Δεν θα πούμε ψέματα. Πλέον δεν έχουμε ιδιαίτερες βλέψεις και ελπίδες για τις δηλώσεις της Εύης Δρούτσα. Μέσα μόνο στον περίπου τελευταίο χρόνο την έχουμε ακούσει, μεταξύ άλλων, να κάνει fat shaming στον Βασίλη Καρρά, να λέει ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης δεν είναι τόσο ένοχος, γιατί πλήρωσε τα παιδιά που βίασε, και πρόσφατα να σχολιάζει αρνητικά την εκπρόσωπό μας στη Eurovision 2022, Αμάντα Γεωργιάδη, γιατί δεν είναι μόνιμη κάτοικος της Ελλάδας. Ωστόσο, ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να μη σοκαριζόμαστε, όταν δημόσια εκφράζει κάποιες άκρως προβληματικές απόψεις.
Πριν μερικές μέρες, η στιχουργός βρέθηκε στο πλατό της εκπομπής Όλα Γκουντ. Εκεί αποφάσισε να σχολιάσει το ελληνικό #MeToo, με δύο σημεία του λόγου της να ξεχωρίζουν για όλες τις λάθος αιτίες. Από τη μία, την ακούσαμε να λέει ότι με το #MeToo θυμήθηκαν όλοι να κάνουν τα παράπονά τους για πραγματα, που συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Με αυτό, εννοούσε ότι γυναίκες θυμήθηκαν να καταγγείλουν τον βιασμό ή τη σεξουαλική παρενόχλησή τους χρόνια μετά, επισημαίνοντας ότι η ίδια δεν θεωρεί ότι ο βιασμός μετράει από την στιγμή, που συνέβη στο μακρινό παρελθόν. Από την άλλη, υπογράμμισε μία συσχέτιση μεταξύ #MeToo και γυναικοκτονιών, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο προσπάθησε στο μυαλό της, για να καταφέρει να τη δημιουργήσει. Συγκεκριμένα, ως αιτία των γυναικοκτονιών του τελευταίου έτους χαρακτήρισε ουσιαστικά το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν αρχίσει να παίρνουν θάρρος και να λένε πιο εύκολα “όχι” στους άντρες, με αποτέλεσμα αυτοί να τις δολοφονούν. Με άλλα λόγια, κατέληξε να κάνει victim blaming όχι μόνο σε θύματα βιασμών, αλλά και γυναικοκτονιών.
“Ίσως δεν πρέπει να το πω. Μιλάμε για ένα #MeToo, που δεν πάει την ώρα αυτή να στο πω, αλλά εγώ το λέω, γιατί είμαι και ξέρεις… ας πούμε ότι θέλω. Μιλάμε για το #MeToo. Από τότε που δεν βγήκε μία τηλεόραση, μία εκπομπή να εξηγεί όλα αυτά τα καινούργια, ας πούμε, μέτρα, τι είναι; Δηλαδή δεν κάνουνε μία εκπομπή, που μπορούνε να μιλάνε άνθρωποι, που δεν είναι δημοσιογράφοι, που λένε, παρά είναι άνθρωποι της ζωής. Να πουν την γνώμη τους, να μιλήσουν αυτοί, να καταλάβουμε αν καταλαβαίνεις το #MeToo. Κάτσε μόνος σου και πάρε με αύριο τηλέφωνο και πες μου από τότε, που βγήκε το #MeToo, πόσοι άντρες σκοτώσαν τις γυναίκες τους. Πόσοι; Παίζει πάρα πολύ ρόλο αυτό. Δεν ξέρουν, αγάπη μου, τι είναι το #MeToo.
Βγαίνουν γυναίκες, ας πούμε, που λένε ‘Όταν ήμουνα εγώ 28, με ήρθε αυτός’. Τι λες, ρε συ; 28 και 21 και 25, δεν ξέρεις τι είναι; Την εγγονή μου, που είναι 10, να φέρω… Πιάνεται τότε (ο βιασμός). Τότε, που ήταν 28. Από τότε, που βγήκε αυτό το πράγμα, βγήκαν όλοι και κάνουν τα παράπονά τους. Εγώ ήθελα να βγουν τότε. (…) Δεν σού είπα ότι είναι μυθομανείς. Αυτό (το να μιλήσουν) έπρεπε να έχει γίνει πριν από χρόνια.
Μπορεί να βγει κάποιος στην τηλεόραση και να εξηγήσεις στις γυναίκες, που ζουν στα χωριά, στην επαρχία, τι είναι το #MeToo; Γιατί μην πας πολύ πίσω, στα χωριά κουμάντο κάνουν οι άντρες. Όταν πάει ο άντρας, λοιπόν, και πει κάτι και τού πει η γυναίκα ‘Μην μού λες τώρα, γιατί υπάρχει το #MeToo’, πού πάει αυτή η γυναίκα; Σκοτώνεται.
Τώρα τελευταία γίνεται ο χαμός (με τις γυναικοκτονίες). Εσύ κι εγώ έχουμε ζήσει πολλά χρόνια πίσω. Πολλά δεν ξεπερνώνται”, την ακούσαμε να λέει.
Τι άλλο να πούμε και τι να σχολιάσουμε; Θα μείνουμε μόνο στο ότι η πρώτη της φράση ήταν και η πιο σωστή: “Ίσως δεν πρέπει να το πω”. Κρίμα, που δεν την ακολούθησε.