Όταν έκανα τα viral food trends του TikTok, φοβήθηκα ότι δεν θα τα πετύχω. Όταν έκανα χριστουγεννιάτικα cocktails, φοβήθηκα ότι δεν θα βρω όσα υλικά χρειάζομαι. Όταν αποφάσισα να φάω τρεις μέρες όπως το αγόρι μου, αρχικά πίστευα ότι ίσως η εμπειρία καταλήξει πολύ βαρετή. Στην τελική, όποτε μένει μαζί μου τρώει πάνω κάτω τα ίδια με εμένα.  

Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν τον ρώτησα -χωρίς να του πω τον λόγο- τι τρώει γενικά στο δικό του σπίτι. Όταν άκουσα την απάντησή του, κατάλαβα ότι το επόμενο τριήμερο δεν θα πέρναγα καλά διατροφικά. Και σε ένα μεγάλο ποσοστό είχα δίκιο. Με λίγες εξαιρέσεις, για τρεις μέρες μπήκα σε ψυχολογία, που μου θύμισε αυτήν που πέρναγα για ένα διάστημα ως χορτοφάγος και όταν έβαζα τον εαυτό μου σε αυστηρές δίαιτες. Είναι η ψυχολογία που αρχίζεις να αισθάνεσαι το φαγητό περισσότερο σαν αγγαρεία και αρκετά λιγότερο ως απόλαυση.  

Ημέρα 1η  

Πρωινό: Freddo espresso γλυκός και λουκουμάς 

Η αρχή αυτή θα ήταν μια χαρά αν έλειπαν δύο μικρές λεπτομέρειες. Δεν μου αρέσει να πίνω κρύο καφέ τον χειμώνα και επίσης πίνω μέτριο τον καφέ μου. Ευτυχώς, αυτές τις μέρες δεν είχε ιδιαίτερο κρύο, οπότε ο freddo δεν έπεσε πολύ βαρύς στην ψυχολογία μου. Ωστόσο, όταν ήπια την πρώτη γουλιά, δεν μπόρεσα παρά να αναρωτηθώ γιατί νιώθω σαν να πίνω πάστα. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά όλοι οι καφέδες με πολλή ζάχαρη εμένα μου θυμίζουν περισσότερο ροφήματα τύπου κρύα σοκολάτα με λίγες σταγόνες καφέ μέσα. 

Για τον λουκουμά δεν έχω να πω κάτι. Παραγγέλνω κι εγώ συχνά για πρωινό, οπότε μου έκατσε μια χαρά.  

Μεσημεριανό: Μακαρόνια με λευκή σάλτσα και Coca-Cola 

Ας το πάρω από το τέλος. Υπήρχε μία εποχή στη ζωή μου που έπινα τουλάχιστον τρία κουτάκια Coca-Cola την ημέρα. Ωστόσο, έχει περάσει τουλάχιστον μία δεκαετία από τότε. Πέραν του ότι δεν με τρελαίνει γενικά το ανθρακικό, πλέον δεν βρίσκω κανένα νόημα στη γεύση του αναψυκτικού. Ένιωθα σαν να πίνω κάποιο νεροζούμι με πολλή ζάχαρη μέσα. Γιατί υπάρχει στο σπίτι μου; Για να πίνει το αγόρι μου και για να την βάζω στο ουίσκι. 

Τα μακαρόνια ήταν εντάξει. Θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα, αν για παράδειγμα έκανα τη λευκή σάλτσα με τορτελίνια. Γιατί δεν έβαλα τορτελίνια; Διότι δεν αρέσουν στο αγόρι μου και μην ξεχνάμε ότι έπρεπε να φάω ακριβώς σαν εκείνον.  

Βραδινό: Κοτόσουπα και μπύρα 

Η μπύρα θα μπει και τα επόμενα δύο βράδια, οπότε κράτα ό,τι πω και για εκείνα. Μου αρέσει η μπύρα, πίνω μπύρα και πάντα στο σπίτι μου έχω μπύρα. Ωστόσο, σε αυτά τα πράγματα είμαι με τα “φεγγάρια” μου και αυτή την περίοδο έχω μία αγάπη στο κρασί. Οπότε μου έπεσε λίγο βαρύ που έπρεπε να το αντικαταστήσω τρεις μέρες με την κατά τ’ άλλα συμπαθέστατη μπύρα. 

Για την κοτόσουπα. Είναι από εκείνα τα φαγητά, που είχα ξαναφάει πριν χρόνια, ήταν οκέι, αλλά δεν τρελαινόμουν να δοκιμάσω ξανά. Τώρα που βρέθηκε ξανά στον δρόμο μου δεν άλλαξε κάτι. Δεν μίσησα τη ζωή μου όσο την έτρωγα, αλλά ούτε βίωσα κάποια τεράστια γαστρονομική συγκίνηση.  

Ημέρα 2η 

Πρωινό: Φραπές γλυκός και μπουγάτσα 

Όπως ο λουκουμάς, έτσι και η μπουγάτσα αποτελεί και δική μου συχνή επιλογή. Μόνο με κανέλα, μιας και μαζί με την άχνη ζάχαρη με λιγώνει. Και μάντεψε πώς έπρεπε να είναι, για να την φάω όπως το αγόρι μου. Ναι, με άχνη ζάχαρη. Για καλή μου τύχη, βέβαια, μάλλον επικοινώνησα ψυχικά με όποιον την ετοίμασε και έριξε ελάχιστη. Με άλλα λόγια, αυτό πήγε καλά. 

Όσο για τον φραπέ, αν και γενικά μου αρέσει, ισχύουν όσα είπα πριν για τον freddo. Ήταν κρύος καφές μέσα στον χειμώνα και ήταν πολύ γλυκός.  

Μεσημεριανό: Μακαρόνια με κιμά και λεμονίτα 

Το highlight του τριημέρου μου. Τι θα μπορούσε να πάει λάθος στα μακαρόνια με κιμά; Τίποτα. Το μόνο που με άγχωνε ήταν το τριμμένο τυρί από πάνω, μιας και δεν μπορώ καθόλου τη γεύση του ωμού τυριού (don’t judge me). Ωστόσο, φρόντισα να το ρίξω αρκετά γρήγορα, ώστε όλα να είναι ζεστά και να λιώσει. Οπότε όλα πήγαν υπέροχα και καταπληκτικά και μού άρεσαν και περισσότερο απ’ όσο συνήθως.  

Και η λεμονίτα καλά μου ήρθε. Ναι, δεν μου αρέσουν γενικά τα αναψυκτικά, αλλά σε αυτήν έχω μία αδυναμία. Βέβαια, πρέπει να παραδεχτώ πως συνδυαστικά με όλα τα υπόλοιπα, που τρώει το αγόρι μου, έπεσε υπερβολικά πολλή ζάχαρη μαζεμένη για τα γούστα μου.  

Απογευματινό: Σοκολάτα αμυγδάλου 

Είναι η αγαπημένη μου σοκολάτα και ήταν από τα σίγουρα που θα ευχαριστιόμουν. Ωστόσο, όπως είπα, έπεσε πολλή ζάχαρη. Τόση ώστε να αρχίσω να λιγώνομαι από τα πρώτα δύο κομμάτια και να καταφέρω να φάω με το ζόρι τη μισή.  

Βραδινό: Ψαρόσουπα και μπύρα 

Για την μπύρα δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε. Η ψαρόσουπα, όμως, δεν ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία. Δεν ξέρω αν έφταιγε η συγκεκριμένη σούπα ή αν γενικά απλά δεν μου αρέσει το είδος, μιας και ή δεν είχα ξαναφάει ή είχα φάει τόσο παλιά που δεν το θυμάμαι. Μου φάνηκε, πάντως, πολύ όξινη και έντονη για τα γούστα, με αποτέλεσμα να την εγκαταλείψω μετά από μία κουταλιά. Το μπακαλιαράκι, ωστόσο, ήταν εξαιρετικό.  

Ημέρα 3η 

Πρωινό: Freddo espresso γλυκός και κουλούρι Θεσσαλονίκης 

Το πιο ήπιο από τα τρία πρωινά. Όχι μόνο γιατί χάρη στο κουλούρι Θεσσαλονίκης έπεσε λιγότερο γλυκό. Απλά μετά από τρεις μέρες φουλ σε ζάχαρη, άρχισα να τη συνηθίζω, με αποτέλεσμα ο καφές να μου φαίνεται μια χαρά γευστικά. Και πλέον δεν με ένοιαζε που ήταν και κρύος. Μην με παρεξηγήσεις. Δεν άλλαξα γούστα. Αυτή την στιγμή γράφω, πίνοντας συγχρόνως ζεστό καφέ με μία μόνο κοφτή κουταλιά ζάχαρης. 

Μεσημεριανό: Γιουβαρλάκια και Coca-Cola 

Με την Coca-Cola δεν άλλαξε κάτι, ακόμα τη θεωρώ νεροζούμι με μπόλικη ζάχαρη. Όσο για τα γιουβαρλάκια, ελπίζω να μην περιμένεις να ακούσεις πόσο ενθουσιάστηκα όταν μου τα είπε.  

Ας το πάρουμε από την αρχή. Αυτή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έφαγα γιουβαρλάκια. Δεν μου τα είχε μαγειρέψει ποτέ κανείς, δεν μου φαινόντουσαν αρκετά ελκυστικά, ώστε να τα αναζητήσω, και δεν ήξερα καν ακριβώς από τι αποτελούνται. Τα έβλεπα σχετικά αισιόδοξα, μάλιστα, μέχρι που ανακάλυψα ότι είναι κιμάς πλασμένος με ρύζι και αναρωτήθηκα ποιος το σκέφτηκε αυτό.  

Τέλος πάντων, τα έφαγα. Και συγγνώμη προς τους λάτρεις των παραδοσιακών και προς το αγόρι μου, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί τόσος ντόρος. Ήταν ένα σχετικά οκέι φαγητό, που θα του έβαζα στην καλύτερη μία μέτρια βαθμολογία και που δεν βιάζομαι να το ξαναφάω. Βασικά, η πρώτη παρομοίωση που μου ήρθε, όταν τα δοκίμασα, ήταν βραστά κεφτεδάκια βουτηγμένα σε ζουμί. Και γιατί να τα φάω βραστά, όταν είναι πολύ καλύτερα τηγανιτά;  

Βραδινό: Πίτσα με μανιτάρια, ελιές και ζύμη Philadelphia και (φυσικά) μπύρα 

Κατ’ αρχάς, να πω ότι δεν ξέρω αν φταίει ο συνδυασμός με την πίτσα ή η συνήθεια, αλλά απόλαυσα την μπύρα περισσότερο από όλες τις μέρες. Κατά δεύτερον, να πω ότι όχι δεν χάρηκα όταν μου είπε για πίτσα. 

Ας εξηγήσω. Αν και πρώην χορτοφάγος, δεν έχω καλή σχέση με τα λαχανικά. Οι ελιές, βέβαια, μου αρέσουν και μία περίοδο τις έβαζα σταθερά στην πίτσα. Από την άλλη, τα μανιτάρια ανήκουν στην κατηγορία των πραγμάτων που σιχαίνομαι. Ναι, ξέρω ότι πολλοί τα περιγράφουν ως πεντανόστιμα, αλλά εγώ πάντα έβρισκα τη γεύση τους αηδιαστική. Ωστόσο, είπα να τους δώσω μία ευκαιρία. Και έκανα λάθος, γιατί δεν μπόρεσα καν να καταπιώ την πρώτη μπουκιά. Ευτυχώς, είχα τη σύνεση να προνοήσω και να πάρω την πίτσα μισή μαργαρίτα, ώστε να είμαι σίγουρη ότι δεν θα μείνω νηστική. 

Η συγκεκριμένη πίτσα, όμως, με τρόμαζε για έναν ακόμα λόγο. Έχω μία περίεργη σχέση με τα τυριά ειδικά με τα κρεμώδη. Για παράδειγμα, στα χρόνια μου σε αυτόν το πλανήτη έχω βρει μόνο ένα cheesecake που μου άρεσε και δεν μου έβγαζε τυρίλα. Λόγω αυτού, μέχρι τώρα δεν είχα φάει ποτέ μου Philadelphia. Σε αντίθεση με τα μανιτάρια, εδώ τα πράγματα πήγαν ανέλπιστα καλά. Όχι απλά δεν με αηδίασε, αλλά το ευχαριστήθηκα κιόλας. Τα συγχαρητήρια μου σε όποιον σκέφτηκε να το βάλει μέσα στη ζύμη της πίτσας.   

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!