Πρόσφατα μάθαμε ότι σε αντίθεση με τα λόγια του πασίγνωστου άσματος της Fergie, τα μεγάλα κορίτσια κλαίνε όντως και πολλές φορές τυχαίνει να είναι και πολύ διάσημα και πολύ επιτυχημένα. Πώς το μάθαμε; Πέρα από μια σχετική συναισθηματική νοημοσύνη που ευτυχώς μας διακατέχει, μας το επιβεβαίωσε και η Reese Witherspoon το περασμένο ΣΚ κατά την διάρκεια του podcast We Are Supported By.. στο οποίο η ηθοποιός ήταν καλεσμένη. Συγκεκριμένα πάνω σε συζήτηση σχετικά με τον σεξισμό στην βιομηχανία του θεάματος η Witherspoon αναφέρθηκε σε ένα ατυχές συμβάν πριν περίπου έξι χρόνια το οποίο την έκανε κυριολεκτικά να κλάψει.
Σε περίπτωση που δεν το έχει πιάσει το ραντάρ σου (χλωμό), εκεί γύρω στο 2015 αρκετές πολύ πετυχημένες και καλοπληρωμένες γυναίκες ηθοποιοί του Hollywood αποφάσισαν (πολύ λογικά) να στραφούν στην επιχειρηματικότητα, προκειμένου να επενδύσουν τις μεγάλες απολαβές τους με τρόπο έξυπνο πάνω σε κάτι το οποίο πιστεύουν (επίσης πολύ λογικό). Ανάμεσά τους βρίσκονταν (και βρίσκονται) η Gwyneth Paltrow με το brand Goop, αλλά και η Reese Witherspoon με την πρώτη της επιχειρηματική κίνηση, την εταιρεία ρούχων Draper James. Τότε λοιπόν το περιοδικό Time θεώρησε σκόπιμο να δημοσιεύσει μια καρικατούρα που εμέσως πλην σαφώς χλεύαζε αυτήν τους την κίνηση με έναν τουλάχιστον άστοχο τρόπο. To εν λόγω σκίτσο απεικόνιζε την Witherspoon δίπλα στην Paltrow, την Blake Lively και την Jessica Alba, (οι οποίες είχαν επίσης πρόσφατα ιδρύσει τα δικά τους brand), ντυμένες με τουαλέτες του κόκκινου χαλιού κρατώντας ένα σίδερο για τα ρούχα και μια ηλεκτρική σκούπα ανά χείρας. Θα ‘λεγε κάποιος πως ο δημιουργός αυτής της καρικατούρας ήταν κομματάκι (;) σεξιστής και ο διευθυντής σύνταξης λιγάκι εώς πολύ ανίδεος, για να μην πούμε τίποτα πιο χοντροκομμένο. Η αντίδραση της Witherspoon; “Το όλο πράγμα ήταν τόσο προσβλητικό που έβαλα τα κλάματα” είπε στην εκπομπή τις προάλλες. Και αν μπορούμε να αφουγκραστούμε το συναίσθημα της ηθοποιού (καθώς οι περισσότερες το έχουμε βιώσει ουκ ολίγες φορές), τα κλάματα δεν ήρθαν από στεναχώρια ή από λύπηση για τον εαυτό, όχι, ο σεξισμός δεν μας στεναχωρεί πλέον, ούτε καν μας απογοητεύει, δεν έχει παθητική χροιά το βίωμα. Ο σεξισμός μας θυμώνει, μας βγάζει από τα ρούχα μας. Ήταν κλάματα από νεύρα, από αυτό το συναίσθημα που σε κατακλύζει ζεστό μέχρι το λαιμό και φτάνει στα μηνίγγια.
Ένιγουέυ, παρεκκλίνω, πίσω στο θέμα μας. Σύμφωνα με την ηθοποιό στην συνέχεια το περιοδικό ζήτησε συγγνώμη αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει, και το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Αν είσαι γυναίκα έχεις το δικαίωμα να είσαι επιτυχημένη μόνο σε έναν τομέα, και αυτό πολύ σου είναι εδώ που τα λέμε. Συνεχίζοντας η Witherspoon συμπλήρωσε “(ήταν τότε που) αποφασίσαμε να γίνουμε επιχειρηματίες, να πάρουμε ένα ρίσκο, να επενδύσουμε τα χρήματά μας, τον χρόνο και την φήμη μας και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι που άντρες ηθοποιοί όπως ο George Clooney, o Robert De Niro είχαν ήδη κάνει, αλλά εμάς μας κοροϊδεύουν για αυτό.”
Παρ’ όλη την απαράδεκτη στάση του περιοδικού Times και του συνόλου των media που επί τις ακόμα προ-Metoo εποχές δεν είχαν πάρει χαμπάρι τα κατάλοιπα της πατριαρχίας που διαιώνιζαν, η Reese συνέχισε τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες ακόμα πιο μάχιμα. Συγκεκριμένα το 2016 ίδρυσε την δική της εταιρεία παραγωγής, την Hello Sunshine. Και ο λόγος που έκανε αυτή την κίνηση είναι απλός και συνδέεται επίσης με τον σεξισμό της showbiz. Όπως έχει πει σε ομιλία της, είχε βαρεθεί να της προτείνονται μόνο ρόλοι τύπου bimbo ή έστω ηρωίδες που η μόνη τους χρησιμότητα σε μια ταινία ήταν να πλαισιώνουν το storyline του άντρα ήρωα.
Είχε κουραστεί να ακούει διηγήσεις για γυναίκες από την πλευρά των αντρών, και να μην υπάρχει ούτε μια ταινία στο Hollywoodιανό έστω στερέωμα που να μιλάει για την γυναικεία εμπειρία με ειλικρινή και αντιροσωπευτικό τρόπο. Και ας μην μιλήσουμε για τους ρόλους που μειώνονται κατακόρυφα άπαξ και πατήσεις τα 35. Αγανακτισμένη λοιπόν από αυτήν την κατάσταση πήρε τα πράγματα στα χέρια της και έκτοτε η εταιρεία της έχει χτυπήσει κόκκινο από επιτυχίες, χάρη σε παραγωγές όπως το Big Little Lies, το Little Fires Everywhere και το Gone Girl. Και ομολογουμένως ό,τι έχει δημιουργήσει όντως μιλάει στον ψυχισμό της γυναίκας με πολύ ουσιαστικό τρόπο και ταυτόχρονα καταφέρνει να εξερευνήσει την πολυπλοκότητα της γυναικείας εμπειρίας. “(μέσα από αυτό το εγχείρημα) σκοπός μου έγινε να αρχίσουμε συλλογικά να εκτιμούμε τις γυναίκες δημιουργούς και να μπορούν να λένε τις δικές τους ιστορίες με την δική τους φωνή […] θέλω πραγματικά να βοηθήσω τις γυναίκες της επόμενης γενιάς, αλλά και αυτές της δικής μου, στις οποίες η βιομηχανία μας δεν φέρθηκε σωστά”.
Παρ’ ότι λοιπόν δεν μας είναι ευχάριστο να ακούμε ότι μια γυναίκα ένιωσε τόσο προσβεβλημένη που έμπηξε τα κλάματα, το σίγουρο είναι πως κάτι τέτοιες στιγμές είναι αυτές που μας κάνουν να πεισμώνουμε. Που μας κάνουν να λέμε ως εδώ και να παίρνουμε την κατάσταση και την ζωή μας στα χέρια μας. Και παρ’ ότι δεν έχουμε όλες ούτε τα μέσα ούτα το budget της προαναφερθείσας, αδιαμφισβήτητα μπορούμε να κάνουμε κι εμείς κάτι για τον δυστυχώς ακόμα υπαρκτό σεξισμό που βιώνουμε καθημερινά. Και κάτι τέτοια παραδείγματα λειτουργούν σίγουρα καταλυτικά.