Η υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη με κατηγορίες για βιασμό και ασέλγεια σε ανηλίκους έχει πρωταγωνιστήσει στην ειδησεογραφία και τους δημόσιους διαλόγους εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Σταδιακά μαθαίναμε όλο και περισσότερες λεπτομέρειες από τις μαρτυρίες των θυμάτων του, ενώ το ίδιο συχνά μάς απασχόλησε και η αρκετά προβληματική ρητορική του συνηγόρου του, Αλέξη Κούγια.
Και μόνο σκεπτόμενοι την ηλικία των θυμάτων του, δεν μπορούσαμε παρά να ελπίζουμε για δικαίωση τους στη δικαστική αίθουσα. Για λίγο πιστέψαμε ότι αυτή πράγματι ήρθε, όταν την περασμένη Τετάρτη, 13 Ιουλίου, ο Δημήτρης Λιγνάδης κρίθηκε ένοχος για βιασμό κατά ανηλίκου, που είχε πραγματοποιηθεί το 2015, με πλειοψηφία 4-3, αλλά και για επίσης βιασμό κατά ανηλίκου που είχε πραγματοποιηθεί την ίδια χρονιά, με πλειοψηφία 5-2. Στην πρώτη υπόθεση μειοψηφία ήταν η πρόεδρος του δικαστηρίου, ένας δικαστής και ένας ένορκος και στη δεύτερη οι δύο πρώτοι. Αθώος κρίθηκε για δύο άλλες υποθέσεις, μία βιασμού ανηλίκου και μία ενηλίκου, στην πρώτη λόγω αμφιβολιών και στη δεύτερη διότι ο καταγγέλλων δεν εμφανίστηκε στο δικαστήριο, για να καταθέσει.
Λίγο αργότερα την ίδια μέρα, μάθαμε και την ποινή. Ο Δημήτρης Λιγνάδης καταδικάστηκε σε 12 χρόνια κάθειρξη, με τον εισαγγελέα της έδρας Κωνσταντίνο Κούντρια να ζητά να μην του αναγνωριστεί κανένα από τα ελαφρυντικά, που αιτήθηκε ο συνήγορός του. Μέσα σε μερικές ώρες, ωστόσο, οι ελπίδες μας για την ελληνική δικαιοσύνη διαλύθηκαν, με την ανακοίνωση ότι ο καταδικασμένος για δύο βιασμούς ανηλίκων σκηνοθέτης δικαιούται αναστολή της ποινής του, με την καταβολή του ποσού των 30.000 ευρώ να αρκεί για να βρεθεί αμέσως εκτός φυλακής, τουλάχιστον μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής του σε δεύτερο βαθμό.
Οι αντιδράσεις για την τελική απόφαση ήταν πολλές και γεμάτες αγανάκτηση. Στην Επίδαυρο είδαμε να σηκώνουν πανό, που έγραφε “Βιαστής είναι”, ενώ πολλά διάσημα πρόσωπα σχολίασαν την υποκρισία του κάποιος να δικάζεται τόσους μήνες και να κρίνεται ένοχος για βιασμούς ανήλικων, αλλά και πάλι να καταλήγει ελεύθερος εκτός φυλακής, λες και η όλη δικαστική διαδικασία είχε μόνο σκοπό να μάς λύσει την απορία για το αν ήταν αληθείς οι καταγγελίες. Χθες, 17 Ιουλίου, ο Φοίβος Δεληβοριάς αποφάσισε να κάνει και αυτός το σχόλιο του, όχι μόνο για την απελευθέρωση του Δημήτρη Λιγνάδη, αλλά και για εκείνους που κρίνουν αρνητικά και ως όχλο όσους αντιδρούν σε αυτήν.
“Επειδή εδώ και δύο μέρες, βαφτίζεται από συγκεκριμένους κύκλους ‘όχλος’ όποιος διατυπώνει το σοκ του από την στιγμιαία απελευθέρωση Λιγνάδη αμέσως μετά την καταδίκη του, να σημειώσω πως δεν είδα κανέναν να ζητά κρεμάλες ή χημικό ευνουχισμό. Να εκτίσει ο ένοχος την ποινή που του επέβαλε το Δικαστήριο είδα να ζητά η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών. Και αυτό βαφτίζουν απλά -και όχι επιστημονικά- ‘κοινό περί δικαίου αίσθημα’. Ωραία τα μαθήματα νομικής που εξηγούν τη δυνατότητά του ενόχου να είναι και καταδικασμένος και ελεύθερος (!) Δεν μας παρηγορούν όμως, τουλάχιστον όσους από μας πιστεύουν πως τα θύματα αυτής της ιστορίας άξιζε -μετά από όλο το ψυχικο σθένος να μιλήσουν για τους βιασμούς τους και την ελεεινή διαπόμπευση που υπέστησαν από τον γνωστό δικηγόρο- να δικαιωθούν. Μπορούμε να βιώσουμε την απελπισία του να είμαστε πολίτες μιας τέτοιας χώρας και χωρίς αυτοσχέδιους νομικούς και κατηχητές”.
