Το ντοκιμαντέρ “White Hot: The Rise And Fall Of Abercrombie & Fitch” δείχνει πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το θέμα της φυλετικής αποδοχής.
Από την στιγμή που μπήκε ο 21ος αιώνας και ιδιαίτερα η τελευταία δεκαετία, έχουμε δει το γκρέμισμα πολλών πρώην κραταιών επιχειρήσεων και ιδρυμάτων. Ακόμα και οι ιεραρχίες τους, που παλιότερα φάνταζαν ακλόνητες, έχουν βρεθεί σε πιο αβέβαιη θέση με την δύναμη που έχει έρθει στα χέρια του κοινού μέσω των social media. Οι αφανείς και ανώνυμοι άνθρωποι του παρελθόντος έχουν πια αποκτήσει φωνή και μπορούν να ενημερώνονται και να μιλούν για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Όταν το 1999 ακουγόταν το πιασάρικο τραγουδάκι “Summer Girls,” με στοίχο “girls that wear Abercrombie & Fitch”, η μάρκα αυτή νεανικών ρούχων φαινόταν να είναι τόσο παντοδύναμη που, όπως ακούγεται στο ντοκιμαντέρ του Netflix, “Θα μπορούσες να γράψεις το logo A&F σε εικόνα με σκατά σκύλου πάνω σε ένα καπέλο και να το πουλήσεις 40 δολάρια, άνετα.”
Το διαβόητο πλέον αυτό brand με τα σχεδόν γυμνά έφηβα μοντέλα που κουνιόνταν στην εκκωφαντική μουσική, φαίνεται πως ενσάρκωνε όλα όσα η σημερινή Gen Z σιχαίνεται, έτσι όπως παρουσιάζεται στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ της Alison Klayman.
Στα 88 λεπτά της ταινίας κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία της μάρκας αυτής, από την δημιουργία της το 1892, ως ένα brand για πολύ γυμνασμένους άνδρες που αποθέωνε την εικόνα των υπερ-επιτυχημένων λευκών ανδρών όπως ο Teddy Roosevelt και ο Ernest Hemingway, ως την ρατσιστική πολιτική προσλήψεων, αλλά και την οικονομική της άνθιση, ακολουθούμενη από την αναπόφευκτη κατρακύλα.
Ας δούμε λοιπόν κάποιες από αυτές τις αποκαλύψεις:
Ρατσιστική πολιτική προσλήψεων
Αυτό το ζήτημα είναι και από τα πιο σημαντικά σημεία πάνω στα οποία εστιάζει το ντοκιμαντέρ, και δικαίως. Οι A&F ήταν γνωστό ότι προσλάμβαναν μόνο “όμορφους νέους ανθρώπους” για να εργαστούν στα καταστήματά της. Αυτοί ενσάρκωναν το “all-American” σωματικό ιδεώδες (δηλαδή τους λευκούς μόνο) και εργάζονταν ως μοντέλα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι αναγκάζονταν να δουλεύουν στις χαμαλικοδουλειές, τις νυχτερινές ώρες ή στους πίσω χώρους των καταστημάτων.
Η εταιρία μηνύθηκε πολλές φορές για αυτές τις πρακτικές και μια από τις περιπτώσεις αυτές, στην οποία αρνήθηκαν σε μία γυναίκα να εργαστεί το 2015 επειδή φορούσε μαντήλα, έφτασε ως το Ανώτατο Δικαστήριο. Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν 8-1 εναντίον της A&F. Οι φυλετικές διακρίσεις όμως ήταν ο βασικός τρόπος λειτουργίας της εταιρίας αυτής. Ήταν η ίδια της η ταυτότητα.
Ο Anthony Ocampo, ένας άλλος εργαζόμενος που συμμετείχε σε μια ομαδική μήνυση ενάντια στην εταιρία, λέει ότι οι ώρες του μειώνονταν γιατί το κατάστημα “είχε ήδη πολλούς Φιλιππινέζους”. “Αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία για να αποδειχθεί ότι η συγκεκριμένη εταιρία ήθελε δήθεν να προωθείται ως “all-American brand,” ενώ στην ουσία αυτό που έκαναν ήταν να προωθούν τους λευκούς και να απολύουν τους έγχρωμους υπαλλήλους τους”, λέει ο Ocampo.
Το dress code ήταν άλλη μια καταφανής ρατσιστική τους πρακτική καθώς οι υπάλληλοι έπρεπε να είναι καλοχτενισμένοι με κλασικό τρόπο ενώ τα κοτσιδάκια των μαύρων ήταν μη αποδεκτά και για τους άνδρες και για τις γυναίκες.
Κυκλοφορούσαν προσβλητικά μπλουζάκια για να μειώνουν τους Ασιάτες και άλλες φυλές
Μια από τις πιο κατακριτέες πρακτικές της Abercrombie ήταν και διάφορα μπλουζάκια που κυκλοφορούσαν με στόχο δήθεν να είναι χιουμοριστικά, ενώ στην ουσία ήταν ρατσιστικές καρικατούρες των Ασιατών. Τα μπλουζάκια αυτά είχαν ως αποτέλεσμα διάφοροι σύλλογοι Ασιατών-Αμερικανών μαθητών και σπουδαστών να αρχίσουν διαμαρτυρίες μπροστά στα καταστήματα. Αν και τα συγκεκριμένα μπλουζάκια αποσύρθηκαν, η εταιρία συνέχισε αυτή την πρακτική του δήθεν χιούμορ που όμως στην ουσία ήταν ρατσιστική απεικόνιση στερεοτύπων.
Η εικόνα της Abercrombie στήθηκε από τον Bruce Weber
Ο διάσημος φωτογράφος ανέλαβε να στήσει την νεανική εικόνα της εταιρίας και το έκανε προβάλλοντας νέους, σχεδόν γυμνούς ανθρώπους σε ειδυλλιακές σκηνές φύσης, δημιουργώντας ένα ιδεώδες (λευκών) ανθρώπων που χαίρονται την φύση. Ο Weber όμως αργότερα αποκαλύφθηκε ότι κακοποιούσε σεξουαλικά τα νεαρά μοντέλα, αν και ο ίδιος φυσικά το έχει αρνηθεί αυτό. Στο ντοκιμαντέρ, ένα πρώην μοντέλο περιγράφει πως απολύθηκε την αμέσως επόμενη μέρα αφού αρνήθηκε να πάει στο σπίτι του Weber για “δείπνο”.
Τελικά η Abercrombie ήταν η ενσάρκωση μιας κουλτούρας
Όπως λέει ένας δημοσιογράφος στο ντοκιμαντέρ, “Η Abercrombie δεν εφηύρε το κακό. Δεν εφηύρε τον φυλετικό διαχωρισμό. Απλά αυτοί τα πακετάρισαν.” Μπορεί ως brand να είχε μια τεράστια επίδραση στην νεανική κουλτούρα της προ-internet εποχής, δεν τα κατάφερε όμως καθόλου καλά από την στιγμή που άρχισε η ευρεία χρήση του διαδικτύου. Ο κόσμος της εποχής εκείνης θα θυμάται τα ρατσιστικά, σεξιστικά, χονδροφοβικά και ομοφοβικά ιδεώδη που προωθούσε αυτή η μάρκα ρούχων και φυσικά δεν είναι τυχαίο που τελικά δεν τα κατάφερε να μας πείσει ότι ο ιδανικός τύπος ανθρώπου είναι αυτός του 10% του κόσμου, ενώ το υπόλοιπο 90% (που θα μπορούσαν να είναι πιθανοί πελάτες της) είναι σαν να μην υπάρχει.
