Ένα κείμενο για τις απλές διαφορετικότητες που πάτησε το τρένο. Από την Αθηναΐδα Νέγκα.

 

Ήμουν μόλις 42 ετών. Μια άβγαλτη νύφη. Μια κοπελίτσα  ανώριμη για τον ρόλο της συζύγου, τις υποχρεώσεις, τη φροντίδα, τα βάρη, τις δουλειές του σπιτιού. Μπορεί να είχα ήδη ένα παιδί 7 ετών όταν παντρεύτηκα, όμως εγώ ένιωθα αμάθητη. Ένα μπουμπούκι. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα δημοτικό τραγούδι για την περίπτωση μου, να έχει στίχους “της νύφης της ώριμης, της ανώριμης, που κάθονται τα αηδόνια στα σταχτιά μαλλάκια της και κλαίνε και  η πούλια και ο αυγερινός λένε τραγούδια για τη χαμένη τη νιότη της νιάς και κεντάνε στο αργαλειό τα δάκρυα τους αστέρια“.

Μόνο 42 και πήγα να χαραμιστώ;

Έπρεπε να το ξανασκεφτώ, σίγουρα να περιμένω να γίνω τουλάχιστον 50 και μετά να περιμένω κι άλλο λίγο, τα 60 θα ήταν ίσως καλύτερα αν έχει βέβαια αρχίζει να πήζει το μυαλό μου! Δεν φταίει το παλικάρι ο γαμπρός, εγώ ήμουν μικρή. Παιδούλα! Έπρεπε να μου το πουν αλλά μάλλον με ζήλεψαν έτσι όπως με είδαν. Κοριτσάκι ψηλόλιγνο και προ εμμηνοπαυσιακό. Έπρεπε κάποιος να με σταματήσει την ώρα που πήγαινα στην εκκλησιά και να φωνάξει “που το πάτε μικρό παιδί για παντρειά;!”

Η απαράμιλλη ηλιθιότητα της εισαγωγικής  παραγράφου που μόλις διαβάσατε, οφείλω να ομολογήσω μου ήρθε πολύ εύκολα γιατί  δεν απέχει πολύ από όσα πιστεύω για μένα, για τον εαυτό μου, για τη σχέση μου με το γάμο. Όμως πολλές φορές έχω βρεθεί αντιμέτωπη με ανθρώπους που με κοιτάζουν με έκπληξη αν τολμήσω να εκφράσω οτιδήποτε δεν έχουν συνηθίσει. Αποκλείεται ένας άνθρωπος να νιώθει διαφορετικά από τους άλλους ή, για να το θέσω καλύτερα, διαφορετικά απ’ ότι μας έχουν μάθει πως πρέπει να νιώθουμε. Ή τέλος πάντων να αισθάνεται όπως δισεκατομμύρια άλλοι, αλλά να το συζητά; Είναι σίγουρα πιο αποδεκτό να είναι ένας άντρας ανώριμος και απροετοίμαστος για τις δυσκολίες του γάμου, αλλά όχι μια  γυναίκα.

Σκεπτόμενες γυναίκες

Ευτυχώς, δεχόμαστε τις “μεγάλες” διαφορετικότητες επιτέλους, δηλαδή την πιθανότητα ένα αγόρι να νιώθει κορίτσι, ένα κορίτσι να θέλει να το φωνάζουν Θανάση, κάποιος άλλος να θέλει την ταυτότητα που θέλει διότι πρέπει ο καθένας να αυτοπροσδιορίζεται και αυτό δεν είναι δυνατόν να ενοχλεί καθώς προάγει την κοινωνική ηρεμία μας. Βοήθησαν πολύ τα κινήματα, αν όμως είσαι γυναίκα άνω των 40 με δυο παιδιά, δουλειά, δυσκολίες και ανασφάλειες, είσαι μόνη σου. Κανείς δεν υπερασπίζεται συλλογικά την περίπτωση να είσαι μια περίπτωση, η ΓΕΣΕΕ δεν έχει παράρτημα για τα αιτήματα σου.

Αργήσαμε αλλά μάθαμε πολλά τελευταία, ωστόσο εξακολουθούμε να έχουμε μικρά περιθώρια για όσα δεν είναι ενδεδειγμένα προς μοντέρνα  ανοχή. Ενώ συνηθίζουμε αρκετά περίπλοκες έννοιες όπως το gender fluid, ακούγεται πολύ πιο περίεργο να πεις σε ένα τραπέζι “οι γυναίκες που διαλέγουν σκληρές και μεγάλες καριέρες, έχουν συνήθως δυο ή περισσότερα παιδιά, οπότε γιατί τις ρωτάμε πώς καταφέρνουν δουλειά και σπίτι; Πού είναι το περίεργο στον μέσο όρο;  Θα συνεχίσουμε να λέμε το παραμύθι πως παιδιά και καριέρα, δύσκολα συνδυάζονται;”

Υπάρχουν τόσοι αντίστοιχοι βλακώδεις κομφορμισμοί, του οποίους δεν θα αναφέρω γιατί τους μισώ και αρνούμαι να τους γράψω.

Κάθε κοινωνία που μπορώ να φανταστώ (και δεν αναφέρομαι μόνο σε βουκολικές, ούτε σε βαλκανικές αλλά σε δυτικότατες) αρνούνται την πιθανότητα μια σε ηλικία ώριμη γυναίκα να έχει τη δική της απόσταση από όλα αυτά που πρέπει να θέλει από τότε που γεννήθηκε.

Μας επιτρέπεται να μην είμαστε πρακτικότατες, λογικές, κατά βάθος να έχουμε σοβαρό σκοπό για όλα; Να γελάμε με σαχλαμάρες; Να δημιουργούμε σαχλαμάρες για να γελάσουν οι άλλοι; Ένας άντρας με χιούμορ είναι αστείος, μια αστεία  γυναίκα συνήθως τρελούλα. Ένας σκεπτόμενος είναι βαρύς και ασήκωτος, μια σκεπτόμενη μάλλον άσχημη και δυσάρεστη.

Θα κάνω όμως μια στάση σε αυτό το σημείο για να μιλήσω για γυναίκες ιδιαίτερες που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τον γάμο  αλλά ήταν ταλαντούχες και δυναμικές στην δουλειά τους. Δεν θα σας πρήξω με γενικότητες, θα σας πω πως οι γυναίκες στο δικό μου επάγγελμα έλαμψαν προηγούμενες δεκαετίες. Η Κάραλη, η Ακρίτα, η Ρεζάν, η Βλάχου και πολλές άλλες, το είδος των οποίων έπαψε να παράγεται την δεκαετία του ’90 γιατί μάλλον τότε ξεκίνησε μια περίεργη κατάσταση.

Ενώ οι γυναίκες μπορούσαν πλέον να κάνουν τα πάντα, οι γυναίκες με βήμα και δημόσιο λόγο περιόρισαν τα ενδιαφέροντα τους στο gossip και στην ανοησία. Από φιλαρέσκεια και ανασφάλεια; Ποιος ξέρει γιατί.  Από εκεί και πέρα οι διακρίσεις γιγαντώθηκαν, οι ρόλοι έγιναν πιο στερεότυποι και επιβεβλημένοι, δεν πήγαμε σε όλα μπροστά, μην τρέφουμε αυταπάτες, αλλά περίεργα πίσω.

Πορνοσκεπτομένη, γιατί όχι;

Δεν “λειτουργεί” φοβάμαι το  να είσαι υπερ του girl power και να παίζεις όρους όπως το  empowerment στα δάχτυλα, ενώ συγχρόνως ποζάρεις στο Instagram σαν πορνοσταρ. Κανονικά θα έπρεπε να μπορείς όλα να τα κάνεις και οι άλλοι να παίρνουν σοβαρά αυτό που θες να πεις ακόμη και αν είσαι ολοτσίτσιδη, όμως αυτό δεν συμβαίνει γιατί απλούστατα δεν είμαστε τόσο χειραφετημένοι και αργούμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο.

Οι γυναίκες, και ακόμη περισσότερο οι ωραίες γυναίκες, καταδικάστηκαν να αντιμετωπίζονται ανάλαφρα γιατί η έκρηξη του sexiness τις υπονόμευσε.

Προ ημερών βρέθηκα σε  συζήτηση για την  πρόσληψη μιας κοπέλας.  Δυστυχώς, οι φωτογραφίες που είχε ανεβάσει  με μαγιό στο Instagram της, επειδή είχε ωραιότατο νεανικό σώμα, θεωρήθηκαν πρόβλημα. Οι ίδιοι που την θαύμαζαν είχαν κάτι να πουν, εν ολίγοις πως είναι ακατάλληλη για τη δουλειά. Είναι σαν να εφευρίσκονται λόγοι να μας  αντιπαθούν ακόμη πιο ανοιχτά, να μας αποκλείουν πιο “δικαιολογημένα”. Έγινε πιο ανδροκρατούμενη σχεδόν κάθε κατάσταση τα τελευταία χρόνια, αυτό έχω καταλάβει και πιστεύω πως υπάρχουν πολλές γυναίκες που το βλέπουν και το ζουν κάθε μέρα.

Το ΜeΤoo δεν έχει σχέση με όλα αυτά τα μικρά  καθημερινά…Το να είναι αποδεκτό να μην ξυρίζει τις μασχάλες τις η κόρη της Μαντόνα, δεν με σώζει από τους χειρότερους σωβινιστές που αν δεν είσαι ή δεν προσπαθείς να είσαι σαν instagramer σε κατηγορούν πως είσαι περιθώριο, πως κάνεις την έξυπνη αλλά δεν είσαι κάτι σπουδαίο. Τα έχω λουστεί. Και με ενοχλεί που μπορεί να βλέπω 100 φορές την ημέρα την λέξη inspiration στα stories του Instagram αλλά να αφορά συνήθως  μαγιό. Τι άλλους είδους γυναικείας  έμπνευσης μπορούμε να αντλήσουμε;

Σκεφτείτε 10 σκεπτόμενες Ελληνίδες κάτω των 55 ετών, που σας εμπνέουν. Θα δυσκολευτείτε.  Δεν λέω πως δεν υπάρχουν αλλά αν σας έρθουν αμέσως στο μυαλό… γράψτε μου !

Είναι λοιπόν δύσκολο να είσαι απολύτως κανονική. Που αν με ρωτήσετε να το ορίσω πιστεύω πως είναι το” να είσαι αυτό είσαι”. Να λες πως παντρεύτηκες νωρίς στα 42  και άλλες τέτοιες εξωπραγματικές εξωτικές αλήθειες.

Σας αφήνω, για να υφάνω στο αργαλειό.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!