Σκέψου όλες τις φωτογραφίες, τις ταινίες, τις σειρές και τα βίντεο που έχεις δει με μαζορέτες. Οι πιθανότητες είναι ότι όλα σου άφησαν την ίδια ιδέα. Οι μαζορέτες είναι μερικές όμορφες κοπέλες, πιθανώς χαμηλού νοητικού επιπέδου, με αποκαλυπτικές στολές, που χορεύουν ως οι σέξι μασκότ-αξεσουάρ αντρικών αθλητικών ομάδων. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το cheerleading είναι ένα άθλημα, που συνδυάζει τον χορό, και θέλει πολλή ενέργεια, προπόνηση και αφοσίωση. Ή μήπως θεωρείς εύκολο να κάνεις κολοτούμπες, ρόδες και ανθρώπινες πυραμίδες; Σε αυτήν την περίπτωση, θα ήθελα να σε δω να το κάνεις με μηδέν εξάσκηση.
Το πρόβλημα είναι ότι κάθε πτυχή των media έχει αποφασίσει να παρουσιάζει τις μαζορέτες περισσότερο σαν εξώφυλλα του Nitro, παρά σαν αθλήτριες. Δεν έχεις μαντέψει ακόμα τι φταίει; Αρκεί να σου πούμε ότι η τεράστια πλειοψηφία των φωτογράφων των μαζορετών είναι άντρες. Είναι, μάλιστα, άντρες με ειδίκευση σε φωτογραφίσεις θεωρητικά ανδροκρατούμενων αθλημάτων, όπως το μπάσκετ και το ράγκμπι.
Αυτό πρακτικά έχει δύο αποτελέσματα. Από τη μία, οι συγκεκριμένοι φωτογράφοι δεν ξέρουν καν πώς ακριβώς να προσεγγίσουν άρτια το cheerleading. Από την άλλη, σχεδόν όλοι φωτογραφίζουν με βάση το male gaze. Αρκεί να παρατηρήσεις μερικές φωτογραφίες μαζορετών και γρήγορα θα διαπιστώσεις ότι σχεδόν όλες μπορούν να μπουν σε τρεις κατηγορίες.
Φωτογραφίες με τις μαζορέτες γονατισμένες, τραβηγμένες από ψηλά. Φωτογραφίες με μπικίνι για αθλητικά ημερολόγια. Και το πιο συνηθισμένο, φωτογραφίες την ώρα του προγράμματος cheerleading, τραβηγμένες από χαμηλά, με το φωτογράφο γονατισμένο. Οι τελευταίες, μάλιστα, συνήθως αποσκοπούν στο να φανεί παραπάνω δέρμα και ευθύνονται για συχνά “ατυχήματα”, όπως η αποκάλυψη του στήθους ή του καβάλου κάποιας μαζορέτας.
Η φωτογράφος που κάνει τη διαφορά
Η Lindsay Rosenberg έχει αποφασίσει να αλλάξει την κατάσταση. Η ίδια έχει υπάρξει μαζορέτα και χορογράφος cheerleading, ενώ πλέον εργάζεται ως φωτογράφος. Έχει επιλέξει, μάλιστα, να επικεντρώσει το επάγγελμά της στον αθλητικό χώρο και ειδικότερα στο cheerleading. Με αυτόν τον τρόπο, ελπίζει ότι σταδιακά θα αλλάξει το πώς αντιλαμβανόμαστε τις μαζορέτες. Πώς; Τοποθετεί την κάμερά της μπροστά τους και όχι από κάτω τους. Επικεντρώνεται στην αθλητική κίνηση της στιγμής και όχι στο να φανούν σέξι. Με άλλα λόγια, υπογραμμίζει στις φωτογραφίες της την επαγγελματική και αθλητική τους ιδιότητα, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.
Φροντίζει, όμως, να αποτυπώνει και την “ψυχή” και την προσωπικότητα της κάθε μαζορέτας. Η τακτική της είναι πολύ συγκεκριμένη. Όταν έχει να φωτογραφίσει κάποιον, πρώτα κάθεται μαζί του και συζητάει. Μαθαίνει αν κάτι τον αγχώνει, ρωτάει τι αίσθηση θέλει να αφήνει το τελικό αποτέλεσμα και ανακαλύπτει ποιο μέρος της προσωπικότητάς του θέλει να λάμψει στη φωτογραφία. Και όλα αυτά με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει να τα πετύχει μέσα σε μερικά “κλικ”.