Όταν κάποιος κάνει κάτι, ηθελημένα ή μη, που σε θίγει ή σε πληγώνει με τον όποιον τρόπο, υπάρχει ένα πράγμα, που μπορεί να καταλήξει να είναι χειρότερο και από την ίδια την πράξη. Αυτό είναι η μετέπειτα στάση του και η γενικότερη προσπάθεια να την βγάλει καθαρή και να φαίνεται σαν να απολογήθηκε και σαν να ζήτησε συγγνώμη, χωρίς ποτέ αυτές οι λέξεις να βγουν όντως από το στόμα του και χωρίς να παραδεχτεί το λάθος του. Είναι “συγγνώμες” (εντός ακόμα περισσότερων εισαγωγικών), που στην πραγματικότητα μόνο συγγνώμη δεν ζητάνε.
“Το μετανιώνω”
Απ’ όλες της δήθεν συγγνώμες, αυτή ακούγεται περισσότερο απ’ όλες σαν πραγματική. Και γι’ αυτό είναι και η πιο εκνευριστική. Γενικά και αόριστα σού λέει ότι μετανιώνει, χωρίς πράγματι να ζητάει συγγνώμη και προσπαθώντας να προσπεράσει στα γρήγορα το θέμα. Ουσιαστικά είναι σαν να σού λέει ότι αφού το μετανιώνει, τότε δεν υπάρχει λόγος να είσαι ακόμα ενοχλημένος και είναι σαν να μην το έκανε. Στο μεταξύ ούτε παραδέχτηκε ακριβώς το λάθος του, ούτε καν προσπάθησε να σε πείσει ότι δεν θα επαναληφθεί.
“Λάθη γίνονται”
Είσαι υπερβολικός, που έχεις ενοχληθεί, μιας και ανθρώπινο είναι να γίνονται λάθη. Μόνο, που αυτό δεν διαγράφει τις συνέπειες του λάθους. Επίσης, δεν υπάρχει καμία απολογία, ενώ ούτε καν παραδέχεται ότι ο ίδιος έκανε λάθος. Είναι μία γενική και αόριστη φράση, που σε κάνει να πιστεύεις ότι ανέλαβε τις ευθύνες του, ενώ το μόνο, που έκανε είναι να πετάξει μία αοριστολογία, με την ελπίδα ότι δεν θα συνεχίσεις περισσότερο τη συζήτηση περί του θέματος.
“Λυπάμαι που προσβλήθηκες/παρερμήνευσες/παρεξηγήθηκες κ.ο.κ.”
Από τις πιο κλασικές ψεύτικες συγγνώμες, που προσπαθούν να πάρουν εντελώς τις ευθύνες από τον εαυτό του και την πράξη του και να τις μεταφέρουν σε εσένα και τα δικά σου συναισθήματα. Δεν λυπάται γι’ αυτό, που έκανε ή είπε. Λυπάται, επειδή εσύ του χαλάς το vibe, με το γεγονός ότι ανακάλυψες τι έκανε, τον αντιμετώπισες γι’ αυτό και έχεις και το θράσος να έχεις παρεξηγηθεί.
“Συγγνώμη, αλλά…”
Ναι, είπε συγγνώμη. Μετά, όμως, έβαλε μία λέξη, που απευθείας την αναιρεί. Όταν κάποιος, για παράδειγμα, σού λέει “Συγγνώμη, που είπα αυτό για εσένα, αλλά με είχες νευριάσει”, αμέσως μεταφέρει την ευθύνη της πράξης του από τον ίδιο σε εσένα. Εναλλακτικά, μπορεί να προσθέσει κάτι μετά το “αλλά”, που ουσιαστικά δικαιολογεί την πράξη, για την οποία μόλις ζήτησε συγγνώμη. Οπότε όχι απλά δεν παίρνεις τη συγγνώμη, που σού αναλογεί, αλλά πάει να βγει και από πάνω στην όλη κατάσταση.
“Συγγνώμη αν σε προσβάλω, αλλά…”
Σού ζητάει συγγνώμη, πριν καν κάνει αυτό, για το οποίο ζητάει συγγνώμη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι την λέει για τα μάτια του κόσμου και έτσι ώστε εμμέσως πλην σαφώς να αναιρέσει το δικαίωμα σου στο να προσβληθείς. Επιπλέον, προφανώς και σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν την πιστεύει και δεν θεωρεί ότι είναι κάπου λάθος, μιας και αν πίστευε όντως ότι αυτό, που θα πει είναι λάθος, πολύ απλά δεν θα το έλεγε και δεν θα είχατε τώρα αυτή τη συζήτηση.
“Λυπάμαι για κάτι άσχετο”
Κάποιος είπε κάτι, που σε πρόσβαλε. Εσύ του το λες και εξηγείς ότι ήταν λάθος. Εκείνος αποφασίζει να αναλάβει τις ευθύνες του και να σού ζητήσει συγγνώμη. Περίπου. Βλέπεις, δεν σού ζητάει συγγνώμη γι’ αυτό, που είπε. Ζητάει συγγνώμη ή λυπάται, επειδή έκανε το λάθος να μιλήσει, ή γιατί εμπιστεύτηκε τον άνθρωπο που σού αποκάλυψε τι είχε πει, ή γενικά για οτιδήποτε άλλο πέρα από τον λόγο, που όντως θα έπρεπε να απολογηθεί.