Για να μην έχουμε καμιά παρεξήγηση. Η προβολή των κομψών χαρακτηριστικών της χώρας είναι κάτι θετικό και ο οίκος Dior αυτό επεδίωξε τοποθετώντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο την εμπνευσμένη από την Ελλάδα συλλογή του. Ταυτόχρονα, η επιλογή να χρησιμοποιήσει ντόπιες ύλες, να εμπνευστεί από μουσειακά εκθέματα και να τροφοδοτήσει την πελατεία του με την διαχρονικότητα του “ελληνικού κάλλους”, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ανοιχτούμε στον κόσμο με την αυτοπεποίθηση που προσφέρουν οι ισχυρές ρίζες.
Το πρόβλημα ξεκινάει από την περιγραφή που τα ελληνικά media επεφύλαξαν στο γεγονός. Οι χαρακτηρισμοί “δέος”, “φαντασμαγορία”, “υπερθέαμα” κλπ που παρέλασαν από το σύνολο της ενημέρωσης, απέχουν παρασάγγας από αυτό το οποίο συνέβη στο Καλλιμάρμαρο. Οι θεατές παρακολούθησαν ένα λιτό θέαμα, χωρίς καμία δόση φαντασμαγορίας και υπερθεάματός. Άναψαν φωτιές, στο ημισκότεινο περιβάλλον περπάτησαν τα μοντέλα ακολουθώντας τις γραμμές του κουλουάρ και παρουσιάστηκε η νέα συλλογή της Μαρία Γκράτσια Κιούρι (όχι “Τσουρί”, όπως επέμεναν ρεπόρτερ, παρουσιαστές και ειδήμονες) με δωρική συνέπεια που έσπασε με δύο τρόπους: Η ορχήστρα συνόδευε την άριστη καλλιτέχνιδα Ιωάννα Γκίγκα σε τραγούδια που, τουλάχιστον ως προς τη γλώσσα, ήταν άσχετα με την “ελληνικότητα”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπρεπε σώνει και καλά να στηθεί πανηγύρι. Η σχολή Vangelis (Παπαθανασίου) θα μπορούσε να αποτελέσει αφετηρία ή, με την ίδια έμπνευση που επιλέχθηκαν οι ντόπιοι μάστορες των πρώτων υλών, να αναζητηθούν π.χ συνθέσεις ενός νέου Έλληνα καλλιτέχνη που μελοποιεί Έλληνα ποιητή. Όχι για να εξυπηρετηθεί ο πατριωτισμός των παρευρισκομένων, αλλά για να συντονιστεί ακόμη καλύτερα το θέαμα με τον ήχο.
Αν το προηγούμενο μοιάζει με λεπτομέρεια, η ρίψη πυροτεχνημάτων στο τέλος της βραδιάς, την ώρα μάλιστα που η Ιωάννα Γκίκα ακόμη τραγουδούσε, ήταν εκκωφαντικά  άσχετη με το πνεύμα της εκδήλωσης. Έμοιαζε με θαυματοποιό που παρουσίασε ένα σόου αυτοσυγκέντρωσης και στο τέλος, φοβούμενος ότι μπορεί να το παρατράβηξε με την πνευματικότητα, κάνει και κάνα δυο τούμπες για να φύγουν οι παριστάμενοι με καλές εντυπώσεις. Μια που λέμε για παριστάμενους, αξίζει μια μικρή αναφορά στην πολυπόθητη πρόσκληση του Dior την οποία είδαμε σε εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες λογαριασμούς του instagram. Ήταν σα να σου στέλνουν ένα προσκλητήριο που έχει πάνω ζωγραφισμένες κολυμπήθρες, μπαλόνια και γλειφιτζούρια και όταν πηγαίνεις στην εκκλησία να αντιληφθείς ότι σε έχουν καλέσει σε ένα πολύ αυστηρό γάμο. Τέτοια απόσταση είχε και το εικαστικό της πρόσκλησης Dior με αυτό το οποίο τελικά συνέβη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Παρουσίαζε αστερίες, καβουράκια, κοχύλια, ξαπλώστρες, φύκια, ευζωνάκια κι άλλες πολυλογίες για ένα θέαμα που ήταν λιγομίλητο.

Επαναφορά στην αποφυγή παρεξήγησης. Η βραδιά ήταν όμορφη και χρήσιμη. Οι υπερβολές των δημοσιογραφικών στερεοτύπων δεν την μειώνουν, όπως και οι, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, αστοχίες δεν περιορίζουν στο ελάχιστο την εμβέλεια του εγχειρήματος.
Ίσως την επόμενη φορά να υπάρχει περισσότερος χρόνος ώστε να περιοριστεί η απόσταση μεταξύ επιδιώξεων και τελικού αποτελέσματος.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!