Ο κορωνοϊός επέβαλε ένα βίαιο pause στις ζωές όλων μας. Ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται κανείς, είδε την καθημερινότητά του να αλλάζει, τα σχέδιά του να αναστέλλονται επ’ αόριστον, δυσκολεύεται πια να τολμήσει να ονειρεύτεί. Πώς είναι όμως όταν βρίσκεσαι στην αφετηρία της ενήλικης ζωής σου; Όταν ετοιμάζεσαι να ξεκινήσεις τη φοιτητική ζωή ή καλύτερα “dolce vita” για την οποία τόσα έχεις ακούσει; Όταν η μανία σου να ζήσεις όσα περισσότερα, όσο πιο γρήγορα γίνεται είναι στο πικ της; 

Έξι 18χρoνοι, η Σταυρούλα, ο Γιάννης, ο Γιώργος, η Μαλένα, ο Χάρις και η Εβίτα μιλούν στο One Of Us για τα όνειρα, τους φόβους και όλα όσα βιώνουν στους καιρούς του κορωνοϊού. Μοιράζονται όλα εκείνα που τους κρατούν λογικούς, αλλά και τις ανησυχίες τους με αυτή την μαγική ορμή και ωμότητα που μόνο στα 18 έχει κανείς. 

Σταυρούλα 

Με λένε Σταυρούλα και μένω στην Αθήνα. Τελείωσα πέρυσι το σχολείο και σπουδάζω πλέον στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Τμήμα Χημείας. Αυτόν τον καιρό με δυσκολεύει το ότι δεν μπορώ να απολαύσω μια όμορφη βόλτα,έναν καφέ, ένα ποτό, τη συναναστροφή με κόσμο χωρίς φόβους και αποστάσεις και οτιδήποτε απρόοπτο μπορεί να συμβεί έξω από την ασφάλεια του σπιτιού. Η επικοινωνία με τους περισσότερους φίλους μου περιοριζεται σε μηνυματα, κλησεις και φωτογραφίες. Με όσους όμως τα σπίτια μας είναι σε κοντινή απόσταση, πηγαίνουμε βόλτες στη γειτονιά μας ή βλέπουμε ταινίες και παιζουμε επιτραπεζια σε κάποιο σπίτι. 

Πιστεύω ότι είμαστε πιο προετοιμασμένοι για το δεύτερο lockdown σε σύγκριση με το πρώτο. Οι περισσότεροι εχουμε βρει τρόπους διαφυγής από τον εγκλεισμό, έχουμε συμφιλιωθεί κάπως καλύτερα με την όλη κατάσταση,παρά το γεγονός ότι συνεχίζει να μας τη δίνει αρκετά. Το προηγούμενο lockdown βόλεψε κάπως, λόγω του διαβάσματος της τρίτης λυκείου. Για τους φοιτητές όμως το τωρινό είναι κάπως βαρετό. Με εκνευρίζει να μου λένε να κάνω υπομονή, ενώ το μόνο που σκέφτομαι είναι πως στερούμαι χρόνο από τα πιο διασκεδαστικά και δημιουργικά χρόνια της ζωής μου. Ακυρώσα πλάνα, όπως κάποια από τα καλοκαιρινά μου ταξίδια. 

Με τους κοντινούς μου ανθρώπους οι σχεσεις έμειναν πάνω κάτω οι ίδιες. Γενικότερα όμως, η καραντινα ήταν και είναι μια καλή ευκαιρία να δω ποιοι με θέλουν και ποιους θέλω στη ζωή μου πραγματικά, ακόμη κι αν δεν αποτελούμε για κάποιο χρονικό διάστημα ο ένας κομμάτι της καθημερινότητας του άλλου. Δεν νιώθω ανασφάλεια με την κατάσταση. Όλα περνάνε από τα χέρια μου πλέον και κάθε εμπόδιο για καλό, που λένε.

Περισσότερο από όλα μου λείπει η ανθρώπινη επαφή. Μου λείπει να αγγίζω και να αγκαλιάζω τους ανθρώπους που αγαπάω ,να μπορώ να διακρίνω ζεστά χαμόγελα και εκφράσεις που προσδίδουν ένα τρελό ενδιαφερον στην καθημερινότητα. Προσπαθώ να γεμιζω τις μέρες μου με πράγματα όσο μπορώ για να μη σκέφτομαι την κατάσταση και να με κρατάω απασχολημένη. Ώρες – ώρες όμως μου λείπει αφόρητα αυτό το αίσθημα της ωραίας κούρασης όταν ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι μου. Ξέρεις, αυτό το αίσθημα που έχεις ύστερα από μια “γεμάτη” μέρα.

Με παρηγορούν πολύ τα βιβλία που μιλάνε για τα υπαρξιακά μου, οι σειρές με δικηγόρους και φοβερούς αρχιτέκτονες, ο χορός που σωματοποιεί τη σκέψη και με κάνει να νιώθω ζωντανή, η μουσική που κατευθύνει τη σκέψη και αγγίζει ευαίσθητες εσωτερικές χορδές, οι βόλτες με φίλους που θυμίζουν τη ζωή πριν και τη ζωή μετά από όλο αυτό. Μετά την πανδημία δεν θα γυρίζω σπίτι για κανενα λόγο. Θα βγω εκεί έξω να γνωρίσω τους συμφοιτητές μου και θα πάρω μια τεράστια αγκαλιά όλους όσους έχω μέσα στην καρδιά και το μυαλό μου όλο αυτό τον καραντινένιο καιρό.

Γιάννης 

Με λένε Γιάννη, μένω στην Αθηνα, και τον Ιούνιο που μας πέρασε έδωσα Πανελλαδικές εξετάσεις. Δύσκολη χρονιά η περσινή, αλλά κατάφερα να μπω στο πανεπιστήμιο. Πιο συγκεκριμένα σπουδάζω στο Τμήμα Διοίκησης Τουρισμού του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Η καραντίνα έχει δημιουργήσει διάφορα προβλήματα στη ψυχολογία μου και κατά τη γνώμη μου, το πιο σοβαρό είναι η ρουτίνα στην οποία με έχει εισάγει. Κάθε μέρα πλέον είναι ίδια με την προηγούμενη, με αποτέλεσμα να έχει χαθεί το ενδιαφέρον σε πολλά πράγματα. Ευτυχώς, μπορώ και συναντώ τους φίλους μου αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα και απαλύνεται -μερικώς- η βαρεμάρα. Σίγουρα, το δεύτερο lockdown είναι πιο αυστηρό από το πρώτο. Παρ’ όλα αυτά, στο πρώτο, είχα έναν στόχο (Πανελλαδικές) ο οποίος δεν μου επέτρεπε να βαρεθώ και να πέσω ψυχολογικά. Οι τόσες μέρες κλεισούρας και αποξένωσης από τον έξω κόσμο με έχουν βυθίσει σε διάφορες σκέψεις, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τις έκανα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι χάνω τον εαυτό μου.

Στιγμές από τη ζωή του Γιάννη προ πανδημίας

Δεν υπάρχουν πλάνα που ακύρωσα εξαιτίας της καραντίνας. Ωστόσο, ελπίζω να μην επηρεαστεί το πλάνο του καλοκαιριού, που αφορά δουλειά σε νησί. Αν με τρομάζει κάτι για το μέλλον, είναι η ταχύτητα επανένταξης της χώρας μας σε κανονικούς ρυθμούς και ιδίως στον οικονομικό τομέα, γεγονός που μπορεί να επηρεάσει και την γενιά μας. Τα πράγματα που μου έχουν λείψει από την κανονική ζωή δεν ξέρω αν μετριούνται εύκολα… Το σημαντικότερο όμως είναι να έχουμε την απόλυτη ελευθερία ΞΑΝΑ, χωρίς μέτρα ή μάσκες. Να μπορούμε να βγαίνουμε χωρίς τον περιορισμό της ώρας και να μη σκεφτόμαστε αν πρέπει να αγγίξουμε τον/την φίλο/φίλη μας.

“Τότε που ταξιδεύαμε”

Αυτό που με κρατάει στα συγκαλά μου και μου δίνει κουράγιο, είναι η συνεχής επικοινωνία με τους φίλους μου, οι οποίοι βρίσκονται στην ίδια θέση με εμένα, η κοπέλα μου, ο άνθρωπος με τον οποίο ξεχνιέμαι και χάνομαι κάθε φορά που είμαι μαζί και η μουσική. Χωρίς αυτά η καραντίνα θα με είχε καταστρέψει σίγουρα.

Ένα τραγούδι που αρέσει πολύ στον Γιάννη αυτό τον καιρό

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω με το που τελειώσει όλο αυτό, είναι να πάω με την παρέα μου σε ένα club και να ξεσπάσουμε για όλο αυτό τον καιρό που ήμασταν κλεισμένοι.

Γιώργος

Είμαι ο Γιώργος και ζω στην εξωτική Κοζάνη. Πάω 3η Λυκείου στο 1ο ΓΕΛ. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι οι ψυχαναγκασμοί μου. Παλεύονται όμως. Απλά μου λείπει το σχολείο, θέλω να βλέπω παιδιά και να περνάμε καλά, να μιλάμε εποικοδομητικά. Επικοινωνούμε μέσω Instagram κυρίως. Βγαίνω κάθε μέρα για περπάτημα μόνος και συναντάω όλους μου τους φίλους. 

Το πρώτο lockdown είχε μια παραπάνω μαγεία. Ήταν κάτι νέο. Άλλαξε τα δεδομένα και είχε φάση το να βλέπεις τα πάντα να αλλάζουν σε μόλις λίγες μέρες. Πράγματα που δεν πίστευες ποτέ σου πως θα γίνουν, έγιναν καθημερινότητα! Το δεύτερο είναι πιο επώδυνο μπορώ να πω, είναι επειδή χάνονται ζωές. Είναι επειδή όντως υπάρχει ο κίνδυνος να κολλήσεις επειδή ο κόσμος δεν προσέχει και η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβληθεί. Είναι επειδή δεν έχει την μαγεία της ενδοσκόπησης, της τρέλας και της δημιουργικότητας του πρώτου. Το δεύτερο ήρθε και μας έκοψε στο καλύτερο σημείο, μας καθηλώνει πίσω από μια οθόνη και θέλουμε τις ζωές μας πίσω.

Σκίτσο του Γιώργου

Η χειρότερη συμβουλή που έχω ακούσει είναι “Διάβασε!”. Εδώ δεν ξέρω αν υπάρχω αύριο, αν θα πεθάνει κάποιος και μου λένε να διαβάσω σαν να μην τρέχει τίποτα. Εξαιτίας του κορωνοϊου ακυρώθηκαν ταξίδια στην Κέρκυρα, Ναύπλιο, Γερμανία. Εκδρομές με το σχολείο. Βόλτες στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Αθλητικές εξορμήσεις στον Όλυμπο, Μέτσοβο, Σούνιο κ.ο.κ. Scuba Diving, ορειβασία και άλλα άπειρα. Θέλω να πάω πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω πως θα την παλέψω με την κατάσταση και τις Πανελλαδικές. Δεν έχω την δύναμη καθώς δεν βλέπω τα παιδιά του σχολείου μου. Λατρεύω τα χαμόγελα τους. Μου αρέσει να αγαπιέμαι η να μαλώνω μαζί τους. Με την πανδημία κατάλαβα πως στην πραγματικότητα δεν ήμουν κοντά με κάποιους. Αφού είδαν τα δύσκολα έκλεισαν την πόρτα και την έκαναν. Κατάλαβα ποιοι είναι φίλοι, ποιοι όχι, ότι με κάποιους δεν είχα πραγματική σχέση. Ήταν καλό που εξαφανίστηκαν ψεύτικοι άνθρωποι απ’ την ζωή μου.

Ζωή πριν από την πανδημία

Μου έλειψαν τα μαγαζιά, τα φώτα, οι μουσικές και πρωτίστως τα ταξίδια. Μου έλειψε το σχολείο, να πηγαίνω παρκάκι για τσιγάρο με τα παιδιά, να λέμε αστεία με καθηγητές και συμμαθητές και να μαθαίνουμε και τίποτα. Τα πανηγύρια εννοείται. Τα Χριστούγεννα που τώρα έρχονται και ΔΕΝ θα γιορτάσουμε κανονικά αλλά και η μέρα της Ανάστασης. Επειδή δουλεύω και σαν δημοσιογράφος η καθημερινότητα μου άλλαξε. Κάθε μέρα έβλεπα και κατέγραφα παραστάσεις θεατρικές, μουσικές συναυλίες, έβλεπα κόσμο, μιλούσα, ένιωθα ελίτ! Είχαμε συγκεντρώσεις, ομιλίες και συζητήσεις με μεγάλα πρόσωπα αλλά και την ΔΕΘ. Φοβάμαι για το μέλλον. Φοβάμαι και δεν μπορώ να βγάλω τη μάσκα ή να αγκαλιάσω τους φίλους μου και ούτε να πιω μια μπύρα, να καπνίσω. Τίποτα!

 

Τι με κρατάει; Ο Μπετόβεν εννοείται. Τον λατρεύω. Μου έχει λύσει όλο το άγχος ο άτιμος. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς τη μουσική του. Βιβλία δεν διαβάζω πλέον, πέρσι διάβαζα. Το να γράφω κάνα άρθρο. Έρωτες δεν, λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων τα πράγματα είναι δύσκολα. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μετά την πανδημία είναι να έρθω Αθήνα. Και εννοείται να αγκαλιάσω και να φιλήσω τους πάντες, πράγμα που εδώ και 8 μήνες δεν έχω κάνει. Έχω μείνει μόνο στα κοπλιμέντα, μωρό μου, αγάπη μου, ζουζούνι μου κλπ.

Mαλένα

Ονομάζομαι Μαλένα, μένω στην Αθήνα και είμαι πρωτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Φυσικής του ΕΚΠΑ. Η έλλειψη καθημερινής επαφής με τον κόσμο, ιδιαίτερα με τα πιο στενά μου πρόσωπα και όλων των ειδών οι καθημερινές έξοδοι. Από το πανεπιστήμιο, την προπόνηση, ένα θέατρο κλπ. Τίποτα δεν είναι το ίδιο από το σπίτι. Προσπαθώ να μην χάνω επαφή με τους φίλους μου ειδικά με εκείνους που μένουμε μακριά και επικοινωνούμε μέσω των social media. Αναμενόμενο. Μάλιστα οι ομαδικές βιντεοκλήσεις μας ανεβάζουν σίγουρα τη διάθεση. Τέλος, είμαι τυχερή που μένω πολύ κοντά σε κάποιους από τους πιο καλούς μου φίλους και έτσι βγαίνουμε 2-3 άτομα τακτικά και περπατάμε στη γειτονιά.

Συνάντηση με φίλους μέσω video call

Αναμφίβολα το δεύτερο lockdown έχει μια χαλαρότητα που μου φαίνεται και απόλυτα φυσιολογικό. Πλέον ο κόσμος έχει συνηθίσει την ιδέα της πανδημίας που τον Μάρτιο έμοιαζε τρομακτική για πολλούς, ο φόβος έχει αμβλυνθεί. Παράλληλα, υπάρχει μεγαλύτερη ετοιμότητα και ψυχραιμία στη διαχείριση μιας νέας καθημερινότητας. Έχουμε προσαρμόσει τις συνήθειές μας έχοντας ήδη την εμπειρία του πρώτου  lockdown που όλα ήταν πρωτόγνωρα.

Η αλήθεια είναι πως παρατηρώ σε μεγάλο βαθμό στα διάφορα μέσα πως προωθείται η ιδέα που υποστηρίζει πως πρέπει να είμαστε διαρκώς παραγωγικοί και διαφωνώ εν μέρει, γιατί μπορεί να έχουμε ξεφύγει από τη παλιά μας ρουτίνα και να μένουμε ως επί το πλείστον στο σπίτι αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε αντιμέτωποι με μια ψυχολογικά δύσκολη περίοδο για όλους. Η χαλάρωση και η ενασχόληση με τον εαυτό μας νομίζω είναι απαραίτητη, δεν χρειάζεται να είμαστε τόσο αυστηροί.

Πολλά άλλαξαν εξαιτίας της πανδημίας. Ήθελα πολύ να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό και να ταξιδέψω. Επίσης αποδυναμώθηκαν σχέσεις που ήδη πριν την πανδημία είχαν φθαρεί κυρίως εξαιτίας της απόστασης. Αυτό που νιώθω είναι αβεβαιότητα, αφού μόνο η ιδέα για τη μη επαναφορά στην πραγματικότητα με ανησυχεί σημαντικά. Για τα επόμενα βήματα μου όμως μένω αισιόδοξη πως σταδιακά η κανονικότητα θα μας βρει πιο ώριμους και ψυχικά ενδυναμωμένους. Το παραδέχομαι ωστόσο πως πλέον έχω κουραστεί. Επίσης, θεωρώ πως είναι αυτές οι μέρες, που όλοι είχαμε και πριν τη πανδημία, οι οποίες είναι δύσκολες για ξεχωριστούς λόγους για τον καθένα, και τώρα σίγουρα αισθητοποιούνται περισσότερο. Από την άλλη, η πανδημία με βοήθησε να εκτιμήσω πολλά πράγματα που ίσως θεωρούσα δεδομένα και αυτό το κρατάω ως κάτι θετικό.

Νομίζω αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι μια ξέγνοιαστη βόλτα χωρίς μάσκες, η αλληλεπίδραση μεταξύ μας ακόμα και μόνο μέσω των εκφράσεων του προσώπου. Βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα αφού είναι ένας εύκολος τρόπος να ξεφύγεις για λίγο από τη πραγματικότητα και ταινίες και μουσική ανάλογα με τη διάθεση κάθε φορά είναι κάποια από τα πράγματα που με κρατάνε.

Ένα τραγούδι που ακούει η Μαλένα αυτή τη περίοδο

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν τελειώσει όλο αυτό ξεκινώντας από τα πιο μικρά, θα είναι να πάω μια μεγάλη ξέγνοιαστη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας με την παρέα μου (και σε ένα πάρτι μετά δεν θα έλεγα όχι) και να επισκεφθώ άφοβα τα κοντινά μου πρόσωπα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Παράλληλα, έχουμε στο μυαλό μας να σχεδιάσουμε ένα ταξίδι με τις φίλες μου.

Εβίτα 

Ονομάζομαι Εβίτα, μένω Αθήνα και είμαι πρωτοετής στο ΕΚΠΑ στο τμήμα Ψυχολογίας. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ότι μετά από 1,5 χρονο προετοιμασίας για πανελλαδικές, με μια πίεση που χτυπούσε κόκκινο κάθε μερα, άγχος, μειωμένες εξόδους, κρίσεις πανικού και περιορισμό, είχα πολύ μεγάλη ανάγκη να νιώσω ελεύθερη, να μπορώ να βγαίνω ό,τι ώρα θέλω, να πηγαίνω στη σχολή μου, να γνωρίσω νέα άτομα, να μιλησω, να ακούσω, να πάω άπειρες βόλτες και μικροταξιδάκια, αλλά τίποτα από αυτά δεν μας επιτρέπεται. Θεωρώ πως είμαστε από τις πιο δύσκολες ηλικίες για να διαχειριστούμε όλο αυτό, καθώς έχουμε τόση ένταση μέσα μας, τέτοια διάθεση για ζωή, άπειρο χρόνο και ανάγκη ανεξαρτητοποίησης και έμπνευσης. Δεν μπορούμε άλλο να ζούμε κλεισμένοι σπίτι και τι ακριβώς; Να διαβάζουμε… Πώς αλλάζει αυτό το τι περάσαμε στις πανελλαδικές;!

Όπως και να το δεις οι ηλικιωμένοι δεν έβγαιναν τόσο, οι γονείς και μεσήλικες έβγαιναν, αλλά είχαν δουλειές και υποχρεώσεις. Εμείς οι έφηβοι είχαμε τη μεγαλύτερη ανάγκη για να βγούμε έξω και εννοείται τη μεγαλύτερη αντοχή. Ήταν η ώρα μας μωρέ, την ονειρευόμασταν τόσο έντονα. Όσο για φίλους, έχω χαθεί όπως κι εκείνοι ο καθένας στο δικό του κόσμο και στέλνουμε και κανα μήνυμα, μιλάω με το αγόρι μου και τον έχω δει και λίγο μέσα σε όλο αυτό. Έξω βγαίνω μόνο στην παραλία που έχω δίπλα μου με το σκύλο ή κάνω ποδήλατο.

Το πρώτο lockdown ήταν ας το πούμε μια κίνηση άμεσης αντίδρασης σε κάτι τόσο πρωτόγνωρο που ξαφνικά εισχώρησε στη ζωή μας. Σίγουρα έπρεπε να γίνει και το κατανόησα, παρόλο που με δυσκόλεψε πάρα πολύ εν μέσω πανελλαδικών, γιατί αποπροσανατολίστηκα με το διάβασμα, μιζέριασα πολύ, και γενικά δύο μήνες χάθηκα, ήταν πολύ ψυχοφθόρο. Σε άλλους λειτούργησε η καραντίνα με διάβασμα, υπάρχουμε όμως κι εμείς που χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα και μια έξοδο για να ηρεμήσουμε, τον δάσκαλο δίπλα και όχι σε μια μικρή οθόνη. Τώρα κούρασε πολύ και ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. 

Προσωπικά το έχω πάρει πολύ άσχημα, δεν μπορώ να ασχοληθώ με τη σχολή και νιώθω ότι μου αφαιρούν κάθε δικαίωμα ανεμελιάς και ελευθερίας. Δεν γίνεται να μας κατηγορούν επειδή πήγαμε στα κλαμπ που εκείνοι άνοιξαν το καλοκαίρι, αν και εγώ δεν πήγα ούτε Πάρο ούτε Ίο, ούτε Αμοργό. Πήγα Κρήτη που και να ήθελα δεν έχει μπαρ και κλαμπ εκεί που πάω. Θεωρώ πως είναι και στην ατομική ευθύνη, αν οι μεγάλοι άνθρωποι θέλουν να προσέξουν ας μείνουν μέσα, νομίζω όμως πως ένας καφές στο πάρκο με την κολλητή μου δεν θα βλάψει κανέναν. Ούτε εγω πλησιάζω τους παππούδες και τις γιαγιάδες.

“Μην αφήσεις να σε πάρει από κάτω, η ελευθερία και η επιλογή υπάρχουν, είναι πώς το βλέπει κανείς… Πέρνα δημιουργικά το χρόνο σου”, έχω ακούσει. Σόρρυ φίλε μου, δεν γίνεται. Όταν είσαι κλεισμένος όσο κι αν προσπαθείς να κάνεις κάτι να πεις θα ξυπνήσω αύριο και θα κάνω γυμναστική, δεν γίνεται, μετά απο κάποιο σημείο απλά σε τρελαίνει και σε μυεί στις ταινίες του Netflix αγκαλιά με το delivery. Έχω εντάσεις με το αγόρι μου, γιατί ok, όσο ήμαστε μαζί ήταν λες και ήμαστε παντρεμένοι και γενικά δεν γίνεται να μην μπορούμε να βγούμε για ενα ποτό σαν άνθρωποι, βασικά σαν 18χρονα παιδιά, και όχι κλεισμένοι σαν παντρεμένοι στο σπίτι με χαζοταινία.

Με τρομάζει ότι δεν θα φύγει αυτό, πλέον είμαι πεπεισμένη ή μάλλον απελπισμένη, ότι δεν θα έχω μια κανονικότητα, είναι δύσκολο να γνωρίσεις κόσμο από το πανεπιστήμιο πχ, δεν έχω κάνει ούτε μισό φίλο και το ήθελα πολύ. Θα μου πεις εδώ δεν βλέπεις τους υπάρχοντες φίλους σου, θες και καινούργιους; Νιώθω ότι δεν θα μπορέσω να ακολουθήσω τα όνειρά μου με τον τρόπο μου και δεν θα έχω την ελευθερία μου και όπως είπα και πριν, την έμπνευσή μου. Χρειάζομαι τη ζωή για να ζήσω και να κάνω ο,τι ονειρεύομαι πραγματικότητα.

Μου έχουν λείψει οι βόλτες, οι ανέμελες βόλτες στο κέντρο, οι αποφάσεις της στιγμής για ένα ποτό το βράδυ, το να μη σε νοιάζει τι ώρα είναι για να γυρίσεις σπίτι, τα πάρτι σε σπίτια φίλων, τα επιτραπέζια με παρέα, ο καφές σε ένα κρυφό μαγαζάκι και το “boo” με τα κοκτέιλ που πηγαινα κάθε Τετάρτη με την φιλενάδα. Δεν την παλεύω καθόλου. Προσπαθώ να το καταπιέσω, να το διαχειριστώ αλλά νιώθω οτι σκάω και αρρωσταίνω μέσα μου. Με έχει κάνει να χάσω εμένα όλο αυτό, να χάσω την όρεξη μου, δεν κάνω ό,τι έκανα παλιά.

Δεν έχω όρεξη για κάτι μέσα στη μιζέρια. Δεν μπορώ να πιάσω βιβλίο στα χέρια μου, μόνο κάτι ξέμπαρκα ποιήματα του Καρυωτάκη ή του Ρίτσου, και κάποια από Σιδηρόπουλο, δώρο του αγοριού μου η συλλογή. Καρυωτάκης τις στιγμές της κατάθλιψης για λίγη ακόμη βαθιά πίκρα, Ρίτσος, την πανέμορφη “Σονάτα” ή “Τα Ερωτικά” για να θυμηθείς πως ένιωθες παλιά και Σιδηρόπουλος για τα νεύρα με τη σκατοκατάσταση. ‘Οπως και να το κάνουμε σε τραγούδια και ποιήματα ένας είναι ο πρίγκιπάς μας.

“Ένας είναι ο πρίγκιπάς μας”

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω με το που θα τελειώσει όλο αυτό είναι μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο, ένα πάρτι με φίλες και πολύ μεθύσι, ένα πικ νικ με το αγόρι μου και ενα ταξιδάκι κάπου κοντά ή και μακριά, ποιος ξερει; Την πήγαινα μια Βενετία!

Χάρης

Είμαι ο Χάρης από Αθήνα και σπουδάζω στο τμήμα Φιλολογίας στην Πάτρα. Προφανώς δεν έχω πάει ακόμα και απ’ ότι φαίνεται δεν θα κατέβω κάποια στιγμή σύντομα. Δύσκολα είναι όλα στην καραντίνα, δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα λείπουν οι φίλοι, οι έξοδοι, εκδρομές κλπ. Θα πω, όμως, ότι ένα πολύ άσχημο κομμάτι της καραντίνας είναι η έλλειψη διάθεσης. Με τους φίλους μου επικοινωνούμε με το μόνο μέσο που έχουμε: το κινητό. Ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να βρεθούμε, είμαστε πλέον διασκορπισμένοι και αποκλεισμένοι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Η μόνη βόλτα που έχω κάνει έξω ήταν μέχρι το σπίτι της κοπέλας μου. Μέχρι εκεί. Εκτός αν μετράει το περίπτερο για τσιγάρα. Γενικότερα το πρώτο lockdown ήταν καλύτερο, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι μία τέτοια κατάσταση. Υπήρχε περισσότερη ενέργεια, ήταν μια καινούργια εμπειρία και φυσικά είχαμε το σχολείο. Πιστεύω ότι η επαφή, έστω και μέσω υπολογιστή, με άτομα που γνώριζα τόσο καιρό μου έφτιαχνε λίγο τη διάθεση. Τώρα, όλα αυτά δεν υπάρχουν. 

Δύο “συμβουλές για την καραντίνα” με εκνευρίζουν με διαφορά: Πρώτον, η κλασική “Τώρα που είστε σπίτι να ανοίξετε κανα βιβλίο”, όλοι οι καθηγητές του πλανήτη πρέπει να την έχουν πει αυτή και δεύτερον “Ε, αφού δεν κάνουμε τίποτα, ας κάνουμε λίγη γυμναστικούλα!”. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο, οι φράσεις μιλάνε από μόνες τους. 

Η μουσική που ακούει ο Χάρης αυτές τις μέρες

Ένα βασικό πλάνο υπήρχε και αυτό ήταν να μετακομίσω Πάτρα για τη σχολή. Είχα ξεκινήσει τις διαδικασίες, την μετακόμιση και ήρθε η καραντίνα. Φυσικά, τώρα βρίσκομαι σε μία κατάσταση όπου τα μισά μου πράγματα είναι στην Πάτρα και τα άλλα μισά εδώ. Σίγουρα η πανδημία έχει επηρεάσει όλες τις προσωπικές σχέσεις όλων των ανθρώπων, τις έχει βάλει σε ένα καινούριο πλαίσιο, αλλά δεν νομίζω πως τις έχει αλλάξει στη βάση τους. Ανασφάλεια σίγουρα υπάρχει, νομίζω σε όλους μας ανεξαρτήτως ηλικίας κλπ. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει όλο αυτό και πώς θα είναι τα πράγματα μετά, αυτό είναι και το πιο δύσκολο. 

Μία οκεία εικόνα από την καραντίνα του Χάρη

Ουσιαστικά, ο τρόπος που θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια της ζωής μας εξαρτάται από κάτι τελείως ρευστό. Από την “κανονική” ζωή, μου λείπουν περισσότερο τα ταξίδια. Για μένα δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να αφήνεις όλα σου τα προβλήματα πίσω, να έχεις δίπλα σου ένα άτομο που αγαπάς και να πηγαίνεις σε ένα μέρος άγνωστο. Αυτό είναι σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν μου δοθεί η ευκαιρία. Ο κορωνοϊός δεν με έχει επηρεάσει πάρα πολύ ψυχολογικά. Φυσικά υπάρχει η ανασφάλεια, όπως είπα και πριν, όταν βγαίνω έξω, όταν έρχομαι σε επαφή με κάποιον κλπ, αλλά τίποτα παραπάνω.  Το lockdown, από την άλλη, με έχει επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό, που μετράω τις ημέρες μέχρι την άρση. Tζάμπα μετράω βέβαια, γιατί ημερομηνία δεν ξέρουμε, αλλά είναι και αυτός ένας τρόπος να χαλάμε τον χρόνο μας. Αυτό που με κρατάει είναι οι άνθρωποί μου, αν μιλάμε ειλικρινά. Προφανώς, θα περάσω λίγο χρόνο ακούγοντας μουσική, βλέποντας καμιά ταινία, αλλά το γεγονός ότι υπάρχει συμπαράσταση και κατανόηση βοηθάει πολύ. 

“Αυτό που με κρατάει είναι οι άνθρωποί μου”, λέει ειλικρινά ο Χάρης

Σκέφτομαι να πάω στην Ιταλία συγκεκριμένα μόλις τελειώσει το lockdown. Όνειρα έχω πολλά και έχω ήδη πει πολλά. Ας πούμε πως το πιο άμεσο και σχετικό είναι να ζήσω μια ωραία φοιτητική ζωή, έτσι ακριβώς όπως την έχω στο μυαλό μου.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!