Αν κάποιος επισκέπτης της χώρας που δεν σκαμπάζει πολλά από την ελληνική μουσική, συντονιζόταν το βράδυ του Σαββάτου με τον Alpha, θα νόμιζε ότι του είχαν εκδώσει λάθος εισιτήριο, ότι βρισκόταν σε μία περιοχή της βαθιάς Ανατολής, κάπου μεταξύ Τουρκίας, Ιράκ και ακόμη πιο πέρα, στο Αφγανιστάν. Στην πραγματικότητα δεν έφταιγε η αεροπορική εταιρεία, απλώς παρακολουθούσε το Chart Show που ήταν αφιερωμένο στο τσιφτετέλι.
Η ομάδα της εκπομπής, αναφέρθηκε στη σχέση του συγκεκριμένου χορού με την ελληνική αρχαιότητα και μίλησαν για τον τον Αριστοφάνη, την “αρχέγονη ερωτική πρόκληση” κι άλλα τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι ο Αριστοφάνης θα έγραφε μια ωραία κωμωδία για την περίπτωση. Μετά από κάθε τρεις λέξεις (με τα άρθρα μπορεί να ήταν τέσσερις), ο ανιματέρ έβγαζε το ψωμάκι του φωνάζοντας ένα δυνατό “εεεεεεε” που ενίοτε συμπαρέσυρε και το κοινό. “Είμαστε στον Alpha εεεεεε”, “μαζί μας ο Γιώργος Αρσενάκος εεεεεε”, “μιλάμε για το τσιφτετέλι εεεεεεε”, “πάμε σε διάλειμμα εεεεεεε”. Στις επόμενες εκπομπές ας δοκιμάσουν κι άλλα φωνήεντα. Η Δέσποινα Βανδή είναι καλή παρουσιάστρια και το αποδεικνύει για ακόμη μία φορά. Έχει μέτρο και αποφεύγει τις κοινοτοπίες, εκτός κι αν αρχίσουν εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις με τους καλεσμένους και κυρίως τις καλεσμένες. 
Τα μισά τραγούδια του αφιερώματος στο τσιφτετέλι, είχαν ακριβώς την ίδια έμπνευση. Την αμαρτία! Ακούσαμε: “είσαι αμαρτωλή”, “κάποιες αμαρτίες”, “τι αμαρτίες έχω κάνει”, “έζησα μια τρέλα και μια αμαρτία”, “είναι η αμαρτία η νέα μου θρησκεία” και καμιά δεκαριά άλλα παρόμοια θα είναι αμαρτία να τα διαβάσετε. Ανάμεσα στα τραγούδια παρέμβαιναν εκπρόσωποι της σόουμπιζ, μερικούς μάλιστα τους γνωρίζουμε. Κάποιοι άλλοι μας δυσκόλεψαν, όπως ακατανόητος ήταν και ο λόγος που βγήκαν στην οθόνη. Ξεκινούσαν με ένα ελαφρό λίκνισμα, τραγουδούσαν λάθος λόγια και έκαναν μία αφιέρωση από ένα άγνωστο σε έναν άγνωστο. 
Ο τρόπος που επελέγησαν τα “30 καλύτερα-πιο δημοφιλή” τσιφτετέλια της 40ετίας, δεν έγινε κατανοητός. Δε βοήθησε το γεγονός ότι κάποια από τα τραγούδια είναι γνωστά μόνο στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, την Δαμασκό και τα πέριξ αλλά και κάποιοι ετεροχρονισμοί που προκαλούν υποψίες ισορροπιών, ίσως ανάμεσα σε καλλιτέχνες και εταιρείες. Για παράδειγμα, η αναφορά στην Ελένη Τσαλιγοπούλου σαν εκτελέστρια του “Μην περιμένεις πια” που τραγούδησε ο Μιχάλης Μενιδιάτης, προκάλεσε εύλογες απορίες. Καμιά από τις πιθανές απαντήσεις δεν έχει λογική υποστήριξη. 
Το γεγονός ότι ένα ελληνικό τσιφτετέλι βραβεύτηκε στην Τουρκία, ειπώθηκε με εθνικό καμάρι που μάλλον δεν χρειαζόταν. Η Κέλλυ Κελεκίδου κλήθηκε να παραθέσει τα τσιφτετέλια που ξεχωρίζει. “Μην μας πεις για τον άντρα σου”, την παρότρυνε η Δέσποινα Βανδή, εκείνη αναφέρθηκε στον Μανώλη Αγγελόπουλο, τον Πασχάλη Τερζή και το Νίκο Κουρκούλη, τον άντρα της. Το κοινό λικνιζόταν φορώντας μάσκες. Παρέπεμπαν στις προφυλάξεις για τον covid, αλλά -λόγω θεματολογίας- και στον χαρακτηριστικό φερετζέ που φορούν οι καλλιτέχνιδες του οριεντάλ. 
