Στα media, ειδικά στις ψυχαγωγικές εκπομπές, δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε για δύσκολα και σκληρά θέματα της ζωής και μετέπειτα της ψυχολογίας. Επιλογή, που μάλλον γίνεται με τη λογική ότι “ο κόσμος περιμένει από εμάς να είμαστε μόνο χαρούμενοι και να του φτιάχνουμε τη διάθεση”. Αυτό, βέβαια, έχει ως συνέπεια ακόμα και στην εκτός των media ζωή οι δυσκολίες μας να εκλαμβάνονται σταδιακά ως ένα 100% ατομικό μας ζήτημα, που είναι τουλάχιστον ταμπού να μιλάμε γι’ αυτό σε άλλους ανθρώπους. Μάς δημιουργείται ουσιαστικά η αίσθηση ότι μάλλον μόνο κακό θα κάνουμε αν συζητήσουμε ή αποκαλύψουμε σε κάποιον τον πόνο, τον θρήνο και το πένθος μας.
Τα τελευταία χρόνια αυτό, βέβαια, σταδιακά αλλάζει. Έτσι, βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας ή και στα social media μας ανθρώπους, που κάποτε τους δινόταν αποκλειστικά ο ρόλος του τρις-χαρούμενου, να μιλάνε λίγο πιο ανοιχτά για την παρουσία του συναισθηματικού πόνου στις ζωές τους. Αυτό είδαμε και χθες να κάνει η Ελένη Μενεγάκη, μία προσωπικότητα ξεκάθαρα ταυτισμένη στο μυαλό του κοινού μόνο με το γέλιο και τη χαρά, με αφορμή μία δήλωση της Μαρίας Κίτσου. Μάλιστα, η παρουσιάστρια έκανε αναφορά και στο θέμα της αποβολής, το οποίο επίσης δεν βλέπουμε να αγγίζουν εύκολα οι ψυχαγωγικές εκπομπές.
Στην εκπομπή Ελένη, έπαιξε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη της Μαρίας Κίτσου στον Κώστα Τσουρό και το Mega Καλημέρα. Συγκεκριμένα, η ηθοποιός δήλωσε ότι όταν πέθανε ο πατέρας της, η ίδια ήταν στη γενική πρόβα της τότε παράστασής της και αργότερα πήγε στην κηδεία και αμέσως μετά πήγε στο θέατρο. Σχολιάζοντάς το, λοιπόν, η Ελένη Μενεγάκη αναφέρθηκε σε μία αντίστοιχη δική της περίπτωση, που ενώ πέρναγε πολύ δύσκολα, γιατί μόλις είχε αποβάλει, αμέσως μετά το νοσοκομείο πήγε κανονικά στο στούντιο να κάνει την εκπομπή και προσπαθούσε να μη δείξει ότι συμβαίνει τίποτα.
“Έχω πενθήσει γι’ άλλα πράγματα. Ας πούμε ήμουν σε ξεκίνημα εγκυμοσύνης, τριών μηνών. Δεν προχώρησε η εγκυμοσύνη. Και το συζητάω γιατί είναι γνωστό και γιατί είναι πάρα πολλά χρόνια πριν.
Ήταν πολύ θλιβερό για εμένα, γιατί θυμάμαι και τη μέρα, ήταν και Αγίου Βαλεντίνου. Και όμως, πήγα το πρωί από το νοσοκομείο, δίπλα τότε στα πλατό του Ant1, ήταν δίπλα στο Μαρούσι, πέντε λεπτά. Ήμουν ερείπιο ψυχολογικά, θρηνούσα πραγματικά, αλλά έπρεπε να είμαι εκεί. Και δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κάποιον. Κανείς δεν ήξερε τι μου συμβαίνει, ούτε καν ότι ήμουν έγκυος, τίποτα. Μου ήταν τρομερά δύσκολο.
Φαντάζομαι θα μου ήταν ακόμα πιο δύσκολο αν με ρωτάγαν όλοι ‘Τι έχεις; Αχ, αυτό, ε; Δεν πειράζει’. Εγώ τώρα σαν χαρακτήρας. Ο κάθε άνθρωπος είναι αλλιώς. Ίσως γι’ αυτό και δεν μοιραζόμουνα πράγματα, ειδικά για εγκυμοσύνες, αν δεν αισθανόμουν ότι μάλλον είμαστε σε πιο ασφαλή δρόμο. Γιατί φοβόμουνα. Εγώ δεν θέλω να τα μοιράζομαι. Άλλος μπορεί να νιώθει καλύτερα να το συζητάει. Όπως νιώθει ο καθένας. Μπορεί όσο το συζητάς να σε πληγώνει πιο πολύ, να μη σε αφήνει να φύγει το μυαλό σου”.