Για να εκφράσω καλύτερα τη διαφορά που έχουν στο τρόπο που βλέπουν τα ζώα οι βορειοευρωπαίοι σε σχέση με τους Βαλκάνιους, θα σας παραπέμψω σε έναν ύμνο της αγγλικανικής εκκλησίας με τίτλο All Things Bright and Beautiful που τραγουδιέται και στα σχολεία. Ο δεύτερος στοίχος, που μιλά για όλα τα πλάσματα All Creatures Great and Small έγινε και τίτλος σήριαλ για την ζωή ενός κτηνίατρου που το 1937, βρίσκεται στο Γιορκσαιρ. Όλα αυτά τα αναφέρω, γιατί δεν υπάρχει στην δικιά μας κουλτούρα κάτι ανάλογο. Δεν είναι καλύτεροι οι ξένοι, είμαστε όμως εμείς παράταιρα προβληματικοί στο συγκεκριμένο τομέα και γνωρίζουμε τους λόγους: Δεν μεγάλωσαν οι δικές μας γενιές με την εντύπωση πως η αγάπη για τα ζώα είναι σχεδόν θρησκευτικής σημασίας, δεν είχαμε προγιαγιάδες και προπαππούδες που είχαν αγαπημένα κατοικίδια, το ενδιαφέρον μας είναι πρόσφατο, ενθουσιώδες και για αυτό και είμαστε μάλλον νέο-φιλόζωοι όσοι επιλέγουμε να έχουμε γάτες, σκύλους και όλα τα συναφή, σε μια χώρα oπου τα ζώα ήταν ζώα και όχι φίλοι.
Στον Έλληνα νέο-φιλόζωο, αναλογεί ένα τεράστιο και συχνά δυσβάσταχτο φορτίο πίκρας, στρες που δεν συνειδητοποιούμε άλλα μας πνιγεί καθώς προσπαθούσε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην πραγματικότητα των δικών μας φρεσκολουσμένων σκύλων που κοιμούνται στον καναπέ και στην κόλαση που ζούνε χιλιάδες παρατημένα στους δρόμους αδέσποτα ή ακόμη χειρότερα σε κυνοκομεία με απερίγραπτα φριχτές συνθήκες όπως προσφάτως αποκαλύφθηκε με τις εικόνες ντροπής από το κυνοκομείο της Σπάρτης. Όσο υπάρχουν τέτοιες ακραίες, μαζικές κακοποιήσεις ζώων από αμέλεια, διαστροφή ή γιατί κάποιος απλώς έτρωγε λεφτά, οι Έλληνες δεν μπορούμε να θεωρούμαστε φιλόζωοι, μην ξεγελιόμαστε διότι μια χούφτα γνωστοί μας έχουν τα δικά τους ζώα στα ωπα-ωπα.
Τα φιλοζωικά αισθήματα του Έλληνα, απογράφονται από ανύπαρκτα έως φτωχά, δεν θα πιστέψει κανείς ξένος που θα έρθει σε ελληνικά νησιά και θα δει σκυλιά με ανοιχτές πληγές δίπλα του, πως μερικοί από εμάς λατρεύουμε τα pets μας γιατί είμαστε μάλλον εξαιρέσεις, κακώς λοιπόν και εμείς οι ίδιοι τρέφουμε αυταπάτες επειδή βλέπουμε να ανοίγουν κι άλλα κομμωτήρια ζωών στις γειτονίες. Αφήστε που και ο Έλληνας “φιλόζωος” είναι συχνά- πυκνά κυριαρχικό αφεντικό που δεν καταλαβαίνει τις υποχρεώσεις του ή δεν θέλει, όπως ο τύπος που επιμένει να αποκτήσει “ένα μικρό σκυλάκι που δεν θα θέλει συχνές βόλτες” (ισχύει το αντίθετο) γιατί βαριέται ο ίδιος να κουνηθεί. Δεν υπάρχουν σκυλιά που κάνουν πιπί τους σε πάνες στα ευρωπαϊκά σπίτια εκτός αν πρόκειται για κουτάβια ή άρρωστα ηλικιωμένα, μάταια έχω προσπαθήσει να το εξηγήσω σε ιδιοκτήτες που με κοιτάζουν με απορία, θυμωμένοι που το σκυλί τους είναι άτακτο γιατί ζει όλη του τη ζωή μεταξύ διαμερίσματος και βεράντας επειδή τυχαίνει να είναι μικρό και όχι τελικά βολικό.
Είναι τερατώδεις οι παρεξηγήσεις που ο ανθρώπινος χαρακτήρας συντηρεί για να συνεχίζει να υπάρχει απαράλλαχτος χωρίς να ξεβολεύεται για λόγους συνέπειας, εξάλλου το να είσαι συνεπής απέναντι στον αδύναμο, είναι κάτι που δεν σου επιβάλλεται.
Πάνω λοιπόν σε αυτές τις βάσεις ισορροπούμε.
Ζούμε σε εχθρική χώρα για τα αδύναμα μικρά και μεγάλα πλάσματα, δεν είναι εθνικό το πρόβλημα άλλα ίσως βαλκάνιο, σε ελληνική ταβέρνα όμως κάποιος κλώτσησε τη γάτα προχθές και το συμβάν έγινε αφορμή για να κουνήσουμε δάχτυλα και να βυθιστούμε στην παθητική μακαριότητα πως είμαστε με την σωστή πλευρά, να διχαστούμε σε φιλόζωους και στους παραδοσιακά σκληρούς, τοπικό είδος που έχει πάντα έτοιμο ένα, “δεν βλέπετε την φτώχεια, η γάτα σας μάρανε;”
Για την συγκεκριμένη κατηγορία, βλέπετε η φτώχεια παραδόξως είναι ασύνδετη με τον πολιτισμό και την πρόοδο. Την αντιλαμβάνονται σαν μια κακοτυχία που μπορεί να εξαφανιστεί με αντίδοτο τη φιλανθρωπία που βγαίνει από πορτοφόλι σε μορφή ολοκλήρου πενηνταευρου. Το ανησυχητικό φαινόμενο, είμαστε εμείς και οι ετερόκλητες συμπεριφορές μας και κοντά μας ευδοκιμούν και κάτι οι ξερόλες που προσπαθούν μαζί με τον τύπο που κλώτσησε να μας βάλουν όλους στη θέση μας. “Δεν υπάρχουν χώρες στην Ευρώπη, χωρίς αδέσποτες γάτες”, θεώρησε σωστό να μου επισημάνει κάποιος στο twitter και έχει δίκιο, γιατί να τον αντικρούσω, ποιος βέβαια ξέρει τι τον έπιασε;
Οι γάτες που ζουν στα Βαλκάνια είναι άτυχες. Γεννούν συνέχεια και οι δήμοι μας, έχουν προγράμματα στείρωσης, που δεν είναι κάτι παραπάνω από μια συμφωνία με έναν κτηνίατρο να στειρώνουν ενίοτε. Μέχρι να πιάσεις, αν τα καταφέρεις το ένα γατί, να το πας να το στειρώσεις με τα χέρια σου ματωμένα από τις γρατζουνιές και να πληρώσεις από την τσέπη σου, έχουν γεννήσει άλλα τρία από πέντε γατάκια το καθένα τουλάχιστον. Όχι, δεν θα απαλλαγούμε από τα αδέσποτα τα επόμενα 1000 χρόνια, το ζήτημα είναι να σταματήσουμε να ξορκίζουμε την ανθρώπινη φύση που φοβόμαστε, βρίζοντας τον εγκληματία της ταβέρνας γιατί στο βάθος διαισθανόμαστε πως έτσι και είχε εξουσία τα ίδια θα έκανε όπου και σε όποιον τον έπαιρνε, έτσι είναι τα τέρατα ανάμεσά μας και χρειάζεται να πάψουμε να είμαστε επιεικείς. Να τιμωρηθεί επιτέλους ένας παλιάνθρωπος για να φοβηθούν και οι άλλοι, άλλο τα ζώα και άλλο τα δικά μας προβλήματα αλλά είναι δυστυχώς αβάσταχτα πολλά, έτσι και κάνεις το λάθος, να κάτσεις να τα αθροίσεις.