Δεν έχω βρεθεί πολλές φορές στο Πλανητάριο, όμως κάθε φορά που το επισκέπτομαι καταλήγω στην ίδια απορία: γιατί δεν πηγαίνω πιο συχνά στο πλανητάριο; Με το που πατάς το πόδι σου στην είσοδο σε συνεπαίρνει η λαχτάρα της περιπέτειας, καθώς άλλοι κόσμοι και πλανήτες κρύβονται στις αίθουσές του και σε περιμένουν να τους ανακαλύψεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από εκεί χωρίς να έχεις μάθει κάτι καινούργιο και έχοντας ταξιδέψει σε μαγικά, μυστηριώδη μέρη κοιτάζοντας ψηλά. Έτσι λοιπόν η πρώτη προβολή στον επιβλητικό θόλο μετά την καραντίνα του Covid-19 ήταν μία υπέροχη εμπειρία.

Είδαμε την ταινία “Δεινόσαυροι της Ανταρκτικής”, η οποία μας παίρνει μαζί της σαν χρονομηχανή και μας προσγειώνει εκατομμύρια χρόνια πριν, όταν η ακραία αυτή περιοχή δεν κατακλυζόταν από πάγο αλλά έμοιαζε με καταπράσινη ζούγκλα. Ανάμεσα στα πελώρια δέντρα και τα αχανή της δάση κυκλοφορούσαν ανενόχλητοι δεινόσαυροι και άλλα προϊστορικά ζώα (άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο χαριτωμένα). Παράλληλα ακολουθούμε μία αποστολή ερευνητών και επιστημόνων  στην Ανταρκτική του σήμερα, oι οποίοι προσπαθούν μέσα από τους πάγους, τις πέτρες και το έδαφος να ακολουθήσουν τα βήματα των τεράστιων πλασμάτων του παρελθόντος, ανακαλύπτοντας και αναλύοντας απολιθώματα της εποχής. Ιδού μερικές σκέψεις ενός χαρούμενου θεατή:

  1. H γνώση είναι απέραντη και τρομερά μαγευτική
    Υπάρχουν τόσες πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες εκεί έξω για να τσακώσεις, που άνετα θα μπορούσες να αφιερώσεις την υπόλοιπη ζωή σου σε αυτό το κυνηγητό. Καθώς το χρονοδιάγραμμα της ταινίας άλλαζε για να περιγράψει μία διαφορετική περίοδο της Γης και των κατοίκων της, ο αφηγητής γέμιζε το κεφάλι μου με δεδομένα που δεν ήξερα, δεν είχα ποτέ ακούσει και κάθε ένα με έκανε να αποκτώ νέα άποψη για την ιστορία και την τάξη των πραγμάτων έτσι όπως την είχα στο μυαλό μου. Για παράδειγμα έμαθα για το “Μεγάλο Θανατικό” (“The Great Dying”), την μεγαλύτερη μαζική εξαφάνιση ειδών που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Συνέβη όταν αυξήθηκε ραγδαία η ποσότητα μιας κατηγορίας ισοτόπων του άνθρακα στους ωκεανούς, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και τα νερά να γίνουν πιο όξινα. Αφανίστηκε έτσι το 95% των θαλάσσιων και το 70% των χερσαίων ειδών, ενώ το οικοσύστημα χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια για να ξαναβρεί την ισορροπία του.
    Έφυγα από την αίθουσα με μία ακαταμάχητη επιθυμία να διαβάσω κι άλλα.
  2. Το ανθρώπινο πάθος είναι θαυμαστό (και κολλητικό)
    Τόσο εγώ όσο και η φίλη που ήταν μαζί μου σκουντάγαμε συχνά η μία την άλλη όταν η ταινία μεταφερόταν στο σήμερα και στις οθόνες μας εμφανίζονταν άνθρωποι σαν εμένα και εκείνη. Είναι τρομερά εντυπωσιακό να βλέπεις άτομα τόσο αφιερωμένα σε κάτι που δεν διστάζουν να φτάσουν ως την άκρη του κόσμου (στην κυριολεξία) για να το κατακτήσουν. Κάθε ένα μέλος της ομάδας που ταξίδεψε στην κατασκήνωση της Ανταρκτικής προκειμένου να περάσει μήνες της ζωής του αναζητώντας δεινόσαυρους είχε μία λάμψη στο βλέμμα και ένα πλατύ χαμόγελο που σου έλεγε όλα όσα έπρεπε να ξέρεις. Όλοι βρίσκονταν ακριβώς στο σημείο που ήθελαν να βρίσκονται και τίποτα άλλο δεν ήταν πιο σημαντικό. Η σκηνή όπου κάποιοι από αυτούς κάνουν πικ νικ ανάμεσα στα παγόβουνα ήταν συγκλονιστική να την βλέπεις. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς είναι να την ζήσεις.
    Έφυγα από την αίθουσα με μία ακαταμάχητη επιθυμία να ασχοληθώ και εγώ περισσότερο με το δικό μου πάθος.
  3. Η φύση ήταν καλά πριν από εμάς και θα είναι καλά και μετά
    Χωρίς να μπορώ να κρατήσω ακριβώς λογαριασμό των χρόνων που πέρασαν μέσα σε σαράντα λεπτά, το “Οι Δεινόσαυροι της Ανταρκτικής” μου έδωσε να καταλάβω πως η φύση είναι ο πιο καλοδουλεμένος μηχανισμός που υπάρχει. Είναι μάλλον ασύλληπτο για το δικό μας μυαλό το πώς το καθετί έχει τοποθετηθεί με απόλυτη ακρίβεια και μελέτη έτσι ώστε η χλωρίδα και η πανίδα να λειτουργούν στην εντέλεια. Το μόνο γκλιτς του συστήματος είμαστε εμείς. Η μόνη ανωμαλία στην απόλυτη ισορροπία. Το τρομακτικό της υπόθεσης είναι πως η φύση στο παρελθόν αφάνισε πλάσματα μερικούς τόνους πιο βαριά από εμάς και στην συνέχεια ξαναβρήκε τον εαυτό της. Πόσο εύκολο θα της είναι να εξαφανίσει και εμάς όταν βαρεθεί να της χαλάμε το καθιστικό της;
    Έφυγα από την αίθουσα με ένα αίσθημα δέους και άγχους. Ψάχνοντας τον κοντινότερο κάδο ανακύκλωσης για να πετάξω τα σκουπίδια μου.
  4. Γιατί αγαπάμε όλοι τους δεινόσαυρους;
    Γιατί είμαστε όλοι dinosaur geeks, κυρίες και κύριοι; Γιατί τόσο πολύ μας γοητεύουν αυτοί οι προϊστορικοί γίγαντες και γινόμαστε ξανά παιδιά όταν αναφέρονται; Ίσως μας εντυπωσιάζει το μέγεθός τους. Πιο τεράστιοι από το οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα που έχουμε δει να κουνιέται μπροστά μας (μέχρι στιγμής τουλάχιστον, 2020 έχουμε) και όσο πιο μεγάλοι, τόσο το καλύτερο. Ίσως συγκινούμαστε με την τραγική τους κατάληξη και ταυτόχρονα φοβόμαστε πως κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί και σε εμάς. Από την άλλη, υπάρχει ένα περίεργο είδος γαλήνης στο να τους βλέπεις από την άνεση και την ασφάλεια του Πλανητάριου, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σε βλάψουν παρόλο που βρίσκονται τόσο κοντά.
    Κατά την άποψή μου είναι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω, μαζί με το γεγονός ότι οι δεινόσαυροι είναι το τέλειο σημείο όπου η φαντασία και η πραγματικότητα συναντιούνται. Μοιάζουν με τέρατα κάποιου παραμυθιού ή ταινίας τρόμου, δεν μπορείς να τους συναντήσεις πουθενά όσο και αν ψάχνεις και κανένας άνθρωπος δεν τους έχει δει ποτέ από κοντά. Παρόλα αυτά η σκέψη και μόνο ότι υπήρξαν στα αλήθεια, ζούσαν στον πλανήτη μας και περπατούσαν όπου τώρα στεκόμαστε μπορεί να σε γεμίσει με ενθουσιασμό και έναν περίεργο, σχεδόν χουχουλιάρικο φόβο.
    Έφυγα από την αίθουσα και πήγα στο gift shop για να αγοράσω έναν λούτρινο τυραννόσαυρο.


Διάρκεια: 40 λεπτά 
Παραγωγή: Giant Screen Films, 2020

‘Όπως διαβεβαιώνει το Ίδρυμα Ευγενίδου, λαμβάνει και τηρεί όλα τα ενδεδειγμένα μέτρα ασφάλειας και προστασίας όπως αυτά ορίζονται από τις αρμόδιες κρατικές υγειονομικές αρχές, σε όλες τις δραστηριότητες και τα προγράμματά του.  Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική σε όλους τους χώρους του Ιδρύματος Ευγενίδου και καθ’ όλη την διάρκεια της επίσκεψής του κοινού. Στον χώρο του Πλανηταρίου και σε όλες τις δράσεις (εργαστήρια, προγράμματα και πειράματα) τηρούνται όλες οι απαιτούμενες αποστάσεις για την ασφάλεια του κοινού διατηρώντας πάντα μία κενή θέση ανάμεσα στους θεατές/ομάδες. Μέγιστος αριθμός ατόμων ανά ομάδα: 4 άτομα.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!