Η πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική των Hiraeth ήταν όταν μοιράστηκε το κομμάτι τους “Mountain Tops” στο Facebook ο Άλεξ Μπόλπασης, υπερδραστήριος παραγωγός και μπασίστας των The Steams, ο οποίος και ανέλαβε την παραγωγή του πρώτου τους EP. Πάτησα το play και από το πρώτο κιόλας άρπισμα της κιθάρας ένιωσα μία ζεστασιά. Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες σχετικά με τη μπάντα και ανακάλυψα ότι πίσω από τις Hiraeth – που σημαίνει νοσταλγία στην ουαλική γλώσσα – βρίσκονται η Γεωργία και η Χριστίνα, ένα indie folk δίδυμο από τη Λάρισα που με μία ακουστική κιθάρα, μία βιόλα και τις μελωδικές τους φωνές καταφέρνουν να περάσουν ακριβώς αυτή την γλυκιά μελαγχολία που φέρει το όνομά τους.
Γνωρίστηκαν στο Μουσικό Σχολείο της Λάρισας και έγιναν φίλες χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποια μουσική σύνδεση ανάμεσά τους. “Αν και ήμαστε και οι δυο σε διαφορετικές μπάντες με τελείως διαφορετικό μουσικό στιλ από αυτό που υπηρετούμε ως δίδυμο τώρα, λόγω πόλης και φιλίας αρχίσαμε να κάνουμε και κάποια live μαζί. Ένα βράδυ απλώς αράζαμε σπίτι και είπαμε να παίξουμε κάποια κομμάτια, να πειραματιστούμε. Εκεί καταλάβαμε πως υπάρχει μια χημεία μεταξύ μας στη μουσική. Ξεκινήσαμε παίζοντας μόνο διασκευές και με ένα ύφος που δεν ήταν ξεκάθαρο για εμάς. Όσο περνούσε ο καιρός καταφέραμε να βρούμε τη ταυτότητα μας, γράψαμε τη δική μας μουσική, παίζαμε με φίλους που μας βοήθησαν να εξελιχθούμε και να πιστέψουμε σε αυτό. Αρχίσαμε να εκφραζόμαστε πιο ελεύθερα. Έτσι γεννήθηκαν οι Hiraeth. Ακολουθήσαμε κάπως αυτό που νιώθαμε μέσα μας. Γι αυτό και διαλέξαμε το συγκεκριμένο όνομα”, αναφέρουν για την αρχή του σχήματος και καθώς, όπως λένε, βρίσκονται “σε σχέση εξ αποστάσεως” μιας που η Χριστίνα σπουδάζει Αθήνα και η Γεωργία μένει στη Λάρισα, νοσταλγούν η μία την άλλη και μαζί τη μουσική τους συνεχώς.
Οι μουσικές καταβολές τους είναι ετερόκλητες. Η Χριστίνα διαθέτει λίγο πιο punk και punk folk επιρροές καθώς και funk,soul, jazz, electronic, reggae και dub, ενώ η Γεωργία άκουει περισσότερο indie και folk και έχει αγαπήσει τη reggae και την electro reaggae. Συναντήθηκαν στην indie folk, “Μια από τις κοινές αγαπημένες μας μουσικούς είναι η Alice Phoebe Lou, φτάσαμε μέχρι τη Δανία για να τη δούμε. Θεωρούμε πως η indie folk είναι ένα είδος μουσικής με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί πολύς κόσμος, απλώς ίσως δεν της έχει δώσει μία ευκαιρία, ειδικά στην Ελλάδα. Από τα δικά μας live βλέπουμε πως το κοινό είναι αρκετά δεκτικό και ελπίζουμε να το αγαπήσει όσο το αγαπήσαμε κι εμείς. Και σίγουρα, να χορεύουν οι ψυχούλες τους”.
Η γνωριμία τους με τον Άλεξ Μπόλμπαση έγινε το Νοέμβριο του 2018, όπου και ήταν το opening act των Steams στη Λάρισα. “Εκεί γνωρίσαμε τα παιδιά και τελικά παίξαμε μαζί τους τον περσινό Δεκέμβριο στο πρώτο μας live στην Αθήνα. Παρακολουθούσαμε τη δουλειά του Άλεξ και σε μια συζήτηση εξέφρασε κι εκείνος το ενδιαφέρον του για τη μουσική μας, οπότε η συνεργασία ήρθε κάπως εύκολα. Τις μέρες της ηχογράφησης τις θυμόμαστε αρκετά έντονα. Ήταν γεμάτες συναισθήματα. Ήταν η πρώτη μας φορά και είχαμε πολύ άγχος, αλλά ήταν ένα μάθημα για εμάς. Γνωρίσαμε πραγματικά τις φωνές και τα μουσικά μας όργανα μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ο Άλεξ μας ξεκλείδωσε και μας βοήθησε με πολύ όμορφο και καθόλου παρεμβατικό τρόπο. Έχοντας στα χέρια μας αυτή τη δουλειά, δεν μπορούμε να είμαστε κάτι άλλο παρά γεμάτες χαρά”.
Το πρώτο τους ομότιτλο EP αποτελείται από τρια τραγούδια γεμάτα φως και συναίσθημα, ένα άρτιο δείγμα για το τι μπορεί να μας δώσουν στη συνέχεια, όμως όπως αναφέρουν οι ίδιες ένα άλμπουμ είναι ακόμη μακριά, “Έχουμε ιδέες και έχουμε αρχίσει να γράφουμε καινούρια κομμάτια. Ελπίζουμε να τελειώσει και όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία, να ορθοποδήσουν οι καλλιτέχνες, γιατί δυστυχώς δεν έχει φροντίσει κανείς γι αυτούς. Έτσι θα μπορούμε όλοι να συνεχίσουμε να δημιουργούμε”. 
Ως δύο γυναίκες μουσικοί, πώς βλέπουν να αντιμετωπίζεται το φύλο τους στη μουσική βιομηχανία; Έχουν ακούσει οι ίδιες σεξιστικά σχόλια; Η Γεωργία πιστεύει πως στη μουσική δεν χωράει οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού, “Θέλω να υπάρχουν ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι παντού, αλλά ειδικά σε αυτόν τον χώρο που σε ενώνει κάτι τόσο όμορφο, γιατί να περιθωριοποιείς εσύ άτομα λόγω μικροπραγμάτων όπως είναι το φυλο; Ευτυχώς δεν έχουμε νιώσει κάτι τέτοιο, αλλά είναι και νωρίς ακόμα. Μπορεί στο μέλλον να τύχει, ελπίζουμε πως όχι”. “ Είναι λίγο βαρύς ο όρος “σεξισμός”, αλλά έχουμε δεχτεί κάποια “καλοπροαίρετα” σχόλια, ειδικά τον πρώτο καιρό, για τα οποία είμαι σίγουρη ότι αν είχαμε έστω έναν άντρα στο σχήμα θα έλειπαν”, αναφέρει η Χριστίνα και συμπληρώνει, “Σίγουρα θα γουστάραμε να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες στη μουσική σκηνή της Ελλάδας”.
