έβλεπα (όπως είπα, αφηρημάδα) αλλά μετά την τέταρτη αποφάσισα να προσέξω λίγο περισσότερο. Το σκίτσο/illustration είχε ως τίτλο “ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ” και η καλλιτέχνης είχε απεικονίσει με εξαιρετικά χαριτωμένο και πρωτότυπο τρόπο το πώς ακριβώς μπορείς να αντιμετωπίσεις μία τέτοια κατάσταση. Τα σχέδιά της είχαν όμορφα χρώματα και στρογγυλές γωνίες, παιχνιδιάρικη γραμματοσειρά και μία τρυφερότητα στην εκτέλεση που μόνο ένα άτομο που έχει έρθει κι αυτό αντιμέτωπο με τις κρίσεις πανικού θα μπορούσε να προσθέσει. Ως μία ακόμα παθούσα, αισθάνθηκα σαν η δημιουργός να με αγκάλιαζε μέσω της τέχνης της. Κι έτσι, όχι μόνο μοιράστηκα κι εγώ το έργο της, αλλά θέλησα να την ευχαριστήσω με ένα προσωπικό μήνυμα.

Μήνες και μήνες μετά, η Μαρία Παγκάλου (ή Little Miss Grumpy) αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο επιτυχημένες illustrators της χώρας. Eίναι εξαιρετικά δραστήρια στις πλατφόρμες της, δουλεύει συνεχώς, τα σχέδια της γίνονται συχνά viral, αναζητάει παντού έμπνευση, κουράζεται και ξαναπροσπαθεί, δεν έχει όση πίστη στον εαυτό της όσο θα έπρεπε, της περισσεύει το αγγλικό χιούμορ και η αγάπη στα MNMs. Βρεθήκαμε για έναν περίπατο στην Πλάκα λίγο πριν το lockdown, ποζάραμε για φωτογραφίες, συζητήσαμε δίπλα σε μπλε λουλούδια και αναρωτηθήκαμε τι άλλο μας επιφυλάσσει το μέλλον. Αλλά κυρίως γκρινιάξαμε.

Φωτογραφία: Ιωάννα Μορφίνου

Aπό όσο ξέρω το σχέδιο και η ζωγραφική υπάρχουν στην ζωή σου από μικρή ηλικία. Θυμάσαι τι σου άρεσε να ζωγραφίζεις ως παιδί; Πόσο ρόλο έπαιξε και η οικογένειά σου στην αγάπη για την τέχνη;

Θυμάμαι πάντα να ζωγραφίζω ανθρώπους. Πέρασα από διάφορες φάσεις και ακόμα περνάω ασχέτως από αυτά που δημοσιεύω. Μικρότερη θυμάμαι να χωρίζω τη σελίδα σε μικρά τετράγωνα και να φτιάχνω μια ιστορία ενός κοριτσιού. Μεγαλώνοντας πέρασα από φάσεις όπως το street art, τα πορτραίτα, την ανατομία του σώματος, το γραμμικό σχέδιο. Οι γονείς μου και οι δύο ασχολούνται με την τέχνη, ο καθένας στο δικό του είδος. Με βοηθούσαν να παρατηρώ την τέχνη γύρω μου, να εκτιμώ και να σέβομαι τους καλλιτέχνες. Δεν ήταν τόσο εύκολο να τους πείσω πως θα καταφέρω να βιοποριστώ από τη ζωγραφική, με τον καιρό όμως το συνειδητοποίησαν μόνοι τους. Δεν χρειάστηκε να τους πείσω τελικά σε θεωρητικό επίπεδο και άδικα το προσπαθούσα. Η στήριξη του κόσμου ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη πως μπορώ να τα καταφέρω. Και πάντα θα είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που με πίστεψαν και με πιστεύουν.

Κάθε δημιουργία σου αποπνέει ταυτόχρονα μία χαρά και μία νοσταλγία. Είναι κάτι που προέκυψε καθώς ανάπτυσσες το προσωπικό σου στιλ ή πηγάζει από την ψυχοσύνθεση σου ως άνθρωπος;

Θεωρώ πως ό, τι δημιουργεί κανείς πηγάζει από την ψυχοσύνθεσή του. Και έτσι είναι και το σωστό. Οτιδήποτε γίνεται στην τέχνη ερήμην των συναισθημάτων καλό είναι να μην γίνεται. Είναι άοσμο, ανάλατο, άβολο και αδιάφορο. Η χαρά και τα απέναντί της, αν θες κάποιο από αυτά να το πεις νοσταλγία, είναι η βάση μου. Η ισορροπία. Το ένα τρέφει το άλλο κι αυτό είναι που με κρατάει ζωντανή.

Φωτογραφία: Ιωάννα Μορφίνου

Πιστεύεις πως όταν η τέχνη γίνεται επάγγελμα χάνει κάποιον από τον αυθορμητισμό και την γνησιότητά της; Έχεις έρθει αντιμέτωπη με συμβιβασμούς στην τέχνη σου οι οποίοι προέκυψαν εξαιτίας της bussiness πλευράς της Little Miss Grumpy;

Αν μπορούσε ο καθένας από εμάς που ασχολείται με την τέχνη να κάνει ό, τι πραγματικά του λέει η περδικούλα του, όλα θα ήταν αλλιώς. Εκτός κι αν δεν τον αφορά καθόλου το οικονομικό κομμάτι. Τον ενδιαφέρει μόνο να εκφραστεί. Στην περίπτωσή μου γίνεται μια μάχη σχεδόν καθημερινά ανάμεσα στο τι θέλω εγώ και το τι θέλει το “κοινό”. Δεν είναι ότι βγάζω σχέδια που δεν με εκφράζουν ή δεν μου αρέσουν, πολλές φορές όμως έχω κάνει κάτι απλώς επειδή μου το ζήτησαν αρκετοί άνθρωποι την στιγμή που είχα όρεξη να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό. Εφόσον βιοπορίζομαι από αυτό προσπαθώ να καλύπτω και τις επιθυμίες εκείνων που τόσο ένθερμα με υποστηρίζουν.

Πώς σου φαίνεται η μεγάλη απήχησή σου στον κόσμο; Σε τρομάζει ποτέ;

Η απήχηση μπορεί να γίνει αντιληπτή από τα σόσιαλ και από τις πωλήσεις, ωστόσο τίποτα δεν συγκρίνεται με την άμεση και ανθρώπινη επαφή. Είναι τελείως διαφορετικό να σου λέει κανείς την άποψή του κοιτάζοντάς σε στα μάτια. Να βλέπω στα μάτια του τα συναισθήματα που ένιωσε με κάποιο από τα σχέδιά μου. Κλεισμένη λοιπόν μέσα στο σπίτι, τα τελευταία τρία χρόνια, και δουλεύοντας σκληρά, δεν έχω καταλάβει ακριβώς αν η απήχηση είναι μεγάλη ή μικρή. Παρά τα πολλά όμορφα μηνύματα που λαμβάνω καθημερινά, δεν μπορώ να πιστέψω ή να καταλάβω ακριβώς κάτι γραπτό. Κοινώς μου λείπει αυτή η άμεση επαφή με τους ανθρώπους που αγοράζουν τη δουλειά μου. Δεν αμφιβάλλω για την απήχηση, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να την προσδιορίσω ακριβώς.

Δεν με τρομάζει τίποτα στη δουλειά μου. Κάνω πολλές φορές ανασφαλείς σκέψεις ή δημιουργώ μόνη μου τρομακτικά σενάρια, αλλά συνεχίζω, για όσο μπορώ και με όλη μου τη δύναμη, να είμαι αυτή που πάντα ήθελα, κάνοντας τη δουλειά που ονειρευόμουν.

Φωτογραφία: Ιωάννα Μορφίνου

Τα αισθήματα που σου προκαλεί η ζωγραφική και το σχέδιο είναι παρόμοια με αυτά της υποκριτικής; Ή εκεί συναντάς άλλες πτυχές του εαυτού σου;

Η υποκριτική και η ζωγραφική για μένα συνδέονται ακράδαντα. Βρίσκω πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Κι αν δεν είχα σπουδάσει ηθοποιός δε θα είχα ούτε αυτές τις επιρροές, ούτε αυτά τα ερεθίσματα, ούτε θα ήξερα πώς να μετατρέψω το κενό άσπρο χαρτί σε έναν χαρακτήρα που σε κοιτά.

Ποια είναι τα πιο viral σχέδιά σου/best sellers και ποια τα αγαπημένα σου; Συμπίπτουν;

Δεν ξέρω αν συμπίπτουν κάπου το Φιλί του Κλιμτ και ο David Bowie, ωστόσο αυτά τα δύο έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Το πρώτο δε, είναι και το best seller μου. Viral έγινε η κρίση πανικού, όχι για το σχέδιό της, αλλά για το μήνυμα που μοιράστηκε.

Πες μας το top 10 των αγαπημένων σου γυναικών illustrators (και από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό)

Θα πω τις Κατερίνα Χαδουλού, Rebecca Dautremer, Fafi, Rafaela Perasinic, Charly Clements, Allegra Parlavecchio, Alona Millgram, Monika Kister, Maria Alekseeva και η Εnsee.

Ποιες συμβουλές θα έδινες σε άλλα άτομα που θέλουν να μετατρέψουν το ταλέντο τους για το σχέδιο σε επάγγελμα;

Να είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν την κακή κριτική. Να αφιερωθούν ολοκληρωτικά με σεβασμό, αγάπη και ταπεινότητα σε αυτό που τους έδωσε η φύση. Να πειθαρχούν και να μην παρεκκλίνουν από τον στόχο τους. Να έχουν πολλή πίστη σε αυτό που ονειρεύονται. Να είναι τυπικοί, σωστοί επαγγελματίες, αξιόπιστοι. Να παθιάζονται αλλά να μην ξεχνάνε τις ανάγκες και τα θέλω τους. Να είναι ειλικρινείς, να ακολουθούν τα γεγονότα και τις ανάγκες της εποχής. Να μην έχουν έπαρση. Να εμπιστεύονται το ένστικτό τους και να τολμούν για όσο αντέχουν.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!