Έχω δει συγκάτοικους που μεταξύ τους τα βρίσκουν απόλυτα και σε όλα. Συνήθως είναι φίλοι ή απλώς κάπως βρέθηκαν να μένουν μαζί λόγω κάποιας αγγελίας ή ανάρτησης σε ένα από τα αμέτρητα πλέον social media. Έχω δει και αδέρφια συγκάτοικους που καταλαβαίνεις αμέσως πόσο αγαπημένα είναι. Κάνουν μαζί δουλειές του σπιτιού και επικοινωνούν για τα θέματα του οίκου με τέτοια ηρεμία και συνεννόηση, λες και είναι ο Javier Solano και ο Kofi Annan. Μερικές φορές όμως κάτι τέτοιο μεταξύ δύο ατόμων δε υφίσταται και είναι περισσότερο σαν βλέπεις τους Υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας να διαπραγματεύονται. Παρακάτω θα δείτε με μεγαλύτερη ακρίβεια τι εννοώ.
Συγχρονισμός; I don’t know her
Πόσες φορές έχουμε πει ότι θα μαζέψουμε το σπίτι το Σαββατοκύριακο και δεν έχει συμβεί; Πολλές φορές, αμέτρητες θα έλεγε κανείς. Αυτό γίνεται γιατί ενώ εγώ έχω όρεξη να το μαζέψω Σάββατο αυτός έχει κανονίσει καφεδάρα με την παρέα του. Κι ενώ ξεκινάω να μαζεύω πράγματα -επειδή κοντεύουμε να κολλήσουμε τύφο- αυτός με κοιτάει με το βλέμμα του Σημίτη (“Δε φταίω εγώ η κακιά η στιγμή φταίει”), μαζεύει τα πράγματά του, φεύγει για dolce vita και μένω εγώ με την σκούπα στο χέρι. Δεν επηρεάζομαι όμως. Βάζω μουσική στο τέρμα και νιώθω ότι είμαι η Γαρμπή με τη σκούπα για μικρόφωνο και το σπίτι για σκηνή. Κι αφού έχω κάνει το μισό σπίτι – τόσο μου αναλογεί δεν το διαπραγματεύομαι – την Κυριακή θα ξεκινήσει εκείνος την φασίνα. Τι κρίμα που έχω κανονίσει εγώ αυτήν την φορά! Οπότε τον αφήνω να συνεχίσει αυτός τη δουλειά. Δε γνωρίζω τώρα αν κάνει κι αυτός την Γαρμπή με τη σφουγγαρίστρα, αλλά αυτό πολύ θα ήθελα να το δω.
Διαφορετικοί τρόποι αποφόρτισης
Το σπίτι προσωπικά το έχω σαν καταφύγιο από τον έξω κόσμο στο οποίο μπορώ να χαλαρώσω και να κάνω έναν μίνι διαλογισμό για το τι συνέβη μέσα στην ημέρα. Αυτόν τον διαλογισμό τον κάνω με μουσική στο background και κοιτάζοντας το ταβάνι, ενώ περιττό να πω πως οι διάφορες παρεμβάσεις είναι ανεπιθύμητες. Κι εκεί που βρίσκομαι στην απόλυτη νιρβάνα και ταξιδεύω στο απέραντο σύμπαν των σκέψεών μου, σκάει πάνω μου ο μετεωρίτης/αδερφός με όρεξη για κουβέντα και χαβαλέ. Αλλά τι να κάνω, αδερφός μου είναι και θα τον ακούσω και θα βρίσω μαζί του κόσμο. Θα δω και τα 25 βίντεο που θεωρεί αστεία και πως πρέπει να τα δω- προς υπεράσπισή του όντως γελάω με τα περισσότερα. Και αφού επιτέλους πάει για ύπνο, μένω με τη νιρβάνα κουρελιασμένη να κοιτάω τον τοίχο. Όποια χαλάρωση και να υπήρχε τώρα πλέον έχει εξαφανιστεί, όπως και κάθε επιθυμία μου για ύπνο. Καταλάβατε; Ήρθε, με ξεσήκωσε, ξεθύμανε και τώρα γεμάτος υπερένταση θα κοιμηθώ όταν θα λαλήσουν τα κοκόρια. Η ζωή είναι άδικη.
Τι σημαίνει ιδιωτικός χώρος και γιατί δεν υπάρχει
Ιδιωτικός χώρος για μένα είναι το δωμάτιό μου όπως και για εκείνον είναι το δικό του. Αλλά τι γίνεται όταν θέλει κάποιος να μπει στο δωμάτιο του άλλου; Χτυπάς την πόρτα φυσικά. Αυτό συνήθως γίνεται στις νορμάλ συγκατοικήσεις, αλλά στην δική μας κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Και εκεί που έχεις γύρει στην αγκαλιά του Μορφέα για το μεσημέρι, μπαίνει μέσα ο αδερφός σου με συνοδεία ιαχών πολέμου για να σε ρωτήσει αν θα κοιμηθείς. “Τώρα που έπαθα καρδιά δε θα κοιμηθώ”, του λες και σου λέει κάτι άκυρο και σε αφήνει με 120 παλμούς το λεπτό. Να μου το θυμηθείτε, εγώ από καρδιά θα πάω.
Ποικίλει το είδος του κόσμου που μπαίνει στο σπίτι
Ήταν κάποτε μία φιλόσοφος, μία συγγραφέας, ένας μηχανικός, κι ένας ναυπηγός και πίνανε μπύρες. Παρόλο που μοιάζει με αρχή ανεκδότου να ξέρετε ότι δεν είναι, είναι το σαλόνι μας. Και πoιο είναι το κοινό θέμα με το οποίο όλοι μαζί μπορούν να πιάσουν κουβέντα πέραν της πολιτικής, των κοινωνικών και των ερωτικών στο σαλόνι μας; Κανένα. Και αυτό από ένα σημείο και μετά γίνεται κουραστικό. Όμως έχει απίστευτο ενδιαφέρον το να τους βλέπεις να διαφωνούν και ίσως είναι το καλύτερο πράγμα που μπορώ να κάνω σε αυτήν την περίπτωση. Και που και που να πετάγομαι στην συζήτηση για να σπείρω σύγχυση με μία επιτηδευμένη χαζομάρα που θα πω για να δω τον πανικό να διαγράφεται στα πρόσωπά τους.
Άλλο ένα κακό που συμβαίνει σε αυτές τις καταστάσεις είναι το ότι μερικές φορές δεν έχω όρεξη να δω άνθρωπο κι ο αδερφός μου δε ρωτάει αν θα ήταν καλό το να φέρει κόσμο στο σπίτι. Και φαντάσου τώρα σκηνικό: Εγώ κι ο αδερφός μου να βριζόμαστε ασταμάτητα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Μετά είμαστε λες και έχουμε φάει μπισκότα με μαριχουάνα και μετατρεπόμαστε στα πιο αγαπημένα αδέρφια στον κόσμο, μέχρι να φύγει ο φίλος του από το σπίτι. Στην συνέχεια διάφορες τορπίλες εκτοξεύονται και πάλι από το στόμα μας. Ευτυχώς που έχουμε χρόνια να πιαστούμε στα χέρια γιατί ξέρω ότι θα έτρωγα βρωμόξυλο. Δε φταίω εγώ που είμαι αδύνατος σαν κλωνάρι κι εκείνος είναι ξεφτέρι στις πολεμικές τέχνες. Για να μην ξεχάσουμε ότι πλέον δε μπορεί να με πάει από δωμάτιο σε δωμάτιο από το μαλλί. Δεν είναι ότι δε θέλει, αλλά πλέον λόγω ύψους βρίσκω σε έπιπλα και τοίχους και είναι πιο δύσκολο, καταλαβαίνετε. Η παραπάνω φωτογραφία δεν επιλέχθηκε τυχαία, έτσι ακριβώς νιώθω μπροστά του.
Αγαπιόμαστε κατά βάθος
Παρόλα τα παραπάνω, αγαπιόμαστε κι αυτό φαίνεται στα μικρά καθημερινά πράγματα. Θα μου πληρώσει το ντελίβερι που είπα να πάρω γιατί πάλι ξέχασα να βγάλω λεφτά και ποιος τρέχει μέχρι το ATM; Θα του πλύνω τα ρούχα γιατί ο ίδιος δεν προλαβαίνει λόγω δουλειάς ή απλά επειδή θέλει να βγει μία βόλτα με τους φίλους του. Θα συζητήσουμε τα γκομενικά μας και θα ζητήσουμε ο ένας από το άλλον συμβουλές περί πολλών θεμάτων. Θα του φτιάξω λίγο σπιτικό φαγητό αλλά θα φάει απέξω γιατί “Ο αρακάς είναι σαλάτα” με αποτέλεσμα να κάθομαι 2 μέρες να τον τρώω μεσημέρι-βράδυ – τον αρακά. Μα πάνω απ’όλα, θα είναι ο ένας για τον άλλον εκεί όταν αρρωστήσει για να τον περιποιηθεί. Γιατί ο αδερφός είναι αδερφός ακόμα κι όταν έχει 42 πυρετό και βήχει σα γαϊδούρι.