Είναι γνωστό πως οι περισσότερες γυναίκες θυμούνται την πρώτη φορά που φόρεσαν σουτιέν σαν ένα σημαντικό γεγονός. Αποτελεί άλλωστε ένα σίγουρο βήμα από την παιδική προς την εφηβική ηλικία και συμβολίζει ανάπτυξη και θηλυκότητα, σχεδόν όσο η πρώτη περίοδος.  Έτσι λοιπόν και εγώ μπορώ να ανακαλέσω με σαφείς λεπτομέρειες τα δύο λευκά τριγωνάκια που μου αγόρασε η μαμά μου καθώς “είχα πια μεγαλώσει” και με υπερηφάνεια έδειχνα στις φίλες μου την επόμενη ημέρα, σηκώνοντας την μπλούζα μου στις κοριτσίστικες τουαλέτες. Ήμουν ιδιαιτέρως ψηλή και ανεπτυγμένη στα 11, επομένως και η πρώτη που ήρθε φορώντας σουτιέν στο σχολείο. Αισθανόμουν κάπως σαν τοπική celebrity για τις επόμενες ημέρες.

Μεγαλώνοντας τα κιλά μου αυξήθηκαν αρκετά και μαζί τους το νούμερο στηθόδεσμου. Τα σουτιέν έγιναν απαραίτητα αξεσουάρ για κάθε έξοδο από το σπίτι, μέχρι που σε κάποιο σημείο δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ χωρίς να φοράω ένα. Όταν δε ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμναστήριο, έβαζα σουτιέν κάτω από το σπορ μπουστάκι, για λόγους που ακόμα δεν μπορώ να ψυχολογήσω (μάλλον πρόκειται για απλό, κλασικό κόμπλεξ). Στην πορεία έχασα αρκετό βάρος και ως λογική συνέπεια το στήθος μου συρρικνώθηκε. Τα σουτιέν μου έγιναν όλα τεράστια και αρκετά ενοχλητικά στην εφαρμογή τους, τα σούπερ μόντελ και το ινσταγκραμ έλεγαν “free the nipple” με κάθε ευκαιρία και σταδιακά αποφάσισα να το δοκιμάσω κι εγώ. Μέσα σε όλα αυτά να σημειωθεί πως ήμουν και ένα φτωχό νιάτο που καθόλου δεν ήθελε να επενδύσει σε καινούργια εσώρουχα. Φέτος το καλοκαίρι είπα να το δω ως ένα είδους challenge (που κανείς δεν μου ανέθεσε, όπως πάντα) και να ξεκινήσω να είμαι εξολοκλήρου braless ή τουλάχιστον για ένα 85%. Ιδού όλα όσα συνέβησαν:

Με συγκεκριμένα ρούχα, δεν υπήρχε ιδιαίτερη διαφορά
Ένα από τα πρώτα πράγματα που ανακάλυψα σε αυτό το γυμνό ταξίδι είναι πως αν το top σου είναι ελαφρώς εφαρμοστό/στενό, σου παρέχει από μόνο του όλο το στήριγμα που χρειάζεσαι. To στήθος παραμένει όρθιο, το outfit δεν χαλάει με τιράντες και περίεργα κουμπώματα και σαν επιπλέον bonus, εσύ αποφεύγεις τον underboob ιδρώτα των ζεστών μηνών, που είναι από μόνος του λόγος για να σου χαλάσει τελείως η διάθεση. Αν λοιπόν θέλεις να δοκιμάσεις να κυκλοφορήσεις στον έξω κόσμο χωρίς σουτιέν για πρώτη φορά, προτίμησε ένα φορεματάκι ή μία μπλούζα ελαφρώς μικρότερη από τις συνηθισμένες σου. Δεν θα καταλάβεις σχεδόν καμία διαφορά.

Έγινα αντικείμενο debate
Η όλη διαδικασία με έκανε να αναρωτιέμαι για το στίγμα που υπάρχει γύρω από το να απορρίπτεις το σουτιέν σου. Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα της κοινωνίας; Ίσως αντιμετωπίζεται σαν ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο με φεμινιστικές ρίζες, ίσως θεωρείται σημάδι αμέλειας ή ακόμα και κάτι το τελείως αντίθετο, δηλαδή μία προκλητική κίνηση για να τραβήξεις σεξουαλικό ενδιαφέρον επάνω σου. Κανένα από τα παραπάνω σενάρια βέβαια δεν προβλέπει την περίπτωση πως μερικές φορές απλά παίρνεις μία στιλιστική απόφαση χωρίς κανέναν άλλον λόγο εκτός της άνεσης. Έτσι βρέθηκα να πρωταγωνιστώ σε διαφόρων ειδών συζητήσεις, κάποιες από τις οποίες με επαινούσαν επειδή αρνούμαι να γίνω ένα με το σύστημα ενώ άλλες με ρωτούσαν πώς “δεν ντρέπομαι” να βγαίνω έτσι έξω. Κάποια στιγμή ένα αγόρι γύρω στα 18 περνούσε δίπλα μου και αναφώνησε στους φίλους του “Ω ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΦΟΡΑΕΙ ΣΟΥΤΙΕΝ!!” λες και είχα εμφανιστεί μπροστά του τελείως γυμνόστηθη και όχι με ένα T-Shirt και μία ζακέτα από πάνω.

Υπήρξαν κάποια παραλίγο nip slips
Ε, προφανώς και συνέβη. Και τα δύο έγιναν το καλοκαίρι, με πρώτη φορά σε ένα party στον δρόμο, όπου εμφανίστηκα φορώντας ένα μαύρο crop top το οποίο ξεκίνησε να ανεβαίνει επικίνδυνα όσο χόρευα. Δεν ήταν ιδιαίτερα κολακευτικό να κρατάω με το ένα χέρι τον καβαλιέρο και από την άλλη να κατεβάζω την μπλούζα μου, αλλά κάποιες θυσίες πρέπει να γίνονται. Η δεύτερη φορά έγινε λίγες ημέρες αργότερα, περπατώντας στην γειτονιά μετά από σούπερ μάρκετ. Το ραντάκι του χαλαρού φορεματακίου μου έπεσε όσο κρατούσα τα ψώνια και όλες οι συζητήσεις των παππούδων στο καφενείο σταμάτησαν μαχαίρι μέχρι να περάσω. Αναρωτιέμαι αν με θυμούνται ακόμα.

Μου έσυραν τα εξ αμάξης οι φίλες μου με μεγάλο στήθος
“Μερικές από εμάς κοντεύουν να φοράνε σουτιέν και στο ντουζ” ήταν ένα από τα πολλά (πολλάάάαά) από τα όσα άκουσα όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου σε φίλες και γνωστές με μεγαλύτερο στήθος από το δικό μου, οι οποίες ισχυρίζονται πως δεν αναγνωρίζω το small boob privilege που έχω. Αν ανήκεις στην παραπάνω κατηγορία γυναικών, πιθανών να έχεις νευριάσει κι εσύ με το κείμενο που διαβάζεις. Θα ζητήσω λοιπόν συγγνώμη, παρόλο που υπάρχουν έρευνες οι οποίες υποστηρίζουν πως το σουτιέν δεν είναι απαραίτητο αξεσουάρ σε καμία γυναίκα, ανεξαρτήτως μεγέθους του στήθους της. Απλά αφήνω αυτό εδώ και προχωράω.

Ήρθα σε καλύτερη επαφή με το σώμα μου
“Όσο λιγότερα ρούχα φοράς, τόσο πιο πολύ σε αγαπάς” είχε να δηλώσει μία από τις κολλητές μου μετά από μερικά ποτήρια κρασί και να που είχε δίκαιο. Οι αρχικοί ενδοιασμοί ξεχάστηκαν αρκετά σύντομα και η άνεση που μου προσέφερε το χωρίς-σουτιέν λουκ με έκανε πολύ πιο ξέγνοιαστη και σε άλλους τομείς της ζωής μου. Ξεκίνησα να κοιμάμαι γυμνή (υπέροχο), να αισθάνομαι πιο ελκυστική ακόμα και με απλή ενδυμασία, να μην με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αν συγκέντρωνα επικριτικά βλέμματα που και που.

Δεν το έκοψα τελείως
Στο πλαίσιο του challenge και επειδή μου αρέσει να βάζω προβλήματα στον εαυτό μου εκεί που δεν υπάρχουν, στην αρχή θεώρησα πως εφόσον πήρα μία απόφαση, δεν έχω περιθώριο για πισωγυρίσματα. Έτσι ξεκίνησα να αγνοώ ορισμένα ρούχα που πίστευα ότι δεν θα φαίνονται ωραία χωρίς σουτιέν, καθώς αν τα φορούσα θα χάλαγα την πρόκληση. Τελικά αφού κατάλαβα ότι είμαι χαζή, αποφάσισα πως τίποτα στην ζωή δεν χρειάζεται να είναι μαύρο ή άσπρο. Έτσι όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη και δεν μου αρέσει η εικόνα που δημιουργείται χωρίς το σουτιέν, απλά βάζω ένα.

 

@oneofusgr

If you're here, you're one of us!