Το φετινό 78ο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας δεν ήταν ένας απλός διαγωνισμός ταινιών. Απετέλεσε την ευκαιρία να τιμήσει ο κόσμος του σινεμά ένα εξαιρετικό ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό, τον Roberto Benigni, ο οποίος στάθηκε μπροστά στο κοινό και έμοιαζε με έφηβος το πρώτο του ραντεβού. Καθώς κρατούσε το αγαλματάκι με το φτερωτό λιοντάρι έχανε τα λόγια του, ίδρωνε, τα χέρια του έτρεμαν και ο λόγος βρίσκεται εδώ και 40 χρόνια δίπλα του. Ο Benigni δεν αφιέρωσε το βραβείο στην γυναίκα του. Βρήκε την ευκαιρία να προχωρήσει σε μια μνημειώδη ερωτική εξομολόγηση, απαγγέλοντας λόγια που αν τα άκουγε ο Σέξπιρ ίσως να ξαναέγραφε τους διαλόγους του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, μπορεί και να τους άφηνε να ζήσουν τον έρωτά τους για πολλά-πολλά χρόνια. “Θέλω να αφιερώσω κάποιες λέξεις σε ένα πρόσωπο που βρίσκεται στην ακμή της σκέψης μου, στο πρόσωπο που, όπως λέει ο Δάντης, “παραδεισεύει” το μυαλό μου. Στην πιο εκλεκτή μου ηθοποιό, τη Nicoletta Braschi, στην οποία δεν έχω κανένα δικαίωμα να αφιερώσω αυτό το βραβείο, γιατί απλώς το βραβείο της ανήκει. Είναι δικό σου, ας το αφιερώσεις εσύ όπου επιθυμείς. Τα κάνουμε όλα ενωμένοι εδώ και 40 χρόνια. Πως μετρούν το χρόνο στις ταινίες; Εγώ γνωρίζω μόνο ένα τρόπο για να μετράω το χρόνο, είναι αυτός με σένα και χωρίς εσένα. Μπορούμε να το μοιραστούμε αυτό το λιοντάρι. Παίρνω την ουρά, σου αφήνω τα φτερά. Αν καμιά φορά στη δουλειά έκανα κάτι που πέταξε, έβγαλε φτερά εξαιτίας σου, χάρη στο ταλέντο σου, την βοήθεια σου, την ομορφιά σου, την θηλυκότητα σου, το μυστήριό σου. Οι γυναίκες είναι ένα απέραντο μυστήριο που δεν αντιλαμβανόμαστε, είχε δίκιο ο Groucho Marx που έλεγε ότι “οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν”. Αν έχω καταφέρει κάτι στη ζωή μου, πάντα το διέσχιζε το φως σου. Την πρώτη φορά που σε αντίκρισα εξέπεμπες τόσο φως που σκέφτηκα ότι ο Κύριος είχε δωρίσει στον ουρανό έναν ακόμη ήλιο. Ήταν ακριβώς αυτό. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Ή μάλλον με την τελευταία. Ή ακόμη καλύτερα, με την αιώνια μάτια”.
