Η λύση της υπόθεσης της Πάτρας ήταν ένα αντικείμενο συζήτησης στα περισσότερα στόματα των Ελλήνων πολλές εβδομάδες τώρα, με ένα μεγάλο μέρος του “κοινού” να αντιμετωπίζει τα τραγικά γεγονότα σαν ένα παιχνίδι Cluedo και τα ΜΜΕ της χώρας να αναλαμβάνουν τον ρόλο του συντονιστή και εμψυχωτή ταυτόχρονα. Και παρόλο που υπήρχαν άτομα τα οποία δεν επιθυμούσαν να συμμετέχουν σε όλο αυτό το εξευτελιστικό τσίρκο που στην ουσία υποτιμούσε ξεδιάντροπα τον θάνατο τριών αθώων παιδιών με υποθέσεις όπως “Tο Έκανε Η Μάνα στο Σπίτι με Δηλητήριο”, οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε έστω τις σιωπηλές υποψίες πως πρόκειται για κάποια αδίστακτη, ανήκουστη δολοφονία τριών αγνών ψυχών από το άτομο που εμπιστεύονταν περισσότερο στον κόσμο.

 

Και φυσικά, όταν αυτές οι υποψίες επιβεβαιωθήκαν και η μητέρα-φονιάς οδηγήθηκε στον εισαγγελέα, ακόμα και εμείς οι ήσυχοι θεατές αισθανθήκαμε έναν τεράστιο κόμπο στο στομάχι, μία τάση φυγής (για πού ακριβώς δεν ξέρω), μία ανάγκη να χωθούμε κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού μας και να ξαναβγούμε μόνο όταν ο κόσμος σταματήσει να είναι τόσο σκληρός. Το έγκλημα της Πάτρας είναι τόσο τερατώδες που δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις το μέγεθός του. Όσο περισσότερο επικεντρώνεσαι στις λεπτομέρειες, τόσο περισσότερο σαστίζεις με το πόσο απάνθρωπα μπορούν να φερθούν ορισμένοι άνθρωποι και σε πόσα “κουμπάκια” του μυαλού τους πρέπει να πατήσουν off για να φτάσουν στο επίπεδο να κάνουν κάτι τόσο βάναυσο. Αν φοβάσαι λίγο παραπάνω τον εαυτό σου, αναρωτιέσαι πόσα βήματα μακριά σε διαχωρίζουν από το φτάσεις εσύ σε αυτή τη θέση και θέλεις να χωθείς ακόμα πιο βαθιά στο πάπλωμά σου.

Όσο όμως η δολοφόνος βρισκόταν στην φυλακή περιμένοντας την ποινή της, η Απανθρωπιά θριάμβευσε ελεύθερη στην υπόλοιπη χώρα, με εκατοντάδες συμπολίτες μας να ξεχύνονται στον δρόμο αγανακτισμένοι, να στέκονται έξω από το σπίτι της, να επιτίθενται στην οικογένειά της, να κρατάνε τα παιδιά τους στους ώμους τους και να φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούνε “ΚΡΕΜΑΛΑ”, “ΦΟΝΙΣΣΑ”, “ΘΑΝΑΤΟΣ”. Η εικόνα του πλήθους να γράφει στο παντζούρι της κατηγορούμενης την τελευταία λέξη με κόκκινο χρώμα, ενώ οι υπόλοιποι φανατισμένοι θεατές αποθανάτισαν την στιγμή στα κινητά τους τηλέφωνα, χωρίς καμία επέμβαση της αστυνομίας, είναι ικανή να σε κάνει να σαστίσεις σχεδόν όσο το ίδιο το έγκλημα της γυναίκας που περιμένει να δικαστεί. Σίγουρα δεν σου δίνει καμία ελπίδα για το μέλλον του τόπου στον οποίο βρίσκεσαι. Της χώρας στην οποία μεγαλώνει το παιδάκι που κάθονταν στον ώμο του μπαμπά που ζητούσε κρεμάλες και θανάτους σε έναν δρόμο της Πάτρας μέσα στο βράδυ, αντί να το έχει αγκαλιά, να του διαβάζει ιστορίες και να του υπόσχεται πως θα το αγαπάει για πάντα.

Άλλαξε αυτός ο κόσμος από τον Μεσαίωνα; Θα αλλάξει ποτέ;

Σήμερα δεν είναι καλή ημέρα για αυτές τις ερωτήσεις.

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!