Με έκπληξη, διάβασα την πρόσφατη δήλωση της Ελεονώρας Μελέτη: “Εγώ απαντάω σε όσες στέλνουν μηνύματα στον άντρα μου”

Το εξήγησε πολύ γλαφυρά :

“Ο άντρας μου μου τα δείχνει όλα. Έρχεται ένα βράδυ και μου λέει δες εδώ και κάνω έτσι scroll down και ήταν όλο μηνύματα μέσα. Του λέγανε διάφορα, γεια, τι κάνεις, θες να μιλήσουμε. Η άλλη του λέει μάλιστα, σε ένα μήνυμα ‘έχεις λεφτά;’. Της απαντάω αυτηνής: ‘Αν ψάχνετε να βρείτε λεφτά, είστε σε λάθος λογαριασμό’.”

Ομολογώ πως η στάση της μου έκανε εντύπωση, το λέω ειλικρινά, χωρίς ίχνος ειρωνείας. Πιστεύω πως λέει την αλήθεια της.

Της πάει καλά η τηλεοπτική εκπομπή και αυτό ειδικά στη δική της περίπτωση αποτελεί, ζωντανή απόδειξη πως όταν σε στηρίζουν, όταν έχεις την ευκαιρία να δείξεις το ταλέντο σου μέσα σε ένα τόσο φιλόδοξο πρόγραμμα όπως το φετινό του MEGA  και δεν σε πετάνε σε ένα στούντιο, περιμένοντας από εσένα να κολυμπήσεις, τα αποτελέσματα έρχονται και είναι θετικά, όπως στη περίπτωση της Ελεονώρας.

Με ανεβασμένη διάθεση λοιπόν, έκανε την τολμηρή προσωπική  δήλωση που έκανε (και όχι για να προκαλέσει ενδιαφέρον) και εμένα τουλάχιστον με  εντυπωσίασε, καθώς  μου φαίνεται απόκοσμη τέτοια οικειότητα και πιστεύω πως πολλοί σκέφτηκαν ακριβώς το ίδιο.

Υπάρχουν ζευγάρια τόσο αγαπημένα; Ζευγάρια που μοιράζονται μέχρι και μηνύματα;

Έχει αυτό πλάκα ή είναι σοβαρό;

Ποιος είναι ο κώδικας;

Πώς το καταφέρνεις κάτι τέτοιο, πως το κάνεις ;

Ή μάλλον, πως το ξεκινάς ;

Λες μια μέρα “δώσε μου να δω το κινητό σου, από σήμερα θα μοιραζόμαστε τα μηνύματα”;

Και στο δίνει;

Και μετά;

Το δίνεις και εσύ; Και απαντάει;

Δεν θα σηκωθεί να φύγει ;

Αν δεν έχεις μηνύματα ή αν έχει ο ένας και τον άλλον δεν τον θέλει κανείς ;

Άρα εδώ υπάρχει εκτός από σύμπνοια και ένα είδος αντιστοιχίας. Πού να την βρεις σε άλλες σχέσεις;

 

Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα και συγκεχυμένα, τι την ήθελε αυτή την δήλωση η Ελεονώρα, με έβαλε σε τόσους προβληματισμούς. Πρώτον: Είμαι πια σίγουρη πως κανείς ποτέ, δε με αγάπησε όπως αγαπάει η Ελεονώρα τον Μαροσούλη και το ανάποδο: Δεν ειχα ποτέ έναν Μαροσούλη να μου φέρνει το κινητό του, να μου λεει “κοίτα εδώ”, αν και δεν θα το ήθελα, θα σας εξηγήσω τι θέλω να πω.

Οι άνθρωποι με τους οποίους είχα σχέση, αν τους έδειχνα ένα σωρό μηνύματα θαυμαστών (αν είχα, που δεν έχω), νομίζω θα μου έλεγαν “άντε στο καλό, εσύ και οι θαυμαστές σου, κυρά μου”!

Δεύτερον: Από την ημέρα που διάβασα αυτή τη δήλωση, που με στοιχειώνει, από την μια θα ήθελα να τρυπώσω στο σπίτι της  Ελεονώρας να δω τη σχέση της σαν σήριαλ στο Netflix, από την άλλη, ξέρω πως η αγάπη άνευ ορών, θα με έκανε να τρομάξω. Στο τέλος θα μου φαινόταν και θρίλερ γιατί ό,τι δεν το ξέρεις, το φοβάσαι τελικά.

Δυο άνθρωποι τόσο αγαπημένοι και σίγουροι για την αγάπη τους!

Δεν κρίνω. Εκφράζω το δέος μου. Αποφευκτική προσωπικότητα είμαι, όπως πολλοί. Μας φαίνονται βουνό όλα αυτά. Η εγγύτητα των σχέσεων με ασφαλείς και στέρεους δεσμούς,  εμάς μας απορυθμίζει, δεν μπορούμε πως να το κάνουμε;

Η τριβή. Το παιχνίδι. Εφιάλτης!

Θα  πάθαινα σοκ αν ο άντρας μου αποφάσιζε να μου δείξει το μήνυμα μιας γυναίκας. Υπάρχουν γυναίκες, τόσο αποφασιστικές  που εκφράζουν έτσι τη διαθεσιμότητα τους; Αν στέλνουν στο άντρα της Ελεονώρας, δεν έχω καμία πιθανότητα επιβίωσης!

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Εleonora Meleti (@nonoram)

Ας έρθουν να με φάνε λοιπόν αυτά τα αδίστακτα αδηφάγα ζόμπι. Θα είμαι κρυμμένη πίσω από το ψυγείο και θα κλαίω σα μωρό. Ας πάρουν το σύζυγο μου, ας πάρουν και την επίπλωση ή ας έρθει να τα διώξει η Ελεονώρα που ξέρει, αν και ένα κομμάτι του εαυτού μου  δυσκολεύεται  να πιστέψει πως μπορεί τέτοια κατάσταση να συμβαίνει.

Μήπως ο Μαροσούλης τα στέλνει μονός του;

Ωραίος είναι. Επιτυχημένος είναι, μου έχουν πει πως είναι και συμπαθέστατος και ευγενής αλλά ποιες τολμούν να τον διεκδικήσουν από μια  όμορφη και επιτυχημένη σύζυγο;
Στη θέση της, θα νόμιζα πως ο άντρας μου έβαλε τους φίλους του, θα τον περνούσα για παλαβό, αν όμως ήμουν σίγουρη πως  δεν του στέλνει όλα αυτά τα  μηνύματα, ο Θανάσης που παίζουν μαζί 5Χ5, θα αναρωτιόμουν τι του έκανα και ήθελε να με υποβάλλει σε αυτή την αλλόκοτη δοκιμασία. Δεν θα ήξερα πώς να συμπεριφερθώ, μη βλέπετε την άνεση της Ελεονώρας! Άλλη προσωπικότητα θα το βίωνε αλλιώς, αυτό θέλω να σας γράψω σήμερα.

Δεν είναι η ζήλια. Τη ζήλια ξεχάστε την.

Η ζήλια είναι υγιές συναίσθημα για κάποιον που θεωρείς δικό σου, η ζήλια προκύπτει από δέσιμο και σε κάνει να δένεσαι κι άλλο να κολλάς. Όταν όμως νομίζεις πως τίποτα δεν σου ανήκει;

Πώς να σας το περιγράψω;

Ένα τεράστια ανησυχητικό συναίσθημα, όπου δεν ξέρεις τι να κάνεις, μια επιθετική ηττοπάθεια σε κατακλύζει σαν κύμα που πέφτει πάνω στην πλάτη του σέρφερ, που νόμιζε πως το είχε κατακτήσει και τελικά τον πνίγει.

Έτσι είναι οι σχέσεις για τους αδέξιους των σχέσεων και εκεί που δεν το  πιστεύει κανείς, όταν το κύμα τους ξεβράσει στη στεριά, σηκώνονται και φεύγουν. Στα καλά καθούμενα.

Είναι τέτοιο το μούδιασμα, που μπορείς για λίγο να ξεχάσεις τα συναισθήματα σου, να αποσυνδεθείς από το μεγαλύτερο έρωτα, σαν να σου πάτησαν διακόπτη. Υπάρχουμε και εμείς στον κόσμο, όσο πιο πολύ μας φτύνεις, εμείς το καταλαβαίνουμε σαν φτύσιμο και διαλυόμαστε.

Είμαστε αυτοί που τρέμουμε να συνδεθούμε, η ανεξαρτησία μας, αυτή μου μας κάνει να φαινόμαστε καμιά φορά άκαρδοι, είναι το τραγικό κουσούρι των τραυμάτων μας.

Εμείς δεν ξέρουμε τι θα  απαντούσαμε “αυτηνής”, τι ωραία και γήινα που το είπε η Ελεωνόρα;

Τι να έγραφα εγώ, στη θέση του άντρα μου;

Αν ο ερωτάς του χτύπαγε την πόρτα, με ένα μήνυμα θα του έκοβα εγώ το δρόμο; Και πες πως κατάφερνα να τον κρατήσω, αν μετά δεν τον ήθελα αυτόν και τα μηνύματα του;

Αν δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πως εγώ καταπιέζω τον πολύφερνο; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρη πως είσαι το καλύτερο για κάποιον, αν το θέλουν πολλές;

Ας είστε παντρεμένοι, ας έχετε 8 παιδιά, πως μπορείς να συμπεριφέρεσαι με τέτοια χαλύβδινη βεβαιότητα;

Βιώνω με άγχος οποιαδήποτε σχέση, ακόμη και με τα παιδιά μου, ακόμη και με τον σκύλο μου. Μερικές φορές όταν μου πετάει την μπάλα του άκεφα, υποψιάζομαι  πως ίσως να ήθελε να είμαι πιο αθλητική, ίσως θα ήθελε για αφεντικό έναν φυσιοδίφη, ακόμα καλύτερα έναν κτηνίατρο ίσως έναν γητευτή ζωών με τον οποίο θα μπορούσαν να συνεννοηθούν απόλυτα.

Η μαμά μου, από ότι μου έχουν πει, φταίει, που έμαθα μόνο να κάνω στην άκρη, να ανοίγω την πόρτα, όχι γιατί είμαι ανώτερος άνθρωπος, κάθε άλλο και μη με παρεξηγείτε: πιστεύω πολύ στις σχέσεις απλώς  δεν μπορώ να ανταποκριθώ  στις περισσότερες.

Είμαι πάντα έτοιμη να πω “δεν πάει άλλο” και αν το πω πειστικά, έχω δει πως οι άλλοι το δέχονται, άρα είχα δίκιο που αμφέβαλλα από τη πρώτη στιγμή.

Το να μην στέκεσαι πολύ στέρεα στη ζωή του άλλου σε κάνει loser, ας πουμε και μια αλήθεια  είναι συμπεριφορά που σπάνια οι άλλοι καταλαβαίνουν.

Να διεκδικείς ή να μην διεκδικείς τελικά;

Να διεκδικείς είναι το κανονικό, αρκεί να έχεις το σθένος που απαιτείται.

Μακάρι λοιπόν να ήμουν σαν την  Ελεονώρα.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!