Στο παρελθόν είχα μιλήσει με λεπτομέρειες για την συνεχή και πολύ δύσκολη μάχη που δίνω εδώ και δύο χρόνια με τις ημικρανίες, η οποία δυστυχώς δεν φαίνεται να έχει τέλος, παρόλο που σε ορισμένες στιγμές μου επιτρέπει κάποιες παύσεις ορισμένων ημερών ή εβδομάδων, διάστημα ίσα-ίσα αρκετό δηλαδή για να αρχίσω να βάζω πάλι σε κάποια σειρά την υπόλοιπη ζωή μου μέχρι ο πόνος να ξαναρχίσει να κλιμακώνεται και τελικά να με ρίξει στο κρεβάτι για μερικές ημέρες πάνω που είχα ελπίσει ότι έχω αφήσει αυτήν την εποχή πίσω μου.
Στην ατέλειωτη αναζήτηση ανακούφισης από τον πόνο, τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου έχουμε το τεράστιο προνόμιο να μπορούμε να πούμε “η υγεία είναι πάνω απ’όλα” και, μετά από μεγάλη αναζήτηση, να βρεθούμε στο ιατρείο ενός Κορυφαίου Νευρολόγου, με πάμπολλες διακρίσεις και πτυχία, ο οποίος με εξέτασε για περίπου ένα τέταρτο πριν μου συστήσει μία θεραπεία και με χρέωσε 150 ευρώ (χωρίς απόδειξη, φυσικά). Πολύ γρήγορα ανέφερα ότι στο παρελθόν έχω υποφέρει από διατροφική διαταραχή, κάτι που πείραξε ιδιαίτερα τις ορμόνες μου πριν από κάποια χρόνια και ακόμα είμαι ευαίσθητη σε ορισμένα ζητήματα σχετικά με το θέμα, πράγμα που αναφέρω σε κάθε γιατρό που με εξετάζει καθώς το θεωρώ απαραίτητη πληροφορία για τον οποιοδήποτε που χρειάζεται να γνωρίζει το ιστορικό μου.
Στην συνέχεια ο Κορυφαίος Νευρολόγος μου ζήτησε να ανέβω στην ζυγαριά και όταν τον ρώτησα αν είναι απαραίτητο, φάνηκε κατευθείαν ενοχλημένος και σαν να παίρνω ήδη παραπάνω χρόνο από ό,τι μου αναλογεί. Μου απάντησε πως ‘φυσικά και είναι απαραίτητο’ και όταν τον πληροφόρησα ότι θα κλείσω τα μάτια μου γιατί δεν επιθυμώ να δω το βάρος μου, λόγω της διαταραχής που του ανέφερα, είπε ένα ‘εντάξει δεσποινίς’ που (εμένα τουλάχιστον) μου φάνηκε ότι μιλάει σε πεντάχρονο που δεν καταλαβαίνει. Πριν λήξει το ραντεβού, μου έγραψε τρία πολύ ισχυρά χάπια και κανονίσαμε να με ξαναδει σε ενάμιση μήνα.
Σε αυτό το χρονικό διάστημα, είχα σχεδόν ακινητοποιηθεί στο κρεβάτι, καθώς ο Κορυφαίος Νευρολόγος μου απαγόρευσε να παίρνω οποιοδήποτε παυσίπονο διότι είχα πια εθιστεί και να ακολουθώ μόνο την δική του θεραπεία (δεν αμφισβητώ καθόλου ότι ήταν η σωστή λύση), με αποτέλεσμα να έχω συμπτώματα στέρησης, τα οποία στην περίπτωσή μου μεταφράζονταν σε αφοπλιστικό πόνο. Δεν μπορούσα καν να σκύψω χωρίς να νιώθω πίεση. Η μαμά μου ερχόταν στο σπίτι για να μου πλύνει τα πιάτα και να μαζέψει τα ρούχα μου γιατί μου ήταν αδύνατον να κουνηθώ σχεδόν καθόλου.
Στο επόμενο ραντεβού λοιπόν, όταν ο Κορυφαίος Νευρολόγος μου είπε να ανέβω στην ζυγαριά και πάλι κοίταξα αλλού, τον άκουσα να λέει “α, έχετε παχύνει λιγάκι ε, πρέπει να το προσέξετε”, προφανώς αγνοώντας όλα όσα του είχα πει την προηγούμενη φορά για την κατάστασή μου. Αγνοώντας επίσης ότι μόλις είχα τελειώσει να του διηγούμαι τις 30 και βάλε μέρες που πέρασα οριζοντίως. Μου έγραψε την ίδια συνταγή, με τα ίδια χάπια και σαν τέταρτο φάρμακο σημείωσε με κεφαλαία “ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ”, χωρίς να έχει καταλάβει ότι μιλάει σε ένα άτομο που υπό κανονικές συνθήκες κάνει personal τρεις φορές την εβδομάδα και τις υπόλοιπες περπατάει 10.000 βήματα την ημέρα, το οποίο πλέον δεν μπορεί να πάει μέχρι την τουαλέτα χωρίς σουβλιές στο κεφάλι. Όχι επειδή δεν του το είπα. Επειδή δεν το άκουσε.
Flash forward τρεις μήνες μετά, όπου κάποιο από όλα αυτά τα βαριά χάπια (ή όλα μαζί) μου έχουν δέσει το στομάχι κόμπο και δεν έχω όρεξη να φάω τίποτα. Τις πρώτες ημέρες πίστευα ότι είναι η άνοιξη, τις επόμενες η περίοδος, μετά από μιαμιση εβδομάδα που δεν είχα φάει σχεδόν τίποτα εκτός από ριζογκοφρέτες και λίγο ψωμί, προσπάθησα να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν κατάφερα να τον βρω πριν περάσει άλλη μιαμιση εβδομάδα όπου στο μεταξύ στο μενού είχαν προστεθεί για άλλη μία φορά προστεθεί και οι ισχυροί πονοκέφαλοι. Τελικά επικοινωνήσαμε στο τηλέφωνο χθες, όπου τον πληροφόρησα για την όλη κατάσταση λέγοντάς του ότι τα χάπια μου έχουν δημιουργήσει μία τρομερή ανορεξία, το στομάχι μου είναι σε μία μόνιμη αναστάτωση και δεν μπορώ να φάω τίποτα εδώ και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η απάντηση του Κορυφαίου Νευρολόγου με τα 200 πτυχία;
“Δεν το βρίσκω κακό αυτό, την προηγούμενη φορά ήσουν τέσσερα κιλά πάνω. Είσαι στην ευχάριστη θέση να πιέζεις τον εαυτό σου για να φας, ξέρεις πόσες γυναίκες θα ήθελαν να το έχουν αυτό;”
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να δακρύσω από τον θυμό μου και να πω κάτι αυτήν την φορά ενώ την προηγούμενη έμεινα σιωπηλή. Ίσως ότι ήμουν τόσο ταλαιπωρημένη και αντί για κάποια βοήθεια ο γιατρός το μόνο που είχε να μου προσφέρει ήταν σεξιστικά αστειάκια. Ίσως το γεγονός ότι δεν τον έβλεπα και απλά άκουγα το χαιρέκακο γέλιο του από το ακουστικό μου. Ίσως επειδή η υγεία μου υπέφερε και ο άνθρωπος που έχει ορκιστεί να την προστατέψει (και τον οποίο πληρώνω 150 ευρώ χωρίς απόδειξη) είχε μόνο να μου πει πως έτσι κι αλλιώς έπρεπε να χάσω βάρος.
Του είπα λοιπόν πως δεν είναι ιδιαίτερα βοηθητικό για εμένα να γίνεται χιούμορ με τέτοια θέματα, κυρίως από την στιγμή που τον έχω πληροφορήσει ότι έχω διατροφική διαταραχή, δεν επιθυμώ να συζητώ το βάρος μου και κυρίως τα κιλά μου σε αριθμούς. Συνέχισα επισημαίνοντας ότι θα έπρεπε να έχει στα χαρτιά του τις παθήσεις μου και να γνωρίζει ότι τέτοιου είδους σχόλια είναι ικανά να μου προκαλέσουν κρίσεις πανικού και δεν τα βρίσκω καθόλου εποικοδομητικά. Η απάντηση του Κορυφαίου Νευρολόγου; “Καθόλου χιούμορ δεν έκανα δεσποινίς, απλώς είναι καλό ορισμένες φορές να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα.”
Και στην ερώτηση αν πρέπει να ανησυχώ για την ανορεξία μου, ένα απλό “όχι” χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.
Εξακολουθώ να έχω το προνόμιο να αλλάξω νευρολόγους, όμως αναρωτιέμαι πόσες άλλες γυναίκες έχει υποτιμήσει ο συγκεκριμένος στην, σίγουρα μεγάλη, καριέρα του οι οποίες απλώς κατάπιαν τα λόγια τους και πίστεψαν ότι εκείνες κάνουν κάτι λάθος όταν ξεστόμισε ανάλογα εγκληματικά ‘αστειάκια’ πριν τους γράψει την συνταγή τους και προχωρήσει στον επόμενο ασθενή.