Ο Μαυρίκιος Μαυρικίου, όχι μόνο έχει χαρακτηριστικό όνομα αλλά βρίσκεται και σε χαρακτηριστική κατάσταση: ενώ είναι στην επικαιρότητα κανονικά δε θα έπρεπε αυτό να συμβαίνει.
Το τι είναι κανονικό αποτελεί άλλωστε μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του. Χωρίς μέτρο σύγκρισης δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε το οξύμωρο. Στην εποχή που η πληροφορία ταξιδεύει με την δύναμη που θα της δώσεις, είναι μάλλον κανονικό να παρατηρούνται και προωθημένες ειδήσεις ανάμεσα στις υπόλοιπες και τα διαφορετικά είδη να κοντράρονται εντυπωσιακά. Το ποιο “νέο”, είναι στα αλήθεια είδηση το αποφασίζει στο τέλος ο χρήστης και έτσι διαμορφώνεται το σύμπαν από πληροφορίες μέσα στο οποίο καθημερινά βουτάμε και χανόμαστε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Στον Άγιο Κωνσταντίνο, στη Φθιώτιδα, αρραβωνιάστηκαν ο Μαυρίκιος Μαυρικίου και η Ιλάειρα Ζήση. Για λόγους που σχεδόν κανείς δε γνωρίζει αλλά μπορεί να υποθέσει, εκεί βρέθηκαν κάμποσες κάμερες αρκετών τηλεοπτικών εκπομπών. Αυτό σημαίνει, πως τηλεοπτικά συνεργεία όχι μόνο μαγνητοσκόπησαν τους εορτασμούς αλλά μεταφέρθηκαν και εκτός Αθήνας αν και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει ίσως μόνο όταν οι ίδιοι οι ιδιόκτητες των καναλιών ή οι καλοί φίλοι τους γιορτάζουν και επιθυμούν τηλεοπτική κάλυψη ενός γεγονότος. Η άλλη πιθανότητα είναι αστέρας μεγατόνων όπως ο Λεονάρντο Ντι Καπριο να σουλατσάρει με βερμούδα στη Μύκονο.
Ο αρραβώνας του Μαυρίκιου όμως δεν ανήκει σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες ενώ δεν αποτελεί και θέαμα για το οποίο αξίζει να μείνεις σε κανάλι, εφόσον τα πρόσωπα είναι άγνωστα. Στην περίπτωση που έχεις μνήμη ελέφαντα και τον θυμάσαι τον Μαυρίκιο, ο αρραβώνας του εξακολουθεί να παραμένει αδιάφορος, όπως θα ήταν ακόμη και ο αρραβώνας του Μπραντ Πιτ αν υποθέσουμε πως αποφάσιζε να τον κάνει στην Φθιώτιδα. Αφήστε που ο Μπραντ, αν αρραβωνιαζόταν στον Άγιο Κωνσταντίνο, τα βίντεο και τα σχόλια των καναλιών θα ήταν λιγότερα. Σιγά τον ξανθομπούμπουρα, θα σκέφτονταν οι δημοσιογραφικές ομάδες που έχουν μάθει να είναι εσωστρεφείς.
Με τη βοήθεια των τηλεοπτικών σταθμών, ο αρραβώνας των δυο συμπαθητικών άγνωστων στο ευρύ κοινό, νέων μεταφέρθηκε ως τεράστια είδηση και εδώ είναι που τα social media συνωμότησαν και η εξέγερση άρχισε να σιγοβράζει.
Μα ποιος είναι αυτός ο Μαυρίκιος Μαυρικίου; Αναρωτήθηκε ο πρώτος που το έλεγε η καρδία του. Βρέθηκαν κι άλλοι που δεν ντρέπονταν να μοιραστούν την αγνοία τους. Κι όμως, οι πληροφορίες για τον αρραβώνα δεν έλεγαν να σταματήσουν.
“Ψήνονται 10 αρνιά και έχουμε αν χρειαστούν κι άλλα”, είπε ο πατέρας της Ιλάειρας, Τριαντάφυλλος Ζήσης, στους δημοσιογράφος που βρέθηκαν κοντά του για να μεταφέρουν σε όλη την οικουμένη, τις βαρυσήμαντες δηλώσεις του χωρίς ωστόσο να διευκρινιστεί απο κάποιον, αν τα έξτρα αρνιά περίμεναν ζωντανά να δουν αν θα φτάσουν ή εκείνα τουλάχιστον γνώριζαν ποιος ήταν ο Τριαντάφυλλος Ζήσης που θα αποφάσιζε για την τύχη τους ή ποιος ήταν ο Μαυρίκιος Μαυρικίου στον οποίο οφειλόταν και ο αποδεκατισμός τους.
“Νιώθουμε μεγάλη συγκίνηση και χαρά. Είναι ένα μπουμπούκι η νύφη μας. Ταιριάξαμε πλήρως με τους συμπέθερους, από τις πρώτες κουβέντες που κάναμε”, συμπλήρωσε ο πεθερός.
Τέτοιες δηλώσεις, δεν έχει κάνει πεθερός σε κάμερα, ούτε σε περιπτώσεις όπου το γεγονός αφορούσε αγαπημένο ηγέτη εθνότητας όπως οι Ζουλού. Τα δημοσιογραφικά κείμενα που γράφτηκαν είναι τα πλέον ξεκαρδιστικά.
Οι προετοιμασίες είχαν ξεκινήσει από νωρίς, με αρνιά, κοκορέτσια, αλλά και πολύ άγχος!
Τόσο ο Μαυρίκιος όσο και η Ιλάειρα ήταν ιδιαίτερα συγκινημένοι και χαρούμενοι, ενώ από τον αρραβώνα δεν έλειψαν τα ευτράπελα, αφού για κάποια ώρα οι βέρες του ζευγαριού αγνοούνταν. Τέλος καλό, όλα καλά, αφού οι βέρες βρέθηκαν εγκαίρως! Φυσικά, δεν έλειψε και το χρύσωμα των μελλόνυμφων, οι χοροί, και οι ευχές για ό,τι καλύτερο!
Το ρεπορτάζ κάλυψε και την επόμενη, ενδιαφέρουσα μέρα, πράγμα που σπανίως συμβαίνει στις συνόδους κορυφής των ισχυρότερων ηγετών του πλανήτη, με θέματα όπως ο πυρηνικός αφοπλισμός. Εδώ είχαμε: ρομαντική βόλτα στην παραλία και την δοκιμασία του ψησίματος των ψαριών που ψάρεψε ο πεθερός του Μαυρίκιου!
Και ενώ ο Μαυρίκιος Μαυρικίου (μαζί με τα πεθερικά του) μπορεί να μην μπήκε στις καρδιές μας γιατί αν και φαίνεται συμπαθέστατος, δεν έχει κάνει τίποτα ώστε να τον συμπαθήσουμε ή και να τον γνωρίσουμε, μπήκε στις μηχανές αναζήτησης στα τηλεφωνά μας. Πρόκειται για επίμονο, τραγουδιστή talent show, που έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της εγχώριας showbiz καταφέρνοντας να κρατήσει το δικό του μικρό. Είναι μυστηριωδώς ευκατάστατος όπως ο Κοκλώνης και όπως ακριβώς ο Κοκλώνης, έχει κι εκείνος την ίδια σφηνιά : Να ασχοληθεί με τον κόσμο του θεάματος, ντε και καλά. Κακό είναι που το έχει καημό; Μήπως είναι παράνομο ή ανήθικο ή ανέντιμο; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Είναι όμως αστείο. Ούτε έκλεψε κανέναν, ούτε έκανε κακό σε όποιον είδε το χρυσό του σακάκι, στάθηκε δυνατός και άλλαξε κανάλι, ενώ υπάρχει άλλο ένα ισχυρό επιχείρημα για την εδραίωση του: Γιατί ο Κοκλώνης να είναι μόνος του; Γιατί να μην έχουμε έναν ακόμη σαν αυτόν;
Δεν είναι παγκόσμια πατέντα, αλλά τάση που μας φτάνει πάλι καθυστερημένα.
Οι Καρντάσιανς είναι η πρώτη οικογένεια στον κόσμο που έγινε γνωστή χωρίς να υπάρχει λόγος και αυτός ο αέρας ο κοπανιστός γύρω τους είναι που μας έκανε να απορήσουμε και να ασχοληθούμε περισσότερο με το θράσος τους και λιγότερο με τους ίδιους, αν και ποτέ δεν μας άγχωσαν τόσο με έναν αρραβώνα.
Γιατί όμως να συγκρίνουμε τον Μαυρίκιο μαζί τους; Γιατί πάντα υποθέτουμε πως το ξενόφερτο είναι καλύτερο από το ντόπιο; Διαβάζω: ο Μαυρίκιος Μαυρικίου αποκαλύπτει πως την πρώτη φορά που έκανε έρωτα με την αρραβωνιαστικιά του έβαλε τα κλάματα!
Τι περισσότερο να πει ο άνθρωπος για να μας δείξει πως θέλει να κάνει τη ζωή του reality; Στο τέλος θα βάλουμε τα κλάματα μαζί του, αν το όνειρο του δεν πραγματοποιηθεί άμεσα κι αν ο γάμος του δεν μεταδοθεί ταυτόχρονα σε όλα τα κανάλια.
Ας τον αφήσουν να πληρώσει για την παραγωγή ο ίδιος και ας του χρεώσουν και την μετάδοση. Εγώ είμαι υπέρ της προσπάθειας. Δεν είναι πως τα κανάλια μας μεταδίδουν, μόνο υψηλή κουλτούρα. Όποιος τηλεθεατής θεωρεί ένα τέτοιο θέαμα δεν είναι του επιπέδου του ας διαβάσει Ντοστογιέφσκι. Λογοτέχνες υπάρχουν πολλοί. Μαυρίκιο Μαυρικίου, να μην τον ξέρει κανείς κι όμως να τον βλέπεις παντού, που θα ξαναβρούμε;