Η κυρία Δημουλίδου γράφει μυθιστορήματα. Σε αυτά στήνει φανταστικές ιστορίες, σε φανταστικούς τόπους, με φανταστικούς ήρωες που κάνουν ετούτο ή εκείνο, ερωτεύονται, ζουν μοναδικές ιστορίες αγάπης, προδίδουν ή προδίδονται από τους συντρόφους τους, δέχονται χαστούκια της μοίρας, άλλοτε διδάσκονται από τα λάθη τους και προχωρούν παρακάτω και άλλοτε όχι και καταστρέφονται. Όλα τα παραπάνω πλάθονται από την συγγραφική της πένα ώστε να έχουν αρχή μέση και τέλος, ένα γενικότερο νόημα και ίσως ένα δυο μαθήματα ζωής για τους αναγνώστες.

Με αυτήν την προϋπηρεσία στο ενεργητικό της, η κυρία Δημουλίδου θεωρεί ότι είναι γνώστης της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, ότι καταλαβαίνει την ανθρώπινη συνθήκη καλύτερα από όλους εμάς, ότι μπορεί να “διαβάσει” έναν πραγματικό άνθρωπο και να ερμηνεύσει τις πράξεις του με ακρίβεια. Τόσους και τόσους φανταστικούς έρωτες έχει περιγράψει στα βιβλία της, γιατί να μην δοκιμάσει να αναλύσει και έναν αληθινό και τόσο προβεβλημένο, τραγικό έρωτα; Και αφού είναι τόσο ειδική σε όλα τα παραπάνω, γιατί να μην μοιραστεί τις εκτενείς της γνώσεις με το πανελλήνιο, να μας ανοίξει λίγο τα μάτια;

Ψυχογράφησε λοιπόν τον Μπάμπη τον φονιά της Καρολάιν και συνειδητοποίησε ότι δεν είναι ο κακός ήρως αυτής εδώ της ιστορίας, όπως όλοι νομίζουμε. Έβγαλε λοιπόν το βαθυστόχαστο συμπέρασμα ότι ο χαρακτηρισμός του δεν μπορεί να είναι “ειδεχθής εγκληματίας” όπως τον παρουσιάζουν τα κακά media και πως ίσως θα του ταίριαζαν πιο ήπια κοσμητικά επίθετα. Επιδόθηκε λοιπόν σε ένα ξέπλυμα της πράξης του, σαν να ήταν η ίδια γνώστης της μίας και μοναδικής αλήθειας, διότι ο Μπάμπης ο Φονιάς θα μπορούσε κάλλιστα να ζήσει μέσα σε ένα από τα προσεχή βιβλία της. Να τι λέει λοιπόν για να διαφωτίσει κι εμάς τους πλανημένους:

Δεν πιστεύω πως είχε προσχεδιάσει τον φόνο της όπως ειπώθηκε από δημοσιογράφους και πως όλα έγιναν σε μια στιγμή έντασης, θυμού, κούρασης και μεγάλης ανασφάλειας που του δημιουργούσαν οι απειλές της πως θέλει να χωρίσουν και ίσως τον εγκατέλειπε”

Ήταν λοιπόν ένας απελπισμένος άνθρωπος, κουρασμένος και ανασφαλής.

“Ο Αναγνωστόπουλος ως ωριμότερος και πατέρας που δεν ήθελε να αποχωριστεί το παιδί του”

Ήταν ένας ώριμος άνθρωπος.

“Ήθελε να έχει κι εκείνος την ηρεμία του πλάι σε μια γυναίκα που θα του πρόσφερε γαλήνη, στήριξη και όχι γκρίνια και αμφιβολίες”

Αγαπούσε την γαλήνη και είχε ανάγκη από στήριξη, κάτι που δεν υποστηριζόταν από την γκρίνια του εικοσάχρονου κοριτσιού στο οποίο πρόσφερε τα πάντα και αυτή ήθελε άλλα.

“Σε μια μόνο στιγμή κατέστρεψε τη ζωή του, έχασε τη γυναίκα που πιστεύω πως αγαπούσε, το παιδί του διότι αμφιβάλλω αν του επιτρέψουν οι δικοί της να το ξαναδεί με τις τύψεις να τον βασανίζουν και θα τον βασανίζουν.”

Την γυναίκα του την έχασε με τρόπο τέτοιο που κατάστρεψε την ζωή του, ενώ θα τον φάνε οι τύψεις.

“Δημιούργησε ένα επιπόλαιο σκηνικό για να μη φυλακιστεί και μείνει, όπως είπε, η κόρη του δίχως έστω τον ένα γονέα.”

Όλο το σκηνικό ήταν για το παιδί του, μην μείνει χωρίς κανέναν γονέα.

Ας θυμίσουμε στην κυρία Δημουλίδου ότι:

  • Την γυναίκα του δεν την έχασε, την σκότωσε ό ίδιος. Επίσης αν την αγαπούσε τόσο θα μπορούσε να της επιτρέψει το ύψιστο δικαίωμα να ζήσει κι ας μην ήταν πια δική του.
  • Αν είναι γκρινιάρα η οποιαδήποτε “αχάριστη” και δεν σου κάνει, δεν την δολοφονείς, την χωρίζεις, ο νόμος σου δίνει το δικαίωμα.
  • Τέλος, υπήρχε τρόπος το παιδάκι, που τόσα εξωφρενικά έκανε ο Μπάμπης ο Φονιάς για να μην μείνει ορφανό και από τους δύο γονείς του, να μην χάσει κανέναν από τους δύο και να μεγαλώσει με δύο γονείς που έχουν απλά χωρίσει.

Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι στο μυθιστορηματικό, συγγραφικό σύμπαν της κυρίας Δημουλίδου, οι απλές λύσεις δεν πουλάνε αντίτυπα βιβλίων και το καταλαβαίνουμε απόλυτα. Τόσα και τόσα έχουμε διαβάσει. Ακόμα κι εκεί όμως, έναν πατέρα που δολοφονεί την εικοσάχρονη μάνα του παιδιού του (έστω και τόσο σπλαχνικά όπως περιγράφει η συγγραφέας!) και ύστερα ακουμπάει το έντεκα μηνών βρέφος πάνω στο άψυχο κορμί της για ώρες, ώσπου να υπηρετηθεί το σατανικό του σχέδιο συγκάλυψης, κανένας συγγραφέας δεν θα τολμούσε να μην τον αποκαλέσει στυγερό δολοφόνο. Δεν θα γινόταν πιστευτός από το αναγνωστικό κοινό του.

Ίσως να πρέπει να το ξαναδεί η κυρία Δημουλίδου το θέμα της ωραιοποίησης ή ακόμα και της θυματοποίησης του θύτη, που επιχειρεί να μας σερβίρει. Αν δεν μπορεί να καταλάβει γιατί έχει φρικιάσει το κοινό με την συνταρακτική αυτή εγκληματική (και όχι ρομαντική) ιστορία, ίσως να πρέπει να πάρει κανένα δυο σεμινάρια δημιουργικής γραφής για το πως στήνονται οι χαρακτήρες μιας μυθιστορηματικής πλοκής ώστε να είναι πιστευτοί από τον αναγνώστη.

Μπορεί επίσης να ηγηθεί του Fan Club του Φονιά Μπάμπη και να αρχίσει να του στέλνει γράμματα αλληλεγγύης στην φυλακή όπου θα σαπίσει. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες, που γοητεύονται από τους δολοφόνους και τους δικαιολογούν, ακόμα κι αν έχουν σκοτώσει άλλες γυναίκες. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

 

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!