Η νύχτα άρχισε με πιτόγυρο και Αλβανία. Η εκπρόσωπος της στριφογύρισέ το κεφάλι σαν δαιμονισμένη, οι διπλανοί έβγαζαν πολεμικές κραυγές, φωτιές άναβαν αριστερά και δεξιά λες και υποδέχονταν τον Κοκλώνη, η τραγουδίστρια πραγματοποίησε τελικά το χορευτικό-πρόκληση και χαϊδεύτηκε με σχετική συστολή, είχαμε κι άλλα σεξουαλικά υπονοούμενα. Με δυο λόγια ήταν μια κλασική Eurovisionιστική εμφάνιση που αν γινόταν πριν από 5-6 χρόνια θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη.
Με τη Λιθουανία τα μάτια βάρυναν, οι πιο νυσταγμένοι σίγουρα θα αντιμετώπισαν τον κίνδυνο του ύπνου, τα οπτικά εφέ θύμιζαν τις νοσταλγικές εποχές του Τηλεάστυ όπου τραγουδούσαν οι αδερφοί Κατσάμπα και ο σκηνοθέτης χώριζε την οθόνη στα δύο.
Χαριτωμένα, χωρίς να εντυπωσιάσουν, τα βιντεάκια με τα τουριστικά πλάνα της Ιταλίας.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης έχει καλή φωνή και θυμάται απέξω πολλούς στίχους. Το απέδειξε σε αρκετές περιπτώσεις και σε κάποιες απ’ αυτές το ακρόαμα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από όσα συνέβαιναν στην σκηνή.
Όλοι καταλάβαμε τους στίχους του τραγουδιού της Ελβετίας. Ο τραγουδιστής, όταν αναφερόταν στα αεροπλάνα άνοιγε τα χέρια, όταν έλεγε “ψηλά” κοιτούσε προς τα πάνω, στο “κάτω” το πάτωμα. Όταν με το καλό επιστρέψει και η παρέα του παίζει παντομίμα, θα είναι περιζήτητος.
Το τραγούδι της Σλοβενίας γράφτηκε και εκτελέστηκε από παρέα μαθητών. Εκείνη την εποχή πρέπει να είχαν πολλά διαβάσματα.
Το σκληρό ροκ υπηρετήθηκε από την Βουλγαρία. Βάρεσαν τις κιθάρες τους, ανεβοκατέβασαν τα μαλλιά τους, έβγαλαν αγριοφωνάρες, ήταν θυμωμένοι, το σκηνικό ήταν άψογα προσαρμοσμένο, δηλαδή αχταρμάς.
Το τραγούδι της Ολλανδίας ήταν απ’ αυτά που σε γλυκαίνουν και αυτομάτως ταυτίζονται με καλά συναισθήματα. Το κορίτσι που τραγούδησε θα μπορούσε να είναι φιλενάδα της Αμάντας.
Η Αυστρία εκπροσωπήθηκε από ένα ρουλεμάν. Ήταν μεγαλούτσικο, μέσα του χώρεσαν ένας DJ και μία τραγουδίστρια, δεν θα θυμόμαστε τίποτα άλλο.
Η Αμάντα ήταν πραγματικά καλή. Τραγούδησε ένα έξυπνο τραγούδι που αναδεικνύει τα φωνητικά της προσόντα και απέδειξε ότι για να ξεχωρίσεις δεν χρειάζονται τσιφτετέλια και τούμπες.
Φιλοσοφία: Τι είναι τέχνη; Αυτό που μετατρέπει να σπουργίτι όπως ήταν μέχρι προχθές η Αμάντα, σε αητό.
