Το λένε όλοι οι τουριστικοί οδηγοί. “Βενετία, η πρωτεύουσα του έρωτα”. Τους κρατάνε ορδές τουριστών που στριμώχνονται μπροστά στην Γέφυρα των Στεναγμών κάνοντας καρδούλες με τα δάχτυλα, βγάζουν selfies ταΐζοντάς περιστέρια στην πλατεία του San Marco και αγοράζουν πανάκριβες καρναβαλίστικες φτηνές μάσκες made in China. Όλοι έχουν πέσει στην παγίδα που εδώ και χρόνια στήνουν οι Βενετσιάνοι. Παραχώρησαν ένα κομμάτι της πόλης για γυρίσματα video clip ζαχαροπλαστείου που ειδικεύεται στις γαμήλιες τούρτες και κράτησαν για τον εαυτό τους την αληθινή καρδιά της πόλης, εκεί που έρωτας δεν έχει ανάγκη από φλας για να λάμψει και από θόρυβο για να ακουστεί, εκεί που το μόνο το οποίο χρειάζεται είναι να χαθείς κι αυτό δεν το λέει κανένας παραδοσιακός τουριστικός οδηγός.
“Στη Βενετία υπάρχουν τρία μαγικά και κρυφά μέρη. Το ένα είναι στο “Στενό της Αγάπης των Φίλων”. Ένα δεύτερο κοντά στη “Γέφυρα των Θαυμάτων”. Το τρίτο στο “Στενό των Μaranni”, στην περιοχή του San Geremia στο Παλιό Γκέτο. Όταν οι Βενετσιάνοι κουράζονται από τις θεσμοθετημένες εξουσίες, πηγαίνουν σε αυτούς τους μυστικούς τόπους και, ανοίγοντας τις πόρτες που βρίσκονται στο βάθος εκείνων των αυλών, φεύγουν για ωραιότατα μέρη και άλλες ιστορίες”. Τα λόγια βγαίνουν από τον βενετσιάνο Hugo Pratt  και αυτή την πορεία θα ακολουθήσουμε γιατί κάτι ξέρει από στενά και έρωτες.
Μερικοί ξεκινούν από φιλίες οι οποίες δοξάζονται καθώς στρίβεις από την πλατεία του San Polo, εκεί που πλέον γύρω από το κεντρικό πηγάδι δεν κάνουν ποδήλατο οι φοιτήτριες των Belle Arti, αλλά στρώνονται τραπέζια με τουριστικά μενού. Η μυρωδιά του κέτσαπ δείχνει τη διαδρομή που πρέπει να αποφύγεις. Το “Στενό της Αγάπης των Φίλων” χωράει με τα βίας δύο, οι γερμένοι τοίχοι επιβάλλουν την επαφή, στο τέλος οι φίλοι ή θα έχουν φιληθεί ή θα χρεωθούν έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

Επόμενη πορεία προς το μουσείο της Ακαδημίας. Στην άκρη της “Γέφυρας του Θαυμάτων”, Ponte  de le Maravegie, έζησε μία οικογένεια από εφτά αδερφές, όλες όμορφες και ποθητές, εκτός από την Μαρία, την τελευταία. Τα αγόρια δεν την έβλεπαν γιατί ήταν μικροκαμωμένη, σκυφτή, ικανή  μόνο για τις δουλειές του σπιτιού, κανένας δεν της έκανε καντάδα, για χάρη της δεν κόπηκε ούτε ένα λουλούδι. Ο πρώτος που την υπολόγισε ήταν ένας όμορφος υποψήφιος γαμπρός για τις μεγάλες, βαρκάρης στο επάγγελμα, αλλά δεν ήταν για καλό. Μια μέρα έχασε όλη του τη δύναμη, δεν μπορούσε να κωπηλατεί και αμέσως έριξε την ευθύνη στην Μαρία: “Δεν μπορεί, σίγουρα θα ζηλεύει τις αδερφές της γι’ αυτό και καταριέται τα αγόρια που τις περιτριγυρίζουν”. Σέρνεται μέχρι την γέφυρα αποφασισμένος να την σκοτώσει, αλλά από το ανοιχτό παράθυρο ακούει την Μαρία να προσεύχεται για αυτό το άγνωστο αγόρι που θέλει τις αδερφές της, την βλέπει να γονατίζει και να απλώνει τα χέρια στο Θεό, τότε καταλαβαίνει τη δύναμη της αγάπης. Γίνεται το θαύμα, στέκεται στα πόδια του, τρέχει, την αγκαλιάζει, υπόσχεται ότι θα ζήσουν για πάντα μαζί και πράγματι, επί 68 χρόνια το ζευγάρι περνά  αγκαλιασμένο την Γέφυρα των Θαυμάτων.

Στο Παλιό  Γκέτο οι μεγάλες ιστορίες κρύβονται μέσα στα πανύψηλα κτίρια τα οποία μοιάζουν με πορτοκαλί υπερωκεάνεια που ποτέ δεν θα ανοιχτούν στο πέλαγος. Την θέα τους απολαμβάνουν όσοι κάθονται στα παλιά ξύλινα τραπέζια του “Paradiso Perduto”, του Χαμένου Παράδεισου των νεανικών χρονών  που είχαν γεύση prosciutto crudo και για επιδόρπιο un gelato a limone  του Paolo Conte. Το απέναντι κανάλι  γίνεται ακόμη πιο απόκοσμο όταν πέφτει η ομίχλη και ακούγεται μόνο το κουπί της γόνδολας, πετάει δίπλα σου, αυτός που φτερουγίζει είναι ο Έρωτας, αν δεν τον ακούσεις μην ανησυχείς, η Βενετία δίνει κι άλλες ευκαιρίες αρκεί να ακολουθήσεις τα θολά κίτρινα φανάρια.
Ώρα για να κλείσει το ταξίδι και πρέπει να παραδώσουμε το διαβατήριο στον ξεναγό κύριο Pratt. Το βαπορέτο ξεκολλάει  από την αποβάθρα, οι γλάροι το παρακολουθούν από τους στραβούς πασσάλους, προορισμός η μελαγχολία του Lido , η απόσταση από το σταθμό στην παραλία, όση από την πραγματικότητα στο όνειρο. Τα χνάρια του Gustav von Aschenbach βρίσκονται ακόμη πάνω στην άμμο, ακούγεται η συμφωνία νούμερο τρία του Mahler, το Hotel des Bains έχει στήσει τις γαλάζιες τέντες του, αυτό είναι το χρώμα του έρωτα.
Μην πιστέψεις ότι σκηνή έχει τίτλο “Θάνατος στη Βενετία”, είναι ένα ακόμη κόλπο για να μείνει η πόλη και ο έρωτας μακριά από τα κόκκινα μπαλόνια.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!