Αυτό το διάστημα, με τη λίστα των θυμάτων έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών να μοιάζει να μεγαλώνει όλο και περισσότερο, πολλοί άνθρωποι -διάσημοι και μη- θέλησαν να τοποθετηθούν πάνω στα γεγονότα. Ακούσαμε και διαβάσαμε αρκετά “Καμία μόνη” και “Σταματήστε τη βία κατά των γυναικών”. Ακούσαμε ανθρώπους να κουράζονται να μαθαίνουν συνεχώς για ακόμα μία γυναίκα θύμα. Κάποιοι γιατί αδιαφορούν, αλλά κάποιοι άλλοι γιατί δεν το αντέχουν άλλο ψυχολογικά. Ακούσαμε και αρκετές προβληματικές απόψεις για το πώς έφταιγαν τα θύματα, που προκάλεσαν ή που έμειναν, και για το πώς οι δράστες είναι γενικώς καλά παιδιά, αλλά έπεσαν στην “κακιά στιγμή”. 

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, διαβάσαμε και κείμενα πολύ προσωπικά και πραγματικά βαθιά ουσιαστικά. Ένα από αυτά ήταν, για παράδειγμα, του Ζήση Ρούμπου, που μοιράστηκε τη δική του εμπειρία με την πατριαρχεία, πώς η τοξικότητά της είχε ριζωθεί μέσα του και πώς ο ίδιος πήρε την απόφαση να την αποτινάξει από πάνω του. 

Η εμπειρία της Χρύσας Κατσαρίνη με την έμφυλη βία

Ένα επίσης τρομερά ειλικρινές, προσωπικό και ουσιαστικό κείμενο μάς ήρθε από ακόμα μία κωμικό. Με αφορμή όλες τις πρόσφατες τραγικές ειδήσεις και την πιο πρόσφατη γνωστή γυναικοκτονία της Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο, η Χρύσα Κατσαρίνη μοιράστηκε τη δική της εμπειρία, όταν βρέθηκε πολύ κοντά στο να γίνει ακόμα ένα θύμα γυναικοκτονίας.

Συγκεκριμένα, επέλεξε να εξηγήσει πώς σε παλιότερη σχέση της ουσιαστικά αγνοούσε όλα τα σημάδια ότι ήταν με έναν επικίνδυνο, ψυχικά και λεκτικά βίαιο άνθρωπο, που θα κατέληγε να γίνει και σωματικά βίαιος. Εξήγησε όλες τις δικαιολογίες, που μπορεί μία γυναίκα να χτίσει στο κεφάλι της, ώστε να μη δεχτεί ότι ο άνθρωπος, που έχει δίπλα της, θα μπορούσε να την πληγώσει, αλλά και ώστε να μείνει ακόμα και μετά το πρώτο δείγμα σωματικής βίας από εκείνον. Κι όλες αυτές τις δικαιολογίες, τις καταρρίπτει μία μία, για κάθε γυναίκα που μπορεί να βρίσκεται σε αυτή τη θέση και να διαβάζει το κείμενό της.

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να ρίξει το φταίξιμο στα θύματα, που δεν έφυγαν με τα πρώτα “καμπανάκια”. Όπως και η ίδια γράφει, όποιος έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση, γνωρίζει ότι το να φύγεις μόνο εύκολο δεν είναι. Το κείμενό της γράφτηκε, όπως λέει, γιατί μέχρι να μεγαλώσουμε γενιές που θα σέβονται σε κάθε επίπεδο τους συνανθρώπους τους, πρέπει η μία να προσέχει την άλλη.

Διάβασε όλο το κείμενο της Χρύσας Κατσαρίνη

“Επειδή έχω βρεθεί κυριολεκτικά, μια ανάσα μακριά από το να είμαι ένα ακόμα όνομα στην λίστα των γυναικοκτονιών, νιώθω πως πρέπει να μοιραστώ 2-3 σκέψεις μου.

Όταν βρίσκεσαι σε σχέση με έναν επικίνδυνο άνθρωπο, έχεις την τάση να αγνοείς την εσωτερική σου φωνή που σε προειδοποιεί. Γιατί πάντα βλέπουμε τα σημάδια. Επιλέγουμε όμως να τα αγνοήσουμε. 

Μερικά σημάδια που επέλεξα εγώ να αγνοήσω είναι τα εξής: Ασκούσε λεκτική βία σχεδόν σε καθημερινή βάση από ένα σημείο και μετά, είχε επιθετική συμπεριφορά απέναντι μου, κλωτσούσε έπιπλα, έσπαγε αντικείμενα στο σπιτι, ερχόταν με φόρα καταπάνω μου και πίεζε το κούτελο του στο δικό μου, έπιανε και έσφιγγε το χέρι μου όταν σε ένα καυγά προσπαθούσα να τοποθετηθώ. Όσο στο ενεργητικό του είχε μόνο αυτά, τεχνικά δεν είχε σηκώσει ακόμα χέρι. Όλα όμως έδειχναν πως θα το κάνει. Και το έκανε. 

Το γιατί επιλέγουμε να αγνοήσουμε τα σημάδια, είναι διαφορετικό για την καθεμία μας. Ίσως γιατί είχε βίαιο πατέρα και η λεκτική βία της φαίνεται οικεία. Ίσως γιατί νιώθει πως εκεινη θα κάνει την διαφορά και θα μπορέσει να τον βοηθήσει. Ίσως γιατί απλά τον αγαπάει πολύ και δεν μπορεί να δεχτεί πως θα μπορούσε ποτέ να την βλάψει.

Αν λοιπόν ακούσεις αυτή την φωνούλα που σε προειδοποιεί, θα προσπαθήσεις να προβάλλεις επιχειρήματα που θα την αποκρούσουν.

Πάμε να αποδομήσουμε κάποια από αυτά. 

Όχι, δεν είναι πιεσμένος αυτή την περίοδο. Ακομα και να είναι, αυτο δεν δικαιολογεί την βίαιη συμπεριφορά του απέναντι σου. 

Όχι, δεν φταις εσύ. Σου ρίχνει ευθύνες. Σε κατηγορεί που ‘τον έφτασες σε αυτό το σημείο’. ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΎ. Ακόμα και αν ξεκίνησες έναν καυγά, αν σηκώσει χέρι πάνω σου, αυτό σημαίνει πως νιώθει την άνεση να το κάνει. Θεώρησε πως έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα σου. Αυτό το πράγμα βρίσκεται μέσα του. Δεν θα το αλλάξεις, ό,τι και να κάνεις. 

Ναι, θα το ξανακάνει. Ό,τι και αν σου πει. Αν κλαίει, αν σου ορκιστεί πως συμβαίνει πρώτη φορά και δεν θα το ξανακάνει ποτέ… Πίστεψε με, θα το ξανακάνει. 

Όχι, δεν σε αγαπάει. Το ξέρω ότι θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να σε πείσει για το αντίθετο. Θα είναι τρυφερός, υπέροχος σύντροφος. Θα κάνει πράγματα που λιώνουν την καρδούλα σου. Αλλά συνεχίζει να είναι ο άνθρωπος που μπόρεσε να σε πληγώσει. Είτε με λεκτική, είτε με σωματική βία. Διαβάζεις αυτές τις λέξεις και παρόλο που όλα αυτά σου ακούγονται οικεία, συνεχίζεις να αντιστέκεσαι και να σκέφτεσαι πως στην δική σου περίπτωση δεν ισχύει. Εσένα σε αγαπάει. Αλλά δεν σε αγαπάει. Σκέψου… Πόσο ακατανόητο, πόσο μακρινό και αδύνατο σου φαίνεται το σενάριο να του κάνεις κακό; Αν η απάντηση σου είναι ‘πολύ’, τότε μπορείς να καταλάβεις την διαφορά ανάμεσα στο να αγαπάς κάποιον και στο να τον θεωρείς κτήμα σου. 

Από το σήκωμα του χεριού μέχρι το φόνο, η απόσταση είναι ‘μια κακιά στιγμή’. 

Αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε με σκοπό να επιρριφθούν ευθύνες στις γυναίκες που δεν φεύγουν. Όποιος δεν έχει βιωσει μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να αντιληφθεί την δυσκολία της φυγής. Κάποιες τα καταφέραμε. Οι τυχερές. Οι άλλες, είναι γραμμένες με κόκκινα γράμματα σε πανό. Μεγαλώνουν αυτή την απαίσια λίστα των γυναικών που δολοφονήθηκαν από τους άντρες που αγάπησαν.

Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν θα κλείσει ποτέ, αν δεν μεγαλώσουμε ανθρώπους που θα σέβονται την ζωή, τα όρια και τις επιλογές των συνανθρώπων τους. Ελπίζω οι γενιές που θα έρθουν, να κάνουν την διαφορά.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε ακριβώς γιατί, μέχρι να δούμε αυτή την διαφορά και την λίστα των ονομάτων να παγώνει, πρέπει να προσέχουμε η μία την άλλη. 

Γαρυφαλλιά, λυπάμαι πολύ που μάθαμε και το δικό σου όνομα”. 

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!