Και στο μίνι μάρκετ, με ρώτησε ο ιδιοκτήτης τι θα γίνει με την Ρουλά Πισπιρίγκου, τα ίδια και στο κομμωτήριο.
“Ελάτε να πούμε για την Ρουλά Πισπιρίγκου”, φώναξαν κάτι κορίτσια στο γυμναστήριο που ήταν στο ίδιο γκρουπ αλλά όχι στο δικό μου. Ένα από τα κορίτσια, ήξερε και για την σπιτονοικοκυρά της Ρούλας. Άραγε, όλοι αυτοί, οι “πολύ σημαντικοί μάρτυρες” , που βγαίνουν και μιλάνε, έχουν καταθέσει στην αστυνομία ή μόνο στους ρεπόρτερ; Μήπως νομίζουν πως την υπόθεση θα λύσει η Σίσσυ Χριστίδου;
Τα κορίτσια στο γυμναστήριο όμως δεν νοιάζονται για τέτοιες λεπτομέρειες. Ενώ έκαναν χαλαρό τζόκινγκ στο διάδρομο, αντάλλαξαν κι άλλες πληροφορίες . Η μια, ήξερε τι είπε η θεία της Ρούλας, η άλλη πρόσθεσε σε ποιον είχε εκμυστηρευτεί η Ρούλα κάτι ύποπτο και η γυμνάστρια του πιλάτες, γνώριζε και για τα μηνύματα που είχε ανταλλάξει με τον άντρα της πριν χωρίσουν.
Το θρίλερ της Πάτρας έχει παρατραβήξει. Υπάρχουν θέματα της επικαιρότητας που παραείναι βαριά, ειδικά αν έχεις παιδιά ή αν παιδιά μπορεί να περάσουν μπροστά από την ανοιχτή τηλεόραση. Δεν αντέχει το σπίτι της μέσης ελληνικής οικογένειας κι άλλες καταιγιστικές αποκαλύψεις που με εντυπωσιακό καταιγισμό, αποκαλύπτουν απολύτως τίποτα.
Από ποτέ το να είσαι ιατροδικαστής, επιτρέπει να βγαίνεις από το πρωί μέχρι το βραδύ στα κανάλια με ύφος μυστηριώδες, λες και είσαι παρουσιαστής ντοκιμαντέρ με δολοφονίες;
Ένας επιστήμονας, που έχει γνώσεις (και οι ιατροδικαστές έχουν πολλές) επιβάλλεται να μιλήσει δημόσια για το θέμα που σοκάρει την ελληνική κοινωνία αλλά εδώ φτάσαμε, να μην περνάει μέρα και σχεδόν εκπομπή στην οποία ο κύριος Λέων, ο ιατροδικαστής, να χαλάσει χατίρι. Με τους λοιμοξιωλόγους καταλάβαμε πως έχει γλύκα να γίνεσαι ξαφνικά γνωστός αλλά οι ιατροδικαστές κάνουν άλλη δουλειά. Το να χρειάζεσαι ιατροδικαστή και μπροστά σου να εμφανιστεί ο κύριος Λέων, μεταξύ τηλεοπτικών εμφανίσεων, προσθέτει στον εφιάλτη. Τα διάχυτα στοιχεία τρόμου, πλέον έχουν γίνει ψωμοτύρι .
Πνιγμοί, πνευμονικά οιδήματα, τοξικολογικές εξετάσεις, σύνδρομα μαμάδων που σκοτώνουν παιδιά.
Άραγε υφίσταται, σημείο υπερχειλίσεις της οθόνης; Τι άλλο θα δούμε; Πόλεμος, ακρίβεια, οικογένεια με τρία παιδιά στην Πάτρα, ο Ευαγγελάτος με την βοήθεια της τεχνολογίας, να στέκεται διπλά σε μια μεγεθυμένη φωτό τους ενός μικρού, κοριτσιού από τα τρία που πέθαναν. Αυτό το γκροτέσκο θέαμα, ποιος σκηνοθέτης το βρήκε πρέπον; Λες stop. Δεν είναι πως δεν με νοιάζει. Δεν αντέχω. Ποιος όμως να σε λυπηθεί και γιατί να αξίζεις λύπηση. Οι άλλοι, πώς αντέχουν τισ τραγωδίες; Στο τέλος συμμετέχεις από τύψεις που γίνονται σάντουιτς με υποχρέωση. Όπου και να πηγαίνω την τελευταία εβδομάδα, παντού η ίδια ερώτηση : Για την Πάτρα, τι ξέρετε; Και θα υπάρξουν κι άλλες εβδομάδες φοβάμαι.
Το να είσαι δημοσιογράφος, μοιάζει στο να είσαι γιατρός μονό σε έναν τομέα. Όλοι θα σε ρωτήσουν για κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με την “ειδικότητα σου”. Ενίοτε, προσποιείσαι πως γνωρίζεις, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ώστε να αποκτήσουν βαρύτητα τα λεγόμενα σου στο κυριακάτικό τραπέζι των πεθερικών. Στο συγκεκριμένο θέμα, δέχεσαι πίεση, σαν να ξέρεις και να είσαι σνομπ που δεν αποκαλύπτεις, έτσι θα την έπαθε και ο κύριος Λέων που παρεμπιπτόντως ξέρει στα αλήθεια. Για τους υπολοίπους, υπερέχουν οι εικασίες κι αυτές δεν ξεστομίζονται στον τηλεοπτικό αέρα. Κανείς αστυνομικό συντάκτης, που έχει φάει το πεζοδρόμιο με το κουτάλι και το αστυνομικό ρεπορτάζ με το πιρούνι του φρούτου, δεν μπορεί να βγει και να πει: “Ξέρω ποιος είναι ο δολοφόνος”.
Κι όμως σ αυτήν την χαώδη κατάσταση, έχει χτιστεί το πρόσφατο εθνικό μας δράμα. Τι περιμένουν οι τηλεθεατές; Να ανακοινωθεί ο δολοφόνος live; Να κάνει τη σύλληψη, η ίδια η Νικολούλη, ντυμένη στα κόκκινα, “χρώμα που φοράει όταν ξέρει τον δολοφόνο”, διαβάζω. Και που ξέρει εκείνη, ο κύριος Λέων, 4 “τηλεοπτικοί” ψυχολόγοι και 7 εκατομμύρια Έλληνες, έχει αξία ;
Υπάρχει o νομός, o νομικός μας πολιτισμός, δικαστήρια. Πρέπει να θυμηθούμε πόσο σοβαρό είναι να είσαι μάρτυρας, να καταθέτεις, να έχεις βάσιμες υποψίες, να είσαι έγκριτος επιστήμονας αλλά ακόμα και γείτονας. Δεν μας κάνει καλό αυτό το far west κι ας κάνει τηλεθέαση.