Είναι ερωτήματα που βρίσκονται στα χείλη όλων μας. Η συζήτηση που απασχολεί τις κουτσουρεμένες πια νύχτες μας έπειτα από τις τόσες βίαιες επανεκκινήσεις της νύχτας εξαιτίας της πανδημίας και των μέτρων για την αντιμετώπισή της. Θα χορέψουμε ξανά; Άλλαξε η αθηναϊκή νύχτα για πάντα; Υπάρχει η “ανέμελη Αθήνα”; Το αθηναϊκό underground; Μήπως οι νύχτες που ξεκινούσαν με σκοπό μια χαλαρή μπύρα και κατέληγαν να στριμώχνουν καημούς και πόθους στη μπάρα κάποιου after της πόλης, εκεί που ένας χορός ή ένα βλέμμα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή σου (έστω για την επόμενη εβδομάδα) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί; 

Οφείλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς. Η Αθήνα και πιο συγκεκριμένα η νύχτα της, δεν περίμενε την πανδημία του κορωνοϊού για να αλλάξει δραματικά. Ήδη τα τελευταία χρόνια με στέκια να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, τα μικρά μας μπαρ να γίνονται κοκτεϊλάδικα χωρίς χαρακτήρα, τα club spaces των venues που εμπιστευόμαστε να επενδύουν αποκλειστικά σε ένα μουσικό είδος χωρίς το στοιχείο της έκπληξης και το ξέσπασμα μιας άλλης επιδημίας, εκείνης των boutique hotels, η πόλη μας φαίνεται να παλεύει σκληρά να κρατήσει τους τουρίστες για περισσότερο χρόνο στην καρδιά της, πριν αυτοί να ξεχυθούν στα νησιά, αδιαφορώντας όλο και περισσότερο για το πώς (επι)βιώνουν αυτή τη μετάβαση οι “γηγενείς” της

Ο εμπνευστής του Qreclaim, Γιώργης Μπενίας

Μέσα σε αυτόν τον διαρκή ανασχηματισμό της αθηναϊκής νύχτας, τα τελευταία έξι χρόνια ένα πάρτι έχει καταφέρει να χτίσει γύρω του τον απαραίτητο μύθο που θέλει η νύχτα για να μοιάζει, αλλά και να είναι στην πραγματικότητα μαγική. Το Qreclaim αποτελεί σταθερά το πάρτι στο οποίο όλοι θέλουν να πάνε. Ένα queer rave που εμπνεύστηκε ο 27χρονος σήμερα Γιώργης Μπενίας, το οποίο πρωτίστως αποτελεί ένα safe space για queer και straight άτομα που αγαπούν την ηλεκτρονική μουσική, στο οποίο ό,τι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται. Η δημιουργία ενός πλαισίου στο οποίο μπορεί κανείς να είναι αναπολογιτικά ο εαυτός του, να εκφράσει με όποιο τρόπο επιθυμεί τη σεξουαλική του ταυτότητα, την αισθητική του, το πάθος του, την καύλα του, ή τον τρόπο με τον οποίο επιθυμεί να βρεθεί σε μία κατάσταση έκστασης – ναι όλα αυτά μπορούν να συμβούν σε ένα Qreclaim -, δεν μπορεί παρά να έρχεται μαζί με κάποιες “δικλείδες ασφαλείας”. Για παράδειγμα, μόνο και μόνο το γεγονός ότι στο Qreclaim δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες έχει καταφέρει ταυτόχρονα να εξιτάρει, αλλά και να κάνει το κοινό να νιώσει προστατευμένο. 

Η ομάδα του Qreclaim, η οποία αποτελείται από τον Γιώργη, τη Τζίνα και τον Σταύρο ετοιμάζεται πυρετωδώς για το 2ο μεταπανδημικό πάρτι στο Ρομάντσο (το πρώτο Qreclaim μετά το ξέσπασμα της πανδημίας της COVID – 19 έγινε τον Νοέμβριο του 2021). Μέσα στο χάος της διοργάνωσης του πιο απαιτητικού αθηναϊκού πάρτι βρήκαν το χρόνο να μοιραστούν με το One of Us το χρονικό της δημιουργίας του και να αποκαλύψουν (σχεδόν) όλα όσα θέλουμε να ξέρουμε για αυτό. Ο εμπνευστής του πάρτι Γιώργης Μπενίας, που μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου, εκπροσωπώντας το team του Qreclaim απάντησε με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις μας.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα του Qreclaim; Είχες βρεθεί ο ίδιος σε ανάλογα πάρτι στο εξωτερικό ή οι αναφορές σου από την pop κουλτούρα υπήρξαν το έναυσµα για τη δηµιουργία ενός τέτοιου πάρτι;  

Τα πάρτυ είναι µία κοινωνική συνθήκη που ακόµη και σήµερα µου προκαλεί ενδιαφέρον. Η µουσική, πρωτίστως, το µείγµα του κόσµου, οι αλληλεπιδράσεις και οι δυναµικές που αναπτύσσονται µέσα σε ένα πάρτυ, το πως αλλάζουν οι συµπεριφορές αναλόγως την ώρα και το αν είναι µέρα ή νύχτα, το τι ψυχολογία φέρνει κάποιο άτοµο µαζί του πριν πάει σε ένα event, τα κίνητρα, οι λόγοι και οι σκοποί πίσω από την επιλογή κάποιου να βγει από το σπίτι του και τέλος η ίδια η επιλογή του που θα επιλέξει να πάει. Η αποκωδικοποίηση όλων αυτών των πραγµάτων µου προκαλεί τροµερό ενδιαφέρον. Στην αρχή απολάµβανα τα πάρτυ και την µουσική σαν επισκέπτης (ταξίδευα συχνά στο εξωτερικό µε σκοπό να δω πως “περνάνε καλά” σε άλλα µέρη του κόσµου) και σιγά – σιγά άρχισα να αισθάνοµαι ολοένα και περισσότερο την ανάγκη να δηµιουργήσω εγώ ένα τέτοιο περιβάλλον. Υποθέτω ότι κάπως έτσι ξεκίνησε και το πρώτο Qreclaim, 6 χρόνια πριν. Όχι τόσο συνειδητά στην αρχή, ήµουν µόλις 20 ετών, έκανα απλά κάτι για φίλους και γνωστούς µε σκοπό το να βρεθούµε µαζί, να χορέψουµε, να τα πούµε, να γελάσουµε, να περάσουµε καλά. Και από τότε φυσικά,  εξελίσσοµαι και εγώ, εξελίσσεται και το πάρτυ.  

Φωτογραφία: Iro Karavia

Μπορείς να µας κάνεις ένα χρονικό του Qreclaim; 

Αν υπάρχει ένα πράγµα που µε χαρακτηρίζει και για το οποίο δεν είµαι περήφανος είναι η κακή µου µνήµη. Αν θυµάµαι καλά το πρώτο Qreclaim, έγινε στα τέλη του 2016. Από τότε το πάρτυ έχει εξελιχθεί πολύ φυσικά, οι συνθήκες στην Αθήνα έχουν αλλάξει επίσης.  Προσπαθούµε οι αλλαγές που κάνουµε στο event να έχουν νόηµα και αντίκτυπο.  

Τι επιτρέπεται να συµβεί σε ένα Qreclaim;  

Να το παίξουµε δια της εις άτοπον απαγωγής; Δεν επιτρέπεται η αγένεια, δεν επιτρέπεται το να κρίνει κανείς τον κόσµο µε βάση την φυλή, την σεξουαλικότητα, το φύλο, το σωµατότυπο,  τις ενδυµατολογικές επιλογές κλπ. Θέλουµε στα πάρτυ να σέβεται το ένα το άλλο και να περνάµε όλα µαζί από κοινού όµορφα. Νοµίζω, είναι τόσο απλό.  

Πώς ήταν το πρώτο Qreclaim µετά από σχεδόν 1,5 χρόνο κορωνοϊού; Πόσο µεγάλο είναι το πλήγµα µιας τέτοιας συνθήκης όπως αυτής ενός µεταδοτικού ιού για κάτι τόσο ξεχωριστό όπως το Qreclaim, που στον πυρήνα του έχει την επαφή και τη διασκέδαση, δηλαδή ακριβώς αυτά τα πράγµατα που δαιµονοποιήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια;  

Ήταν περίεργο θεωρώ. Προσωπικά, ήµουν τροµερά αγχωµένος, η ευθύνη ήταν τεράστια και το γεγονός ότι δεν είχα διοργανώσει κάτι τόσο µεγάλο επί 1,5 χρόνο µε έκανε να αισθάνοµαι φόβο. Η απόλαυση και η ανταπόκριση του κόσµου όµως εν τέλει ήταν ό,τι καλύτερο.  Αισθάνθηκα ότι το περίµεναν πως και πως. Ο κόσµος είχε την ανάγκη να βγει, να ξεσκάσει,  να χορέψει. Δεν νοµίζω ότι έχουµε συνειδητοποιήσει το τεράστιο συλλογικό τραύµα που έχει αποφέρει η πανδηµία στις κοινωνίες µας, και µε φοβίζει το πόσο εύκολα παραµερίστηκε κατά το διάστηµα της πανδηµίας, η αξία του χορού και της διασκέδασης, λες και δεν αποτελεί ανθρώπινη σωµατική και ψυχική ανάγκη από την αρχή της ύπαρξης µας. Το πλήγµα ήταν τεράστιο από κάθε άποψη.  

Ξέρουµε ότι στο Qreclaim απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Παράλληλα, θα έλεγε κανείς ότι το βασικό κοινό ενός τέτοιου πάρτι είναι άτοµα που χρησιµοποιούν διαρκώς τα social. Πρώτον,  πώς εξασφαλίζεις ότι δεν θα φωτογραφίσει και άρα ποστάρει κανένα άτοµο κάποιο στιγµιότυπο από τη βραδιά; Αφήνεις το κινητό σου στην πόρτα; Δεύτερον, πώς ανταποκρίνεται το κοινό σε αυτή την απαγόρευση; Τυχαίνει πάντα κάποιος που να µη το σεβαστεί;  

Ακριβώς για αυτό και οι απαγορεύσεις. Το να χρησιµοποιείς το κινητό είτε για φωτογραφίες είτε για βίντεο είτε για να τσεκάρεις τα σόσιαλ ενώ είσαι στο dancefloor, είναι βαρετό. Ο περισσότερος κόσµος καταλαβαίνει πλέον γιατί υπάρχει αυτός ο κανόνας και τον σέβεται κάτι που µας χαροποιεί ιδιαιτέρως. Υπάρχουν άτοµα κατά την διάρκεια κάθε event που ενηµερώνουν προληπτικά, καθώς κάνουν και παρατηρήσεις, αν κρίνουν ότι είναι απαραίτητο, σε όποιο άτοµα δεν σέβεται την πολιτική του event.  

Φωτογραφία: Iro Karavia

Το Qreclaim έχει πόρτα. Σε συνέντευξή σου στο παρελθόν μάλιστα είχες δηλώσει ότι εκτελούσες κι εσύ χρέη πορτιέρη. Πώς είναι να επαναφέρεις έναν “θεσµό” που έχει εκλείψει εδώ και χρόνια στα περισσότερα clubs της Αθήνας, και να τον επιβάλεις σε γενιές που δεν τον έχουν βιώσει; Έπειτα, πόσο δύσκολο είναι να κρίνεις ποιος δεν θα σου δηµιουργήσει πρόβληµα;  

Δεν έχω πλέον το ρόλο του “πορτιέρη” στα Qreclaim events, αν και αποτελεί ένα πόστο που αγαπώ. Στην αρχή, το ότι κάναµε “πόρτα” και επιλέγαµε το ποια άτοµα θα µπουν στο πάρτυ και ποια όχι, ήταν κάτι που προκαλούσε οργή σε πολύ κόσµο. Κάποιες φορές σε τροµαχτικά επίπεδα. Πλέον, έχει αλλάξει και αυτό. Το κοινό της πόλης έχει συνηθίσει και κατανοήσει αυτή την πολιτική µας, και πλέον µπορεί κανείς να συναντήσει και άλλα events που κάνουν selection του κόσµου τους. Το selection αυτό καθαυτό σαν πρακτική της νυχτερινής ζωής,  δεν πρέπει να είναι θετικά ή αρνητικά φορτισµένο. Οι λόγοι, τα κίνητρα και ο τρόπος µε τον οποίο γίνεται το selection, είναι που έχει σηµασία. 

Απευθύνεται αποκλειστικά στο queer κοινό το Qreclaim; Με λίγα λόγια, ένα straight άτοµο θα φάει πόρτα;  

Έχω υπάρξει ετεροφοβικός επανειληµµένα στο παρελθόν, σύµφωνα µε κριτικές, όταν συνήθιζα να κάνω πόρτα στα πάρτυ. Είναι κάτι που το έχω δουλέψει πολύ µέσα µου και πλέον µπορώ να πω µε βεβαιότητα ότι οι στρέιτ άνθρωποι είναι καλοί και ο στρέιτ πληθυσµός αυτής της χώρας χαίρει ίσης εκτίµησης. Αστειεύοµαι φυσικά, το πάρτυ είχε στρέιτ κόσµο ανέκαθεν, τα µισά άτοµα σε κάθε event είναι στρέιτ οπότε στα αλήθεια δεν ξέρω πως έχει προκύψει αυτό σαν φήµη.  

Τι να περιµένουµε αυτό το Σάββατο στο Ροµάντσο;  

Τίποτα απολύτως. Να µας εµπιστευτείτε απλώς, έχουµε δουλέψει όλα πολύ σκληρά για να περάσετε καλά. Βγείτε από το σπίτι σας και ελάτε χωρίς καθορισµένες προσδοκίες, και δείτε που θα σας πάει η βραδιά.

Info: Qreclaim, Σάββατο 2 Απριλίου, 22:00, Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3 – 5, Αθήνα 

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!