Η Μαριάννα Τουμασάτου μάς έχει συνηθίσει να μιλάει ανοιχτά και χωρίς “περιτυλίγματα”. Είτε ο λόγος της αφορά τον εαυτό της και εθισμούς της, είτε σεξιστικές ερωτήσεις, που έχουν στο επίκεντρο το mom shaming. Τον τελευταίο περίπου χρόνο, έχει αναφερθεί πολλάκις και στο θέμα του #MeToo, αλλά και στις γυναικοκτονίες, που είδαμε να αυξάνονται με τρομακτικούς ρυθμούς. 

Τώρα η ηθοποιός βρέθηκε στην εκπομπή Ποιος είναι πρωινιάτικα; του Open. Εκεί αναφέρθηκε για ακόμα μία φορά στις γυναικοκτονίες, επισημαίνοντας τον παραλογισμό του άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης να αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τον όρο “γυναικοκτονία”, εξηγώντας παράλληλα και ακριβώς γιατί δεν μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημος με αυτόν της “δολοφονίας”. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρθηκε και στον δολοφόνο της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, τον οποίο κάποιοι σχεδόν αντιμετώπισαν με συμπάθεια, και υπογράμμισε ότι η ίδια αρνείται να τον αποκαλέσει με το μικρό του. 

“Έχει ενταθεί (η βία), γιατί εξυπηρετεί. Νομίζω ότι κοινωνικά εξυπηρετεί να τρωγόμαστε μεταξύ μας, γιατί αν ασχολούμαστε μ’ αυτά, δεν ασχολούμαστε με τ’ άλλα τα παραπανίσια. Θέλω να πω… Πες μου έτσι απλά εμένα τώρα. Βλέπεις ότι γίνονται τόσες γυναικοκτονίες. Ξαφνικά άνθρωποι, οι οποίοι οφείλουν να ονοματίζουν τη γυναικοκτονία, αρνούνται να την ονοματίσουν. Και λες ‘Γιατί; Τι εξυπηρετείς; Κάτι εξυπηρετείς’. Γιατί και η παιδοκτονία, άνθρωπος είναι και το παιδάκι, αλλά έχει δικό της χαρακτηρισμό. Γιατί; Γιατί γίνεται αυτό λόγω της ύπαρξής του. Η γυναικοκτονία δεν είναι γυναικοκτονίες, ανδροκτονίες, να ξεχωρίζουμε πώς είναι οι τουαλέτες. Δεν είναι αυτό. Είναι γιατί την σκοτώνουν, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή είναι γυναίκα. Όχι επειδή ήταν ένας άνθρωπος, που βρέθηκε εκεί και ήταν σε μια κλοπή και την σκοτώσανε. Αυτό δεν είναι γυναικοκτονία. Αυτό είναι φόνος. Η γυναικοκτονία είναι όταν ο λόγος, που έχασε τη ζωή της ή παραλίγο να χάσει τη ζωή της, είναι ακριβώς γιατί είναι γυναίκα. Αυτό, λοιπόν, οφείλουν να το παραδεχτούν όσοι πρέπει να το παραδεχτούνε. Κάποια στιγμή πρέπει όλοι να στεκόμαστε απέναντι στις ευθύνες μας. Και είναι μια ευθύνη, γιατί είναι μια ολόκληρη κοινωνία, δεν μπορείς να κάνεις κουκουτσά, δεν είμαστε παιδάκια. Ένα είναι αυτό. 

Και δύο, γιατί δεν έχει αλλάξει ακόμα η νομοθεσία να μού θυμίσει κάποιος. Περιμένουμε πόσες να πεθάνουν; Περιμένουμε πόσες να χάσουμε; Πόσες να μετρήσουμε; Πόσα παιδιά να ορφανέψουν και πόσες μάνες να κλάψουν τα παιδιά τους; Γιατί, για να πεις ότι αν βιάσεις, αν χτυπήσεις, αν αγγίξεις, εάν, εάν, εάν, θα το βρεις μπροστά σου και όχι τύπου ισόβια, που μεταφράζεται αυτό σε 19 κλειστά, 16, 18… Γιατί καλή διαγωγή; Πες μου ‘Δεν δίνεις στον άλλον το δικαίωμα της επανένταξης;’. Βεβαίως, να το δώσω, αλλά θα πρέπει να λάβω υπόψη μου ότι ο άλλος δεν πήρε το δικαίωμα να ζήσει. Όχι να επανενταχθεί, να ζήσει.

Που ακούσαμε ‘Χαράμισε τη ζωή του νέο παλικάρι’; Ποιος το είχε πει για τον άντρα της Καρολάιν… Δεν θέλω να λέω τα μικρά τους ονόματα. Δεν θέλω Μπάμπης. Δεν είναι φίλος μου ο Μπάμπης. Αν είναι να πω με μικρό όνομα, θα πω την Καρολάιν. Αυτός είναι Αναγνωστόπουλος, λοιπόν. Ούτε καν κύριος. Δεν θέλω να εξοικειωθώ με κανένα όνομα κανενός φονιά. Δεν θέλω. Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να ακουστεί ότι ‘Χαράμισε τη ζωή του νέο παλικάρι, ενώ αν έλεγε ότι ήταν εν βρασμώ ψυχής, τώρα θα είχε γλιτώσει’. Τι είπες, μανούλα μου;”.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!